Η ΚΟΠΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ
Τό Σάββατον ἑσπέρας, 31ης Δεκεμβρίου 2017/13ης Ἰανουαρίου 2018, ἔλαβε χώραν εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ θρόνου τοῦ Πατριαρχείου ἡ παραδοσιακή τελετή τῆς κοπῆς τῆς Βασιλόπιτας ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ Ἁγίου Βασιλείου καί ἐπί τῇ πρώτῃ τοῦ Νέου Πολιτικοῦ ἔτους 2018.
Εἰς τήν τελετήν ταύτην παρίσταντο οἱ Ἁγιοταφίται Πατέρες, κληρικοί τοῦ Πατριαρχείου, ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Χρῆστος Σοφιανόπουλος, προσκυνηταί ἐξ Ἑλλάδος καί ὁμάς ἐκ διαφόρων περιοχῶν τοῦ ποιμνίου τοῦ Πατριαρχείου.
Κατά τήν τελετήν ταύτην ὁ Μακαρώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος προσεφώνησε τούς προσελθόντας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:
«Εἶπεν ὁ Κύριος πρός τούς ἀποστόλους· οὐχ ὑμῶν ἐστιν γνῶναι χρόνους ἤ καιρούς οὕς ὁ Πατήρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ»,
(Πράξ. 1, 7).
Σήμερον ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία συνήγαγεν πάντας ὑμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ χώρῳ τοῦ Παλαιφάτου Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων, ἵνα εὐχαριστήσωμεν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ ἐπί τῇ ἐναλλαγῇ τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς Χρηστότητος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, «ὅς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμόν ἡγήσατο τό εἶναι ἴσα Θεῷ ἀλλ’ Ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβών ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος» (Φιλιπ. 2, 6-7).
Ἡ ἐναλλαγή δέ τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς Χρηστότητος Κυρίου, δηλονότι τοῦ καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησιαστικοῦ Χρόνου συνδέεται ἄρρηκτα μετά τοῦ ἱστορικοῦ χρόνου τῆς ἐπιγείου ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ὁποίου, «ὡσεί χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ· ὡσεί ἄνθος τοῦ ἀγροῦ οὕτως ἐξανθήσει· ὅτι πνεῦμα διῆλθεν ἐν αὐτῷ καί οὐχ ὑπάρξει καί οὐκ ἐπιγνώσεται ἔτι τόν τόπον αὐτοῦ» (Ψαλμ. 102, 15-16) κατά τόν ψαλμῳδόν.
Λέγομεν δέ τοῦτο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διότι ἡ θεώρησις τῆς ἐννοίας τοῦ χρόνου ὡς παρελθόντος, παρόντος καί μέλλοντος «οὐ σεσοφισμένοις λόγοις» (Β΄ Πέτρ. 1, 16) κατανοεῖται, ἀλλά «κατ᾽ ἀποκάλυψιν τοῦ χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένου μυστηρίου» (Ρωμ. 16, 25), τῆς ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων ἀειπαρθένου Μαρίας Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τοῦ συνημμένου τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, κατά τήν ἀψευδῆ μαρτυρίαν τῶν ἁγιογραφικῶν λόγων: «Πνεῦμα Κυρίου ἐπ’ ἐμέ, οὗ ἕνεκεν ἔχρισέ με…. κηρῦξαι ἐνιαυτόν Κυρίου δεκτόν» (Ἠσ. 61, 1-2 / Λουκ. 4, 18-19).
Αὐτό τοῦτο ἀκριβῶς τό «Πνεῦμα Κυρίου», τοὐτέστιν τό τοῦ Χριστοῦ Ἅγιον Πνεῦμα, τό συνέχον καί συγκροτοῦν τόν θεσμόν τοῦ μυστικοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ κόσμῳ, δέον ὅπως παρακαλῶμεν ἐν τῇ εἰσόδῳ τοῦ νέου χρόνου καί μετά Παύλου τοῦ σοφοῦ εἴπωμεν «ὅτε δέ ἡ χρηστότης καί ἡ φιλανθρωπία ἐπεφάνη τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ, οὐκ ἐξ ἔργων τῶν ἐν δικαιοσύνῃ ἅ ἐποιήσαμεν ἡμεῖς, ἀλλά κατά τό αὐτοῦ ἔλεος ἔσωσεν ἡμᾶς διά λουτροῦ παλιγγενεσίας καί ἀνακαινώσεως Πνεύματος Ἁγίου, οὗ ἐξέχεεν ἐφ’ ἡμᾶς πλουσίως διά Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν» (Τίτ. 3, 4-6). Αὐτός δέ, ὁ Χριστός εἶναι «ὁ ὤν καί ὁ ἦν καί ὁ ἐρχόμενος» (Ἀποκ. 1, 4).
Διά τῶν ἀποκαλυπτικῶν τούτων λόγων καθίσταται φανερόν ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἰσάγει ἐντός τῆς ἱστορικῆς ἡμῶν πραγματικότητος τήν ἐν Χριστῷ αἰωνιότητα καί συνεπεκτείνεται πρός αὐτήν. Ἐντός δέ τῆς Ἐκκλησίας, ἔνθα ὁ χρόνος γίνεται καιρός, δηλαδή ἡ ποσότης γίνεται ποιότης, κατά τόν Ἀμμώνιον, ἡ μνήμη τοῦ παρελθόντος γίνεται μνήμη ἐν Χριστῷ. Καί ἡ ἐλπίς τοῦ μέλλοντος γίνεται ἐλπίς ἐν Χριστῷ. Διά τοῦτο καί ὁ θεῖος Παῦλος λέγει ἐπικαλούμενος τόν Προφήτην Ἡσαΐαν (49, 8): «Καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καί ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι. Ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορ. 6, 2).
