Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΩΝ ΧΟΖΕΒΙΤΩΝ

Τήν Κυριακήν, 8^ην /21^ην Ἰανουαρίου 2018, Κυριακήν μετά τά Θεοφάνεια, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου Γεωργίου καί Ἰωάννου τῶν Χοζεβιτῶν εἰς τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτῶν Ἱεράν Μονήν εἰς τόν Χείμαρρον Χορράθ πρός τήν Ἱεριχώ.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ ἐκκλησία τιμᾷ τόν ὅσιον Ἰωάννην, ἐγκαταλείψαντα τήν ἐπισκοπήν Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης τόν 5^ου  αἰῶνα καί ἐγκαταβιώσαντα εἰς τήν Μονήν ταύτην καί γενόμενον καθοδηγητήν ψυχῶν καί ἀνακαινιστήν τῆς Μονῆς.

Τιμᾷ ἐπίσης τόν ὅσιον Γεώργιον ἐκ Κύπρου καταγόμενον, παραμυθύσαντα ψυχάς μοναχῶν καί ἀνακαινίσαντα τήν Μονήν ἐκ τῶν φθορῶν τῆς Περσικῆς εἰσβολῆς τοῦ 614.

Τῆς ἀγρυπνίας εἰς τήν Μονήν ταύτην προεξῆρξεν ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἀρχιερέων, Ἱερέων, ψαλλόντων εὐλαβῶν προσκυνητῶν παρεπιδημούντων ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Λεωνίδου Δούκα, Πρωτοψάλτου τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἰλίου Ἀχαρνῶν καί Πετρουπόλεως, Εὐσταθίου Καστελιώτου, Πρωτοψάλτου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Παύλου Ἀθηνῶν, Γρηγορίου Ζάρκου, ἄρχοντος Πρωτοψάλτου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Τριάδος Πειραιῶς καί Διονυσίου Θανασούλη, Λαμπαδαρίου Ἱεροῦ Ναοῦ Παναγίας Φανερωμένης Χολαργοῦ Ἀττικῆς  καί μετέχοντος πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος.

Κατά τήν ὑποδοχήν προσεφώνησεν τόν Μακαριώτατον ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Κωνσταντῖνος ὡς ἓπεται :

«Δεῦτε εὐφημήσωμεν ἐν ᾠδαῖς δύο πρωτοστάτας, τῆς Ἁγίας ἡμῶν Μονῆς. Σύν τῷ Γεωργίῳ, τόν θεῖον Ἰωάννην, ἡμῶν τέ τούς προστάτας καί θείους πρέσβεας»

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, μετὰ τῆς Τιμίας Ὑμῶν Συνοδίας,

Πανηγυρική ἡ ἀποψινή σύναξις! Πανηγυρική, διότι φόρον τιμῆς ἀποτίωμεν πρός τούς δύο Κτίτορας καί ἰσχυρούς Προστάτας τῆς τοῦ Χοζεβᾶ Λαύρας Ἁγίους Ἰωάννην καί Γεώργιον.

Ἀμφότεροι οἱ Ἅγιοι διῆγον βίον ἀσκητικόν ἐνταῦθα νουθετοῦντες καί στηρίζοντες τούς ἐν τῇ Λαύρᾳ ἀσκουμένους τρισχιλίους Μονάζοντας καί, ἁπλῶς εἰπεῖν, ποδηγέται τῶν Ἀσκητῶν ἐγένοντο.

Κέντρον τῆς ζωῆς των, ἓν! Ἡ Ἁγία Τράπεζα! Ἡ μυστηριακή ζωή, οἱ Ἀκολουθίες τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας! Ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Χοζεβίτης μάλιστα ἐνισχύων πνευματικῶς – ἐν δυσχερέσι περιστάσεσι τούς Μοναχούς του, ἐδίδασκε τά ἑξῆς:

«Πολλήν ὥραν νά ἀφιερώνῃς, παιδί μου, μέ ὅση δύναμη  ἔχεις στήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ μέ ἀπόλυτη ἡσυχία καί εὐλάβεια. Διότι καλό εἶναι νά ὑπηρετεῖ κανείς τή μάνα του, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, μέ κάθε σεβασμό καί πραότητα. Ἀπό αὐτήν (τήν μάνα Ἐκκλησία) ὅλη ἡ Χάρι ἔρχεται σέ μᾶς καί μᾶς ἀναδεικνύει κληρονόμους τῆς αἰωνίου ζωῆς».

Ἁγιόφιλε Πάτερ καί Δέσποτα!

Υϊκῶς καλωσορίζομεν τήν Ὑμετέραν Μακαριότητα, ἀναφωνοῦντες,

Ὡς εὖ παρέστητε!

Τόν θεῖον Λόγον ἐκήρυξεν ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

Τό ἀληθινόν φῶς ἐπεφάνη καί πᾶσι τόν φωτισμόν δωρεῖται· βαπτίζεται Χριστός μεθ’ ἡμῶν, ὁ πάσης ἐπέκεινα καθαρότητος· ἐνίησι τόν ἁγιασμόν τῷ ὕδατι καί ψυχῶν τοῦτο καθάρσιον γίνεται·  ἐπίγειον τό φαινόμενον καί ὑπέρ τούς οὐρανούς τό νοούμενον· διά λουτροῦ σωτηρία· δι’  ὕδατος τό Πνεῦμα· διά καταδύσεως ἡ πρός Θεόν ἡμῶν ἄνοδος γίνεται. Θαυμάσια τά ἔργα Σου, Κύριε, δόξα Σοι», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί τῶν Ἁγίων τοῦ Χοζεβᾶ σκηνωμάτων.

Τοῦ ἐπιφανέντος ἀληθινοῦ φωτός κοινωνός καί μέτοχος ἐγένετο καί ὁ σήμερον συγκαλέσας ὡσαύτως ἡμᾶς εἰς τήν ἑόρτιον μνήμην καί πανήγυριν αὐτοῦ, ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Γεώργιος ὁ Χοζεβίτης, τοῦ ὁποίου ἡ ἐπώνυμος αὐτῷ Ἱερά αὕτη Μονή καταγγέλλει τά θαυμάσια τοῦ Θεοῦ, ὡς λέγει καί ὁ ψαλμῳδός. «Ὁ Θεός ἅ ἐδίδαξάς με ἐκ νεότητός μου, καί μέχρι τοῦ νῦν ἀπαγγελῶ τά θαυμάσιά σου», (Ψαλ. 70,17).

Καί ὄντως μέχρι τοῦ νῦν ἀπαγγέλλονται τά θαυμάσια τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ Μονῇ ταύτῃ διά τῶν σῳζωμένων Ἱερῶν Λειψάνων τῶν ἀπ’  αἰώνων ἀσκησάντων καί μαρτυρησάντων Ὁσίων Πατέρων καί μοναχῶν ἐν ταῖς ὀπαῖς καί σπηλαίοις ἑκατέρωθεν χειμάρρου Χορράθ. Πολλῷ δέ μᾶλλον διά τοῦ ὁλοσώμου λειψάνου τοῦ Ἁγίου Πατρός καί Ὁσιομάρτυρος τῇ συνειδήσει Ἰωάνου τοῦ Νέου Χοζεβίτου καί θαυματουργοῦ.

Οἱ ἐνταῦθα ἐνασκήσαντες μοναχοί ἀνεδείχθησαν υἱοί φωτός τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, δηλονότι τοῦ μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὡς ἀναφωνεῖ καί ὁ ψαλμῳδός: «Τό δέ ἔλεος τοῦ Κυρίου ἀπό τοῦ αἰῶνος καί ἕως τοῦ αἰῶνος ἐπί τοῖς φοβουμένοις αὐτόν καί ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ ἐπί υἱοῖς υἱῶν τοῖς φυλάσσουσι τήν διαθήκην αὐτοῦ καί μεμνημένοις τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ τοῦ ποιῆσαι αὐτάς», (Ψαλμ. 102, 17-18).

Ὁ ἅγιος Γεώργιος, τοῦ ὁποίου τήν Ἱεράν μνήμην τιμῶμεν σήμερον, ἔζησε περίπου ἑκατόν χρόνια μετά τόν ἅγιον Ἰωάννην, ἐπίσκοπον Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης ἐγκαταβιώσαντα ἐν τῇ Μονῇ. Ὁ ἅγιος Γεώργιος, ὁ ὁποῖος ἔζησε τήν βάρβαρον ἐπιδρομήν τῶν Περσῶν, ἀνέλαβεν ὁ ἴδιος ἀφ’ ἑνός μέν τήν συγκέντρωσιν τῶν ἐσκορπισμένων μοναχῶν καί ἀσκητῶν, ἀφ’ ἑτέρου δέ τήν ἀνασυγκρότησιν τοῦ μοναχικοῦ καί κοινοβιακοῦ βίου τῆς Λαύρας τοῦ Χοζεβᾶ. «Τό ὕψος τῶν ἀρετῶν του καί τά θαύματα πού ἔγιναν μέ τάς ἁγίας του προσευχάς ἔκαμαν αὐτήν τήν Μονήν μίαν ἀπό τίς κορυφαῖες τῆς Παλαιστίνης, ἡ ὁποία μάλιστα μετά τήν κοίμησίν του ἔλαβε τό ὄνομα τοῦ ἁγίου Γεωργίου τοῦ Χοζεβίτου. Διότι εἶναι ὁ κύριος προστάτης της καί ὁ τάφος του ἔγινε ὁ πιό τιμημένος τόπος τοῦ Μοναστηριοῦ», ὡς ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ νέος Χοζεβίτης εἰς τάς ἐπιστολάς αὐτοῦ.

Τό ὕψος τῶν ἀρετῶν τοῦ  ἁγίου διατυπώνει ἐναργέστατα καί ὁ μελῳδός αὐτοῦ λέγων: «Οὐχ ὁδοῦ μῆκος ἴσχυσεν, οὐδέ τόπων δυσχέρεια, παραλῦσαι, Ὅσιε, τό διάπυρον, τῆς πρός Θεόν ἐκδημίας σου. Κἀκεῖ γάρ γενόμενος καί τοῖς τόποις εὐφρανθείς, οὗ οἱ πόδες ἐπάτησαν, τοῦ Θεοῦ ἡμῶν οὐκ ἠμέλησας ὅλως, εἰ μή φθάσαι δι’ ἀσκήσεως καί πόνων καί πρός Ἱερουσαλήμ τήν οὐράνιον.

Τό διάπυρον, τουτέστιν τήν ὅλως πεπυρακτωμένην, πρός Θεόν ἐκδημίαν του, ὁ Πατήρ ἡμῶν Γεώργιος συνέδεσε μετά τῶν τόπων, ἔνθα ἐπάτησαν οἱ πόδες τοῦ ἐν τῷ σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ ἐνσαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Θεοτόκου Μαρίας καί μετά τῆς περιχώρου τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, ἔνθα ὁ μέν Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἐκήρυξε μετάνοιαν βαπτίζων ἐν ὕδατι (Λουκ. 3,3), ὁ δέ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐβαπτίσθη ὑπό Ἰωάννου εἰς τόν Ἰορδάνην (Μαρκ. 1,9). «Καί ἰδού ἀνεώχθησαν αὐτῷ οἱ οὐρανοί καί εἶδε τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καταβαῖνον ὡσεί περιστεράν καί ἐρχόμενον ἐπ’ Αὐτόν. Καί ἰδιού, φωνή ἐκ τῶν οὐρανῶν λέγουσα. Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ ηὐδόκησα», (Ματθ. 3, 16-17) κατά τήν μαρτυρίαν τῶν Εὐαγγελιστῶν.

Τήν μαρτυρίαν ταύτην, δηλονότι τῶν ἁγίων ἀποστόλων καί Εὐαγγελιστῶν ἔχων ὑπ’  ὅψιν καί ἀκούων εἰς τούς Παυλείους λόγους «Ὅτε ἡ  χρηστότης καί ἡ φιλανθρωπία ἐπεφάνη τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ, οὐκ ἐξ ἔργων τῶν ἐν δικαιοσύνῃ  ὧν ἐποιήσαμεν ἡμεῖς, ἀλλά κατά τό αὐτοῦ ἔλεον ἔσωσεν ἡμᾶς, διά λουτροῦ παλιγεννεσίας καί ἀνακαινώσεως Πνεύματος ἁγίου, οὗ ἐξέχεεν ἐφ’ ἡμᾶς πλουσίως διά Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν», (Τίτ, 3, 4-6), ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Γεώργιος προσῆλθεν εἰς τό  ἁγιογραφικόν (βιβλικόν) ἱερόν τοῦτον τόπον τοῦ Χοζεβᾶ καί τόν ἀνέδειξεν εἰς φυσικήν καί πνευματικήν κολυμβήθραν, ἔνθα διά τοῦ λουτροῦ τοῦ βαπτίσματος προγευόμεθα «τό προοίμιον ἐκείνης τῆς παλιγγενεσίας», ἤτοι τῆς Ἀναστάσεως. «Τοῦτο γάρ ἡ παλιγγενεσία… ἡ δευτέρα γέννησις»,  λέγει ὁ Οἰκουμένιος.

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, «ἡ ἐπιφανεῖσα χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις» (Τίτ. 2,11) καί ἡ ὁποία ἐπεσκίασεν τούς πρό καί μετά τόν ὅσιον ἡμῶν Γεώργιον  συνασκητεύσαντας ἐν Χριστῷ ἁγίους ἐν Χοζεβᾷ, δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τό ἐν εἴδει περιστερᾶς καταβάν σωματικῶς Ἅγιον Πνεῦμα ἐπί τόν ἀγαπητόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ Κύριον δέ ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἐν τοῖς ρεῖθροις τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ.

Τῆς σωτηρίου ταύτης χάριτος τοῦ Θεοῦ, τῆς ὁποίας μέτοχος καί κοινωνός ἐγένετο ὁ Ὅσιος ἡμῶν Πατήρ Γεώργιος ὁ Χοζεβίτης, καλούμεθα νά γίνωμεν μέτοχοι καί ἡμεῖς  ἔχοντες ὡς παράδειγμα πρός μίμησιν τόν ἑορταζόμενον Ἅγιον Γεώργιον.

Μετά δέ τοῦ ὑμνωδοῦ εἴπωμεν: «Ἐν τῇ γῇ πεπολίτευσαι ὥσπερ ἀσώματος μέγιστε· συνήφθης ἐντεῦθεν δέ τῶν Ἀσωμάτων χοροῖς , τῷ ποιήσαντι, ᾠδαῖς ἐν τρισαγίοις, μέλπων καί δεχόμενος τούτου τήν ἔλλαμψιν», Ἀμήν.

Ὁ καθηγούμενος καί ἀνακαινιστής τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτης π. Κωνσταντῖνος μετά τήν θείαν Λειτουργίαν παρέθεσε μοναστηριακήν τράπεζαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_0_placeholder” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″]