Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ (2017)
Τήν Κυριακήν, 29ην Μαΐου, ἡμέραν μνήμης τῆς ἁγίας μάρτυρος Θεοδοσίας τῆς Παρθένου, συμφώνως προς τόν ἀκίνητον κύκλον ἑορτῶν καί ἡμέραν μνήμης τῆς πτώσεως τῆς Πόλεως καί 11ην Ἰουνίου, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου, συμφώνως προς τόν κινητόν κύκλον τῶν ἑορτῶν τοῦ Πεντηκοσταρίου ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων Πάντων, καρποῦ τῆς ἐπινεύσεως τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος, εἰς τό ἐντός τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σεϊδανάγιας παρεκκλήσιον αὐτῶν.
Τῆς πανηγυρικῆς θείας Λειτουργίας ταύτης προέστη ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος, ὁ ὁποῖος καί ἐκήρυξε εἰς τούς πληρώσαντας τό παρεκκλήσιον πιστούς τόν θεῖον λόγον ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:
Με την Κυριακή των Αγίων Πάντων, κατακλείεται ο κινητός κύκλος των εορτών, που άρχισε από την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου. Στο κατανυκτικό Τριώδιο και στο χαρμόσυνο Πεντηκοστάριο μάς παρουσίασε η Εκκλησία όλο το έργο της θείας Οικονομίας, με κέντρο την μεγάλη εορτή του Πάσχα. Είδαμε την πτώση των πρωτοπλάστων και την ανόρθωση του γένους μας διά της Αναστάσεως του Χριστού. Χαιρετίσαμε την έλευση του Παρακλήτου στον κόσμο και πανηγυρίσαμε τη γέννηση του νέου λαού του Θεού, τον εγκαινισμό και την έκχυση του Αγίου Πνεύματος, «επί πάσαν σάρκα».
Σε στενό σύνδεσμο με την εορτή αυτή ευρίσκεται η παρούσα εορτή, η σφραγίς και το τέλος της μεγάλης εορταστικής περιόδου. Έρχεται δηλαδή ως απόδειξις του έργου της Εκκλησίας, της ενεργείας του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο. Γιατί μας παρουσιάζει τους καρπούς της σποράς εκείνης, το θερισμό των λευκών χωρών που εστάλησαν να θερίσουν οι απόστολοι. Και όπως παρατηρεί πολύ ωραία ο Νικηφόρος Ξανθόπουλος στο συναξάριο της ημέρας: οι Θειότατοι Πατέρες εθέσπισαν την εορτή αυτή μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος για να δείξουν ότι η παρουσία του Αγίου Πνεύματος διά των αποστόλων επέτυχε να αγιάσει και να σοφίσει το ανθρώπινο φύραμα και να αποκαταστήσει τους ανθρώπους στην θέση των αγγέλων διά του Ιησού Χριστού, είτε με την προσφορά του μαρτυρικού αίματος, είτε με την ενάρετο πολιτεία και διαγωγή των. Και έργο υπερφυσικό διαπράττεται. Κατεβαίνει το Πνεύμα, ο Θεός, και ανεβαίνει ο χους, ο άνθρωπος. Ανεβάζει ο Λόγος του Θεού την θεωθείσα σάρκα και έλκει μαζί της και εκείνους που θέλουν να πράξουν έργα συνδιαλλαγής με τον Θεό. Οι πριν αποξενωμένοι από τον Θεό, ενώνονται με τον Θεό και γίνονται φίλοι του. Τα έθνη προσφέρουν την απαρχή των, τους Αγίους Πάντας.
Αλλά και δεύτερος λόγος προεκάλεσε την σύσταση της συλλογικής αυτής εορτής. Πολλοί Άγιοι είναι γνωστοί και τιμώνται με εορτές και πανηγύρεις από την Εκκλησία. Και σε πολλούς όμως άλλους εσκήνωσε το Πνεύμα το Άγιον και τους καθηγίασε. Έμειναν όμως άγνωστοι και αφανείς. Αυτούς λοιπόν τους αγνώστους της Αγίους τιμά σήμερα η Εκκλησία, όσους «κατά Χριστόν επολιτεύσαντο εν Ινδοίς και Αιγυπτίοις και Άραψι κα Μεσοποταμία τε και Φρυγία και τοις άνωθεν του Ευξείνου έτι δε και εν πάση τη Εσπερία άχρι και αυτών των Βρεταννικών νήσων, απλώς ειπείν, εν Ανατολή και Δύσει».
Και ένας τρίτος λόγος προβάλλεται από τον συναξαριστή. Όλοι οι Άγιοι, όσοι χωριστά τιμώνται, θα ήταν επιβεβλημένο να συναθροισθούν σε μία κοινή εορτή, για να δειχθεί με αυτόν τον τρόπο, ότι όλοι μαζί για έναν Χριστό αγωνίσθηκαν, σε ένα κοινό στάδιο, το στάδιο της Χριστιανικής αρετής έτρεξαν, ενός Θεού δούλοι ήσαν και από αυτόν αξίως έλαβαν τους στεφάνους της νίκης. Για να είναι έτσι η κοινή εορτή κοινή παρόρμησις στους πιστούς, που πιστεύουν στον ίδιο Χριστό και είναι δούλοι του ιδίου Θεού και αγωνίζονται όπως και όλοι εκείνοι στον στίβο του αθλήματος της κατά Χριστόν πολιτείας. Παρόρμησις, αλλά και βεβαία ελπίς ότι την δόξα εκείνων θα κατακτήσουν και οι σημερινοί αγωνισταί και στον χορό εκείνων θα συναριθμηθούν και εκείνοι, που βαστάζουν σήμερα «το βάρος και τον καύσωνα» (Ματ. 20:12). Ότι η εορτή αυτή θα είναι αύριο και δική μας εορτή, όταν η χάρις του Θεού ευδοκήσει να μας καλέσει στον μακάριο κόσμο της θριαμβευούσης στον ουρανό Εκκλησίας. Γιατί με την ελπίδα αυτή ζουν τα τέκνα της Εκκλησίας ότι και αυτά που ακούουν σήμερα το «Τη σήμερον ημέρα, Κυριακή μετά την Πεντηκοστήν, την των απανταχού της οικουμένης εν Ασία, Λιβύη, και Ευρώπη, Βορρά τε και Νότω, Αγίων Πάντων εορτήν εορτάζωμεν» κάποτε θα συνεορτάζουν και θα συνεορτάζωνται μαζί με αυτούς.
«Του Κυρίου μου πάντας υμνώ τους φίλους, ει τις δε μέλλων εις τους πάντας εισίτω».
Η εορτή όμως αρχικώς δεν είχε τόσο ευρύ περιεχόμενο. Ήταν εορτή μόνο πάντων των μαρτύρων. Ήδη κατά τον Δ΄αιώνα έχομε λόγο του ιερού Χρυσοστόμου στην εορτή αυτή. Και το Τυπικό της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινουπόλεως κατά τον Ι΄αιώνα προβλέπει σύναξι και παννυχίδα στην Μεγάλη Εκκλησία και στον Ναό των Αγίων Μαρτύρων, που έκειτο πλησίον του Ναού των Αγίων Αποστόλων. Η εορτή τιτλοφορείται «των Αγίων Πάντων», αλλά το συναξάριο της ημέρας προσδιορίζει ότι επιτελείται η μνήμη «των αυτών αγίων και καλλινίκων μαρτύρων των εν πάση τη οικουμένη κατά διαφόρους καιρούς μαρτυρησάντων υπέρ του ονόματος του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού». Αν η πληροφορία του Ξανθόπουλου είναι ακριβής, η εορτή των Αγίων Πάντων εθεσπίσθη επί Λέοντος του Σοφού, όταν αυτός έκτισε Ναό και ήθελε να τον τιμήση επ’ ονόματι της συζύγου του Θεοφανούς, που ευηρέστησε «κατ’ άκρον τω Θεώ». Του υπεδείχθη όμως, ότι δεν θα ήτο φρόνιμο να ανατεθεί ο Ναός σε γυναίκα, έστω και Αγία, που απέθανε όμως προ ολίγου και δεν της έδωσε ακόμη ο χρόνος «το τίμιον και σεβάσμιον». Ο βασιλεύς επείσθη και ανέθεσε τον Ναό στην τιμή των «απανταχού της Γης πάντων Αγίων ειπών «Ει και Θεοφανώ Αγία, μετά τούτων πάντων συναριθμείσθω».
Όπως όμως και αν προήλθε η αρχή της νέας εορτής με το γενικό περιεχόμενο, όχι δηλαδή μόνο των μαρτύρων αλλά και όλων των Αγίων, η επέκτασίς της ήταν πολύ επιτυχής. Μάρτυρες του Χριστού δεν είναι μόνο εκείνοι που έχυσαν το αίμα των για την πίστη του Χριστού και έδωσαν έτσι την σφραγίδα στην πίστη και στην μαρτυρία των. Μάρτυρες είναι όλοι όσοι αγωνίσθηκαν στον αγώνα της Χριστιανικής ζωής και εβάστασαν με καρτερία τον σταυρό του Χριστού στον κόσμο αυτόν. Αυτοί που εμαρτύρησαν δια Χριστόν το καθημερινό μαρτύριο της συνειδήσεως. Οι ομολογηταί, που ομολόγησαν την καλή ομολογία «ενώπιον εθνών τε και βασιλέων». Οι ιεράρχαι, που εποίμαναν θεοφιλώς το ποίμνιο του Χριστού και εστήριξαν την ορθή πίστη. Οι όσιοι και οι ασκηταί, που εσταύρωσαν την σάρκα «συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις». Οι άνθρωποι του κόσμου που έζησαν στην Γη των πειρασμών και των δοκιμασιών, αλλά που «επολιτεύοντο» σαν να βρισκόταν στον ουρανό. Και μαζί με αυτούς οι προφήται, οι δίκαιοι, και οι προπάτορες της Παλαιάς Διαθήκης, που έζησαν κατά νόμον και «εμαρτυρήθησαν δια της πίστεως» περιμένοντες την επαγγελίαν. Και εξαιρέτως η Αγίων Αγία, η Υπεραγία Παρθένος και μητέρα του Χριστού, η Θεοτόκος Μαρία.
Τιμώμεν σήμερον διά της παρούσης εορτής, προτιθέμενοι τον βίον αυτών αρετής παράδειγμα και παρακαλούντες αυτούς ίνα πρεσβεύωσιν υπέρ ημών προς τον Θεόν. Ου η Χάρις και το άπειρον έλεος είη μετά πάντων ημών. Αμήν.
Διαρκούσης τῆς θείας Λειτουργίας ἐπεσκέφθη διά προσκύνησιν το Ἱερόν Παρεκκλήσιον ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά Πατέρων Ἁγιοταφιτῶν, καθώς και ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Χρῆστος Σοφιανόπουλος.
Τήν Πατριαρχικήν, Ἀρχιερατικήν καί Προξενικήν συνοδείαν καί τό ἐκκλησίασμα ἐδεξιώθη πλουσιοπαρόχως ἡ καλῶς διατηροῦσα τά τῆς Μονῆς καί ἀνακαινίζουσα ταύτην ὁσιολογιωτάτη καθηγουμένη μοναχή Σεραφείμα εἰς τό ἡγουμενεῖον.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας
httpv://youtu.be/2mJ3R7bqgpA
ngg_shortcode_0_placeholder” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″]