Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΣΒΙΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.
Ἡ ἑορτή τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου, ἑορταζομένη συμφώνως πρός τό Τυπικόν τῆς Ἐκκλησίας τήν 20ήν Ἰουλίου ἑκάστου ἔτους, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων διά λόγους ποιμαντικούς μέ μετάθεσιν τό Σάββατον 21ην Ἰουλίου/3ην Αὐγούστου 2013, εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν τήν κειμένην παραπλεύρως τῆς κυρίας ὁδοῦ τῆς ἀγούσης ἀπό Ἱεροσολύμων εἰς Βηθλεέμ καί πλησίον τῶν ἐρειπίων τῆς ἀρχαίας Μονῆς τοῦ Καθίσματος τῆς Θεοτόκου.
Εἰς τήν θέσιν ταύτην εὑρίσκεται ἀπ’ ἀρχαιοτάτων χρόνων ἡ Μονή ἐρειδομένη εἰς τήν παράδοσιν ὅτι εἰς τήν περιοχήν ταύτην φεύγων ὁ Προφήτης Ἠλίας τόν θυμόν τῶν βασιλέων Ἀχαάβ καί Ἰεζάβελ, ἀφ’ ὅτου ἐπί τοῦ Καρμηλίου ὄρους κατέφερε ἀπό Θεοῦ καί ἀπό οὐρανοῦ πῦρ καί κατέκαυσε τάς σχίδακας καί τάς πέτρας τοῦ θυσιαστηρίου, ἐκοιμήθη ὑπό κάτω ἀρκεύθου καί ἐξύπνησεν αὐτόν ἄγγελος Κυρίου λέγων αὐτῷ «αναστάς, φάγε καί πίε, ὅτι πολλῆ ἀπό σου ἡ ὁδός»· «καί ἀναστάς ἔφαγε καί ἔπιε καί ἐπορεύθη ἐν τῇ ἰσχύϊ τῆς βρώσεως καί τῆς πόσεως ἐκείνης τεσσαράκοντα ἡμέρας καί τεσσαράκοντα νύκτας, ἕως ὄρους Χωρήβ». (Βασιλ. Γ’ 19, 4-9).
Εἰς τόν ἱερόν ναόν τῆς Μονῆς ταύτης ἀνεκαινισμένον ὑπό τοῦ ἐκ Κύπρου μακαριστοῦ Μητροπολίτου Ἀσκάλωνος Ἀρκαδίου ἐτελέσθη ἀφ’ ἑσπέρας Ἑσπερινός, προεξάρχοντος τοῦ ἐν Βηθλεέμ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου.
Τήν πρωΐαν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας ἐτελέσθη πανηγυρική θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου Προέδρου τῆς Οἰκονομικῆς Ἐπιτροπῆς, Λύδδης κ. Δημητρίου Γραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου, Γέροντος Σκευοφύλακος Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, τοῦ πενυματικοῦ τῆς Μονῆς τοῦ ὁσίου Σάββα π. Εὐδοκίμου, τοῦ ἐν Φχές ἡγουμένου ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, τοῦ ἐν τῷ Χωρίῳ τῶν Ποιμένων ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου Μπετζαλλᾶ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀνανίου τῶν ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων π. Ἤσσα Μοῦσλεχ καί π. Παύλου καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Ἀθανασίου καί τοῦ διακόνου π. Εὐλογίου, τῇ εὐλαβῇ συμμετοχῇ εὐσεβοῦς ἐκκλησιάσματος ἑλληνοφώνου, ἀραβοφώνου καί ρωσοφώνου.
Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον Λόγον εἰς τούς πιστούς ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἔχοντα οὕτως ἑλληνιστί: Θεοφανείας ἠξίωσαι καί προφητείας ὥσπερ ὁ μέγας Μωσῆς προφήτας χρίων διά Πνεύματος, Ἠλιού θεσπέσιε καί βασιλεῖς. Καί τῆς δόξης ἐν Θαβώρ Χριστοῦ θεατής γενόμενος βοᾷς. Εὐλογητός ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς προσκυνηταί, εὐσεβεῖς Χριστιανοί.
Εὐλογητός ὁ Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν, ὅτι ἠξίωσεν ἐνσάρκου ἀγγέλου καί θεόπτου προφήτου Ἠλιοῦ τοῦ ἐνδόξου ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ προσκυνηματικῷ τόπῳ, ἔνθα ἔστησαν οἱ πόδες Αὐτοῦ.
Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος ἀναφερόμενος εἰς τήν δύναμιν τῆς προσευχῆς ἐν τῇ Kαθολικῇ αὐτοῦ ἐπιστολῇ προβάλλει ὡς παράδειγμα τόν προφήτην Ἠλίαν λέγων: «Ἠλίας ἄνθρωπος ἦν ὁμοιοπαθής ἡμῖν καί προσευχῇ προσηύξατο τοῦ μή βρέξαι καί οὐκ ἔβρεξεν ἐπί τῆς γῆς ἐνιαυτούς τρεῖς καί μῆνας ἕξ καί πάλιν προσηύξατο καί ὁ οὐρανός ὑετόνἔδωκε καί ἡ γῆ ἐβλάστησε τόν καρπόν αὐτῆς», (Ἰακ. 5, 17-18).
Ἡ προσευχή ἡ ὁποία εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένη μέ τήν πίστιν ἔχει ὡς πηγήν αὐτῆς τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν λέγοντα: «Πάντα ὅσα ἐάν αἰτήσητε ἐν τῇ προσευχῇ πιστεύοντες λήψεσθε», (Ματθ. 21,22). Τούτου ἕνεκεν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κηρύττει λέγων: «μηδέν μεριμνᾶτε, ἀλλ’ ἐν παντί τῇ προσευχῇ καί τῇ δεήσει μετά εὐχαριστίας τά αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέσθω πρός τόν Θεόν», (Φιλιπ. 4,6). Ἀναλυτικώτερον εἰπεῖν: Μή κυριεύεσθε ἀπό ἀγωνιώδη φροντίδα διά τίποτε, ἀλλά διά κάθε τι πού σᾶς παρουσιάζεται κάνετε γνωστά τά αἰτήματά σας πρός τόν Θεόν διά προσευχῆς καί διά τῆς δεήσεως, αἱ ὁποῖαι πρέπει νά συνοδεύωνται καί μέ εὐγνώμονα εὐχαριστίαν δι’ ὅσα ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε».
«Κακοπαθεῖ τις ἐν ὑμῖν; προσευχέσθω… ἀσθενεῖ τις ἐν ὑμῖν προσκαλεσάσθω τούς πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας καί προσευξάσθωσαν ἐπ’ αὐτόν. Καί ἡ εὐχή τῆς πίστεως σῴσει τόν κάμνοντα καί ἐγερεῖ αὐτόν ὁ Κύριος. Κἄν ἁμαρτίας ᾖ πεποιηκώς, ἀφεθήσεται αὐτῷ», λέγει ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος, (Ἰάκ, 5,13-15).
Ἡ δύναμις τῆς προσευχῆς τῆς πίστεως ἀνέδειξεν Ἠλίαν τόν μεγαλώνυμον ἀδιάψευστον μάρτυρα τῆς ἱερᾶς ἱστορίας, τουτέστιν τῆς ἐν τῷ ὄρει Σινᾶ ἀποκαλυφθείσης τῷ Προφήτῃ Μωϋσεῖ θείας ἀληθείας. Τοσαύτη ἦτο ἡ πίστις τοῦ Ἠλία τοῦ Θεσβίτου, ὥστε, ὡς λέγει ὁ μελῳδός, «Οὗτος γάρ ἐν τῇ γλώσσῃ τόν Οὐρανόν ὡσεί δέρριν ἐχάλκευσε, καί τήν γῆν τήν ἔγκαρπον ἄκαρπον ἐποίησεν. Ὦ τοῦ θαύματος! ὁ πήλινος ἄνθρωπος οὐρανούς τοῦ βρέχειν ὑετόν οὐκ ἔδωκεν. Ὤ τοῦ θαύματος! ὁ φθαρτός ἄνθρωπος ἀφθαρσίαν ἐνδέδυται, καί οὐρανούς ἀνατρέχει, ἐν πυρίνῳ ἅρματι τῇ μηλωτῇ Ἐλισσαίῳ, διπλῆν τήν χάριν χαριζόμενος. Βασιλεῖς ἐλέγχει καί λαόν ἀπειθῆ λιμῷ διαφθείρει. Τούς ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης, πάντας κατῄσχυνε, καί τῆς χήρας τοῦ υἱοῦ λόγῳ ἀνέστησεν».
Ὁ ὁμοιοπαθής ἡμῖν οὗτος ἄνθρωπος Ἠλίας ὁ ἔνδοξος πνευματικῶς συνεκάλεσε πάντας ἡμᾶς οὐχί μόνον, διά νά πανηγυρίσωμεν τήν θείαν αὐτοῦ μνήμην, ἀλλά καί διά νά γνωρίσωμεν τόν θησαυρόν τῆς ἐν Χριστῷ ἡμῶν πίστεως καί τῆς χριστιανικῆς ἡμῶν ταυτότητος, δηλονότι τῆς ἁγίας ἡμῶν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Διότι ὡς λέγει ὁ Μέγας Παῦλος: «ἔχομεν δέ τόν θησαυρόν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν, ἵνα ἡ ὑπερβολή τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καί μή ἐξ ἡμῶν, ἐν παντί θλιβόμενοι ἀλλ’ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ’ οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι ἀλλ’ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἐλλ’ οὐκ ἀπολλύμενοι», ( Β’ Κορ. 4, 7-9).
Τοιοῦτο σκεῦος ὀστράκινον φέρον ἐν ἑαυτῷ τόν θησαυρόν τοῦ θείου Πνεύματος ἐγένετο καί ὁ Προφήτης Ἠλίας, ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός: «Ἀποδεδειγμένος θεόπτης, ὁ Θεσβίτης σύν Μωσῇ καθορᾷ, ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἀνθρώπων τῶν γηγενῶν καρδία οὐ λελόγισται, σεσαρκωμένον Κύριον, ἐν τῷ Θαβώρ, τόν Παντοκράτορα». Κατά τήν ἐρμηνείαν τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου ὁ θεῖος Παῦλος διά τοῦ «ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν» τό εὔθραυστον τῆς θνητῆς φύσεως αἰνιττόμενος ἔλεγεν καί τό τῆς σαρκός ἡμῶν ἀσθενές ἐμφαίνων… τοῦτο μέν οὖν αὐτό μάλιστά ἐστι τό θαυμαστόν καί δεῖγμα μέγιστον τῆς τοῦ Θεοῦ δυνάμεως, ὅτι σκεῦος ὀστράκινον τοιαύτην ἠδυνήθη λαμπρότητα ἐνεγκεῖν τηλικοῦτον φυλάξαι θησαυρόν».
Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ τιμώμενος σήμερον Προφήτης Ἠλίας ἀποτελεῖ «δεῖγμα μέγιστον τῆς τοῦ Θεοῦ δυνάμεως». Καί τοῦτο διότι «ἡ εὐχή τῆς πίστεως», δηλονότι ἡ ἄδολος προσευχή, εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία προκαλεῖ τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ Πατρός καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τόν αἰτοῦντα ἐν πίστει καί μή διακρινόμενον κατά τόν Ἀπόστολον Ἰάκωβον: «αἰτείτω δὲ ἐν πίστει μηδὲν διακρινόμενος (=χωρίς δισταγμόν) ὁ γὰρ διακρινόμενος ἔοικε κλύδωνι θαλάσσης ἀνεμιζομένῳ καὶ ῥιπιζομένῳ», (Ἰακ. 1,6).
Ὁ θεσπέσιος Ἠλίας ἄνθρωπος, ὤν ὁμοιοπαθής ἡμῖν, πήλινος και φθαρτός, ἐπέτυχε μεγάλων καί θείων κατορθωμάτων καί τοῦ ἐνθέου αὐτοῦ ζήλου, δηλονότι τοῦ ἐναρέτου καί ἁγίου αὐτοῦ βίου. Ἀποτελεῖ δέ παράδειγμα πρός μίμησιν ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν δύναμιν τῆς ἐνεργείας τῆς προσευχῆς αὐτοῦ. Καί τοῦτο διότι ἡ προσευχή τοῦ Ἠλία πρός τόν Θεόν δέν ἦτο τυπική, ἀλλά οὐσιαστική.
Ἡ προσευχή, μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, εἶναι ὁ πνευματικός ὁπλισμός τοῦ Χριστιανοῦ. Διά τοῦτο καί ὁ σοφός Παῦλος προτρεπτικῶς λέγει: «Διά πάσης προσευχῆς καὶ δεήσεως προσευχόμενος ἐν παντὶ καιρῷ ἐν Πνεύματι, καὶ εἰς αὐτὸ τοῦτο ἀγρυπνοῦντες ἐν πάσῃ προσκαρτερήσει καὶ δεήσει περὶ πάντων τῶν ἁγίων», (Ἐφ. 6,18).
Παρακαλέσωμεν τόν ἅγιον καί ἡγιασμένον Προφήτην Ἠλίαν καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Σκανδάλων τῶν ἐν βίῳ πολυειδῶν ἀνομοῦντων ἐχθρῶν πάσης θλίψεως σωματικῆς, νόσου ψυχικῆς τε παρατροπῆς, ταῖς προσευχαῖς σου ρῦσαί με ἔνδοξε Προφῆτα Ἠλία. Καί σύ Παρθένε Μαρία, ἡ φῶς τεκοῦσα, δυσώπησον σαῖς Πρεσβείαις, Θεοτόκε, τοῦ οἰκτειρίσαι καί σῶσαι τοῦ αἰωνίου με σκότους τόν πεποιθότα τῇ σῇ σεπτῇ ἀντιλήψει». Ἀμήν.
καί οὕτως ἀραβιστί, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2013/08/02/2609
Μετά τό πέρας τῆς θείας Λειτουργίας ἠκολούθησε δεξίωσις ἐν τῷ ἡγουμενείῳ, μετά δέ τήν δεξίωσιν τράπεζα παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ νέου ἡγουμένου τοῦ ἀναλαβόντος ἀνακαινιστικόν ἔργον ἐν τῆ Μονῇ ὁσιωτάτου Ἱερομονάχου π. Παϊσίου.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.