Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τήν Κυριακήν, 12^ην/25^ην Δεκεμβρίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου συμφώνως πρός τό Tυπικόν αὐτοῦ ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων Προπατόρων καί ἡ ἑορτή τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Σπυρίδωνος Ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος τοῦ θαυματουργοῦ.

Κατά τήν ἑορτήν τῶν Ἁγίων Προπατόρων, ἑορταζομένην τήν Α’ Κυριακήν μετά τήν 11^ην Δεκεμβρίου ἤ τήν μετ’ αὐτήν, ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται καί τιμᾷ τούς πρό Νόμου καί μετά τόν Νόμον κατά σάρκα Προπάτορας τοῦ Χριστοῦ, εὐαρεστήσαντας τῷ Θεῷ, ἤτοι Ἀδάμ τόν Προπάτορα, Ἐνώχ καί Νῶε, Ἀβραάμ, Ἰσαάκ, Ἰακώβ καί τούς δώδεκα Πατριάρχας, Μωϋσέα, Δαυΐδ καί Δανιήλ καί τούς τρεῖς Παῖδας, Ζαχαρίαν καί Ἰωάννην τόν Πρόδρομον καί πλειάδα ἄλλων.

Διά τήν ἑορτήν ταύτην ἐτελέσθη θεία Λειτουργία εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἁγίων Προπατόρων εἰς τό Χωρίον τῶν Ποιμένων / Μπεϊτσαχούρ, ἧς προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτώλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ἐν οἷς ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, καί ὁ ἡγούμενος τῆς Μπετζάλλας καί τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰγνάτιος, τῶν Ἱερέων τῆς Κοινότητος ταύτης π. Ἤσσα, π. Σάββα, π. Ἰωάννου καί π. Γεωργίου, ψαλλόντων τῶν ψαλτῶν αὐτῆς καί μετεχόντων πανδήμως τῶν ἐνοριτῶν αὐτῆς, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί τοῦ Δημάρχου τῆς πόλεως κ. Χάϊκ.

Εἰς τό ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

 «Ἀνεκδιήγητος μέν οὖν ἡ τοῦ Χριστοῦ γενεά κατά τήν θεότητα, γενεαλογεῖται δέ κατά τό ἀνθρώπινον, ἀπόγονος ὤν ἀνθρώπων ὁ καί υἱός ἀνθρώπου γενέσθαι καταξιώσας διά τό σῶσαι τόν ἄνθρωπον», κηρύττει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ Χάρις τοῦ ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων, ἔνθα ὁ ἄγγελος Κυρίου εὐηγγελίσατο ἡμῖν τοῖς ἀνθρώποις χαράν μεγάλην καί ἔνθα σύν τῷ ἀγγέλῳ «ἐγένετο πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου αἰνούντων τόν Θεόν καί λεγόντων· δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία», (Πρβλ. Λουκ. 2,10-14), ἵνα εὐχαριστιακῶς ἑορτάσωμεν τήν μνήμην τῶν πρό τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου καί ἐν νόμῳ κατά σάρκα Προπατόρων τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ· ἐξαιρέτως δέ τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ, εἰς ὅν πρῶτον ἐδόθη ἡ ἐπαγγελία, εἰπόντος τοῦ Θεοῦ πρός αὐτόν «ἐνευλογηθήσονται ἐν τῷ σπέρματί σου πάντα τά ἔθνη τῆς γῆς», (Γεν. 12,3).

Ὄντως εἰς τόν Ἀβραάμ, ὡς λέγει ἡ ἀγία Γραφή ἐδόθη ἡ ἐπαγγελία τοὐτέστιν ἡ ὑπόσχεσις ὅτι, ἐπειδή ἤκουσε τήν ἐντολήν τοῦ Θεοῦ, δι’ ἑνός ἐκ τῶν ἀπογόνων αὐτοῦ, τοῦ Χριστοῦ, θά εὐλογηθοῦν  ὅλοι οἱ λαοί τῆς γῆς. «Καί ἐνευλογηθήσονται ἐν τῷ σπέρματί σου πάντα τά ἔθνη τῆς γῆς, ἀνθ’ ὧν ὑπήκουσας τῆς ἐμῆς φωνῆς», (Γεν. 22,18). Κατά δέ τόν ψαλμῳδόν: «ἔσται τό ὄνομα αὐτοῦ εὐλογημένον εἰς τούς αἰῶνας, πρό τοῦ ἡλίου διαμένει τό ὄνομα αὐτοῦ· καί ἐνευλογηθήσονται ἐν αὐτῷ πᾶσαι αἱ φυλαί τῆς γῆς, πάντα τά ἔθνη μακαριοῦσιν αὐτόν»,  (Ψαλμ. 71,17). Ἡ γῆ δέ τῆς ἐπαγγελίας δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν γῆν τῆς εὐλογημένης Παλαιστίνης καί δή τῆς πόλεως Βηθλεέμ, ἔνθα κατά τήν ἀψευδῆ μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, «ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος ἐν πόλει Δαυϊδ», (Λουκ. 2,11).

Ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τιμᾷ τήν μνήμην τῶν ἁγίων Προπατόρων, διά νά καταδείξῃ διά στόματος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου ὅτι: «οὐ γάρ σεσοφισμένοις μύθοις ἐξακολουθήσαντες ἐγνωρίσαμεν ὑμῖν τήν τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ δύναμιν καί παρουσίαν, ἀλλ᾿ ἐπόπται γενηθέντες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος», (Β΄ Πέτρ. 1,16).

Εἰς αὐτήν ἀκριβῶς τήν μεγαλειότητα τῆς δυνάμεως καί τῆς παρουσίας ἐν τῇ ἀνθρωπίνῃ ἱστορίᾳ τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ κατά τόν Πατέρα, καί Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου κατά τήν Μητέρα, ἀναφέρονται οἱ Προπάτορες γενικώτερον καί οἱ Προφῆται εἰδικώτερον.

Ἡ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας καί ἐκ Πνεύματος ἁγίου σάρκωσις καί ἐνανθρώπισις τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀποτελεῖ γεγονός παγκόσμιον καί ἀνατίρρητον, μαρτυρούμενον ὑπό τῆς ἱερᾶς καί κοσμικῆς ἱστορίας ἀφ’ ἑνός· ταυτοχρόνως δέ ἀποτελεῖ καί μυστήριον μέγα, μή δυνάμενον νά γίνῃ κατανοητόν ὑπό τοῦ ἀνθρωπίνου νοός, τοὐτέστιν τῆς ἀνθρωπίνης λογικῆς: «καί ὁμολογουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ», (Α΄ Τιμ. 3,16), κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀναφερόμενος εἰς τό μέγα τοῦτο μυστήριον τῆς εὐσεβείας, τῆς θείας δηλονότι οἰκονομίας, διερωτᾶται λέγων: «Πῶς γενεαλογηθήσεται ὁ ἐν ἀρχῇ ὤν καί πρός τόν Θεόν ὤν καί Θεός ὤν καί Θεοῦ Λόγος καί Υἱός ὤν», (Πρβλ. Ἰωάν. 1,1) καί μήτε Πατέρα ἔχων ἑαυτοῦ προγενέστερον καί ὄνομα ἔχων μετά τοῦ Πατρός «τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα» (Φιλιπ. 2,9) καί «πάντα λόγον;»

Πράγματι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Ἰησοῦς Χριστός γενεαλογεῖται κατά τήν ἀνθρωπίνην Αὐτοῦ φύσιν, δηλαδή τήν ἀνθρωπότητα, τήν ὁποίαν προσέλαβεν διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων. «Ὅτι εἵλετο ὑμᾶς ὁ Θεός ἀπ’ ἀρχῆς εἰς σωτηρίαν ἐν ἁγιασμῷ Πνεύματος καί πίστει ἀληθείας», (Β’ Θεσ. 2,13), λέγει ὁ σοφός Παῦλος.

Κατά δέ τόν ἑρμηνευτήν Ζιγαβηνόν, ὁ Θεός Λόγος, γενόμενος ἄνθρωπος, δέν ἀπέφυγε τά «ἡμέτερα ὀνείδη», δηλαδή δέν ἐπεριφρόνησε ὡρισμένας ἀνθρώπινας ἀδυναμίας μή ἀμαρτωλάς. Ἀνέλαβε ὅλην τήν ἀνθρωπίνην φύσιν, πλήν τῆς ἁμαρτίας αὐτῆς: «Καί γάρ καί διά τοῦτο ἦλθεν ὁ Χριστός, οὐχί διά νά φύγῃ (=ἀποφύγῃ) τά ἡμέτερα ὀνείδη, ἀλλ’ ἵνα δέξηται ταῦτα καί ἀνέλῃ (=ἀπαλλάξῃ) διά τῶν ἑαυτοῦ ἀρετῶν. Ὡς ἰατρός γάρ οὐχ ὡς κριτής παραγέγονε».

Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν θείαν φύσιν, δηλαδή τήν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, αὐτή εἶναι ἀπρόσιτος καί ἀπερινόητος. «Θεόν οὐδείς ἑώρακε πώποτε. Ὁ μονογενής υἱός, ὁ ὤν εἰς τόν κόλπον τοῦ Πατρός ἐκεῖνος ἐξηγήσατο», (Ἰωάν. 1,18) διδάσκει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης. «Ὁ Θεός ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον Ὅν εἶδεν οὐδείς ἀνθρώπων οὐδέ ἰδεῖν ἀδύνατον», (Α΄ Τιμ. 6,16), κηρύττει ὁ μέγας Παῦλος. «Οὐ γάρ μή ἴδῃ ἄνθρωπος τό πρόσωπόν μου καί ζήσεται», (Ἐξόδ. 33,20), λέγει Κύριος. Ἐν τῇ μελλούσῃ ζωῇ ὅμως οἱ τελειωθέντες ὄψονται Αὐτόν. «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται», (Ματθ. 5,8), λέγει πάλιν Κύριος.

Εἰς τοῦτο καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἵνα καθαρίσωμεν τάς καρδίας ἡμῶν καί ἀξίως προσέλθωμεν καί προσκυνήσωμεν τόν γεννηθέντα Χριστόν, ὁ ὁποῖος «ἀπέστειλε τόν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα», (Λουκ. 14,17) ὡς ἠκούσαμεν εἰς τό σημερινόν Εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα.

Ἑρμηνεύων τούς ἀνωτέρω τούτους λόγους, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Ἡτοίμασε γάρ τοῖς ἐπί γῆς ὁ Θεός καί Πατήρ ἐν Χριστῷ, τά δέ αὐτοῦ τῷ κόσμῳ δεδωρημένα ἀγαθά, ἁμαρτιῶν ἀπόθεσιν, Πνεύματος Ἁγίου μέθεξιν, υἱοθεσίας λαμπρότητα, βασιλείαν οὐρανῶν». Ὁ δέ ἱερώτατος Παῦλος λέγει: «ὅτε δέ ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν», (Γαλ. 4, 4-5). 

Ἀκούσωμεν καί τοῦ ὑμνῳδοῦ βοῶντος: «Θεός ὤν εἰρήνης, Πατήρ οἰκτιρμῶν, τῆς μεγάλης βουλῆς σου τόν Ἄγγελον, εἰρήνην παρεχόμενον ἀπέστειλας ἡμῖν· ὅθεν θεογνωσίας πρός φῶς ὁδηγηθέντες, ἐκ νυκτός ὀρθρίζοντες, δοξολογοῦμεν σε φιλάνθρωπε».

Τόν Ἄγγελον τοῦτον τῆς Μεγάλης Βουλῆς τοῦ Θεοῦ Πατρός, τόν φωτισμόν δηλονότι τῆς θεογνωσίας (Ἐφ. 2,14), τόν Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ὁποῖον προητοίμασαν οἱ Προπάτορες καί προκατήγγειλον οἱ Προφῆται, σπεύσωμεν καί προφθάσωμεν καί ἡμεῖς ἐν μετανοίᾳ, ἵνα ταῖς πρεσβείαις τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου Μαρίας καί ταῖς ἱκεσίαις τοῦ σήμερον ἑορταζομένου ἁγίου Πατρός ἡμῶν Σπυρίδωνος τοῦ Θαυματουργοῦ, τύχωμεν τῆς πνευματικῆς ἡμῶν ἀναγεννήσεως ἀφ’ ἑνός καί τῆς σωματικῆς ἀνακαινίσεως ἀφ’ ἑτέρου. Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα».

Ἠκολούθησε παρέλασις τῶν Σωμάτων τῶν Προσκόπων καί δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον, εἰς τήν ὁποίαν καί πάλιν προσεφώνησεν ἡ Α.Θ.Μ. διά στόματος τοῦ ἐφημερίου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἤσσα Μοῦσλεχ ὡς ἕπεται:

«Ἰδού δή τι καλόν ἤ τι τερπνόν ἀλλ’ ἤ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἐπί τό αὐτό», (Ψαλμ. 132,1), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.

Ἐντιμότατε κ. Δήμαρχε,

Πρόεδρε καί τίμια μέλη τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου,

Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Κύριοι καί κυρίαι,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἡ σημερινή ἑόρτιος μνήμη τῶν ἁγίων Προπατόρων ἀποτελεῖ τό προμήνυμα τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων.

Τό ὄντως χαρμόσυνον καί παγκόσμιον τοῦτο γεγονός τῶν Χριστουγέννων δηλονότι, ἐπεσκίασε πρός στιγμήν ὁ τραγικός καί αἰφνίδιος θάνατος δύο ἀθῴων καί ἀγγελικῶν νηπίων, ἀδελφῶν τῆς ἁγιογραφικῆς ὑμῶν πόλεως τῶν ἀγραυλούντων Ποιμένων. Καί ὁ μέν ψαλμῳδός λέγει «Ἄνθρωπος ὡσεί χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ, ὡσεί ἄνθος τοῦ ἀγροῦ οὕτως ἐξανθήσει»  (Ψαλμ. 102, 15) ὁ δέ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός λέγει: «Ἐγώ εἰμι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή, ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μή ἀποθάνῃ εἰς τόν αἰῶνα», (Ἰωάν. 11, 25-26).

