Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΕΛΙΣΑΙΟΥ ΕΙΣ ΙΕΡΙΧΩ.
Τό Σάββατον, 14ην / 27ην Ἰουνίου 2015, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Προφήτου Ἑλισσαίου εἰς Ἱεριχώ, εἰς τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ Ἱεράν Μονήν, τήν κειμένην εἰς τήν θέσιν, ἐν ᾗ καί ἡ συκομορέα, ἐφ’ ἧς ἀνῆλθεν ὁ Ζακχαῖος, ἵνα ἴδῃ τόν Χριστόν, (Λουκ. 19,1-10)
Ἡ Μονή αὕτη εἶναι ἀφιερωμένη εἰς τόν προφήτην Ἐλισσαῖον, ἐπειδή ἡ Ἱεριχώ καί τά πέριξ αὐτῆς εἰς μικροτέραν καί μεγαλυτέραν ἔκτασιν ἦτο ἡ κυρίως περιοχή τῆς δράσεως τοῦ προφήτου Ἐλισσαίου.
Ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος κατήγετο ἐκ κώμης Ἀβελ-Μαουλᾶ τῆς περιοχῆς τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ. Εἰς αὐτήν εὑρῆκεν αὐτόν ὁ προφήτης Ἠλίας καί ἐκάλεσεν αὐτόν, ἵνα γίνῃ μαθητής του. Οὗτος ἐθυσίασε τούς δώδεκα βόας, διά τῶν ὁποίων ὤργωνε τήν γῆν καί ἐποίησε δοχήν, τράπεζαν πρός διατροφήν τοῦ λαοῦ καί ἠκολούθησε τόν προφήτην Ἠλίαν.
Εἰς τά βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, κυρίως τῶν Βασιλειῶν, μαρτυροῦνται πολλά σημεῖα, διά τῶν ὁποίων ἐχαρίτωσεν αὐτόν ὁ Θεός, ὡρισμένα ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι ἡ διά προσευχῆς μετατροπή τῶν πικρῶν καί βλαβερῶν ὑδάτων τῆς παρά τούς πρόποδας τοῦ Σαρανταρίου ὄρους κειμένης πηγῆς εἰς γλυκά καί πόσιμα, ἡ ἀνάσυρσις πελέκεως ἐκ τῶν ὑδάτων τοῦ Ἰορδάνου, ἡ ἀνάστασις τοῦ υἱοῦ τῆς φιλοξενησάσης αὐτόν Σωμανίτιδος γυναικός καί ἡ διάβασις τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ ἐν πλῷ ἐπί τῆς μηλωτῆς τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ, τήν ὁποίαν οὗτος ἐζήτησε νά τοῦ ρίψῃ ὁ προφήτης Ἠλίας πρίν ἀναληφθῇ ἐπί πυρίνου ἅρματος εἰς τούς οὐρανούς.
Εἰς τόν ἱερόν Ναόν τῆς Μονῆς ταύτης προεξῆρξε τήν πρωΐαν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας τῆς θείας Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, Νουβίας κ. Ναρκίσσου παρεπιδημοῦντος ἐκ τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, τῶν ἡγουμένων Ἀρχιμανδριτῶν Ἀββᾶ Γερασίμου π. Χρυσοστόμου, Μπετζάλλας π. Ναρκίσσου , Μονῆς Ποιμένων, Μπετσαχούρ π. Ἰγνατίου καί Φχές π. Ἱερωνύμου, τοῦ Σιναΐτου Ἀρχιμανδρίτου π. Παϊσίου, τῶν Ἱερομονάχων π. Μαρτυρίου καί π. Κυριακοῦ καί τῶν Ἱεροδιακόνων Ἀγαπίου, Διονυσίου καί Μάρκου, τῶν ἐγγάμων ἀραβοφώνων ἱερέων ἐκ Ναζαρέτ καί Μπετζάλλας, ψάλλοντος τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νικολάου καί Πρωτοψάλτου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου καί ἐν κατανύξει παρακολουθοῦντος εὐσεβοῦς ἐκκλησιάσματος ἐκ τῆς Ἀραβοφώνου Κοινότητος τῆς Ἱεριχοῦς, ἐκ μοναζουσῶν καί προσκυνητῶν.
Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί ἔχοντα ὡς ἕπεται:
«Προβλέψει θεϊκῇ Ἠλιοῦ σέ ὁ μέγας, σοφέ Ἐλισσαιέ φοιτητήν ἐπισπᾶται, προφήτην δεικνύων σε, ἐλλαμπόμενον Πνεύματι, ὅθεν σήμερον τήν παναγίαν σου μνήμην ἑορτάζομεν εὐσεβοφρόνως τιμῶντες σύν τούτῳ σε ἔνδοξε», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,
Ἡ χάρις τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τοῦ «ἀναδείξαντος τούς προφήτας, οἵ ἐλάλησαν τῷ ὀνόματι Κυρίου», (Ἰακ. 5,10) συνήγαγεν πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς περιχώρου τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν μνήμην τοῦ ἁγίου Προφήτου Ἐλισσαίου, φοιτητοῦ γενομένου τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου.
Οὗτος ἐχρίσθη, κατ’ ἐντολήν τοῦ Θεοῦ, ὑπό τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ διάδοχος αὐτοῦ εἰς τό προφητικόν ἀξίωμα: «Καί εἶπε Κύριος πρός Ἠλία, πορεύου καί τόν Ἐλισσαιέ υἱόν Σαφάτ χρίσεις εἰς προφήτην ἀντί σοῦ», (Γ’ Βασιλ. 19,15-16), «καὶ ἀπῆλθεν ἐκεῖθεν καὶ εὑρίσκει τὸν ῾Ελισσαιὲ υἱὸν Σαφάτ, καὶ αὐτὸς ἠροτρία ἐν βουσὶ δώδεκα ζεύγη ἐνώπιον αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς ἐν τοῖς δώδεκα καὶ ἀπῆλθεν ἐπ᾿ αὐτὸν καὶ ἐπέρριψε τὴν μηλωτὴν αὐτοῦ ἐπ᾿ αὐτόν. καὶ κατέλιπεν ῾Ελισσαιὲ τὰς βόας καὶ κατέδραμεν ὀπίσω ᾿Ηλιοὺ καὶ εἶπε· καταφιλήσω τὸν πατέρα μου καὶ ἀκολουθήσω ὀπίσω σου». (Γ’ Βασιλ. 19,19-20).
Ὁ ἅγιος Ἐλισσαῖος διακρίνεται ὄχι μόνον διά τήν κλῆσιν αὐτοῦ εἰς τό προφητικόν ἀξίωμα, διά τοῦ ὁποίου ἐπροφήτευσε περί τῆς τοῦ Χριστοῦ παρουσίας, ἀλλά καί τήν ποιμαντικήν αὐτοῦ δρᾶσιν καί τήν θαυματουργικήν αὐτοῦ ἐνέργειαν. Οὗτος ἐλλαμφθείς τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ ἐποίησε πλεῖστα ὅσα θαύματα ἐν ζωῇ καί μετά θάνατον, ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός αὐτοῦ:
«Διπλῆν τήν χάριν εἰληφώς παρά τοῦ Πνεύματος, προφήτης ὤφθης θαυμαστός πᾶσι τοῖς πέρασι, τούς ὑμνοῦντας σε λυτρούμενος ἐκ κινδύνων καί δωρούμενος τήν χάριν τῶν θαυμάτων σου, τοῖς προστρέχουσι ἐν ταύτῃ μετά πίστεως καί βοῶσι σοι. Χαίροις Προφῆτα θεσπέσιε».
Οἱ προφῆται τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὑπῆρξαν εὐαγγελισταί καί Ἀπόστολοι τῆς τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύψεως φανερώσεως εἰς τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν ἱστορίαν. Οὗτοι προεῖδον καί προεφήτευσαν «τόν τῆς μεγάλης βουλῆς ἄγγελον» ἤ τόν Χριστόν κατά τόν προφήτην Ἠσαΐαν, λέγοντα: «Ὅτι παιδίον ἐγενήθη ἡμῖν υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή ἐγενήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ καί καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» (Ἠσ. 9,6).
Ὅπως οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ, ἁλιεῖς ὄντες, ἐκλήθησαν εἰς τό Εὐαγγελικόν καί ἀποστολικόν ἀξίωμα καί ἐγένοντο κοινωνοί τῆς θεωρίας τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, δηλονότι τῶν θείων ἀκτίστων ἐνεργειῶν, οὕτω καί οἱ προφῆται, ἐν οἷς καί ὁ θαυμαστός Ἐλισσαῖος, ἀγρόται καί ποιμένες ὄντες καί καθαροί τῇ καρδίᾳ ἐγένοντο κοινωνοί τῆς ἐμπειρίας τοῦ ἀποκαλυφθέντος εἰς αὐτούς Θεοῦ.
Μέ ἄλλα λόγια, οὗτοι ἐθεώρουν τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐν τῷ ὄρει Θαβώρ μεταμορφωθέντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, πλήν ὅμως οὐχί ἐν τῇ ἐνσάρκῳ καί ἐνανθρωπησάσῃ αὐτοῦ παρουσίᾳ, ἀλλά ἐν τῇ ἀσάρκῳ καί μή ἐνανθρωπησάσῃ τοῦ Θεοῦ Λόγου παρουσίᾳ. Ὡς δέ λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «εἷς ἐστίν ὁ Θεός ὑπό τέ Παλαιᾶς Διαθήκης καί Καινῆς κηρυττόμενος, ὁ ἐν Τριάδι ὑμνούμενος τε καί δοξαζόμενος, τοῦ Κυρίου φήσαντος: Οὐκ ἦλθον καταλῦσαι τόν νόμον ἀλλά πληρῶσαι» (Ματθ. 5,17) «Διά πνεύματος τοίνυν Ἁγίου ὅ τε νόμος καί οἱ Προφῆται Εὐαγγελισταί καί Ἀπόστολοι καί ποιμένες ἐλάλησαν καί διδάσκαλοι».
Καθίσταται λοιπόν σαφές ὅτι ὅλοι οἱ προφῆται, ὅπως καί ὁ προφήτης ἡμῶν Ἐλισσαῖος ἔτυχον τῆς μεθέξεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δηλονότι τῆς μιᾶς θεότητος τῆς Ἁγίας Τριάδος. Λέγομεν δέ τοῦτο διά νά δείξωμεν, ὅτι οἱ προφῆται τῆς ἁγίας Γραφῆς μετά πάντων τῶν ἁγίων, ἀποστόλων, Εὐαγγελιστῶν, μαρτύρων, Ἱεραρχῶν, ὁμολογητῶν καί ὁσίων, συναποτελοῦν τόν χορόν τῶν δικαίων τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, τῆς ἀποτελούσης τό σῶμα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Ἰδού λοιπόν, διά τί ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία τιμᾷ καί γεραίρει ἰδιαζόντως τήν μνήμην τοῦ ἁγίου προφήτου Ἐλισσαίου, ψάλλουσα διά στόματος τοῦ ὑμνῳδοῦ: «Ἥλιος καταλάμψας, ὁ τῆς δικαιοσύνης, ἐν τῇ πεφωτισμένῃ ψυχῇ σου , ἀπεδίωξας πᾶσαν ἀχλύν ἁμαρτίας ἐξ αὐτῶν καί Θεοῦ ἔδειξε Προφήτην σέ φαιδρότατον ἐντεῦθεν καί ἡμεῖς κράζομεν οὕτως: Χαῖρε ὅτι ἠκολούθησας τῷ καλέσαντι Θεῷ. Χαῖρε ὅτι νῦν ἀπείληφας παρ’ αὐτοῦ τάς δωρεάς. Χαῖρε ὅτι τήν μηλωτήν Ἠλιοῦ ἐκομίσω. Χαῖρε ὅτι ἐν τάχει διασχίζεις τό ὕδωρ. Χαῖρε μαθών τήν ἀπόκρυφον γνῶσιν, χαῖρε θανών καί ὡς ζῶν ἐποπτεύων».
Ὁ προφητικός λόγος ἀλλά καί ἔλεγχος κατά τῶν ἀδικιῶν τῶν ἀρχόντων τῆς ἐποχῆς του, μετά σθένους καί σταθερότητος καταγράφεται ὡς ἔπαινος πλέον καί εἰς τό βιβλίον Σειράχ:
«Ηλίας, ὃς ἐν λαίλαπι ἐσκεπάσθη, καὶ ᾿Ελισσαιὲ ἐνεπλήσθη πνεύματος αὐτοῦ· καὶ ἐν ἡμέραις αὐτοῦ οὐκ ἐσαλεύθη ὑπὸ ἄρχοντος, καὶ οὐ κατεδυνάστευσεν αὐτὸν οὐδείς. πᾶς λόγος οὐχ ὑπερῇρεν αὐτόν, καὶ ἐν κοιμήσει ἐπροφήτευσε τὸ σῶμα αὐτοῦ· καὶ ἐν ζωῇ αὐτοῦ ἐποίησε τέρατα, καὶ ἐν τελευτῇ θαυμάσια τὰ ἔργα αὐτοῦ», (Σοφ. Σειράχ, 48, 12-14).
Θαυμαστός ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, «ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ», ὡς ψάλλει ὁ Προφήτης Δαυΐδ, (Ψαλμ. 67,36). Δεηθῶμεν τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἑλισσαίου καί μετά τοῦ μελῳδοῦ αὐτοῦ εἴπωμεν: «Ἐν λήξει πανολβίῳ, μάκαρ Ἐλισσαῖε, ἀναπαυόμενος νῦν καθικέτευε τῆς τῶν ψυχῶν σωτηρίας ἀξιωθῆναι ἡμᾶς», Ἀμήν».
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε ἡ εὐλογία τῶν σταφυλῶν ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου, ἡ λιτανεία πέριξ τοῦ Ναοῦ, ἡ δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον καί ἡ μεσημβρινή τράπεζα εἰς ἑστιατόριον τῆς πόλεως. Εἰς τήν τράπεζαν ταύτην ὡμίλησε ἡ καθηγήτρια κα Νάχιντα Χάλτεν διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτῆς ἀραβιστί (ἀναρτηθησομένης προσεχῶς).
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.
httpv://youtu.be/I9wJbFDcEAA
httpv://youtu.be/cMy0MgrohmM