Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

Τήν Πέμπτην, 29^ην Ἰουνίου/12^ην Ἰουλίου 2012, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων ἐνδόξων πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς τόν ἐπ’ ὀνόματι αὐτῶν ἱερόν Ναόν εἰς Καπερναούμ.

Ὁ Ναός οὗτος εἶναι ἐκτισμένος ἀπό τοῦ 1935 ὑπό τοῦ ἀειμνήστου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Δαμιανοῦ εἰς τήν βορειοδυτικήν ὄχθην τῆς Τιβεριάδος θαλάσσης καί ἐπί τῶν ἐρειπίων τῆς ἀρχαίας πόλεως τῆς Καπερναούμ, εἰς τήν ὁποίαν κατῴκησεν ὁ Κύριος, φυγών ἀπό τήν Ναζαρέτ (Ματθ. 4,13) καί ἡ ὁποία «ἀνέβη ἕως οὐρανοῦ καί ἕως ᾅδου κατεβιβάσθη» κατά τήν πρόρρησιν τοῦ Κυρίου, διότι οἱ κάτοικοι  αὐτῆς δέν ἐπίστευσαν εἰς Αὐτόν, παρά τά σημεῖα καί τάς δυνάμεις πού ἐγένοντο εἰς αὐτήν. ( Ματθ. 11,23).

Εἰς τόν ἐν τοῖς ἐρειπίοις τῆς Καπερναούμ κείμενον ἱερόν ναόν τοῦτον, ἁγιογραφηθέντα προσφάτως βυζαντινῇ ἁγιογραφίᾳ ὑπό τοῦ φιλέργου ἡγουμένου μοναχοῦ π. Εἰρηνάρχου καί ἀποτελοῦντος ἕν τῶν κοσμημάτων τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος τῆς Τιβεριάδος θαλάσσης, ἐτέλεσε τήν ἑορτήν τῶν πρωτοκορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, προεξάρχων κατά τήν ὡς ἄνω ἡμέραν τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Ἱερομονάχων καί διακόνων, ψαλλούσης τῆς ὑπό τόν Ἀρχιμανδρίτην π. Φιλόθεον ἡγούμενον εἰς τήν Μητρόπολιν Ἄκκρης-Πτολεμαΐδος βυζαντινῆς χορῳδίας καί ἐν κατανύξει συμμετεχόντων πολλῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ἐκ τῶν περιχώρων τῆς Ναζαρέτ καί τῆς περιοχῆς τῆς Ἄκκρης.

Πρός τούτους ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Ἑορτή χαρμόσυνος ἐπέλαμψε τοῖς πέρασι σήμερον, ἡ πάνσεπτος μνήμη τῶν σοφωτάτων Ἀποστόλων καί κορυφαίων Πέτρου καί Παύλου. Διό καί ἡμεῖς, ἀδελφοί , ἐν ᾠδαῖς καί ὕμνοις ἑωρτάσωμεν φαιδρῶς τήν πανσεβάσμιον ταύτην ἡμέραν, λέγοντες Χαῖρε Πέτρε Ἀπόστολε καί γνήσιε φίλε τοῦ σοῦ διδασκάλου Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, Χαῖρε Παῦλε παμφίλτατε καί κήρυξ τῆς πίστεως καί διδάσκαλε τῆς οἰκουμένης, ὡς ἔχον παρρησίαν, ζεῦγος ἁγιόλεκτον Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν ἱκετεύσατε σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Ὄντως «ἑορτή χαρμόσνος, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, ἐπέλαμψε τοῖς πέρασι σήμερον ἡ πάνσεπτος μνήμη τῶν σοφωτάτων Ἀποστόλων καί κορυφαίων Πέτρου καί Παύλου. Καί τοῦτο διότι παρ’ αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔλαβον τήν κλῆσιν καί ἀνεδείχθησαν ὁ μέν Πέτρος πέτρα τῆς Ἐκκλησίας: «καί ἀποκριθείς  ὁ Ἰησοῦς εἶπεν  αὐτῷ μακάριος εἶ Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σάρξ καί αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ’ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς· κἀγώ δε σοι λέγω ὅτι σύ εἶ Πέτρος καί ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν καί πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς», ( Ματθ. 16, 17-18). Ὁ δέ Παῦλος σκεῦος ἐκλογῆς:«εἶπε δέ πρός αὐτόν ὁ Κύριος πορεύου ὅτι σκεῦος ἐκλογῆς μοι ἐστιν οὗτος τοῦ βαστάσαι τό ὄνομά μου ἐνώπιον ἐθνῶν καί βασιλέων υἱῶν τε Ἰσραήλ», (Πράξ. 9,15).

