Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ ΕΙΣ ΤΟ ΧΩΡΙΟΝ ΤΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ /ΜΠΕΤΣΑΧΟΥΡ - Πατριαρχείοv Ιεροσολύμων

Μία τῶν μεγάλων πόλεων τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας εἰς τήν Δυτικήν Ὄχθην τοῦ Ἰορδάνου, σχεδόν συνεχομένη τῆς Βηθλεέμ, εἶναι τό Χωρίον τῶν Ποιμένων-Μπετσαχούρ. Τό ὄνομά της φέρει ἀπο τούς ποιμένας, τούς βοσκούς οἱ ὁποῖοι κατά τήν νύκτα τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως προετράπησαν ἀπό τούς ἀγγέλους, τούς ψάλλοντας εἰς τόν οὐρανόν τό: «Δόξα ἐν Ὑψίστοις Θεῷ» καί μετέβησαν εἰς τήν Βηθλεέμ καί εὗρον βρέφος ἐσπαργανωμένον κείμενον ἐν φάτνῃ (Λουκ. 2, 9-20).

Λόγῳ τοῦ γεγονότος τούτου, ναοί καί μοναστήρια ἱδρύθησαν εἰς τήν πόλιν αὐτήν καί εἰς τά περίχωρα αὐτῆς, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τῶν ἡμερῶν τῆς Ἁγίας Ἑλένης (326 -336 μ.Χ.). Εἰς τό κέντρον τῆς πόλεως καί δή εἰς ἀγροτικήν ἐλαιόφυτον περιοχήν, συνδεδεμένην μέ τήν βιβλικήν ἱστορίαν τοῦ Βοόζ καί τῆς Ρούθ (Ρούθ, 3 κ’ 4), τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διατηρεῖ ἀρχαῖον βυζαντινόν ναόν τοῦ 4^ου αἰῶνος ὑπόγειον, ἐν λειτουργικῇ χρήσει μέχρι σήμερον ἐπ’ ὀνόματι τῶν Ποιμένων, ἄνωθεν δέ αὐτοῦ διατηρεῖ μεταγενέστερον ναόν τοῦ 5^ου αἰῶνος, ὁ ὁποῖος ἀνεσκάφη κατά τήν δεκαετίαν τοῦ 1970 καί διατηρεῖται ὡς ἀρχαιολογικός ἐπισκέψιμος βυζαντινός χῶρος.

Πλησίον τούτου τοῦ ναοῦ ὁ μακαριστός ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου π. Σεραφείμ, ἀνήγειρε περικαλλῆ Ναόν τῆς Συνάξεως τῆς Θεοτόκου μετά παρεκκλησίου τῶν Ἀρχαγγέλων καί τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος τοῦ θαυματουργοῦ.

Εἰς τήν πόλιν αὐτήν, ἡ ὁποία ἀριθμεῖ περί τούς 15.000 κατοίκους, Χριστιανούς καί Μουσουλμάνους, ἔχει τό Πατριαρχεῖον ἀκμάζουσαν Ἀραβόφωνον Ὀρθόδοξον Κοινότητα, ἡ ὁποία ἀριθμεῖ περί τά 7.000 μέλη. Ὁ Καθεδρικός ἐνοριακός Ναός αὐτῆς τιμᾶται ἐπ’ ὀνόματι τῶν Προπατόρων.

Διά τήν ἑορτήν τῆς μνήμης τῶν Προπατόρων, συμπέσασαν ἐφέτος τήν Κυριακήν 14/27^ην τοῦ μηνός Δεκεμβρίου, μετέβη εἰς τό Χωρίον τῶν Ποιμένων ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος. Φθάσας εἰς τήν εἴσοδον τῆς πόλεως ἐγένετο δεκτός ἐν θερμῇ ὑποδοχῇ ὑπό τῶν Προσκόπων τῆς πόλεως, οἱ ὁποῖοι ἐν παρελάσει τόν συνώδευσαν μέχρι καί τήν εἴσοδον τοῦ Ναοῦ τῶν Προπατόρων.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος ἐγένετο δεκτός ὑπό τῶν ἱερέων τοῦ ναοῦ καί τοῦ πυκοῦ ἐκκλησιάσματος καί ἐνδυθείς μανδύαν καί εἰσοδεύσας, προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου, ἐν συνεχείᾳ δέ καί τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Γεράσων κ. Θεοφάνους, καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἱερομονάχων καί τῶν ἱερέων τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Προπατόρων, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τοῦ Ναοῦ καί μετεχόντων ἐν κατανύξει πλήθους τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν τῆς πόλεως. Ὁ Μακαριώτατος εἰς τούς πιστούς αὐτούς ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἔχοντα οὕτως:

«Τῶν Προπατόρων σήμερον πιστοί, τελοῦντες μνημόσυνα, ἀνυμνήσωμεν Χριστόν τόν Λυτρωτήν… καί ἐξ αὐτῶν ἀναδείξαντα, ῥαβδον δυνάμεως ἡμῖν, τήν μόνην ἀπείρανδρον καί Θεόπαιδα Μαρίαν τήν ἁγνήν. Ἐξ ἧς τό ἄνθος παρῆλθε, Χριστός, βλαστήσας πᾶσι τήν ζωήν καί σωτηρίαν τήν αἰώνιον».

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος μᾶς συνήγαγεν σήμερον εἰς τόν ἱερόν τοῦτον τόπον τοῦ Χωρίου τῶν ἀγραυλούντων ποιμένων, διά νά ἀνυμνήσωμεν ἀφ’ ἑνός μέν δοξολογικῶς, ἀφ’ ἑτέρου δέ εὐχαριστιακῶς τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν ἡμῶν Χριστόν.

Καί δοξολογικῶς μέν, διότι εἰς αὐτόν τοῦτον τόν τόπον, «ἐξαίφνης ἐγένετο, ὡς μᾶς πληροφορεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος, σύν τῷ Ἀγγέλῳ πλῆθος Στρατιᾶς οὐρανίου, αἰνούντων τόν Θεόν καί λεγόντων: «Δόξα έν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπι γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».

Εὐχαριστιακῶς δέ διότι τό Εὐαγγέλιον τῆς μεγάλης χαρᾶς: «ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος ἐν πόλει Δαυΐδ» γίνεται κατανοητόν διά τοῦ μυστηρίου τῆς θείας κοινωνίας τοῦ αἵματος καί τοῦ Σώματος τοῦ ἐν Βηθλεέμ «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου γεννηθέντος καί Παρθένου Μαρίας τεχθέντος» Θεοῦ Λόγου, Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ Πατρός, τοῦ ἐπικληθέντος «Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστί μεθερμηνευομενον, μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός (Ματ. 1, 18-25).

Σήμερον, ἀγαπητοί μου, ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία τελεῖ τά μνημόσυνα τῶν Ἁγίων Προπατόρων. Καί ποῖοι εἶναι οἱ Προπάτορες αὐτοί; Εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι μνημονεύονται γεννεαλογικῶς καί ὀνομαστικῶς εἰς τήν Βίβλον γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ υἱοῦ Δαυΐδ, υἱοῦ Ἀβραάμ (Ματ, 1,1) Οὗτοι εἶναι οἱ κατά σάρκα γενάρχαι καί Προπάτορες τοῦ δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν σαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου. Οὗτοι εἶναι οἱ ἀψευδεῖς μάρτυρες τῆς ἱερᾶς ἱστορίας. Τῆς ἱστορίας τῆς ἐν τόπῳ καί χρόνῳ ἀποκαλυφθείσης μεγάλης βουλῆς τοῦ ἀγγέλου. Ὁ ἄγγελος δέ οὗτος κατά τόν Προφήτην Ἠσαΐαν εἶναι θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, Πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος (Ἠσ. 9,6).

Ὁ ἀγγελος οὗτος,μέ ἄλλα λόγια δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν αὐτοῦ. Ἡ δέ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ ἱστορικός καί πνευματικός χῶρος, ἐντός τοῦ ὁποίου ἀναδεικνύονται οἱ σοφώτατοι προφῆται, οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραάμ καί τοῦ Ἰούδα, ἐκ τῶν ὁποίων ἐγεννήθη ὁ ἐνανθρωπήσας Λόγος τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖον προσανείγγειλαν μέ τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡς ψάλλει ὁ ὑμνῳδός: «Σοφώτατοι θεῖοι, Πρφῆται γεγένηνται, Ἀβραάμ ἀπόγονοι, τόν ἐκ τοῦ Ἀβραάμ καί Ἰούδα τικτόμενον Λόγον, θερμῶς προαναγγείλαντες ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ».

Τήν ἑορτήν τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων Προπατόρων, παρέδωκαν εἰς ἡμᾶς, ἀδελφοί μου, οἱ Ἅγιοι καί πνευματοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, νά τελῶμεν πρίν καί ἐγγύς τῶν Χριστουγέννων διά δύο λόγους: Πρῶτον μέν, διότι οἱ Προπάτορες μέ γενάρχην αὐτῶν τόν Ἀβραάμ, κατενόησαν τό μυστήριον τῆς θείας Ἀποκαλύψεως, τό μυστηριον τῆς θείας Ἐπιφανείας. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ, ὡς λέγει ὁ Συναξαριστής, τήν εὐταξίαν τῶν ὄντων συνιδών ἐκ τῶν ὁρωμένων τόν ἀόρατον ἔγνω καί Θεόν τοῦτον προσεκύνησε, διακρατοῦντα καί κυβερνῶντα τά πάντα.

Δεύτερον δέ διότι οἱ πρό τοῦ νόμου Πατέρες ἀνεδείχθησαν Προπάτορες τοῦ Χριστοῦ, ἐν ᾧ ὁ Ἀβραάμ, ὁ κατεξοχήν γενάρχης Αὐτοῦ. Ἐπιπλέον δέ οἱ Προπάτορες ἐδικαίωσαν τῆς πρός ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους ἀναδείξεως τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας. «Ἐν πίστει τούς Προπάτορας, λέγει ὁ ὑμνῳδός, τήν ἐξ Ἐθνῶν δι’ αὐτῶν, προμνηστευσάμενος Ἐκκλησίαν. Καυχῶνται ἐν δόξῃ οἱ Ἅγιοι ὅτι ἐκ σπέρματος αὐτῶν, ὑπάρχει καρπός εὐκλεής, «ἡ ἀσπόρως τεκοῦσα Σε Παρθένος Μαρία».

Ἡ ἑορτή τῶν ἁγίων Προπατόρων, ἀγαπητοί μου, κατ’ οὐσίαν μᾶς καλεῖ εἰς ἑτοιμασίαν διά νά προϋποπαντήσωμεν καί ὑποδεχθῶμεν τήν κάθοδον τοῦ Χριστοῦ ἀπό τούς οὐρανούς.

Ἡ φανέρωσις τοῦ Θεοῦ Λόγου «ἐν σαρκί» (Α’ Τιμ. 3,16) πάνω εἰς τήν γῆν ἀποτελεῖ τήν θεμελιώδη προϋπόθεσιν τῆς ἀνόδου, τῆς ἐξυψώσεως τοῦ ἀνθρώπου εἰς τόν οὐρανόν. Εἰς τό πρόσωπον τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ὁ Θεός ἐταπεινώθη διά νά ἐξυψωθῆ ὁ ἄνθρωπος. Ἐκεῖνος κατῆλθεν εἰς τήν γῆν, διά νά ἀνέλθωμεν ἡμεῖς εἰς τόν οὐρανόν. Ἐκεῖνος ἔγινε ἄνθρωπος, διά νά γίνωμεν, ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι θεοί κατά χάριν. «Ὁ Θεός ἐγένετο ἄνθρωπος, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν», λέγει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος.

«Νῦν ἡ ἀπολύτρωσις ἡμῶν» ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας. Δεῦτε λοιπόν ἀγαπητοί μου, «διέλθωμεν δή ἕως Βηθλεέμ καί ἴδωμεν (καί ἡμεῖς) τό ρῆμα τοῦτο τό γεγονός, ὅ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν» διά νά προσφέρωμεν τά δῶρα τῆς μετανοίας, τῆς ταπεινώσεως καί τῆς πρός ἀλλήλους ἀγάπης, εἰρήνης καί δικαιοσύνης. Ἀμήν».

Τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τήν αἴθουσαν δεξιώσεων τοῦ Ναοῦ, ἔνθα ἔλαβον χώραν καί αἱ δέουσαι προσφωνήσεις καί ἀκολούθως παρετέθη τράπεζα τῆς Κοινότητος εἰς τόν Μακαριώτατον καί τήν Συνοδείαν Του.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_0_placeholder