Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τήν Πέμπτην, 12^ην/25^ην Ἰουνίου 2020, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν, τήν κειμένην εἰς τόν τόπον τοῦ «Ἀγροῦ τοῦ Κεραμέως», τόν ὁποῖον οἱ Φαρισαῖοι ἠγόρασαν μέ τά τριάκοντα ἀργύρια, τά ὁποῖα μεταμεληθείς ἐπέστρεψεν ὁ Ἰούδας, (Ματθ. 21,30), ἔναντι τῆς Κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ.

Εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦτον, λελαξευμένον ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἐπί βράχου, ἀφιερωμένον εἰς τόν Ἅγιον Ὀνούφριον, ζήσαντα εἰς Αἴγυπτον τόν 4^ον αἰῶνα μ.Χ. εἰς ἄκραν ἡσυχίαν, προσευχήν, νηστείαν καί πᾶσαν ἄσκησιν, προεξῆρξεν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου Εὐλογίου, ψάλλοντος τοῦ Ἱεροδιακόνου Συμεών καί μετεχόντων πιστῶν, μοναχῶν, προσκυνητῶν, μετεχουσῶν καί μοναζουσῶν καί μελῶν τοῦ Ἑλληνοφώνου και Ἀραβοφώνου ποιμνίου.

Πρός τό ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος, ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Ἐζήτησας Θεοφόρε τοῦ θεωρεῖν τοῦ Κυρίου τήν τερπνότητα καί μόνος αὐτῷ μόνῳ προσομιλεῖν ἐπεπόθησας. Ὅθεν κόσμον κατέλιπες φυγαδεύων καί διαιτώμενος ἐν ἐρήμοις καί ὄρεσι καί τόν Χριστόν ἐνδεδυμένος, χιτῶνος οὐκ ἐφρόντιζες, τῆς ἀφθαρσίας χιτῶνα σεαυτῷ ἐμπορευόμενος· μεθ’ οὗ εἰσῆλθες εἰς τόν οὐράνιον νυμφῶνα αἰωνίως ἀγαλλόμενος Ὀνούφριε Ὅσιε», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί.

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ τόν ὅσιον Πατέρα ἡμῶν Ὀνούφριον, πολίτην τῆς ἐρήμου, ἐν σώματι ἄγγελον καί θαυματουργόν ἀναδείξασα, συνήγαγε πάντας ἐν τῇ ἐπωνύμῳ αὐτοῦ Ἱερᾷ Μονῇ τῇ ἐν τῳ «ἀγρῷ τοῦ αἵματος» (Ματθ. 27, 8) κειμένῃ, ἵνα ἑορτίως ἑορτάσωμεν τήν σεπτήν αὐτοῦ μνήμην.

Οὗτος ἀκούσας εἰς τούς Δαυϊτικούς λόγους: «τάς ὁδούς σου, Κύριε, γνώρισόν μοι, καί τάς τρίβους σου δίδαξόν με. ὁδήγησόν με ἐπί τήν ἀλήθειάν σου καί δίδαξόν με, ὅτι σύ εἶ ὁ Θεός ὁ σωτήρ μου, καί σε ὑπέμεινα ὅλην τήν ἡμέραν», (Ψαλμ. 24, 4-5), ἐξῆλθε τοῦ Κοινοβίου ἔνθα ἐμόναζε, ἐν Ἐρμουπόλει Θηβῶν τῆς Αἰγύπτου καί κατέλαβε τήν ἔρημον, ζήσας ἐπί ἑξήκοντα ἔτη ἄνθρωπον μή ἑωρακώς τό σύνολον, ἔχων ὡς πρότυπον μιμήσεως τόν Προφήτην Ἠλίαν καί Ἰωάννην τόν Πρόδρομον.

Ὁ ἐν τῇ ἐρήμῳ ἀσκητικός βίος τοῦ ὁσίου Ὀνουφρίου κατέστησεν αὐτόν δοχεῖον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὡς λέγει καί ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «φῶς νοητόν καί οὐράνιον, ἔνδον λαβών ἐν καρδίᾳ σου τῆς ἀκηράτου Τριάδος δοχεῖον ὤφθης, Ὀνούφριε· καί νῦν μετά ἀγγέλων ἠρίθμησαι κραυγάζων Ἀλληλούϊα».

Τοῦτο , δηλονότι τήν μετά τῶν ἁγίων Ἀγγέλων συναρίθμησιν αὐτοῦ, ἐπέτυχεν ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος, διότι παιδιόθεν ἀνεζήτει τήν ἀλήθειαν, τήν δικαιοσύνην καί τό φῶς τό ἀληθινόν, τά ὑπό τοῦ Θεοῦ Πατρός ἐν τῷ Μονογενεῖ Υἱῷ καί Λόγῳ Αὐτοῦ καί Πνεύματι Ἁγίῳ ἀποκαλυφθέντα ταῦτα τοῖς ἀνθρώποις:   «ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς, (Ἰωάν. 8,32), λέγει Κύριος.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ θεόπνευστος λόγος τόσον τῆς Παλαιᾶς ὅσον καί τῆς Καινῆς Διαθήκης, τοὐτέστιν τοῦ Εὐαγγελίου, ἐγένοντο τρόπος ζωῆς ἀλλά καί ἀσκήσεως τοῦ Ὁσίου Ὀνουφρίου, ὁ ὁποῖος ἐθεώρει εἰς τόν Χριστόν τήν πηγήν τῆς ζωῆς κατά τό εἰρημένον ὑπό τοῦ ψαλμῳδοῦ: «ὅτι παρά σοί πηγή ζωῆς, ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς», (Ψαλμ. 35,10). «Ἔστι δέ Χριστός καί πηγή ζωῆς καί φῶς ἐκ φωτός», λέγει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος.

Ὁ Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος διά τῆς ἄκρας ἀσκήσεώς του ἐπέτυχε τό «ὄντως ἐφετόν [=ἐπιθυμητόν] καί τέλειον», γενόμενος κοινωνός τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ, δηλαδή θεωρός καί φορεύς τοῦ ἀκτίστου θείου φωτός καί συγκληρονόμος τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός: «Ὁλοκαυτώσας τόν νοῦν τῷ δι’ ἡμᾶς ὑπέρ ἡμῶν θάνατον κεκαρτερηκότι [Χριστῷ], ἀξίως κοινωνός, καί συγκληρονόμος τῆς δόξης γεγένησαι». Καί ἀλλαχοῦ: «Πάτερ θεόφρον Ὀνούφριε… τά ἐπί γῆς σου μέλη [τῆς σαρκός] νεκρώσας γάρ, τῆς οὐρανίου ζωῆς ἐπέτυχες, ἔνδον γενόμενος, τῆς παστάδος Ἅγιε περιχαρῶς, κάλλος τό ἀμήχανον ὁρῶν τοῦ Κτίστου σου».

Τήν θέαν ἤ μᾶλλον τήν θεωρίαν τοῦ  «ἀμηχάνου[=ὑπερφυοῦς] τούτου κάλλους κατώρθωσεν ὁ ὅσιος Ὀνούφριος διά τῆς ἀρετῆς «τῆς ἀφθάρτου ἁγνείας καί σωφροσύνης, τήν ὁποίαν κατακτοῦν φθαρτοί ἄνθρωποι διά καμάτων καί ἱδρώτων», κατά τόν ὅσιον Ἰωάννην τῆς Κλίμακος. «Κανείς ἀπό ὅσους ἤσκησαν τήν ἁγνείαν, ἄς μή θεωρῇ δικό του κατόρθωμα τήν ἀπόκτησίν της. Διότι τό νά νικήσῃ κανείς τήν φύσιν του εἶναι ἀπό τά ἀνέλπιστα. Ὅπου πραγματοποιήθηκε ἧττα τῆς φύσεως, ἐκεῖ φανερώθηκε ἡ παρουσία τοῦ ὑπερφυσικοῦ», λέγει καί πάλιν ὁ ὅσιος Ἰωάννης, «ὅπου φύσεως ἧττα γέγονεν, ἐκεῖ τοῦ ὑπέρ φύσιν παρουσία ἐπέγνωσται· χωρίς γάρ πάσης ἀντιλογίας τό ἔλαττον ὑπό τοῦ κρείττονος καταργεῖται», (Ἑβρ. 7,7).

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ὅσιος Ὀνούφριος διακρίνεται μεταξύ τῶν μεγάλων τῆς ἐρήμου ἀσκητῶν τῆς Ἐκκλησίας, διότι οὗτος ἐπέτυχε τήν ἐν Χριστῷ τῶ τελείῳ Θεῷ καί τελείῳ ἀνθρώπῳ ἀνακαίνισιν τῆς ἀνθρωπίνης καί φθαρτῆς αὐτοῦ φύσεως διά τῆς νεκρώσεως τοῦ μεταπτωτικοῦ γνωμικοῦ [ἰδίου οἰκείου αὐτοῦ] θελήματος, ὑποτάσσοντας αὐτό εἰς τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ τοῦ εἰπόντος: «ὅστις γάρ ἂν ποιήσῃ τό θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς, αὐτός μου ἀδελφός καί ἀδελφή καί μήτηρ ἐστίν», (Ματθ. 12,50)· «τοῦτο δέ ἐστι τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με, ἵνα πᾶς ὁ θεωρῶν τόν υἱόν καί πιστεύων εἰς αὐτόν ἔχῃ ζωήν αἰώνιον, καί ἀναστήσω αὐτόν ἐγώ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ», (Ἰωάν. 6,40).

Σημειωτέον δέ ὅτι χωρίς τόν Χριστόν εἶναι ἀδύνατος ἡ καινουργία, δηλαδή ἡ ἀνακαίνισις τοῦ ἀνθρώπου, διότι: «χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν», (Ἰωάν. 15,5), λέγει Κύριος. Τούτου ἕνεκεν ὁ ὑμνῳδός ἀναφωνεῖ λέγων: «Τόν ἐκ Θεοῦ Θεόν Λόγον, τόν ἀρρήτῳ σοφίᾳ ἥκοντα καινουργῆσαι τόν Ἀδάμ, βρώσει φθορᾷ πεπτωκότα δεινῶς, ἐξ Ἁγίας Παρθένου, ἀφράστως σαρκωθέντα δι’ ἡμᾶς οἱ πιστοί ὁμοφρόνως ἐν ὕμνοις μεγαλύνομεν».

Ἐκ τῶν ἀνωτέρω καθίσταται σαφές καί φανερόν ὅτι ὁ πνευματικός ἀγών διά τήν ἐν Χριστῷ θέωσιν δέν ἀφορᾷ μόνον εἰς τήν ἀνθρωπίνην φύσιν, τουτέστιν τήν ψυχήν, ἀλλά καί τό σῶμα· καί τοῦτο διότι: «Ὁ [Θεός] Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ἰωαν. 1,14) κατά τό γεγραμμένον.

Ἡ ἐν Χριστῷ πολιτεία τοῦ σήμερον τιμωμένου ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου, τοῦ γενομένου ἐν σώματι ἀγγέλου, ἀλλά καί θαυματουργοῦ, ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τό φῶς τῆς σῳζούσης ἀληθείας. Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Μακάριος εἶ Ὀνούφριε τῷ Χριστῷ δουλεύσας, καί ἐχθροῦ θριαμβεύσας τήν δύναμιν Ἀγγέλων συνόμιλε, Ὁσίων συμμέτοχε καί Δικαίων μεθ’ ὧν πρέσβευε τῷ Κυρίῳ ἐλεηθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν», Ἀμήν.

Ἅμα τῇ Ἀπολύσει ἠκολούθησε λιτανεία πρός τόν τάφον τῶν κτιτόρων, ἀνεγνώσθη ἡ εὐχή τῶν ὀπωρῶν καί ἐψάλη τό Τρισάγιον τῆς μοναχῆς τῆς Μονῆς Σεραφείμας.

Ἐν τέλει, ἡ καλῶς συντηροῦσα τήν Μονήν, Καθηγουμένη μοναχή Παϊσία, ἐδεξιώθη τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν καί πάντας εἰς τό προαύλιον τῆς Μονῆς καί τό Ἡγουμενεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας