Η ΚΟΠΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ
Τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς, 31ης Δεκεμβρίου 2018 / 13ης Ἰανουαρίου 2019, παραμονῆς τοῦ Νέου Πολιτικοῦ Ἔτους 2019, ἔλαβε χώραν εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου ἡ τελετή τῆς κοπῆς τῆς Βασιλόπιτας, παρουσίᾳ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Χρήστου Σοφιανοπούλου, μοναζουσῶν, ἐντοπίων Ὀρθοδόξων καί προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρωσίας καί Ρουμανίας.
Κατά τήν τελετήν ταύτην ἐψάλη τό Ἀπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς τῆς Περιτομῆς τοῦ Σωτῆρος «Μορφήν ἀναλλοιώτως…» καί τοῦ Ἁγίου Βασιλείου «Εἰς πᾶσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος Σου…» καί ἀκολούθως ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. κ. Θεόφιλος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί:
«Eἴ τις ἐν Χριστῷ, καινή κτίσις· τά ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδού γέγονε καινά τά πάντα» (Β΄ Κορ. 5, 17). Καθένας πού εἶναι ἑνωμένος μέ τόν Χριστόν, εἶναι νέον δημιούργημα. Ἡ ἀρχαία κατάστασις τήν ὁποίαν εἶχε δημιουργήσει ὁ νόμος καί ἡ ἁμαρτία, ἐπέρασεν. Ἰδού ἔχουν γίνει ὅλα νέα· κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.
Τούς θεοπνεύστους τούτους λόγους τοῦ ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν κατανοοῦμεν πλήρως διά τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ὄχι μόνον εὐαγγελίζεται τήν εἴσοδον τοῦ νέου χρόνου διά τῶν ἁγιογραφικῶν καί Κυριακῶν λόγων: «Πνεῦμα Κυρίου ἐπ’ ἐμέ, οὗ ἔχρισέ με, εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσασθαι τούς συντετριμένους τήν καρδίαν, κηρῦξαι αἰχμαλώτους ἄφεσιν καί τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει, κηρῦξαι ἐνιαυτόν Κυρίου δεκτόν» (Ἠσ. 61, 1-2 / Λουκ. 4, 18-19).
Ἀλλά καί δέεται τῷ Κυρίῳ ὑπέρ ἁγιασμοῦ καί εὐλογίας τοῦ νέου χρόνου, διά τοῦ ὑμνῳδοῦ αὐτῆς ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ: «Ὁ ἐν σοφίᾳ τά πάντα δημιουργήσας, προαιώνιε Λόγε τοῦ Πατρός, καί τήν σύμπασαν κτίσιν παντοδυνάμῳ σου λόγῳ συστησάμενος, εὐλόγησον τόν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς Χρηστότητός σου, διά τῆς Θεοτόκου, ὡς ἀγαθός καί φιλάνθρωπος».
Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ἐν τῇ ἑρμηνείᾳ τοῦ «ἐν ἀρχῇ ἐποίησε ὁ Θεός» ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει: ἐλέχθη τό «ἐν ἀρχῇ ἐποίησε», διά νά διδαχθῶμεν ὅτι ὁ κόσμος ἐδημιουργήθη χωρίς παρέλευσιν χρόνου, ἀμέσως μόλις ἐξεφράζετο ἡ βούλησις τοῦ Θεοῦ: «ἵνα τοίνυν διδαχθῶμεν ὁμοῦ τῇ βουλήσει τοῦ Θεοῦ ἀχρόνως συνυφεστάναι τόν κόσμον». Καί ἀλλαχοῦ λέγει: Ἤ μήπως ὁ χρόνος δέν εἶναι κάτι, τοῦ ὁποίου τό μέν παρελθόν ἐξηφανίσθη, τό δέ μέλλον ἀκόμη δέν ἐνεφανίσθη, τό δέ παρόν πρίν καλά- καλά γίνῃ ἀντιληπτόν διαφεύγει ἀμέσως ἀπό τά χέρια τῆς αἰσθήσεως; «Ἤ οὐχί τοιοῦτος ὁ χρόνος, οὗ τό μέν παρελθόν ἠφανίσθη, τό δέ μέλλον οὔπω πάρεστι, τό δέ παρόν πρίν γνωσθῆναι διαδιδράσκει τήν αἴσθησιν;»
Μέ ἄλλα λόγια, ἡ θεώρησις τῆς ἐννοίας τοῦ χρόνου προσλαμβάνει τήν δέουσαν σημασίαν ἐν τῷ σωτηριώδει μυστηρίῳ τῆς θείας φιλανθρωπίας, δηλονότι τῆς Ἐνσαρκώσεως καί Ἐνανθρωπήσεως ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας τῆς Θεοτόκου, τοῦ Θεοῦ Λόγου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς καί τῆς Ἐκκλησίας αὐτοῦ.
