Η ΚΟΠΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΤΑΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τό ἑσπέρας τῆς Πέμπτης, 31^ης Δεκεμβρίου 2021/13^ης Ἰανουαρίου 2022, ἔλαβε χώραν ἡ τελετή τῆς Βασιλόπιττας εἰς τό Πατριαρχεῖον ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου καί τῇ ἐνάρξει τοῦ Νέου Πολιτικοῦ Ἔτους, τήν Παρασκευήν 1^ην /14^ην Ἰανουαρόυ 2022.

Ἡ τελετή αὐτή ἤρχισε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως τοῦ Μακαριωτάτου ἐπί τῷ Νέῳ Ἔτει ὡς ἕπεται:

«Περί δέ τῶν χρόνων καί τῶν καιρῶν, ἀδελφοί, οὐ χρείαν ἔχετε ὑμῖν γράφεσθαι· αὐτοί γάρ ἀκριβῶς οἴδατε ὅτι ἡ ἡμέρα Κυρίου ὡς κλέπτης ἐν νυκτί οὕτως ἔρχεται», (Α΄  Θεσ. 5, 2-1), παραγγέλλει ὁ θεῖος Παῦλος.

Ἔλαμψεν καί πάλιν ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ὁ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας τεχθείς ἐν τῷ σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Θεός ἡμῶν, ἀνατείλας τό φῶς τό τῆς γνώσεως πᾶσι τοῖς ἀνθρώποις: «ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς», (Ἰωάν. 8,12), «ἐγώ φῶς εἰς τόν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ ἐν τῇ σκοτίᾳ μή μείνῃ», (Ἰωάν.  8,12), λέγει Κύριος.

Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ὄντος «τό φῶς τό ἀληθινόν» (1^η Ἰωάν. 2,8) συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἡγιασμένῳ τούτῳ τόπῳ τοῦ Παλαιφάτου ἡμῶν Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων, ἵνα δόξαν καί τιμήν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμψωμεν τῷ Δημιουργῷ τοῦ σύμπαντος κόσμου, Κυρίῳ δέ τῷ Θεῷ ἡμῶν, ἐπί τῇ ἐναλλαγῇ τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητος Αὐτοῦ, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ εἰπόντος τοῖς μαθητάς Αὐτοῦ: «οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἤ  καιρούς, οὕς ὁ Πατήρ ἡμῶν ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ», (Πράξ. 1,7). Προσέτι δέ συνήγαγεν ἡμᾶς ἡ χάρις τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἐπί τῇ σεπτῇ μνήμῃ τῆς κατά σάρκα Περιτομῆς τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ὡς καί τῇ συνεορταζομένῃ μνήμῃ τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Βασιλείου τοῦ Μεγάλου τοῦ καί πρός τιμήν αὐτοῦ γενομένης τελετῆς τῆς κοπῆς τῆς ἐπωνύμου αὐτοῦ Βασιλόπιττας.

Ἡ ἐναλλαγή τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητος Κυρίου (πρβλ. Λουκ. 4,19/ Ἡσαΐου 60,2), δηλονότι τοῦ καθ’ ἡμᾶς ἐκκλησιαστικοῦ καί λειτουργικοῦ χρόνου συνδέεται ἄρρηκτα μετά τοῦ ἱστορικοῦ χρόνου τῆς ἐπιγείου ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ὁποίου «ὡσεί χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ· ὡσεί ἄνθος τοῦ ἀγροῦ οὕτως ἐξανθήσει· ὅτι πνεῦμα διῆλθεν ἐν αὐτῷ καί οὐχ ὑπάρξει καί οὐκ ἐπιγνώσεται ἔτι τόν τόπον αὐτοῦ» (Ψαλμ. 102,15-16) κατά τόν ψαλμῳδόν.

Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ἡ θεώρησις τῆς ἐννοίας τοῦ Χρόνου ὡς παρόντος, παρελθόντος καί μέλλοντος «οὐ σεσοφισμένοις λόγοις», (Β΄ Πέτρ. 1,16) κατανοεῖται, ἀλλά «κατά ἀποκάλυψιν τοῦ χρόνοις σεσιγημένου μυστηρίου», (Ρωμ. 16,25) τῆς ἐνσαρκώσεως, δηλονότι καί ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Μέ ἄλλα λόγια, οἱ ὁρισμοί τοῦ ἀπερινοήτου καί ἀκαταλήπτου Θεοῦ δέν εἶναι αἰφνίδιαι ἀποφάσεις, ἀλλ’ ἐκπηγάζουν ἐκ τῆς προαιωνίου βουλῆς αὐτοῦ. Ὁ,τιδήποτε προέρχεται ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἦτο ἐν αὐτῷ κεκρυμμένον πρό πάντων τῶν αἰώνων. «Τῷ βουλήματι λοιπόν αὐτοῦ τίς ἀνθέστηκεν;» (Ρωμ. 9,19), λέγει ὁ θεῖος Παῦλος. Ὁ δέ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ἑρμηνεύων τούς Κυριακούς λόγους: «Οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἤ καιρούς, οὕς ὁ Πατήρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ» (Πράξ. 1,7) λέγει: «Οὐ περιεργάζεσθαι χρῆναι τά λίαν ἀπόρρητα καί ἐν Θεῷ κεκρυμμένα και διά τούτων ἐδίδασκεν [ὁ Ἰησοῦς]».

Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ ἔννοια τοῦ Χρόνου δύναται νά κατανοηθῇ μόνον ἐντός τῆς ἱστορίας τῆς θείας Ἀποκαλύψεως, κατά τήν ὁποίαν ὁ χρόνος διακρίνεται εἰς ποσότητα καί ποιότητα, κατά τόν Ἀμμώνιον: «Ὁ μέν καιρός δηλοῖ ποιότητα χρόνος δέ ποσότητα». Αὐτήν ἀκριβῶς τήν «ποιότητα τοῦ καιροῦ» βιοῦμεν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ, οἱ γενόμενοι διά τοῦ βαπτίσματος μέλη τοῦ σώματος Αὐτοῦ.

«Πνεῦμα Κυρίου ἐπ’ ἐμέ», λέγει Κύριος ἐπικαλούμενος τόν Προφήτην Ἡσαΐαν: «οὗ ἕνεκεν ἔχρισέ με, εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσασθαι τούς συντετριμμένους τῇ καρδίᾳ, κηρῦξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καί τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει, κηρῦξαι ἐνιαυτόν Κυρίου δεκτόν», (Λουκ. 4, 18-19/ Ἡσ. 61, 1-2).

Διά δέ τοῦ κηρύγματος τοῦ ἐνιαυτοῦ Κυρίου, ὁ ἱστορικός χρόνος ἐγκαινιάζεται ἐν Χριστῷ διά τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Παρακλήτου κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς καί παρατείνεται εἰς τούς αἰῶνας ὡς καιρός σωτηρίας, δηλονότι ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν καί θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου διά μέσου τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ κατ’ ἐξοχήν αὐτῆς μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, καθ’ ἥν γενόμεθα σύσσωμοι και σύναιμοι τῷ Χριστῷ.

Ἀκούσωμεν καί τοῦ σοφοῦ Παύλου λέγοντος: «Ἡμεῖς δέ οὐ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου ἐλάβομεν, ἀλλά τό Πνεῦμα τό ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἵνα εἰδῶμεν τά ὑπό τοῦ Θεοῦ χαρισθέντα ἡμῖν… τίς γάρ ἔγνω νοῦν Κυρίου, ὃς συμβιβάσει αὐτόν; ἡμεῖς δέ νοῦν Χριστοῦ ἔχομεν», (Πρβλ. Α΄ Κορ. 2, 12/16). Ὁ δέ σοφός Σολομών λέγει: «Φῶς δικαίοις διά παντός» (Παροιμίαι 13,9).

Ἡ σημερινή ἑόρτιος ἐναλλαγή τοῦ χρόνου, κατά τήν ὁποίαν ἡ μνήμη τοῦ παρελθόντος γίνεται μνήμη ἐν Χριστῷ καί ἡ ἐλπίς τοῦ μέλλοντος γίνεται ἐλπίς ἐν Χριστῷ, σηματοδοτεῖ τήν ἀνακαίνισιν τοῦ ἐν ἡμῖν οἰκοῦντος Πνεύματος τοῦ Θεοῦ. «Οὐκ οἴδατε ὅτι ναός Θεοῦ ἐστε και τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν»; (Α΄ Κορ. 3,16).

Διό καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καλούμεθα ἐπί τῇ εἰσόδῳ τοῦ νέου ἐνιαυτοῦ τοῦ Κυρίου, ἵνα ἀνακαινίσωμεν ἑαυτούς κατά τό παράγγελμα τοῦ θεσπεσίου Παύλου: «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, ἀδελφοί… μή συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλά μεταμορφοῦσθαι τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοός ὑμῶν, εἰς τό δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον», (Ρωμ. 12, 1-2).

Τό θέλημα τοῦτο τοῦ Θεοῦ δοκιμάζοντες καί τήν ἐν Χριστῷ τῷ σαρκωθέντι ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας τῆς Θεοτόκου, θεώρησιν τοῦ χρόνου καί καιροῦ ἐνωτιζόμενοι, ἱκετεύσωμεν τόν Μέγαν τῆς Καππαδοκίας Ἱεράρχην, ἅγιον Βασίλειον τόν οὐρανοφάντορα τόν τά τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατασκοσμήσαντα, ἵνα πρεσβεύῃ τῷ σαρκί περιτμηθέντι Κυρίῳ καί Θεῷ καί Σωτῆρι ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν, ὑπέρ εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἰδιαιτέρως δέ τῆς δοκιμαζομένης περιοχῆς ἡμῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ὑπέρ παύσεως τῶν σχισμάτων καί ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ὑπέρ ἀπαλλαγῆς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἐκ τῆς λοιμικῆς νόσου τοῦ κορωνοϊοῦ.

Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Ὁ ἐν σοφίᾳ τά πάντα δημιουργήσας, προαιώνιε Λόγε τοῦ Πατρός, καί τήν σύμπασαν κτίσιν παντοδυνάμῳ σου λόγῳ συστησάμενος, εὐλόγησον τόν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου, καί τά σχίσματα κατάβαλε, διά τῆς Θεοτόκου, ὡς ἀγαθός καί φιλάνθρωπος». Προσέτι δέ προαιώνιε Λόγε τοῦ Πατρός, ὁ καιρούς καί χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος, εὐλόγησον τόν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός Σου, φυλάττων ἐν εἰρήνῃ καί πνευματικῇ εὐεξίᾳ τήν γεραράν Ἁγιοταφιτικήν ἡμῶν Ἀδελφότητα, τό εὐσεβές Χριστεπώνυμον ἡμῶν ποίμνιον, τήν Ἁγίαν Πόλιν Ἱερουσαλήμ καί τό εὐσεβές βασιλικόν γένος τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων. Ἀμήν».

Αἴσιον, εὐτυχές, εὐλογημένον καί ὑγιεινόν

τό  Νέον Ἔτος 2022

Ἔτη πολλά”.

Ἐν συνεχείᾳ ἐψάλη τό Ἀπολυτίκιον τῆς Περιτομῆς «Μορφήν ἀναλλοιώτως ἀνθρωπίνην  προσέλαβες…» καί τοῦ Ἁγίου Βασιλείου «εἰς πᾶσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου»…

Μετά ταῦτα ὁ Μακαριώτατος ἔκοψε τήν πίτταν καί διένειμεν αὐτήν εἰς ἕνα ἕκαστον τῶν μετεχόντων εἰς τήν τελετήν, τόν Γενικόν Πρόξενον κ. Βλιώραν, τούς Ἀρχιερεῖς, τούς Ἱερεῖς,μοναχούς, μοναζούσας, μέλη τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας, τοῦ Ἀραβοφώνου ποιμνίου καί μαθητάς τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς, εὐχόμενος αἴσιον καί εὐτυχές τό Νέον ἔτος 2022, ἐν ᾧ οἱ μαθηταί τῆς Σχολῆς ἔψαλλον τά Χριστουγεννιάτικα καί τά Πρωτοχρονιάτικα κάλαντα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας