Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΙ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΩΝ ΧΟΤΖΕΒΙΤΩΝ.

Τήν Δευτέραν, 8^ην /21^ην  Ἰανουαρίου 2013, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων Ἰωάννου καί Γεωργίου τῶν Χοτζεβιτῶν εἰς τήν Ἱεράν αὐτῶν Μονήν, ἤτοι τοῦ Χοτζεβίτου, ἐξ ἧς καί φέρουν οὗτοι τό ὄνομα αὐτῶν.

Ἡ Μονή αὕτη εὑρίσκεται εἰς κοιλάδα, δημιουργουμένην ὑπό τοῦ Χειμάρρου Χωρήβ πρό τῶν ἐκβολῶν αὐτοῦ εἰς τήν πόλιν τῆς Ἱεριχοῦς.

Ἡ μονή αὕτη εἶχε Ναόν ἀφιερωμένον εἰς τό Γενέθλιον τῆς Θεοτόκου ἀπό τοῦ 4ου μ.Χ. αἰῶνος καί ἠσκοῦντο εἰς αὐτήν ἀσκηταί οἱ: Πρῶμος, Αἷας, Ζήνων, Γαναῖος. Ἔκτοτε  συνεχίσθη ἡ μοναχική ζωή εἰς τήν Μονήν ταύτην καί εἰς τά πέριξ αὐτῆς μέ πολλούς ἀσκητάς καί μέ ὡρισμένας διακοπάς, λόγῳ ἐπιδρομῶν, ὡς αὐτῆς τῶν Περσῶν, τό 614 μ.Χ.

Εἰς τήν κτιριακήν ἀνακαίνισιν τῆς Μονῆς καί τήν ἀναγέννησιν καί ἄνθησιν τῆς μοναστικῆς ζωῆς εἰς αὐτήν διεδραμάτισε σημαντικώτατον ρόλον ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ἐλθών εἰς τήν Μονήν ἐκ τῆς Ἐπισκοπῆς Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης τόν 5^ον  αἰῶνα καί ὁ Ἅγιος Γεώργιος ἐλθών ἐκ Κύπρου μετά τήν Περσικήν εἰσβολήν, τό 614 μ.Χ., δι’ ὅ καί ἡ ὀνομασία τῆς Μονῆς, ἤτοι Μονή τῶν Ἁγίων Ἰωάννου καί Γεωργίου τῶν Χοτζεβιτῶν, εἶναι ἡ ἐπικρατεστέρα.

Μετά τήν ἡγουμενείαν τοῦ μακαριστοῦ π. Ἀμφιλοχίου, τοῦ π. Ἀντωνίου, εὑρόντος τόν θάνατον ἐκ λίθων πεσόντων ἐπ’ αὐτόν ἐν ὥρᾳ ἐργασίας ἀνακαινίσεως, τοῦ π. Γερμανοῦ δολοφονηθέντος ἀνοσίως καί τοῦ πατρός Χρυσοστόμου τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς τοῦ Ἀββᾶ Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου ἔχει ἀναλάβει τήν Μονήν, ὡς Καθηγούμενος μετά Συνοδείας, ὁ π. Κωνσταντῖνος Περαματζῆς.

Ὁ π. Κωνσταντῖνος ἐπιτελῶν ἀξιόλογον ἀνακαινιστικόν ἔργον εἰς τήν Μονήν ὑπεδέχθη τόν Μακαριώτατον τιμήσαντα μέ τήν παρουσίαν Αὐτοῦ τήν Μονήν διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως:

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Μετά μεγίστης συγκινήσεως, χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως Σᾶς ὑποδεχόμεθα στήν ἱερά, σεβασμία καί ἱστορική Λαύρα τοῦ Χοζεβᾶ. Διπλός πανηγυρισμός σήμερα. Πρωτίστως διά τήν ἑόρτιον καί πανίερον μνήμην τῶν Ἁγίων καί θαυματουργῶν αὐτῆς κτιτόρων, Ἰωάννου καί Γεωργίου τῶν Χοζεβιτῶν, οἱ ὁποῖοι σκέπουν τήν ἱερά αὐτή Μονή ἐπί δεκαπέντε καί πλέον αἰῶνες.

Ἐπιπροσθέτως ἀγάλλεται ἡ Μονή μας καί φθέγγεται σέ ἦχο ἑορτάσιμο τό «ὠσσανά» ἐπί τῇ παρουσίᾳ Ὑμῶν, Μακαριώτατε Πατριάρχα τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας, ὁ Ὁποῖος, ὡς πρός τόν θεσμόν, ἵστασθε εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ.

Ὡς πρός τήν ποιμαντική καί Πατριαρχική Ὑμῶν πορεία μᾶς συγκινεῖτε, μᾶς ἐμπνέετε μέ τό παράδειγμά Σας, γενόμενος πρότυπο ὅλων τῶν Ἁγιοταφιτῶν, συμπροσευχόμενος ἀνελλιπῶς στίς καθημερινές ἀκολουθίες. Στό αὐτό πνεῦμα τῆς Ὑμετέρας ἀγάπης πρός τήν Λειτουργική ζωή ἐντάσσεται καί τό ζωντανό ἐνδιαφέρον γιά τήν ἐπάνδρωση ὅλων τῶν ἱερῶν Μονῶν, ὥστε νά τελῆται καθημερινῶς ἡ Θεία Λειτουργία.

Μᾶς ὑποδεικνύετε κατ’ αὐτόν τόν τρόπο τήν Πατερική διδασκαλία, ὅτι ἡ ζωή κάθε Χριστιανοῦ καί ἰδιαίτερα τοῦ μοναχοῦ, ὀφείλει καί πρέπει νά ἔχῃ ὡς κέντρο τήν Ἁγία Τράπεζα. Σκεπτόμενος τοιουτοτρόπως καί περιβάλλων τίς Ἱερές Μονές μέ ἀγάπη καί στοργή, ὅπως ἀκριβῶς καί τή Λαύρα τοῦ Χοζεβᾶ, ὀρθοτομεῖτε καί ἀναγνωρίζετε στό μοναχισμό τόν προφητικό, ἀποστολικό καί μαρτυρικό του χαρακτῆρα.

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, τόσον ἐγώ, ὡς ἡγούμενος, ὅσον καί οἱ σύν ἐμοί ἀδελφοί, εὐγνωμώνως Σας εὐχαριστοῦμε γιά τήν ἐμπιστοσύνη, ἀγάπη καί στοργή, μέ τήν ὁποία μᾶς περιβάλετε Ὑμεῖς προσωπικῶς, ἀλλά καί οἱ Ἅγιοι Συνοδικοί. Εὐχαριστοῦμε, διότι μας ἐμπιστευτήκατε νά γίνωμε διάδοχοι Ἁγίων, διάδοχοι Μαρτύρων, διάδοχοι Ὁσίων καί ἀγωνιστῶν τοῦ πνεύματος.

Ἀναλογιζόμενοι αὐτή τήν πνευματική κληρονομιά, αἰσθανόμαστε ἀδύναμοι, ἀλλά εὐελπιστοῦμε στίς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων τῆς Μονῆς μας, οἱ ὁποῖοι μᾶς δείχνουν συχνά μέ θαύματα ζωντανή καί ἔντονη τήν παρουσία τους. Στηριζόμαστε ἐπίσης στίς Πατρικές καί Πατριαρχικές Ὑμῶν εὐχές καί εὐλογίες, ὥστε νά φανοῦμε ἄξιοι πνευματικοί σκυταλοδρόμοι.

Μακαριώτατε, ἐκ βάθους καρδίας καί μεθ’ υἱϊκής ἀφοσιώσεως ἀναφωνοῦμε τό ὡς εὖ παρέστητε καί εὐχόμεθα καλή ἀγρυπνία.

 

Εἰς τήν ἐν λόγῳ Μονήν ἐτελέσθη κατά τήν ὡς ἄνω ἡμέραν τῆς ἑορτῆς ἡ ὁλονύκτιος ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου καί Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἱερομονάχων καί διακόνων.

Τον θεῖον λόγον ἐκήρυξεν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ὡς ἕπεται:

«Εὗρεν ἡ μονή τοῦ Χοζεβᾶ σε, κανόνα καί ἀκριβέστατον παράδειγμα ἅπαν, μετερχομένην ἐναρέτων πράξεων, εἶδος Ὁσίων καύχημα, σοφέ Γεώργιε. Διό βεβιωκότες ἐνθέως, μετά σοῦ σκιρτῶσιν, εἰς πάντας τους αἰῶνας», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

Ηὔγασεν ἡμῖν ἡμέρα σωτήριος ἡ τῆς Ἁγίας Τριάδος φανέρωσις ἐν τῷ ἐν Ἰορδάνῃ ποταμῷ ὑπό τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου βαπτισθέντος Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐπέστη δέ ἐν ταυτῷ καί ἡ θεοφεγγής τοῦ Ὁσίου ἡμῶν Γεωργίου τοῦ Χοζεβίτου σεβάσμιος ἑορτή.

Ἡ ἱερά Μονή τοῦ Χοζεβᾶ συναποτελεῖ μετά τῶν ἄλλων Μονῶν τῆς ἐρήμου τοῦ Ἰορδάνου τήν πνευματικήν ὄασιν, ἔνθα ἡ φωνή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ἡ βοήσασα ἐν τῇ ἐρήμῳ οὐχί μόνον  ἠκούσθη, ἀλλά ἔλαβε σάρκα καί ὀστᾶ ἐν τοῖς μεγάλοις ἀσκητικοῖς ἀγῶσι τῶν πιστῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ καί τῶν τελείων μιμητῶν τοῦ κήρυκος τῆς μετανοίας, δηλονότι Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ.

Μεταξύ τῶν ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου ταύτης τοῦ Ἰορδάνου διακρίνεται καί ὁ σήμερον τιμώμενος ὑπό τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων Ἅγιος Γεώργιος ὁ Χοζεβίτης, ὁ ἐκ τῆς μεγαλονήσου Κύπρου καταγόμενος.

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ Μονή τοῦ Χοζεβᾶ ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός αὐτοῦ εὗρεν τόν Γεώργιον «κανόνα καί ἀκριβέστατον παράδειγμα ἐναρέτων πράξεων καί εἶδος ὁσίων καύχημα». Καί  τοῦτο διότι, κατά τόν ὑμνῳδόν καί πάλιν,

«ἅπασαν τρυφήν τοῦ βίου κατέπτυσας, Πάτερ θεσπέσιε, διά τήν οὐράνιον τρυφήν καί δόξαν, σκληραγωγίᾳ γάρ σύ τῶν παθῶν ἐσπούδασας, σβέσαι τήν κάμινον καί πολλοῖς σου δάκρυσι, Γεώργιε, μοναζόντων σεμνόν ἐγκαλλώπισμα».

Ἡ οὐράνιος τρυφή καί δόξα, τήν ὁποίαν ἐπεζήτησεν ὁ Ἅγιος Γεώργιος δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ἐν Χριστῷ ἀναγέννησιν. Τήν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ ἀναγέννησιν ὡδοποίησεν ἡμῖν ὁ ἀναμάρτητητος Ἰησοῦς Χριστός κατά τόν ἁγιασμόν τῆς φύσεως τῶν ὑδάτων ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῶ, ἐγκαινιάσας οὕτω τήν ἀποκατάστασιν ἡμῶν πρός τήν πρώτην ἐλευθερίαν.

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν πρώτην ἐλευθερίαν, δηλονότι τήν τοῦ νέου Ἀδάμ, τοῦ Χριστοῦ, ἐζήλωσεν ὁ Ὅσιος ἡμῶν Γεώργιος, ὁ ὁποῖος ὡς ἄλλον πρόβατον προέδραμεν εἰς τό σημεῖον τουτέστιν τό μοναστήριον τοῦ Χοζεβᾶ ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός: «ὡς πρόβατον Χοζεβᾷ τῷ σεμνείῳ προσέδραμες τῇ δέ πράξει, βακτηρίᾳ καθάπερ χρῃσάμενος πρός Ἐδέμ ἰθύνεις τά αὐτῷ προσηκούμενα πρόβατα».

Εἰς τό ἱερόν τοῦτον σεμνεῖον τοῦ Χοζεβᾶ μᾶς συνήγαγε σήμερον ἡ σεβάσμιος ἑορτή τοῦ Ὁσίου Γεωργίου μετά πάντων τῶν ἐνθάδε ἀσκησάντων ὁσίων Πατέρων ὡς τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χοζεβίτου καί Ἰωάννου τοῦ συγχρόνου ἡμῖν Χοζεβίτου, τοῦ ἐκ Ρουμανίας, οὗτινος τό εὐωδιάζον σκήνωμα καταδεικνύει κατά τρόπον ἀσφαλῆ καί βέβαιον, ὁρωμένην καί ἁπτομένην τήν πρώτην ἐν Χριστῷ ἐλευθερίαν, ἥν καί οὕτως ἐπέτυχεν.

Τό μυστήριον τῆς ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐν Βηθλεέμ, τό ὁποῖον ἐπεσφραγίσθη διά τοῦ μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῷ ἀποτελεῖ γεγονός ἱστορικόν ἐν ταυτῷ δε καί ὑπερφυές.

Ἰδού τί λέγει ὁ Συναξαριστής τῆς Ἐκκλησίας μας: «Αὐτός γάρ ὁ Λόγος τόν παλαιόν Ἀδάμ ἐνδυσάμενος καί πάντα τά νόμιμα ἐκτελέσας, καί πρός τόν μέγαν Ἰωάννην τόν Προφήτην παραγίνεται, ἵνα βαπτισθῇ, ὅς καί διεκώλυεν αὐτόν λέγων: ἐγώ χρείαν ἔχω ὑπό Σοῦ βαπτισθῆναι καί Σύ ἔρχῃ πρός με. Ἐπεί δε τό, Ἄφες ἄρτι πρός τοῦ Κυρίου ἀκήκοε καί πάσης δικαιοσύνης πλήρωμα εἶναι τό Βάπτισμα ἔγνωκεν, ἀφίησιν Αὐτόν. Καί βαπτισθείς ὁ Χριστός, πᾶσαν μέν τήν φύσιν τῶν ὑδάτων ἡγίασε, πᾶσαν δέ ἁμαρτίαν τῶν ἀνθρώπων ἐνθάψας τοῖς ῥείθροις τοῦ Ἰορδάνου, εὐθύς ἀνέβη ἀπό τοῦ ὕδατος καί τόν παλαιωθέντα ταῖς ἁμαρτίαις ἄνθρωπον ἀνακαινίσας καί ἀναπλάσας οὐρανῶν Βασιλείαν αὐτῷ ἐχαρίσατο».

Νά λοιπόν, διατί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κηρύττει εἰς τούς βαπτισθέντας πιστούς τῆς Ἐκκλησίας: «ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστόν Ἰησοῦν, εἰς τόν θάνατον Αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν» καί ἀλλαχοῦ παραγγέλλει λέγων: «Ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε», ( Γαλ. 3,27).

Εἰς τοῦτο τό βάπτισμα, τό δι’ ὕδατος καί Πνεύματος Ἁγίου, τουτέστι εἰς τό Βάπτισμα τοῦ Χριστοῦ, κοινωνός καί μέτοχος ἐγένετο καί ὁ Ὅσιος ἡμῶν Γεώργιος ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ καί ἐρημικῷ τόπῳ τῆς ἀσκήσεως αὐτοῦ.

Καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οἱ βαπτισθέντες εἰς τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ καί σφραγισθέντες τῇ δωρεᾷ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καλούμεθα νά ἐνδυθῶμεν τόν Χριστόν καί νά οἰκειοποιηθῶμεν τόν θάνατον Αὐτοῦ. Ὁ δέ θάνατος οὗτος τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν βασιλείαν Αὐτοῦ, εἰς τήν ὁποίαν εὕρηκε ἀνάπαυσιν ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Γεώργιος καί πάντες οἱ συνασκηταί αὐτοῦ, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός:

«Εὕρηκας ἀνάπαυσιν τῶν πόνων, παμμάκαρ, τῶν ἀμετρήτων τόν Παράδεισον, ὅνπερ προητοίμασε τοῖς Αὐτοῦ παθήμασιν ἀπό ψυχῆς ὁ Κύριος κοινόν βασίλειον, κραυγάζουσιν ἀπαύστως. Ὑμνεῖτε καί ὑπερυψοῦτε  Χριστόν εἰς τους αἰῶνας, Ἀμήν».

Ἱκετεύσωμεν τόν Ὅσιον Πατέρα ἡμῶν Γεώργιον, ὅπως καί ἡμεῖς ἀξιωθῶμεν διά τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου τοῦ Βαπτίσματος τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ἀμήν».

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης π. Κωνσταντῖνος μετά τῶν ὑπ’ αὐτόν ἀσκουμένων πατέρων, παρέθεσε φιλόξενον τράπεζαν εἰς τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν καί πάντας τούς τιμήσαντας μέ τήν συμμετοχήν αὐτῶν εὐσεβεῖς προσκυνητάς καί ἑορταστάς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/GdF53uiD500

ngg_shortcode_0_placeholder