Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ ΤΟΥ ΣΦΑΑΜΕΡ.

Ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, ἑωρτάσθη εἰς τήν πόλιν τοῦ Σφάαμερ τό Σάββατον, 22^αν Μαΐου/4^ην Ἰουνίου 2011, μέ μετάθεσιν μιᾶς ἡμέρας. Εἰς τήν κώμην ταύτην τοῦ βορείου Ἰσραήλ τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ Ἑλληνορθόδοξον Ἀραβόφωνον Κοινότητα, μίαν ἐκ τῶν δώδεκα τῆς Μητροπόλεως Πτολεμαΐδος-Ἄκκρης.

Ἡ Κοινότης αὐτή, ἀριθμοῦσα περί τά 700 μέλη ἔχει ὡς ἐνοριακόν κέντρον αὐτῆς  τόν ἱερόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, τόν ὁποῖον προσφάτως τῇ βοηθείᾳ καί τοῦ Πατριαρχείου σημαντικῶς ἐπεξέτεινε καί ἀνεκαίνισε.

Εἰς τήν πόλιν ταύτην κατηυθύνθη τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου ἐξ Ἱεροσολύμων ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας.

Φθάσας μετά δίωρον αὐτοκινητικήν διαδρομήν, ἐγένετο δεκτός πρό τῆς εἰσόδου τοῦ Ναοῦ ὑπό τοῦ ἀντιπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου, Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου εἰς Ἄκκρην καί ὑπό τῶν ἱερομονάχων καί ἱερέων τῶν ὁμόρων Μονῶν καί ἐνοριῶν καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ.

Ἐνδυθείς μανδύαν ὁ Μακαριώτατος, προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου μετ’ ἀρτοκλασίας καί ἐτέλεσε τήν θ. Λειτουργίαν, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί ἱερομονάχων καί ἱερέων καί συμμετέχοντος ἐν εὐλαβείᾳ τοῦ Ὀρθοδόξου πιστοῦ λαοῦ τῆς κώμης.

Εἰς τήν κατανυκτικωτέραν καί βαθυτέραν βίωσιν τῆς θ. Λειτουργίας, τῆς ἀναιμάκτου θυσίας πρός ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ἁγιασμόν καί σωτηρίαν, συνέβαλε ἡ Μεικτή Χορῳδία τῆς ὁμόρου πόλεως Σαχνίν, ψάλλουσα βυζαντινῷ τῷ ὕφει ὑπό τήν διεύθυνσιν τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἄκκρης, ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου.

Εἰς τήν θ. Λειτουργίαν ταύτην ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον περί τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ὡς τοῦ ἐκλεκτοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀναδειχθέντος ὡς νέου Δαβίδ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καί δεχθέντος διά σημείου τόν Χριστιανισμόν, ὡς ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος καί συμβαλόντος τά μέγιστα εἰς τήν διάδοσιν αὐτοῦ, διό καί ἐπαξίως ἡ Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει τοῦτον ὡς θεόστεπτον βασιλέα καί ἰσαπόστολον.

Ὁ λόγος τοῦ Μακαριωτάτου ἔχει ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Ἐθέμην βοήθειαν ἐπί δυνατόν, ὕψωσα ἐκλεκτόν ἐκ τοῦ λαοῦ μου. Εὗρον Δαυΐδ τόν δοῦλον μου, ἐν ἐλαίῳ ἁγίῳ μου, ἔχρισα αὐτόν (ψαλ. 88/89, 20-21)». «Παρέσχον τήν βοήθειαν μου εἰς ἕνα ἄνθρωπον καί ἔκαμα αὐτόν δυνατόν, ἀνέδειξα αὐτόν ὡς τόν ἐκλεκτόν μου μεταξύ τοῦ λαοῦ μου. Εὗρον δηλαδή τόν δοῦλόν μου Δαυΐδ ὡς τόν κατάλληλον ἄνθρωπόν μου, μέ ἅγιον ἔλαιον ἔχρισα αὐτόν εἰς βασιλέα, λέγει ὁ ψαλμῳδός».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, εὐλαβεῖς Χριστιανοί. Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία μυστικῶς εὐφραίνεται σήμερον ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν εὐσεβῶν βασιλέων καί ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης. Κατ’ἀξίαν δέ καί εὐφήμως γεραίρει τήν μνήμην τοῦ νέου τῆς Ἐκκλησίας Δαυΐδ, τοῦ ὑπό τοῦ Θεοῦ ὑψωθέντος ἐκλεκτοῦ δούλου αὐτοῦ.

Ὄντως, ἀγαπητοί μου, ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος ὑψώθη ὑπό τοῦ Θεοῦ ὡς ἐκλεκτός δοῦλος αὐτοῦ καί ἐχρίσθη εἰς βασιλέα, διότι ἐδέχθη τήν γνῶσιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὡς ἄλλος Παῦλος τήν τοῦ Ἀποστόλου κλῆσιν, θεασάμενος ἐν οὐρανῷ τόν τύπον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἀναδεικνύει καί καθιερώνει τήν προσωπικότητα τοῦ Κωνσταντίνου ὡς Ἁγίου, θεοστέπτου βασιλέως καί ἱσαποστόλου εἶναι τό ἱστορικόν γεγονός τῆς ἐξ ἀπιστίας, δηλονότι εἰδωλολατρείας  εἰς πίστιν Χριστοῦ μεταθέσεως .ἤ, καλλίτερον εἰπεῖν, μετανοίας αὐτοῦ. Ἐπί πλέον δέ ἡ ὑπ’αὐτοῦ καί βεβαίως τῆς μητρός αὐτοῦ Ἁγίας Ἑλένης στήριξις τῆς μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἰδού τί λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «Σέλας φαεινότατον, κομήτης ἑσπερώτατος, ἐξ ἀπιστίας εἰς πίστιν θεότητος μετοχετευθείς, ἤχθης ἁγιάσαι λαόν καί πόλιν καί τύπον Σταυροῦ κατοπτεύσας, ἤκουσας ἐκεῖθεν: ἐν τούτῳ νίκα τούς ἐχθρούς σου. Ὅθεν δεξάμενος τήν γνῶσιν τοῦ Πνεύματος, ἱερεύς τέ χρισθείς καί βασιλεύς ἐλαίῳ, ἐστήριξας τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, Ὀρθοδόξων Ρωμαίων βασιλέων Πατήρ, πρέσβευε ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Χάρις εἰς τόν Κωνσταντῖνον τό σωτηριῶδες φῶς τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας καί ἐλευθερίας ἐπέλαμψεν ὡς «σέλας φαεινότατον», δηλαδή ὡς φεγγοβολή εἰς τήν ἀπέραντον Ρωμαϊκήν αὐτοκρατορίαν. Ἀπόδειξις τούτου ἀποτελεῖ ἡ σύγκλησις τοπικῶν καί οἰκουμενικῶν συνόδων, ὡς τῶν ἐν Νικαίᾳ 318 θεοφόρων Πατέρων, τῶν συνελθόντων ἐκ τῶν περάτων τῆς Δυτικῆς καί Ἀνατολικῆς Αὐτοκρατορίας.

Τήν θεόπνευστον ταύτην ἐνέργειαν τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἐκθέτει ἐναργέστατα ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ λέγων: «Χρεωστικῶς ἐκτελοῦμεν τήν μνήμην σου, Κωνσταντῖνε ἱσαπόστολε, πάντων ἀνάκτων βάσις καί καύχημα. Φωτισθείς γάρ ἀκτῖσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (τοῦ Χριστοῦ) πᾶσαν ἐφαίδρυνας τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, τά συστήματα τῶν πιστῶν πανταχόθεν συνάξας ἐν τῇ λαμπρᾷ πόλει Νικαέων, ἔνθα τῶν ἀσεβῶν ἐσβέσθη τό φρύαγμα καί αἱρετικῶν ἠσθένησαν γλῶσσαι καί ἐμωράνθησαν. Τῶν δέ Ὀρθοδόξων ὑψώθη τό στῖφος, φανερωθείσης τῆς πίστεως. Ὅθεν ὑπ’αὐτῶν ἐδοξάσθη Ὀρθοδοξότατος καί πάντων βασιλέων ἐκηρύχθη Πατήρ, ὡς πρῶτος τήν ἀλουργίδα παρά Θεοῦ κομισάμενος…». Ἰδού λοιπόν δια τί ὁ Κωνσταντῖνος θεωρεῖται ἡ βάσις καί τό καύχημα πάντων τῶν ἀνάκτων/τῶν βασιλέων, ἀλλά καί «Ρωμαίων ἡ δόξα».

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀναδεικνύεται ὁ πραγματικός μαθητής, ἀλλά καί μιμητής τοῦ Ἀποστόλου Παύλου λέγοντος: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστοῦ», (Α’Κορ., 11,1). Τοῦτο δέ γίνεται φανερόν ἀπό τήν ὑπό τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἀναπτυχθεῖσαν λόγῳ τέ καί ἔργῳ πολιτικήν θεωρίαν τῆς «Ρωμηοσύνης». Τό πνευματικόν δέ τοῦτο μέγεθος τῆς Ρωμηοσύνης ἔχει ὡς πηγήν καί ἀφετηρίαν του τήν χριστοκεντρικήν τοῦ Θεοῦ Λόγου καί Πατρός διδασκαλίαν τοῦ σοφοῦ Παύλου, κηρύσσοντος: «Ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε. Οὐκ ἐνι Ἰουδαῖος, οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἐνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἐνι ἄρσεν καί θήλυ. Πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», (Γαλ. 3,27-28).

Μέ ἄλλα λόγια τό Παύλειον Χριστοκεντρικόν κήρυγμα, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ τό πρωτογενές καί κύριον συστατικόν τοῦ λόγου, τῆς αἰτίας τοῦ φανερωθέντος ἐν τῷ κόσμῳ θεανθρωπίνου θεσμοῦ τῆς πόλεως τοῦ Θεοῦ, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δηλονότι τῆς Ἐκκλησίας, μετοχεύεται εἰς τό πολιτειακόν σύστημα τῆς ὑπό τῶν θεοστέπτων βασιλέων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ἀναληφθείσης διακυβερνήσεως τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας.

Τοῦ πνευματικοῦ τούτου μεγέθους τῆς Ρωμηοσύνης καί τοῦ πολιτειακοῦ συστήματος ὡς τρόπου ζωῆς καί οἰκουμενικῆς διακυβερνήσεως ἐν τῷ κατά Παῦλον, παραγομένῳ σχήματι τοῦ κόσμου τούτου, «παράγει γάρ τό σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου», (Α’Κορ. 7,31), μέτοχοι καί κοινωνοί τυγχάνομεν καί ἡμεῖς οἱ ἐκ παντός γένους καί ἔθνους συναποτελοῦντες τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἐν προκειμένῳ τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί ἐν γένει τήν ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησιαστικήν πολιτείαν.

Ἡ ἁγία Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ὑπερβαλλόντως εὐεργετηθεῖσα καί εὐεργετουμένη ὑπό τῶν ἁγίων καί πατρώνων αὐτῆς Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, πανηγυρικῶς ἑορτάζει τήν ἱεράν αὐτῶν μνήμην καί εὐγνωμόνως μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ βοᾷ καί λέγει: Διά μέν τόν Κωνσταντῖνον: «ἔδωκας φιλάνθρωπε τῷ εὐσεβεῖ σοῦ θεράποντι Σολομῶντος τήν φρόνησιν, Δαυΐδ τήν πραότητα καί τῶν ἀποστόλων τήν ὀρθοδοξίαν, ὡς βασιλέων Βασιλεύς, κυριευόντων τε πάντων Κύριος. Διό Σοῦ τήν φιλάνθρωπον οἰκονομίαν δοξάζομεν, Ἰησοῦ παντοδύναμε, ὁ Σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Διά δέ τήν Ἁγίαν Ἑλένην: «Πόθῳ καί ἀγάπῃ τοῦ Χριστοῦ κατεπειγομένη ἡ μήτηρ τοῦ γλυκυτάτου βλαστοῦ, σπεύδουσα ἀφίκετο ἐν τῇ Ἁγίᾳ Σιών, εἰς τόν τόπον τόν Ἅγιον, ἐν ᾧ ἐσταυρώθη θέλων ὁ Σωτήρ ἡμῶν διά τό σῶσαι ἡμᾶς. Ἔνθα τόν Σταυρόν ἀραμένη, χαίρουσα ἐκραύγαζε δόξα τῷ δωρησαμένῳ μοι ὅν ἤλπιζον».

Ἀμήν. Ἔτη πολλά».

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος ἐτέλεσε δι’ ἁγιασμοῦ τά ἐγκαίνια τῆς νέας αἰθούσης κάτωθι τοῦ ναοῦ διά τάς ποικίλας ἐνοριακάς ἐκδηλώσεις τῆς Κοινότητος.

Εἰς τήν δεξίωσιν μετά τόν Ἁγιασμόν ἔλαβον χώραν προσφωνήσεις, εἰς τάς ὁποίας ἐξεφράσθη ἡ χαρά διά τήν ἀνακαίνισιν τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἵδρυσιν τῆς αἰθούσης συγκεντρώσεως καί εὐχαριστίαι πρός τήν Α.Θ.Μ. διά τήν ἠθικήν καί ὑλικήν συμπαράστασιν εἰς τάς ἀνακαινίσεις.

Εἰς τήν δεξίωσιν ταύτην παρέστησαν καί ἐκπρόσωποι τῶν ἄλλων χριστιανικῶν δογμάτων καί θρησκευμάτων. Ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Κοινότητος τῶν Δρούζων, σεΐχης κ. Γιοῦσεφ Ἀμποῦ Ἀμπέντ, ὁ ὁποῖος ὑπεγράμμισε τήν σημασίαν τῆς ἐποχῆς καί τοῦ ἔργου, τοῦ ὁποίου ἤρξατο εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ἡ μήτηρ τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, Ἁγία Ἑλένη.

Εἷς τῶν προσφωνησάντων ἦτο ὁ Δήμαρχος τῆς πόλεως κ. Νάχεντ Χάζεμ, ὁ ὁποῖος εἰς τήν προσφώνησιν αὐτοῦ ὑπεγράμμισε τό γεγονός τῆς ἐν εἰρήνῃ, ἀγάπη καί συνδιαλλαγῇ συμβιώσεως εἰς τό Σφάαμερ Χριστιανῶν καί Δρούζων, ἡ ὁποία καί συμβάλλει εἰς τήν εὐημερίαν αὐτῶν.

Εἰς τήν προσφώνησιν αὐτοῦ ὁ Προϊστάμενος τῆς ἐνορίας τοῦ Σφάαμερ π. Σαμουήλ Ζάεντ προσεφώνησε τόν Μακαριώτατον διά τοῦ «εὖ παρέστητε» διά  δευτέραν φοράν εἰς τήν πόλιν Σφάαμερ καί εἰς τήν πνευματικήν αὐτοῦ Ἀραβορθόδοξον Κοινότητα, ὡς καί διά τήν πνευματικήν Αὐτοῦ θεολογικήν καθοδήγησιν εἰς τά κηρύγματα καί εἰς τό περιοδικόν «Νούρ-Ἰλ-Μασίχ» καί διά τήν ποιμαντικήν Αὐτοῦ ἐπίσκεψιν εἰς τό ποίμνιον Αὐτοῦ εἰς Ἰσραήλ, Ἰορδανίαν καί Παλαιστινιακήν Αὐτονομίαν καί διά τήν ὑλικήν βοήθειαν εἰς τά ἐπιτελούμενα ἔργα ἀνακαινίσεως καί ηὐχαρίστησε θερμῶς Αὐτόν.

Τάς προσφωνήσεις ἐπεσφράγισεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἀραβιστί: (βλ. ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2011/06/04/516/ ), ὑπογραμμίζων, ὅτι ὡς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «οὐκ ἐνι Ἰουδαῖος, οὐδέ Ἕλλην…..πάντες γάρ ἡμεῖς εἷς ἐσμεν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», (Γαλατ. 3,28).  Τό ὅραμα τοῦτο ἔγινε πραγματικότης εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί δή εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων, τήν ὁποίαν ἐξεπροσώπησεν ὁ Μέγας αὐτοκράτωρ τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὁ ὁποῖος ἐπαξίως καί χρεωστικῶς τιμᾶται ὡς ἅγιος καί ἰσαπόστολος μετά τῆς μητρός αὐτοῦ, μακαρίας Ἁγίας Ἑλένης.

Ἐπί τούτοις ὁ Μακαριώτατος προσέφερεν αὐτοῖς οἰκονομικήν συνδρομήν διά τήν συνέχειαν τῶν ἀνακαινιστικῶν ἐργασιῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.