Ἡ δέ Ἐκκλησία οὖσα τό θεανθρώπινον μυστικόν σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία εἰσάγει ἐντός τοῦ κόσμου τήν ἐν Χριστῷ αἰωνιότητα καί συνεπεκτείνεται πρός αὐτήν. Ἐντός δέ τῆς λατρευτικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας ἔνθα ὁ χρόνος γίνεται καιρός, ἡ μνήμη τοῦ παρελθόντος γίνεται μνήμη ἐν Χριστῷ.
Διά τοῦτο καί ὁ σοφός Παῦλος ἐπικαλεῖται τόν Προφήτην Ἠσαΐαν (49, 8) λέγοντα: «Καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καί ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι. Ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορ. 6, 2).
Ὁ Μέγας Πατήρ καί φωστήρ τῆς Ἐκκλησίας Βασίλειος, τοῦ ὁποίου ἡ ἑόρτιος μνήμη συνεορτάζεται μετά τῆς Δεσποτικῆς Ἑορτῆς τῆς κατά σάρκα Περιτομῆς τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, μᾶς καλεῖ κατά τήν σεπτήν ταύτην τελετήν, τῆς πρός τιμήν αὐτοῦ γινομένης, δηλονότι τῆς κοπῆς τῆς βασιλόπιττας, μιμούμενοι, τήν ζέσιν, τήν πίστιν καί τήν ταπείνωσιν αὐτοῦ, ἵνα ζητῶμεν πρῶτον τήν πνευματικήν ἀναγέννησιν τῆς ψυχῆς ἡμῶν, τοὐτέστιν τήν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, ἀκούοντες εἰς τό παράγγελμα τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου λέγοντος: «Διό ἀναζωσάμενοι τάς ὀσφύας τῆς διανοίας ἡμῶν νήφοντες, τελείως ἐλπίσατε ἐπί τήν φερομένην ὑμῖν χάριν ἐν ἀποκαλύψει Ἰησοῦ Χριστοῦ», (Α΄Πέτρ. 1,13).
Τήν νῆψιν ταύτην καί τήν ἐν Χριστῷ θεώρησιν τοῦ χρόνου ἔχοντες κατά νοῦν καί ἀναζωσάμενοι τάς ὀσφύας τῆς διανοίας ἡμῶν (Α΄ Πέτρ. 1, 13), δεηθῶμεν τοῦ οὐρανοφάντορος Ἐπισκόπου Καισαρείας Καππαδοκίας Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, ἵνα πρεσβεύῃ Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν ὑπέρ τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν, ὑπέρ εἰρήνης τοῦ κόσμου καί τῆς δοκιμαζομένης περιοχῆς ἡμῶν καί ὑπέρ τῆς παύσεως τῶν σχισμάτων τῶν Ἐκκλησιῶν.
Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ εἴπωμεν: «Ὁ ἐν σοφίᾳ τά πάντα δημιουργήσας, προαιώνιε Λόγε τοῦ Πατρός, καί τήν σύμπασαν κτίσιν, παντοδυνάμῳ σου λόγῳ συστησάμενος, εὐλόγησον τόν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου, καί φύλαττε τήν γεραράν Ἁγιοταφιτικήν ἡμῶν Ἀδελφότητα, τό εὐσεβές χριστεπώνυμον ἡμῶν ποίμνιον καί τήν ἁγίαν Πόλιν Ἱερουσαλήμ, διά τῆς Θεοτόκου δωρούμενος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος». Ἀμήν.
Ἔτη πολλά καί εὐλογημένος ὁ Νέος Χρόνος”.
Ἀκολούθως ὁ Μακαριώτατος ἔκοψε τήν Βασιλόπιταν εὐχόμενος αἴσιον καί εὐτυχές τό Νέον Ἔτος 2019 καί διένειμε αὐτήν, ἐν ᾧ οἱ μαθηταί τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς ἔψαλλον τά Κάλαντα: «Ἐμεῖς ἡ νέα γεννεά τοῦ Παναγίου Τάφου…», «Ἀρχιμηνιά καί ἀρχιχρονιά…» κ.ἄ. καί ἐξῆλθον διά τά κάλαντα καί εἰς τούς Ἁγιοταφίτας Πατέρας εἰς τό Κεντρικόν Μοναστήριον καί εἰς τήν Ἑλληνικήν Παροικίαν Ἱεροσολύμων.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας