Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

Τήν Πέμπτην, 8^ην /21^ην Νοεμβρίου 2013, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς Συνάξεως τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ.

Ἐν πρώτοις ἑωρτάσθη εἰς τήν πόλιν τῆς Ἰόππης, εἰς τήν ὁποίαν τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ Ἱεράν Μονήν ἐπ’ ὀνόματι τῶν Ἀρχαγγέλων παρά τήν θάλασσαν καί εἰς τόν τόπον, ἔνθα ὁ ἀπόστολος Πέτρος  εἶδε τό ὅραμα τῆς ἐν οὐρανῷ  σινδόνης καί ἤκουσε φωνῆς λεγούσης νά λάβῃ καί νά φάγῃ ἐκ τῶν ὁρωμένων ἐν αὐτῇ καθαρῶν καί ἀκαθάρτων ζῴων:  «λάβε καί φάγε, ἅ ὁ Θεός ἐκαθάρισε σύ μή κοίνου», (Πράξ, 11,7), τοῦ Θεοῦ δηλοῦντος διά τοῦ ὁράματος τούτου τήν θέλησιν Αὐτοῦ νά ἀνοίξῃ ἡ ἐκκλησία τάς θύρας αὐτῆς πρός τούς ἀκαθάρτους θεωρουμένους ἐθνικούς.

Εἰς τόν ναόν τοῦτον, τόν ἀνακαινισθέντα ἐκ τῆς τέφρας τῆς ἐνσκηψάσης αὐτῷ πυρκαϊᾶς, δαπάνῃ τοῦ καθηγουμένου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, προεξῆρξε τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, προσελθών μετά συνοδείας ἐξ Ἱεροσολύμων καί γενόμενος δεκτός ὑπό τοῦ Προσκοπικοῦ Σώματος εἰς τήν πλατεῖαν πλησίον τῆς Μονῆς.

Μετά τοῦ Μακαριωτάτου συνελειτούργησεν ὁ  Ἱερώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός, ὁ Ἐπίσκοπος Οὐλπιάνας κ. Ἰωάννης, παρεπιδημῶν τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας, ὁ καθηγούμενος Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἰόππης κ. Δαμασκηνός, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, Γέρων Ἀρχιγραμματεύς, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Θαβωρίου κ. Μεθόδιος, ὁ Πατριαρχικός ἐν Βηθλεέμ Ἐπίτροπος Ἀρχιεπίσκοπος Ἰορδάνου κ. Θεοφύλακτος, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνθηδῶνος κ. Νεκτάριος, Ἁγιοταφῖται Ἱερομόναχοι, Ἀραβόφωνοι Πρεσβύτεροι καί Ἱεροδιάκονοι.

Τήν θείαν Λειτουργίαν παρηκολούθησεν ἐν κατανύξει ὁ Πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος εἰς  τό Τέλ Ἀβίβ κ. Σπυρίδων Λαμπρίδης καί συνεργάται αὐτοῦ ἐκ τῆς Πρεσβείας καί πιστός Ὀρθόδοξος λαός  ἐκ τῆς πόλεως τῆς Ἰόππης καί ἄλλων πόλεων τοῦ Ἰσραήλ, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας ὑπό τόν Πρωτοψάλτην τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀριστόβουλον ἑλληνιστί, ἀραβιστί, ρωσσιστί καί ρουμανιστί, τῇ εὐλαβεῖ συμμετοχῇ τοῦ ἐκκλησιάσματος.

Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἔχοντα οὕτως:

«Ἔθου τῶν κτισμάτων σου ἀρχήν, οὐσίαν τήν ἀσώματον, Ποιητά τῶν ἀγγέλων, τόν ἄχραντόν Σου θρόνον κυκλοῦσαν κραυγάζειν σοι: Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ Θεέ Παντοκράτορ.

Χαίροις Γαβριὴλ μυσταγωγέ, τῆς τοῦ Θεοῦ σαρκώσεως, Μιχαήλ τε ταγμάτων, ἀΰλων πρωτοστάτα, ἀπαύστως κραυγάζοντες· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ, Θεὲ, Παντοκράτορ», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί.

Οἱ τῶν ἀγγέλων ἀρχηγοί καί πρόκριτοι καί Ταξιάρχαι φαιδροί, δηλονότι  Μιχαήλ καί Γαβριήλ, συνήγαγον ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ φερωνύμῳ ναῷ αὐτῶν εἰς τήν βιβλικήν ὑμῶν πόλιν Ἰόππην, ἵνα ἑορτίως καί εὐχαριστιακῶς τελέσωμεν τήν μνήμην τῶν ἀσωμάτων καί ἀΰλων Νόων, τῶν κυκλούντων τόν ἄχραντον θεῖον θρόνον καί κραυγαζόντων, Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός ἡμῶν.

Οἱ ἄϋλοι οὗτοι Νόες, δηλονότι οἱ ἄγγελοι, «εἰσί λειτουργικά πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διά τούς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν», λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, (Ἑβρ. Α’, 14). Τήν δέ διακονίαν ταύτην τῶν ἀγγέλων ἐπιβεβαιώνουν οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ λέγοντος: «χαρά γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι», (Λουκ. 15,10). Ἐξ ἄλλου ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας λέγει: «τούς νοερούς τῶν ἀσωμάτων τάξεων χορούς ἐν ᾂσμασι ὡς λειτουργούς θείους δεῦτε εὐφημήσωμεν, χορείαν συγκροτήσαντες, τήν ἡμῶν σωτηρίαν, ἀδιαλείπτως πρεσβεύοντας καί τῇ μετανοίᾳ συγχαίροντας».

Τό μέγα καί ὄντως ἀνερμήνευτον μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἰς οὐδέν ἄλλο ἀποσκοπεῖ, εἰ μή εἰς τήν ἡμῶν σωτηρίαν, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται διά τῆς μετανοίας.  Ἡ δέ ἐν Χριστῷ μετάνοια συνδέεται ἀρρήκτως μέ τήν θείαν δικαιοσύνην καί βεβαίως μέ τήν τελικήν κρίσιν τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου τούτου. «Ὡς οὖν ἐσμέν ἐπί γῆς, μετανοήσωμεν», λέγει ὁ Ἅγιος Κλήμης Ρώμης, «ἕως ἐσμεν ἐν τούτῳ τῷ κόσμῳ ἐν τῇ σαρκί, ἅ ἐπράξαμεν πονηρά, μετανοήσωμεν ἐξ ὅλης καρδίας, ἵνα σωθῶμεν ὑπό τοῦ Κυρίου, ἕως ἔχωμεν καιρόν μετανοίας. Μετά γάρ τό ἐξελθεῖν ἡμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου τούτου οὐκέτι δυνάμεθα ἐκεῖ ἐξομολογήσασθαι ἤ μετανοεῖν ἔτι… Καί μή λεγέτω τίς ὑμῶν ὅτι αὕτη ἡ σάρξ οὐ κρίνεται οὐδέ ἀνίσταται… Εἰ Χριστός, ὁ Κύριος , ὁ σώσας ἡμᾶς, ὤν μέν τό πρῶτον πνεῦμα, ἐγένετο σάρξ καί οὕτως ἡμᾶς ἐκάλεσεν· οὕτως καί ἡμεῖς ἐν ταύτῃ τῇ σαρκί ἀπολειψόμεθα τόν μισθόν». (2Κορ. VIII, 1-3, IX, 1-5).

Οἱ ἄγγελοι ὡς λειτουργικά πνεύματα τοῦ Θεοῦ συμμετέχουν εἰς τό ἔργον τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων ἐνεργῶς, ὡς τοῦτο καταφαίνεται καί ἐξ στόματος τοῦ Χριστοῦ λέγοντος: «Μέλλει γάρ ὁ ὑιός τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεσθαι ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Πατρός Αὐτοῦ μετά τῶν ἀγγέλων Αὐτοῦ καί τότε ἀποδώσει ἑκάστῳ κατά τήν πρᾶξιν αὐτοῦ», (Ματθ. 16,27).

Ἐκ τῶν ἀνωτέρω καθίσταται σαφές ὅτι οἱ ἄγγελοι μετά τῶν Ἀρχαγγέλων καί τῶν Ἀρχῶν, ὡς ἀποτελοῦντες τήν τρίτην καί τελευταίαν «ἐκ τῶν τριῶν τριαδικῶν διακοσμήσεων», κατά τόν ἱερόν Διονύσιον τόν Ἀρεοπαγίτην, λειτουργοῦν ὡς ἐκτελεστικά ὄργανα τῶν ἀρρήτων βουλῶν τοῦ Θεοῦ, δηλονότι τῶν ἀποφάσεων Αὐτοῦ.

Ἐκ δέ «τῆς τρίτης ταύτης τριαδικῆς διακοσμήσεως», δηλονότι τῶν ἐννέα οὐρανίων οὐσιῶν τῶν γνωστῶν ὡς ταγμάτων, διακρίνονται καί οἱ Ἀρχιστράτηγοι Μιχαήλ, ὁ διαπρεπέστατος αὐτῶν, καί ὁ Γαβριήλ. Καί τοῦτο ἐπειδή ὁ ἀντίπαλος καί πολέμιος τῆς σωτηρίας ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων, δηλαδή ὁ Σατανᾶς, «τῷ Ὑψίστῳ ὅμοιος ἔσομαι» καυχησάμενος, τοῦ ἀρχαγγελικοῦ ἐξέπεσεν ἀξιώματος, ὡς λέγει ὁ Κύριος ἡμῶν: «ἐθεώρουν τόν Σατανᾶν ὡς ἀστραπήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα», (Λουκ. 10,18). Οὖτος ὁ ἄγγελος Μιχαήλ, τήν πρός τόν Δεσπότην Θεόν εὐγνωμοσύνην διαφυλάττων καί περί τό γένος ἡμῶν πολλήν τήν κηδεμονίαν ἐπιδεικνύμενος, τῶν νοερῶν καί τῶν ἀρχαγγελικῶν τάξεων πρωτεύων ἐτάχθη παρά τοῦ Παντοκράτορος. Τούτου ἕνεκεν ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας λέγει: «Ἀρχιστράτηγοι Θεοῦ, λειτουργοὶ θείας δόξης, τῶν ἀνθρώπων ὁδηγοί καὶ ἀρχηγοὶ Ἀσωμάτων τὸ συμφέρον ἡμῖν αἰτήσασθε καὶ τὸ μέγα ἔλεος, ὡς τῶν Ἀσωμάτων Ἀρχιστράτηγοι».

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, Αὐτός Οὗτος ὀδηγεῖ, διατηρεῖ καί συνέχει τά πάντα, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «Αὐτός ὁ Υἱός (ὁ Χριστός) εἶναι εἰκών τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ Ὁποῖος δέν βλέπεται μέ τούς σωματικούς ὀφθαλμούς. Εἶναι ἀκόμη πρωτότοκος, πού δέν ἐκτίσθη ἀλλ’ ἐγεννήθη ἀπ’ αὐτήν τήν οὐσίαν τοῦ Θεοῦ Πατρός, πρό τοῦ νά δημιουργηθοῦν ὅλα τά κτίσματα. Ναί, ἐγεννήθη πρό τοῦ νά δημιουργηθῇ ὁ κόσμος». «Ὅτι ἐν αὐτῷ ἐκτίσθη τὰ πάντα, τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα, εἴτε θρόνοι εἴτε κυριότητες εἴτε ἀρχαὶ εἴτε ἐξουσίαι· τὰ πάντα δι’ αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν ἔκτισται· καὶ αὐτός ἐστι πρὸ πάντων, καὶ τὰ πάντα ἐν αὐτῷ συνέστηκε, καὶ αὐτός ἐστίν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος, τῆς Ἐκκλησίας», (Κολ. 1, 15-18). Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ οὐσίᾳ αὐτῆς εἶναι ἐπίγειος καί ἐπουράνιος, ὁρατή καί ἀόρατος, εἶναι λόγος ἔνυλος καί λόγος ἄϋλος, δηλονότι Λόγος σεσαρκωμένος.

Ἰδού λοιπόν διά τί αἱ οὐράνιαι δυνάμεις, δηλαδή αἱ ἀγγελικαί τοιαῦται, συμμετέχουν εἰς τό θεῖον ἔργον τῆς σωτηρίας ἡμῶν. Καί ἰδού, διά τί  ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία τιμᾷ καί μεγαλύνει ἰδιαιτέρως τάς νοεράς δυνάμεις, τουτέστιν τούς ἀγγέλους, ὡς τοῦτο ἐναργέστατα διατυπώνεται ὑπό τοῦ ὑμνῳδοῦ λέγοντος: «Σέ τόν ἀρρήτως ἑνώσαντα τοῖς ἐπουρανίοις, Χριστέ, τά ἐπίγεια καί μίαν Ἐκκλησίαν ἀποτελέσαντα ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, ἀκαταπαύστως μεγαλύνομεν».

Τούς Ἁγίους, λοιπόν, ἀσωμάτους λειτουργούς τῆς Ἐκκλησίας καί δή τούς σήμερον τιμωμένους Ἀρχιστρατήγους Μιχαήλ καί Γαβριήλ, τούς κατενώπιον τοῦ Θεοῦ παρισταμένους ἱκετεύσωμεν καί ἐν μετανοίᾳ μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν:

«Τῶν οὐρανίων στρατιῶν Ἀρχιστράτηγοι, δυσωποῦμεν ὑμᾶς ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι, ἵνα ταῖς ὑμῶν δεήσεσι τειχίσητε ἡμᾶς, σκέπῃ τῶν πτέρυγων τῆς ἀΰλου ὑμῶν δόξης, φρουροῦντες ἡμᾶς προσπίπτοντας, ἐκτενῶς καὶ βοῶντας Ἐκ τῶν κινδύνων λυτρώσασθε ἡμᾶς, ὡς Ταξιάρχαι τῶν ἄνω Δυνάμεων».

 Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε σύντομος δεξίωσις, μετ’ αὐτήν δέ τράπεζα εἰς τό ἡγουμενεῖον, παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ καθηγουμένου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ.

Ἡ ἑορτή τῶν Ἀρχαγγέλων ἑωρτάσθη ὡσαύτως εἰς τήν ἐν Ἱεροσολύμοις ἱεράν αὐτῶν Μονήν δι’ Ἑσπερινοῦ, καί διά θείας Λειτουργίας, ὧν προεξῆρξεν ὁ καθηγούμενος αὐτῆς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Λύδδης κ. Δημήτριος κηρύττων καί  τόν θεῖον λόγον τοῖς πιστοῖς.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/nESo4EydL-g