Ὁ εὐπρόσδεκτος οὗτος καιρός καί ἡ ἡμέρα σωτηρίας ἀφορᾷ τόσον εἰς τήν συμπίπτουσαν ἑορτήν τῆς κατά σάρκα Περιτομῆς τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ὅσον καί εἰς τήν ἐτήσιον μνήμην τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Βασιλείου Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας Καππαδοκίας τοῦ Μεγάλου, πρός τιμήν τοῦ ὁποίου τελοῦμεν τό Ἐκκλησιαστικόν ἔθιμον τῆς κοπῆς τῆς ἐπωνύμου αὐτοῦ Βασιλόπιττας.
Ἡ ἑόρτιος αὕτη ἐκκλησιαστική καί Πατριαρχική ἐκδήλωσις μᾶς καλεῖ νά ἀναλογισθῶμεν τούς λόγους τῆς Σοφίας Σολομῶντος: «Κύριε ἐλεεῖς δέ πάντας, ὅτι πάντα δύνασαι, καί παρορᾷς ἁμαρτήματα ἀνθρώπων εἰς μετάνοιαν· ἀγαπᾷς γάρ τά ὄντα πάντα καί οὐδέν βδελύσσῃ, ὧν ἐποίησας» (Σοφ. Σολομ. 11, 23-24).
Ἰδού ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἤνοικται τό στάδιον τῆς μετανοίας· Τοῦτο προσφέρει σήμερον ἡμῖν ἡ ἐνιαύσιος τῆς Ἐκκλησίας ἀπαρχή. Οὗτος ὁ τρόπος τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς ἐγκαινιάσεως τοῦ νέου χρόνου. «Αὐτός γάρ μοι ὁ Κύριος ἔδωκε τῶν ὄντων γνῶσιν ἀψευδῆ εἰδέναι σύστασιν κόσμου καί ἐνέργειαν στοιχείων, ἀρχήν καί τέλος καί μεσότητα χρόνων, τρόπων ἀλλαγάς καί μεταβολάς καιρῶν, ἐνιαυτῶν κύκλους καί ἀστέρων θέσεις», (Σοφ. Σολομ. 7, 17-19), λέγει ἡ Σοφία Σολομῶντος.
Τήν ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν θεώρησιν τῆς ἐννοίας τοῦ Χρόνου λαβόντες ὑπ’ ὄψιν, ἱκετεύσωμεν τόν Μέγαν τῆς Καππαδοκίας Ἱεράρχην Βασίλειον τόν Οὐρανοφάντορα, τόν κατακοσμήσαντα τά τῶν ἀνθρώπων ἤθη, ἵνα πρεσβεύῃ τῷ σαρκί περιτμηθέντι Σωτῆρι ἡμῶν ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν καί ὑπέρ εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου καί τῆς ἐν Μέσῃ Ἀνατολῇ δεινοπαθούσης περιοχῆς ἡμῶν.
Μετά δέ τοῦ μελῳδοῦ εἴπωμεν: «ὁ πάσης δημιουργός τῆς κτίσεως, ὁ καιρούς καί χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος, εὐλόγησον τόν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου, Κύριε, φυλάττων ἐν εἰρήνῃ, πρεσβείαις τῆς ἁγίας Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, τήν Ἁγιοταφιτικήν ἡμῶν Ἀδελφότητα, τό Χριστεπώνυμον καί εὐσεβές ἡμῶν ποίμνιον, τήν ἁγίαν πόλιν Ἱερουσαλήμ καί τό εὐσεβές ἡμῶν γένος.
Ἀμήν.
Αἴσιον, Εὐτυχές καί Εὐλογημένον τό Νέον Ἔτος 2018.
Ἔτη πολλά!”
Ἀκολούθως ἐψάλησαν τά τροπάρια: «Μορφήν ἀναλλοιώτως…», «Εἰς πάσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος Σου…» καί ὁ Μακαριώτατος ἔκοψε τήν πίτταν εὐχόμενος αἴσιον καί εὐτυχές τό νέον ἔτος καί ἤρχισεν διανέμων αὐτήν, ἐν ᾧ οἱ μαθηταί τῆς Σχολῆς Σιών ἔψαλλον εἰς τήν αἴθουσαν «Ἐμεῖς ἡ νέα γενεά τοῦ Παναγίου Τάφου…», «Ἀρχιμηνιά κι Ἀρχιχρονιά …» καί ἄλλα Κάλαντα. Ὁμοίως οἱ μαθηταί κατά τό ἔθιμον μετά τό τέλος τῆς τελετῆς ἔψαλαν τά Κάλαντα εἰς τήν οἰκίαν τοῦ Μακαριωτάτου καί εἰς τάς οἰκίας πλείστων τῶν Ἁγιοταφιτῶν.
Ἐξ ὀνόματος νέων τοῦ ποιμνίου προσεφώνησαν τόν Μακαριώτατον νέοι ὡς ἕπεται ἀραβιστί ἴδε link:
https://www.jp-newsgate.net/ar/2018/01/13/35456
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας
ngg_shortcode_0_placeholder” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″]