Ἡ Γέννησις τοῦ Χριστοῦ ἀφορᾷ εἰς τήν ἀναγέννησιν ἡμῶν τῶν πιστευόντων καί εἰς τήν ἀνάστασιν αὐτοῦ, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ βεβαίαν ἐγγύησιν ὅτι ἡ ἐλπίς ἡμῶν δέν θά διαψευσθῇ, ἀλλά θά ἀναστηθῶμεν καί ἡμεῖς, ὡς κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος λέγων: «εὐλογητός ὁ Θεός καί Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ κατά τό πολύ αὐτοῦ ἔλεος ἀναγεννήσας ἡμᾶς εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι’ ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν, εἰς κληρονομίαν ἄφθαρτον καί ἀμίαντον καί ἀμάραντον, τετηρημένην ἐν οὐρανοῖς εἰς ὑμᾶς», (Α’ Πέτρ. 1, 3-4).

Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί δή τό Rοum Orthodox Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἀποτελεῖ τήν φυσικήν καί πνευματικήν Κιβωτόν, ἡ ὁποία διά μέσου τῶν αἰώνων διεφύλαττε καί ἐξακολουθεῖ νά διαφυλάσσῃ τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Μέσης Ἀνατολῆς γενικώτερον καί τῆς Ἁγίας Γῆς εἰδικώτερον. Ἡ ἐκ τῆς κατοχικῆς καταστάσεως δημιουργηθεῖσα πολιτική καί κοινωνική κρίσις καί αἱ συνέπειαι αὐτῆς, ἡ ἀβεβαιότης καί τό ἀδιέξοδον ἀρκοῦν νά καταδείξουν ὅτι τό Ρωμαιορθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων εἶναι ὁ μοναδικός θεσμός, ὁ ὁποῖος ἐγγυᾶται ὄχι μόνον τήν θρησκευτικήν ἀλλά καί τήν πολιτισμικήν ταυτότητα τῶν ἐν τῇ εὐρυτέρα περιοχῇ διαβιούντων ἐνταῦθα Χριστιανῶν.

Ἀξιοσημείωτον ἐν προκειμένῳ εἶναι τό γεγονός ὅτι τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον, τοῦ ὁποίου ἡ ἐκκλησιαστική καί πνευματική δικαιοδοσία περιλαμβάνει τό κράτος τῆς Παλαιστίνης, τήν Λωρίδα τῆς Γάζης, τό Χασιμητικόν Βασίλειον τῆς Ἰορδανίας, τό Ἐμιρᾶτον τοῦ Qatar καί τό Ἰσραηλινόν κράτος, ἀποτελεῖ ἀφ’ ἑνός μέν τό σημεῖον ἀναφορᾶς, τοὐτέστιν τό ἀνήκειν  ἀλλά καί «τήν ἑνότητα τοῦ πνεύματος τοῦ Χριστεπωνύμου ποιμνίου ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης· ἕν σῶμα καί ἕν πνεῦμα, καθώς καί ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν», (Ἐφ. 4, 3-1) κατά τόν θεῖον Παῦλον.

Θέλομεν νά διαβεβαιώσωμεν ὑμᾶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅτι τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων οὐδέποτε ἔπαυσε νά μεριμνᾷ τόσον διά τήν προστασίαν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί τῆς ἐπ’ αὐτῶν τελουμένης θείας λατρείας, ὅσον καί διά τάς ποικίλας ἀνάγκας τοῦ εὐλαβοῦς ποιμνίου αὐτοῦ: «Αἰτεῖτε, καί δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε, καί εὑρήσετε, κρούετε, καί ἀνοιγήσεται ὑμῖν», (Ματθ. 7,7), λέγει Κύριος. «Οὐχ ἧττον ὅμως πάντα εὐσχημόνως καί κατά τάξιν γινέσθω» (Α’ Κορ. 14, 40), παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Ἐν κατακλείδι εὐχόμεθα εὐλογημένα Χριστούγεννα εἰς πάντας ὑμᾶς εἰς δέ τούς ἐκ τῆς μεγάλης θλίψεως δοκιμαζομένους γονεῖς τῶν ἀτυχῶς καί ἀδίκως κοιμηθέντων ἐν Κυρίῳ ἀγαπητῶν τέκνων αὐτῶν ἐφράζομεν τά βαθύτατα συλλυπητήρια ἡμῶν διαβεβαιούμενοι αὐτούς ὅτι «εἴτε πάσχει ἕνα μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη», (Α΄ Κορ. 12, 26). Κύριος ὁ Θεός ἀναπαύσοι εἰς τάς Πατρικάς Αὐτοῦ ἀγκάλας τούς μεταστάντας νηπίους ἀγγέλους. Ἀμήν».

Τήν μεσημβρίαν παρετέθη τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας