Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ (2017).

Τήν Κυριακήν, 12^ην /25^ην Ἰουνίου 2017, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν, τήν κειμένην εἰς τήν περιοχήν τῆς ἀρχαίας πόλεως τῆς Ἱερουσαλήμ, ἔναντι τῆς κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ καί εἰς τάς ὑπωρείας τοῦ λόφου Ἀμπού Τώρ καί ἐπί τῶν λελαξευμένων βράχων – μνημάτων τοῦ ἀγροῦ τοῦ αἵματος – Κεραμέως, «τόν ὁποῖον ἠγόρασαν οἱ Φαρισαῖοι, εἰς ταφήν τοῖς ξένοις μέ τά τριάκοντα ἀργύρια, τά ὁποῖα ἐπέστρεψεν ὁ Ἰούδας μεταμεληθείς διά τήν προδοσίαν τοῦ Διδασκάλου του», (Ματθ. 27, 3-10). Μεταξύ τῶν μνημάτων τούτων διακρίνονται ὁ τάφος τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Ἰουβεναλίου (451 μ.Χ.), τοῦ ἀνακαινιστοῦ τῆς Μονῆς μοναχοῦ Κυρίλλου περί τό 1923 καί ἄλλων.

Εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦτον -φυσικῶς λελαξευμένον βράχον κατά τό ἥμισυ- ἔλαβε χώραν διά τήν μνήμην τοῦ ὁσίου Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου, ἀσκήσαντος εἰς τήν Θηβαΐδα τῆς Αἰγύπτου τόν 4^ον μ.Χ. αἰῶνα, ἔχοντος ὡς ἔνδυμα μόνον τήν γενειάδα αὐτοῦ, ὡς ἐμαρτύρησεν ὁ εὑρῶν καί ἐνταφιάσας αὐτόν Ὅσιος Παφνούτιος, ὁ Ἑσπερινός ἀφ᾽ ἑσπέρας, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ καί ἡ θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου, συμπροσευχομένου εὐλαβοῦς ἐκκλησιάσματος ἐκ μοναχῶν, μοναζουσῶν, λαϊκῶν, μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς παροικίας καί τοῦ ἐξ Ἱεροσολύμων Ἀραβοφώνου ποιμνίου, ψάλλοντος τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Δημητρίου Καβαθᾶ πρός τό τέλος καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐσεβίου.

Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Πάτερ Θεόφρον Ὀνούφριε, τοῦ Ἠλιοῦ μιμητής χρηματίσας ἐν πνεύματι μετανάστης γέγονας, τῆς τοῦ κόσμου συγχύσεως, σαρκός ὀρέξεις ἀπαρνησάμενος καί ἐν ἐρήμῳ συναυλιζόμενος, χαίρων μακάριε, τήν ψυχήν ἐπτέρωσας πρός οὐρανόν, ἔνθα τό πολίτευμα, σαφῶς ἐκέκτησο», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

 Τό φῶς τό ὑπέρλαμπρον τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, δηλονότι τό Πανάγιον Πνεῦμα, τό ἐνοικῆσαν ἐν ταῖς καρδίαις τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ προσκυνηματικῷ τούτῳ τόπῳ, ἔνθα ἡ τοῦ ἑορταζομένου ὁσίου Πατρός ἡμῶν ἐπώνυμος Ἱερά Μονή, ἵνα δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμψωμεν τῷ Θεῷ ἡμῶν.

 Ἡ ὑπό τῆς ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐπιτελουμένη ἐτησίως μνήμη τῶν ἁγίων καί ὁσίων αὐτῆς ἀποτελεῖ ὑπόμνησιν ἀφ᾽ ἑνός τῆς ἐν Χριστῷ πολιτείας ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ τῆς φθορᾶς καί τῆς ἁμαρτίας καί τήν πρόσκλησιν ἀφ᾽ ἑτέρου εἰς τόν οὐράνιον νυμφῶνα, ἔνθα αἰωνίως ἀγάλλεται ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος.

Ὁ Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος, ὁ ὁποῖος ἔζη βίον κοινοβιακόν εἰς Μονήν ἐν τῇ πόλει Ἑρμουπόλει τῶν Θηβῶν τῆς Αἰγύπτου, κατέφυγεν εἰς τά βάθη τῆς ἐρήμου, ἔνθα ἀνεδείχθη πολίτης αὐτῆς καί μαθητής ἐν πνεύματι τῶν ἁγίων προφητῶν Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου καί Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, τῶν γενομένων μιμητῶν τοῦ Θεοῦ, καθώς ἐπιστέλλει καί ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «Γίνεσθε οὖν μιμηταί τοῦ Θεοῦ ὡς τέκνα ἀγαπητά καί περιπατεῖτε ἐν ἀγάπῃ, καθώς καί ὁ Χριστός ἠγάπησεν ἡμᾶς καί παρέδωκεν Ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας», (Ἐφ. 5, 1-2). Καί ἀναλυτικώτερον, ἀφ᾽ οὗ σᾶς συνεχώρησε, γίνεσθε λοιπόν καί σεῖς μιμηταί τοῦ Θεοῦ σάν τέκνα ἀγαπητά. Καί νά πολιτεύησθε μέ ἀγάπην, καθώς καί ὁ Χριστός μᾶς ἠγάπησε καί παρέδωκε τόν Ἑαυτόν του πρός χάριν μας καί πρός σωτηρίαν μας προσφοράν και θυσίαν εἰς τόν Θεόν, διά νά εἶναι ἐνώπιόν Του ἡ θυσία αὐτή σάν μυρωδιά εὐωδιάζουσα.

Ἑρμηνεύων τούς Παυλείους τούτους λόγους ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «Ὁρᾷς τό ὑπέρ ἐχθρῶν παθεῖν, ὅτι ὀσμή εὐωδίας ἐστί θυσία εὐπρόσδεκτος. Κἄν ἀποθάνῃς, τότε ἔσῃ θυσία. Τοῦτο μιμήσασθαί ἐστι Θεόν».

Ὄντως ὁ Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος διά τῆς ἐν ἐρήμῳ σκληρᾶς αὐτοῦ ἀσκήσεως ἐπέτυχε τόν θάνατον τῆς ἀφθαρσίας. Μέ ἄλλα λόγια, ἐγένετο ὀσμή εὐωδίας καί θυσία εὐπρόσδεκτος τῷ Θεῷ καί Σωτῆρι ἡμῶν Χριστῷ, ὡς ἀναφωνεῖ καί ὁ μελῳδός αὐτοῦ: «Ὁλοκαυτώσας τόν νοῦν, τῷ δι᾽ ἡμᾶς ὑπέρ ἡμῶν θάνατον, διά σταυροῦ κεκαρτερηκότι, ἀξίως κοινωνός καί συγκληρονόμος τῆς δόξης γεγένησαι».

Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νά γίνωμεν ἄξίως κοινωνοί καί συγκληρονόμοι τῆς δόξης τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀλλά καί τῶν ἁγίων Αὐτοῦ. Αὐτός οὖτος εἶναι καί ὁ σκοπός τῆς κλήσεώς μας εἰς τήν πίστιν τοῦ σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «καί οὖς ἐκάλεσε, τούτους καί ἐδικαίωσεν. Οὗς δέ ἐδικαίωσεν, τούτους καί ἐδόξασε», (Ρωμ, 8, 30).

Τί δέ σημαίνει τοῦτο; «Οὗς ἐδικαίωσε τούτους καί ἐδόξασε; Σημαίνει τήν ἀποκατάστασιν τῆς ἐν Χριστῷ κοινωνίας ἡμῶν μετά τοῦ Θεοῦ Πατρός. Τήν ἀποκατάστασιν τῆς κοινωνίας καί τῆς θεωρίας τῆς θείας δόξης, τήν ὁποίαν ἀπώλεσεν ὁ παλαιός Ἀδάμ ἕνεκεν τῆς παρακοῆς αὐτοῦ εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἔλαβον τόν στέφανον τῆς δικαιοσύνης, διότι ἐγένοντο ὑπήκοοι εἰς τό θεῖον θέλημα και στερεοί εἰς τήν Ὀρθόδοξον αὐτῶν πίστιν, ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου: «Δρόμον τῆς ἀσκήσεως ἀπεριτρέπτως τετέλεκας καί τήν πίστιν τετήρηκας ἐντεῦθεν καί στέφανον ἐκομίσω Πάτερ τῆς δικαιοσύνης, ὅν σοι ἡτοίμασε Χριστός, ὁ κατ᾽ ἀξίαν νέμων τά ἔπαθλα καί γέρα χαριζόμενος καί τήν τῶν πόνων ἀντίδοσιν. Ὅν καί νῦν ἡμᾶς ρύσασθαι ἐκ κινδύνων δυσώπησον».

Ὁ δρόμος τῆς ἀσκήσεως τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου ἦτο ὁ δρόμος τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ σύμφωνα μέ τό παράγγελμα τοῦ θείου Παύλου λέγοντος: «περιπατεῖτε ἐν ἀγάπῃ» (Ἐφεσ. 5,2). Ἡ δέ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ κορυφαία τῶν ἐντολῶν. Καί τοῦτο διότι ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ», (Α´ Ἰωάν. 4,16) κατά τόν ἅγιον Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην.

Ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία τιμᾷ τήν ἐτήσιον μνήμην τῶν ἁγίων αὐτῆς, διότι δι᾽ αὐτῶν γνωρίζομεν τόν «δρόμον τῆς ἀσκήσεως», δηλαδή τόν τρόπον τῆς ἐν Χριστῷ τελειώσεως ἡμῶν, ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός «τῶν μοναστῶν τά πλήθη τόν καθηγητήν σε τιμῶμεν Ὀνούφριε, διά σοῦ γάρ τήν τρίβον τήν ὄντως εὐθεῖαν πορεύεσθαι ἔγνωμεν… πρέσβευε τῷ Κυρίῳ ἐλεηθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν».

Οἱ δίκαιοι τοῦ Θεοῦ καί φίλοι τοῦ Χριστοῦ ὄντως πρεσβεύουν τῷ Κυρίῳ ὑπέρ ἐλέους τῶν ψυχῶν ἡμῶν καί ὑπέρ θεραπείας τῶν νοσούντων «τῶν πίστει προστρεχόντων εἰς αὐτούς». Ἡ πίστις ὅμως ἄνευ ἀγάπης πρός τόν πλησίον «κενή ἐστι», εἶναι ἄνευ ἀξίας ὡς λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης. « Ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἀγαπῶ τόν Θεόν, καί τόν ἀδελφόν αὐτοῦ μισῇ, ψεύστης ἐστίν· ὁ γάρ μή ἀγαπῶν τόν ἀδελφόν, ὃν ἐώρακε, τὸν Θεόν ὃν οὐχ ἑώρακε πῶς δύναται ἀγαπᾶν;»

Οἱ σήμερον τιμώμενοι ἅγιοι Ὀνούφριος καί Πέτρος ὁ ἐν Ἄθῳ, ὁμοιοπαθεῖς ὄντες ἡμῖν τοῖς ἀνθρώποις ἀξιωθέντες τῆς θεωρίας τοῦ κάλλους τῆς δόξης τῆς θείας μᾶς καλοῦν νά περιπατήσωμεν καί ἡμεῖς τόν δρόμον τῆς ἐν Χριστῷ πολιτείας. Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς ἔχομεν βοηθούς καί προστάτας πρωτίστως καί κυρίως τήν ὑπερευλογημένην Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ τήν Παναγίαν ἀειπάρθενον Μαρίαν ὡς καί τούς ὑπέρ ἡμῶν πρεσβεύσαντας τῷ Κυρίῳ ἁγίοις καί ὁσίοις αὐτοῦ. Ἀμήν».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἔλαβε χώραν μικρά λιτανεία ἀπό τοῦ Ναοῦ πρός τόν Τάφον τοῦ κτίτορος – ἀνακαινιστοῦ τῆς Μονῆς μοναχοῦ Κυρίλλου, ἔνθα καί ἀνεγνώσθη ἡ εὐχή τῆς εὐλογίας τῶν ὀπωρῶν – σύκων καί ἀλλων καί ἐτελέσθη μνημόσυνον εἰς τόν τάφον τῆς προσφάτως ἐκδημησάσης μοναχῆς τῆς Μονῆς Σεραφείμας.

Ἠκολούθησεν εἰς τό ἡγουμενεῖον ἀναψυχή διά γλυκισμάτων καί φρούτων ὑπό τῆς ἀνακαινιζούσης τήν Μονήν καθηγουμένης μοναχῆς Παϊσίας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/O_ysczP28ks

ngg_shortcode_0_placeholder” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″]