Οἱ λόγοι οὗτοι τοῦ Κυρίου μαρτυροῦν ἐναργέστατα ὅτι οἱ κορυφαῖοι Ἀπόστολοι Πέτρος καί Παῦλος  εἶναι ἡ φωνή τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου τοῦ Χριστοῦ ὡς καί τά ὄργανα τῆς ἐνεργείας καί τῆς δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ συνέχοντος καί συγκροτοῦντος τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας.

Τόσον ὁ Πέτρος, ὅσον καί ὁ Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διακρίνονται τῶν ἄλλων Ἀποστόλων οὐχί κατά τήν ἀξίαν τοῦ ἀποστολικοῦ ἀξιώματος, δηλονότι τῆς χάριτος ἤ μᾶλλον τῆς ἐκχύσεως ἐπ’ αὐτῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἀλλά διά τό γεγονός ὅτι ἀμφότεροι οἱ κορυφαῖοι ὑπῆρξαν ἀσθενεῖς εἰς τό φρόνημα καί οὐχί μόνον. Ὁ μέν Πέτρος κατά τήν μαρτυρίαν αὐτοῦ τοῦ Κυρίου «τρίς ἠρνήσατο αὐτόν», (Ματθ. 26,34)  ὁ δέ Παῦλος κατά τήν ἰδίαν αὐτοῦ μαρτυρίαν καί τήν μαρτυρίαν τοῦ Κυρίου ἐδίωκεν τόσον τόν Χριστόν, ὅσον καί τήν Ἐκκλησίαν. ἱδού ἡ ἁγιογραφική μαρτυρία: «Σαούλ, Σαούλ τί μέ διώκεις;  εἶπε δέ ὁ Παῦλος τίς εἶ Κύριε, ὁ δέ Κύριος εἶπεν.  ἐγώ εἰμί Ἰησοῦς ὅς σύ διώκεις», ( Πράξ. 9,5).  Καί πάλιν ὁ Παῦλος λέγει: «Ἠκούσατε γάρ τήν ἐμήν ἀναστροφήν ποτε ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ ὅτι καθ’ ὑπερβολήν ἐδίωκον τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καί ἐπόρθουν αὐτήν», ( Γαλ. 1,13).

Καθίσταται σαφές λοιπόν ὅτι οἱ κορυφαῖοι Ἀπόστολοι διακρίνονται τῶν ἄλλων Ἀποστόλων διά τήν μετάνοιαν αὐτῶν. Ἡ δέ μετάνοια εἰς Χριστόν εἶναι μετάνοια εἰς θεραπείαν τῆς ἀνθρωπίνης ἀσθενείας, ψυχικῆς, ἠθικῆς καί σωματικῆς, φυσικῆς, δηλονότι τῆς ἁμαρτίας κατά τό κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ  «οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους ἀλλ’ ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν», (Λουκ. 5, 32). Ἐπί πλέον δέ ἡ ἐνέργεια τῆς δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος φανεροῦται ἐν τῇ ἀσθενείᾳ κατά τήν ρητήν δήλωσιν τοῦ Χριστοῦ «Ἡ γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται», ( Β’ Κορ. 12,9).

Κοινωνοί καί μέτοχοι τῆς ἐμπειρίας τῆς ἐν ἀσθενείᾳ τελειώσεως τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ Πατρός Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένοντο ἐξίσου ὅλοι οἱ κληθέντες εἰς τό ἀποστολικόν ἀξίωμα κατ’ ἐξοχήν δέ οἱ σήμερον τιμώμενοι μετά παρρησίας γνήσιοι φίλοι καί κήρυκες τοῦ Χριστοῦ.

Τοῦτο σημαίνει ὅτι τό ἁγιόλεκτον ζεῦγος, ὅπως ὀνομάζει ὁ ὑμνῳδός τούς κορυφαίους, ἐνδυσάμενοι τόν Χριστόν καί σύμφυτοι γεγονότες τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου Αὐτοῦ, (Ρωμ. 6,5), κατώρθωσαν νά διδάξουν τό σωτηριῶδες τοῦ Χριστοῦ Εὐαγγέλιον εἰς πᾶσαν τήν οἰκουμένην, προσέτι δέ νά ἑδραιώσουν τό ἱερόν τῆς Ἐκκλησίας οἰκοδόμημα κατά τό ρῆμα τοῦ Κυρίου «κἀγώ δέ σοι λέγω ὅτι σύ εἶ Πέτρος καί ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν καί πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς», (Ματθ. 16,18).

Ἐξ ἄλλου, ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος ὁμολογεῖ ὅτι «Οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων· εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ἁρπαγέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ·  καὶ οἶδα τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον· εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν·  ὅτι ἡρπάγη εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι.», (Β’ Κορ. 12,2-4). Καί πάλιν ὁ Παῦλος μαρτυρεῖ ὅτι «καὶ εἴρηκέ μοι [ὁ Κύριος]· ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται. ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ’ ἐμὲ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ». (Β’ Κορ. 12,9).

«Πέτρε κορυφαῖε τῶν ἐνδόξων Ἀποστόλων ἡ πέτρα τῆς πίστεως καί Παῦλε θεσπέσιε τῶν Ἁγίων Ἐκκλησιῶν ὁ ρήτωρ καί φωστήρ τῷ θείῳ θρόνῳ παριστάμενος ὑπέρ ἡμῶν πρεσβεύσατε», λέγει ὁ ὑμνῳδός.

Τό κήρυγμα καί ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου ἀπετέλεσαν καί ἀποτελοῦν τήν ἀκένωτον τῆς Θεολογίας πηγήν τῶν μεγάλων τῆς Ἐκκλησίας Πατέρων, ἀλλά καί πάντων ὅσων ἀναζητοῦν τήν εἰς Θεόν Λόγον τόν Χριστόν μυσταγωγίαν, ὡς διατυπώνει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας λέγων: «ἔδωκας στηρίγματα τῇ Ἐκκλησίᾳ σου, Κύριε, τήν τοῦ Πέτρου στερρότητα καί Παύλου τήν σύνεσιν καί λαμπράν σοφίαν καί τήν ἑκατέρων θεηγορίαν ἀληθῆ τῆς ἀθεΐας πλάνην διώκουσαν. Διό μυσταγωγούμενοι παρ’ ἀμφοτέρων ὑμνοῦμεν Σε, Ἰησοῦ παντοδύναμε, ὁ Σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Τούς κήρυκας τῆς πίστεως, τάς θεολόγους σάλπιγγας, Πέτρον καί Παῦλον τῆς Ἐκκλησίας τούς στύλους καί καθαιρέτας τῆς πλάνης εὐσεβῶς ἀνυμνήσωμεν Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν τοῦ σῶσαι καί φωτίσαι τάς ψυχάς ἡμῶν καί εἰρηνεῦσαι τήν περιοχήν ἡμῶν καί ἅπασαν τήν Οἰκουμένην. Ἀμήν».

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε σύντομος δεξίωσις ἐν τῷ ἡγουμενείῳ δι‘ ἀναψυκτικῶν πρός ἀναψυχήν ἐκ τοῦ καύσωνος καί ἀκολούθως ὑπό τό στέγαστρον διά προστασίαν ἐκ τοῦ ἡλίου τράπεζα πρός ὅλους ὑπό τοῦ φιλοξένου ἡγουμένου μοναχοῦ π. Εἰρηνάρχου.

Ἐκ τῆς  Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder