Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΕΛΙΣΣΑΙΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΕΡΙΧΩ.

Τήν Πέμπτην, 14^ην /27^ην  Ἰουνίου 2013, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ Προφήτου Ἐλισσαίου εἰς τήν Ἱεριχῶ καί εἰς τόν ἐν αὐτῇ ἱερόν Ναόν ἐπ’ ὀνόματι τοῦ ἁγίου προφήτου Ἐλισσαίου. Ἡ ὕπαρξις τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τούτου ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου προφήτου Ἐλισσαίου ἐνταῦθα ἐξηγεῖται ἀπό τό γεγονός ὅτι οὗτος, καταγόμενος ἐκ τῆς κώμης Μεουλή τῆς περιοχῆς τῆς κοιλάδος τοῦ Ἰορδάνου, ἔδρασε καί εἰς τήν πόλιν τῆς Ἱεριχοῦς. Ἐκ τῶν πολλῶν σημείων, τά ὁποῖα ἐποίησεν ἐν τῇ θείᾳ δυνάμει καί ἐνισχύσει, εἶναι καί ἡ μετατροπή τῶν ὑδάτων ζώσης πηγῆς ὕδατος τῆς Ἱεριχοῦς ἐκ πικρῶν καί θανατηφόρων εἰς γλυκεῖα, πόσιμα καί ὡφέλιμα γλυκέα ἕως τῆς σήμερον.

Ἐκ τῆς Ἱεριχοῦς ἀνεχώρησεν ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος μετά τοῦ διδασκάλου αὐτοῦ ἁγίου προφήτου Ἠλιοῦ καί εἰς τόν Ἰορδάνην ποταμόν εἶδεν αὐτόν ἁρπαζόμενον ἐπί πυρίνου ἅρματος καί ἐζήτησε καί ἔλαβε διπλῆν τήν χάριν αὐτοῦ καί τήν μηλωτήν αὐτοῦ, ἐφ’ ἧς ἐπιβάς διεπέρασε τόν Ἰορδάνην ποταμόν. Ἡ ἱερά αὐτοῦ Μονή τοῦ Πατριαρχείου εὑρίσκεται εἰς τήν παραδοσιακήν θέσιν τῆς συκομορέας τοῦ Ζακχαίου. 

Εἰς ταύτην τήν Μονήν ἦλθεν ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος τήν πρωΐαν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας, καί προεξῆρξε τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Πατριαρχικοῦ ἐν Βηθλεέμ Ἐπιτρόπου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, τοῦ ἐκ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ἀββᾶ Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χοζεβᾶ Ἀρχιμανδρίτου π. Κωνσταντίνου τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Ἀθανασίου καί τοῦ διακόνου π. Μακαρίου καί ἄλλων Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων καί τῇ κατανυκτικῇ συμμετοχῇ τῶν μελῶν τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου Κοινότητος τῆς Ἱεριχοῦς καί προσκυνητῶν ἐξ Ἱεροσολύμων καί ἄλλων πόλεων.

Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Προβλέψει θεϊκῇ Ἠλιοῦ σε ὁ μέγας σοφέ Ἐλισσαιέ φοιτητήν ἐπισπᾶται, προφήτην δεικνύων σε, ἐλλαμπόμενον Πνεύματι (θείῳ), ὅθεν σήμερον τήν παναγίαν σου μνήμην ἑορτάζομεν εὐσεβοφρόνως, τιμῶντες σύν τούτῳ σέ ἔνδοξε», ψάλλει ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

 Πανηγυρίζει ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία καί ἰδιαιτέρως τό εὐλαβές ποίμνιον τῆς τοπικῆς ἐν τῇ ἀρχαίᾳ καί βιβλικῇ πόλει Ἰεριχοῖ Ἐκκλησίας ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἐλισσαίου, φοιτητοῦ τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου.

 Ἡ σημερινή ἑορτή τοῦ Ἁγίου προφήτου Ἐλισσαίου, συμπίπτει μετά τῆς ἑορτίου περιόδου τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης ἑορτῆς τῆς Πεντηκοστῆς, δηλονότι τῆς ἐκχύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν ἐπί τούς μαθητάς καί ἀποστόλους τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό γεγονός τοῦτο ἐνέχει ὄντως μεγάλην σημασίαν, διότι κατά τήν ἐπιφανῆ ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ἐτελειώθη ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ὡς διακηρύττει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέγων: «εἰ μή Πνεῦμα παρῆν, οὐκ ἄν συνέστη ἡ Ἐκκλησία, εἰ δέ συνίσταται ἡ Ἐκκλησία, εὔδηλον ὅτι Πνεῦμα πάρεστιν», ( P.G. 50,459).

 Τοῦτο δέ τό πνεῦμα εἶναι τό «Πνεῦμα τῆς ἐπαγγελίας (ὑποσχέσεως) καί τῆς ἐλπίδος ἡ συμπλήρωσις»,  δηλονότι ὁ Παράκλητος, περί οὗ ὁ Κύριος εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ: «ἐγώ ἐρωτήσω τόν Πατέρα καί ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθ’ ὑμῶν εἰς τόν αἰῶνα, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας», (Ἰωαν. 14,16-17), «ἐκεῖνος μαρτυρήσει περί ἐμοῦ καί ὑμεῖς μαρτυρεῖτε ὅτι ἀπ’ ἀρχῆς μετ’ ἐμοῦ ἐστε», (Ἰωαν. 15, 26-27).

 Αὐτό τοῦτο εἶναι τό Πνεῦμα, τό Ὁποῖον προεῖπεν κατά τήν Γραφήν (τήν Παλαιάν Διαθήκην) περί Ἰούδα τοῦ Ἰσκαριώτου, ὡς μαρτυρεῖ ὁ ἅγιος Εὐαγγελιστής Λουκᾶς: «ἔδει πληρωθῆναι τήν Γραφήν ταύτην, ἥν προεῖπε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον διά στόματος Δαβίδ τοῦ προφήτου περί Ἰούδα τοῦ γενομένου ὁδηγοῦ τῆς συλλαβοῦσι τόν Ἰησοῦν», (Πράξ. 1,16). Αὐτό τοῦτο τό πνεῦμα εἶναι ἐκεῖνο, περί οὗ ὁ θεῖος Παῦλος ὡμίλησε συνδιαλεγόμενος μετά τῶν ὁμοεθνῶν αὐτοῦ ὡς τοῦτο μαρτυρεῖ καί πάλιν ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, «ἀσύμφωνοι δέ ὄντες πρό ἀλλήλους ἀπελύοντο εἰπόντες τοῦ Παύλου ρῆμα ἕν, ὅτι καλῶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐλάλησε διά Ἠσαΐου τοῦ προφήτου πρός τούς πατέρας ἡμῶν…», (Πράξ, 25,25). Αὐτό τοῦτο τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἀνέδειξε τόν Ἐλισσαῖον προφήτην.

 Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι τό Παράκλητον Πνεῦμα τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον καί ἐν Υἱῷ ἀναπαυόμενον. Αὐτό εἶναι κατά τόν μελῳδόν τῆς Ἐκκλησίας: «Τό Πνεῦμα τό ἅγιον, φῶς καί ζωή καί ζῶσα πηγή νοερά, Πνεῦμα σοφίας, πνεῦμα συνέσεως, ἀγαθόν, εὐθές, νοερόν ἡγεμονεῦον, καθαῖρον τά πταίσματα. Θεός καί θεοποιοῦν, πῦρ ἐκ πυρός προϊόν, λαλοῦν, ἐνεργοῦν, διαιροῦν τά χαρίσματα. δι’ οὗ προφῆται ἅπαντες καί Θεοῦ Ἀπόστολοι μετά μαρτύρων ἐστέφθησαν».

 Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἅπαντες οἱ Προφῆται, διά τῶν ὁποίων ἀπεκαλύφθη ἡ ἀλήθεια τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ εἰς τόν κόσμον ὡς καί οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, δι’ ὧν ἐκηρύχθη τό Εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας, δηλονότι ὁ σεσαρκωμένος Λόγος ὁ Χριστός εἰς ἅπασαν τήν οἰκουμένην, συναποτελοῦν μετά τῶν μαρτύρων τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ τούς θεμελίους λίθους, ἐφ ὧν ᾠκοδόμηται ὁ ὁρατός καί ἀόρατος οἶκος τοῦ Θεοῦ, δηλονότι ἡ «Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐντός τῆς ὁποίας τελεσιουργεῖται τό μέγα καί ὄντως παράδοξον μυστήριον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.

 Ἰδού λοιπόν διατί ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾷ καί γεραίρει τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου Προφήτου καί θαυματουργοῦ Ἐλισσαίου εἰς αὐτόν τοῦτον τόν ἱερόν τόπον τῆς περιοχῆς τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, ἔνθα ἔδρασε καί ἔλαβε τήν μηλωτήν τοῦ διδασκάλου αὐτοῦ Ἠλιοῦ τοῦ προφήτου ὡς τοῦτο διαλαλεῖ καί ὁ μελῳδός αὐτοῦ λέγων: «Διπλῆν τήν χάριν εἰληφώς παρά τοῦ Πνεύματος, προφήτης ὤφθης θαυμαστός πᾶσι τοῖς πέρασι, τούς ὑμνοῦντας λυτρούμενος ἐκ κινδύνων καί δωρούμενος τήν χάριν τῶν θαυμάτων τοῖς προστρέχουσιν ἐν ταυτῃ μετά πίστεως καί βοῶσί σοι Χαίροις Προφῆτα θεσπέσιε».

 Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τοῦ Παρακλήτου τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ Χριστοῦ συνήγαγεν πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ εὐχαριστιακῇ ταύτῃ συνάξει, ἵνα ὑμνήσωμεν καί δοξολογικῶς τιμήσωμεν τόν μέγαν ἐν προφήταις θαυματουργόν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν διάκονον καί ὑπηρέτην Ἐλισσαῖον, τόν ἀποτελοῦντα τήν ζῶσαν καί ἀληθῆ μαρτυρίαν τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως.

 Ἡ Χριστιανική ἡμῶν τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων πίστις, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἡ πίστις τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων, τῶν μαρτύρων καί τῶν ἁγίων τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ ἀνόθευτος καί ὑγιαίνουσα πίστις, ἡ ὁποία δέν ἀφορᾷ, δέν προσβλέπει εἰς κοσμικήν δύναμιν καί ἐξουσίαν, ἀλλά εἰς τήν θεραπείαν, τήν μεταμόρφωσιν καί τήν ἐκ τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου Ἀνάστασιν ἐν Χριστῷ τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Διότι «Τί γάρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐάν τόν  κόσμον ὅλον κερδίσῃ, τήν δέ ψυχήν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ»; (Ματθ. 16,26). «Μέλλει γάρ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεσθαι ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρός αὐτοῦ μετά τῶν ἀγγέλων αὐτοῦ καί τότε ἀποδώσει ἑκάστῳ κατά τήν πρᾶξιν αὐτοῦ», (Ματθ. 16,27), λέγει ὁ Κύριος.

 Δεηθῶμεν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τοῦ Παρακλήτου καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «ἐν λήξει πανολβίῳ μάκαρ Ἐλισσαῖε, ἀναπαυόμενος νῦν καθικέτευε, σύν ταῖς πρεσβείαις τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας τῆς τῶν ψυχῶν σωτηρίας ἀξιωθῆναι ἡμᾶς. Ἀμήν».

Μετά τήν Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος ἀνέγνωσε τήν εὐχήν τῶν κολλύβων τοῦ ἁγίου, ηὐλόγησε τάς ὀπώρας, σῦκα καί σταφυλάς καί ἐδέχθη δεξίωσιν εἰς τό ἡγουμενεῖον ὑπό τοῦ καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλουμένου ὁ ὁποῖος ἐν συνεχείᾳ παρέθεσε καί  τράπεζαν διά τήν Πατριαρχικήν συνοδείαν καί ὅλον τό ἐκκλησίασμα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

 ngg_shortcode_0_placeholder