Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΩΜΗΝ ΜΑΑΛΟΥΛΕ.
Τό Σάββατον, 17ην/30ήν Ἰουλίου 2011, τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἑώρτασε τήν ἑορτήν τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ, τοῦ Θεσβίτου, πρό της καθιερωμένης μνήμης αὐτοῦ τήν 20ήν Ἰουλίου, εἰς τήν κώμην Μααλοῦλε.
Ἡ κώμη αὕτη εὑρίσκεται εἰς μικράν ἀπόστασιν ἀπό τῆς πόλεως τῆς Ναζαρέτ καί ἀνήκει εἰς ἐκείνας τάς κώμας, τάς ὁποίας οἱ Παλαιστίνιοι κάτοικοι αὐτῶν ἐγκατέλειψαν αὐτάς κατά τά γεγονότα τοῦ ἔτους 1948.
Εἰς τήν κώμην ταύτην διεβίου Ἑλληνορθόδοξος Ἀραβόφωνος Κοινότης μέ τόν ναόν αὐτῆς ἐπ’ ὀνόματι τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ.
Ἀπό τοῦ 1948 ἕως καί τά τελευταῖα ἔτη ὁ ναός αὐτός παρέμεινεν ἐγκαταλελειμμένος μέχρι καί τά τελευταία ἔτη, ὅτε δι’ ἐνεργειῶν τοῦ Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Θαβώρ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱλαρίωνος πρός τόν Ἰσραηλινόν στρατόν, χρησιμοποιοῦντα τήν ἔκτασιν τῆς ἐν λόγῳ κώμης ὡς στρατιωτικήν βάσιν ἐπανεδόθη διά χρῆσιν εἰς τό Πατριαρχεῖον καί ἐπεσκευάσθη καί ἀνεκαινίσθη, ὥστε νά χρησιμοποιῆται κατ’ ἔτος ἐπί τῆ μνήμῃ τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ καί ἐπί ὡρισμέναις ἄλλαις ἑορταῖς διά τήν θ. Λειτουργίαν.
Εἰς τόν ἱερόν ναόν τοῦτον, καταλλήλως εὐτρεπισθέντα ὑπό τῶν ἐπιμεληθέντων ἐξ ἀρχῆς τούτου Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, ἐτέλεσε τήν θ. Λειτουργίαν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, προσελθών ἐξ Ἱεροσολύμων, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἱερομονάχων τῶν ὁμόρων Μονῶν τοῦ Πατριαρχείου, Πρεσβυτέρων τῶν ὁμόρων ἐνοριῶν τοῦ Πατριαρχείου καί τῶν ἱεροδιακόνων, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς Μητροπόλεως Ναζαρέτ καί μετέχοντος ἀραβοφώνου καί ρωσοφώνου ἐκκλησιάσματος ἐκ τῶν ἐνοριῶν τοῦ βορείου Ἰσραήλ τοῦ Πατριαρχείου καί Ὀρθοδόξων πιστῶν τῆς Ναζαρέτ, οἱ ὁποῖοι ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ ἐπεσκέφθησαν καί τούς τάφους τῶν προγόνων αὐτῶν εἰς τό προσκείμενον κοιμητήριον μεθ’ ἱερέως διά τρισάγιον ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν αὐτῶν.
Εἰς τό Ἐκκλησίασμα τοῦτο ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὡς ἕπεται:
«Πολύ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη, Ἠλίας ἄνθρωπος ἦν ὁμοιοπαθής ἡμῖν καί προσευχῇ προσηύξατο τοῦ μή βρέξαι καί οὐκ ἔβρεξεν ἐπί τῆς γῆς ἐνιαυτούς τρεῖς και μῆνας ἕξ. Καί πάλιν προσηύξατο καί ὁ οὐρανός ὑετόν ἔδωκεν καί ἡ γῆ ἐβλάστησε τόν καρπόν αὐτῆς», διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος. (Ἰακ. 5,16-18).
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,
«Ὁ πρό συλλήψεως ὤν ἡγιασμένος, ὁ ἔνσαρκος ἄγγελος, ὁ νοῦς ὁ πύρινος, ὁ ἐπουράνιος ἄνθρωπος, ὁ τῆς δευτέρας Χριστοῦ ἐλεύσεως θεῖος Πρόδρομος, Ἡλίας ὁ ἔνδοξος, τῶν Προφητῶν ἡ κρηπίς, πνευματικῶς συνεκάλεσε τούς φιλεόρτους», ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ, «πανηγυρίσαι τήν θείαν μνήμην τῆς εἰς οὐρανούς πυρφόρου ἀναβάσεως αὐτοῦ».
Ὁ σήμερον τιμώμενος προφήτης Ἠλίας ἀναδεικνύεται ὡς τό πλέον δυνατόν παράδειγμα, λόγῳ τε καί ἔργῳ δικαίου ἀνθρώπου, τοῦ ὁποίου ἡ δέησις πρός τόν Θεόν ἐνεργεῖ ἰσχυρῶς καί ἀποτελεσματικῶς φέρουσα μεγάλας ὠφελείας.
Τά ἱερά πρόσωπα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, Παλαιᾶς τε καί Νέας θεωροῦνται «πρό συλλήψεως ἡγιασμένα», ὄχι διότι ἐξελέγησαν ὑπό τοῦ Θεοῦ διά τό προφητικόν καί ἀποστολικόν αὐτῶν ἀξίωμα ἀντιστοίχως, ἀλλά διότι διετήρησαν διά τῆς πίστεως αὐτῶν καθαράν τήν καρδίαν αὐτῶν καί ἐπέτυχον τῆς ἐμπειρίας τῆς θεοπτίας διά τῆς χάριτος πάντοτε τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδία, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται», (Ματθ. 5,8). Ἰδού τί λέγει ἐν προκειμένῳ ὁ ψαλμῳδός: «Ἀποδεδειγμένος θεόπτης, ὁ Θεσβίτης Ἠλίας σύν Μωσῇ καθορᾷ, ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἀνθρώπων τῶν γηγενῶν καρδία οὐ λελόγισται, σεσαρκωμένον Κύριον, ἐν τῷ Θαβώρ ὄρει, τόν Παντοκράτορα».
Μέ ἄλλα λόγια οἱ Προφῆται ζῶντες ἐν ἑαυτοῖς τήν ἐνέργειαν τῆς θείας δυνάμεως γίνονται οἱ κήρυκες καί Ἑρμηνευτές τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ εἰς τούς ἀνθρώπους. Τοιοῦτος ἀκριβῶς ἐμφανίζεται καί ὁ προφήτης Ἠλίας, ὁ ὁποῖος κατά τόν Ἀπόστολον Ἰάκωβον τόν ἀδελφόθεον, «ἄνθρωπος ἦν ἡμῖν ὁμοιοπαθής καί προσευχῇ προσηύξατο τοῦ μή βρέξαι καί οὐκ ἔβρεξεν ἐπί τῆς γῆς ἐνιαυτούς τρεῖς καί μῆνας ἕξ», (Ἰακ. 5,16). (Ὁ Ἠλίας ἦτο ἄνθρωπος πού εἶχε τήν αὐτήν ἀσθενῆ φύσιν μέ ἡμᾶς καί προσηυχήθη διά νά μή βρέξῃ καί δέν ἔβρεξεν ἐπί τῆς γῆς τρία ἔτη καί μῆνας ἕξ).
Ἀναλυτικώτερον εἰπεῖν, ὁ μεγαλώνυμος Ἠλίας κινούμενος ἀπό ὑπερβάλλοντα θεῖον ζῆλον καί μή δυνάμενος νά ἀνεχθῇ τήν ἐκ τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ ἀποστασίαν τοῦ λαοῦ του, ζητεῖ τήν τιμωρίαν αὐτοῦ ἀπό τόν Θεόν. «Τήν πολλήν τῶν ἀνθρώπων ἀνομίαν, Θεοῦ δέ τήν ἄμετρον φιλανθρωπίαν θεασάμενος ὁ Προφήτης Ἠλίας ἐταράττετο θυμούμενος καί λόγους ἀσπλαχνίας πρός τόν εὔσπλαχνον ἐκίνησεν. Ὀργίσθητι, βοήσας ἐπί τούς ἀθετήσαντάς Σε, Κριτά δικαιότατε», λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ.
Ἀπώτερος σκοπός τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ δέν ἦτο ἡ τιμωρία τοῦ λαοῦ του, ἀλλά μᾶλλον ἡ διά τῆς θείας τιμωρίας μεταμέλεια καί ἐπιστροφή τοῦ λαοῦ του ἐπί τόν Κύριόν του, τόν Θεόν αὐτοῦ. Ἔπρεπε ὁ λαός του νά παύσῃ κάθε εἴδους συναναστροφή μετά πονηρῶν καί ἀσεβῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἐλάτρευον τά εἴδωλα τοῦ ψευδωνύμου Θεοῦ Βάαλ.
«Ἐμίσησα», λέγει ὁ ψαλμῳδός, «Ἐκκλησίαν πονηρευομένων καί μετά ἀσεβῶν οὐ μή καθίσω», (Ψαλ. 25,5). «Ἐμίσησα πᾶσαν σύναξιν ἀνδρῶν πονηρῶν καί μετά ἀσεβῶν δέν θά συγκαθήσω συντροφεύων αὐτούς».
Ἡ ἄπειρος φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία ἐπεμβαίνει κατά τάς κρισίμους στιγμάς τῆς ἀποστασίας τοῦ λαοῦ Αὐτοῦ διά τῶν ἐκλεκτῶν Αὐτοῦ, ὡς τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, ὁ ὁποῖος «ἀνέστη ὡς πῦρ καί ὁ λόγος αὐτοῦ ὡς λαμπάς ἐκαίετο», ὡς λέγει ἡ Σοφία Σειράχ, (48,1).
Βεβαίως, ὁ λόγος οὗτος τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, ἀφοροῦσε εἰς τήν προετοιμασίαν τοῦ λαοῦ διά τήν ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας ἐκ τοῦ Οἴκου Δαυίδ ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ὁ ὡς λαμπάς καιόμενος λόγος τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, ἀφορᾷ οὐχί μόνον εἰς τό παρελθόν καί τήν ἐποχήν αὐτοῦ, ἀλλά καί εἰς τό παρόν. Ἀφορᾷ, μέ ἄλλα λόγια, τόσον εἰς ἡμᾶς τόν λαόν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ ὅσον καί εἰς τόν καιρόν τῆς ἐπιγείου ζωῆς ἡμῶν. Καί λέγομεν τοῦτο διότι ζῶμεν πλέον εἰς καιρούς ἀνομίας καί ἀποστασίας. Ἡ ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν σῴζουσα ἀληθινή πίστις συγχέεται μέ τήν πίστιν τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ, δηλονότι τήν πίστιν ὅλων τῶν θρησκειῶν τῶν προσκυνούντων καί λατρευόντων τά εἴδωλα.
Ἡ εἰδωλολατρία τῆς συγχρόνου ἐποχῆς μας ἐκφράζεται διά ποικίλων τρόπων καί μορφῶν. Κύριον δέ χαρακτηριστικόν τῆς εἶναι ἡ ἠθική ἀλλοτρίωσις καί περέκκλισις ἐκ τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Καί τοῦτο, ἐν ὀνόματι τῆς ἠθικῆς αὐτονομίας τοῦ ἀνθρώπου, τῆς ἀρνουμένης τήν ἐν Χριστῷ αὐθεντικήν αὐτονομίαν:
«Ἐγώ, λέγει ὁ Ἰησοῦς, εἰμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή», (Ἰωάν. 14,6). «Ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου». (Ἰωαν. 8,12).
Ὁ προφητικός καί διαχρονικός λόγος τοῦ πυριμόρφου Ἠλία, ὁ ὁποῖος (ἐννοεῖται λόγος) πληροῦται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ, ἐπαναλαμβάνεται διά τῆς προτροπῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου λέγοντος: «μή συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ μεταμορφοῦσθαι τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοὸς ὑμῶν, εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον». (Ρωμ. 12,2).
Τόν σήμερον λοιπόν ἑορταζόμενον ἔνσαρκον ἄγγελον Ἠλίαν παρακαλέσωμεν καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ αὐτοῦ εἴπωμεν:
«Προφῆτα κῆρυξ Χριστοῦ, τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης, οὐδέποτε χωρίζῃ καί ἑκάστῳ ἀσθενοῦντι, ἀεί παρίστασαι. Ἐν τοῖς ὑψίστοις λειτουργῶν, τήν οἰκουμένην εὐλογεῖς, πανταχοῦ δοξαζόμενος. Αἴτησαι ἱλασμόν ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν».
Ἀμήν.
Μετά τήν θ. Λειτουργίαν εἰς τό προαύλειον τοῦ Ναοῦ, ὑπό τήν σκιάν τῶν πανυψήλων πεύκων, ἐστήθησαν ξύλιναι πρόχειροι τράπεζαι καί ἕκαστος τῶν πιστῶν παρέθεσεν εἰς αὐτάς ὅ,τι εἶχε προετοιμάσει ἔδεσμα κατ’ οἶκον καί πάντες ἐγενήθησαν ἐν ἀφθονίᾳ ἐκ τούτου, ὡς ἐν τῇ πρώτῃ Χριστιανικῇ Κοινότητι καί ἐδόξασαν τόν Θεόν, τόν παρέχοντα τοιαύτας πνευματικάς πανδαισίας ἐπί τάς ἑορτάς τῶν Ἁγίων Αὐτοῦ.
Μετά τοῦτο, ὁ Μακαριώτατος μετά τῆς συνοδείας Αὐτοῦ καί πολλῶν ἐκ τῶν πιστῶν παρεκάθισεν εἰς τράπεζαν, τήν ὁποίαν παρέθεσεν εἰς τήν Μητρόπολιν τῆς Ναζαρέτ ὁ οἰκεῖος Μητροπολίτης κ. Κυριακός.
Τό ἀπόγευμα τῆς ἰδίας ἡμέρας ὁ Μακαριώτατος ἦλθεν εἰς τήν λίαν πλησιόχωρον τῇ Ναζαρέτ κώμην τῆς Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας, ἔνθα ηὐλόγησε τά τέκνα τῆς Ὀρθοδόξου Κοινότητος, παιδία καί νέους, τά μετασχόντα εἰς τήν ἐν αὐτῆ καλοκαιρινήν κατασκήνωσιν.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.
ngg_shortcode_0_placeholder