Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΝΑΖΑΡΕΤ.
Ἡ ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου συνέπεσε μέ τήν Γ’ Κυριακήν τῶν Νηστειῶν, τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, 25ην Μαρτίου/ 7ην Ἀπριλίου 2013.
Τήν ἡμέραν ταύτην ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μεγάλη αὕτη ἑορτή ὡς ἀπαρχή τῆς ἐμφανοῦς ἀποκαλύψεως τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ Αὐτοῦ, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου Ἐναθρωπήσαντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς αὐτήν ταύτην τήν πόλιν τῆς Ναζαρέτ, συμφώνως τῷ Εὐαγγελιστῇ Λουκᾷ, (Λουκ. 1, 26- 38).
Τῆς ἑορτῆς καί πανηγύρεως ταύτης προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος γενόμενος δεκτός ἐν ἐπισήμῳ Προσκοπικῇ παρελάσει ὡς καί ὑπό τοῦ Δημάρχου καί τοῦ Ὀρθοδόξου Κοινοτικοῦ Συμβουλίου τῆς πόλεως, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἱερομονάχων Ἁγιοταφιτῶν, ἡγουμένων ἱερῶν Μονῶν ὁμόρων τῆς Ναζαρέτ, τῶν ἐφημερίων τοῦ προσκυνήματος τῆς Ναζαρέτ καί ἐφημερίων ἄλλων Κοινοτήτων τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου, γειτνιαζουσῶν τῇ Ναζαρέτ, τῇ παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου καί ἐν εὐλαβείᾳ παρακολουθοῦντος μεγάλου ἀριθμοῦ πιστῶν ἐντοπίων, ὡς καί προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Ρωσίας, Οὐκρανίας, Ρωσίας, ψαλλόντων ἀραβιστί κάι ἑλληνιστί βυζαντινῷ τῷ ὕφει. Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε πρός τούς ἀσφυκτικῶς πληρώσαντας τόν Ναόν τοῦ ἱεροῦ προσκυνήματος τοῦ Εὐαγγελισμοῦ Ὀρθοδόξους πιστούς τούτους τόν θεῖον λόγον, ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:
«Ἐν δέ τῷ μηνί τῷ ἕκτῳ ἀπεστάλη ὁ ἄγγελος Γαβριήλ ὑπό τοῦ Θεοῦ εἰς πόλιν τῆς Γαλιλαίας, ᾗ ὄνομα Ναζαρέτ, πρός Παρθένον μεμνηστευμένην ἀνδρί, ᾧ ὄνομα Ἰωσήφ ἐξ οἴκου Δαυΐδ καί τό ὄνομα τῆς Παρθένου Μαριάμ. Καί εἰσελθών ὁ ἄγγελος πρός αὐτήν εἶπε· χαῖρε κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετά σοῦ· εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξίν… καί ἰδού συλλήψῃ ἐν γαστρί καί τέξῃ υἱόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν», μαρτυρεῖ ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς, (Λουκ. 1,26-31)
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
εὐσεβεῖς Χριστιανοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί.
Εἰς τήν πόλιν τῆς Γαλιλαίας, ἧς τό ὄνομα Ναζαρέτ καί εἰς αὐτόν τοῦτον τόν τόπον τοῦ οἴκου τῆς Παρθένου Μαριάμ, ὅπου εἰσελθών ὁ ἄγγελος, πρός αὐτήν εἶπε: «χαῖρε κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετά σοῦ, εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξίν… εὗρες γάρ χάριν παρά τῷ Θεῷ», συνήγαγεν σήμερον πάντας ἡμᾶς ἡ πανσθενουργός χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλά καί ἡ δύναμις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, διά νά τιμήσωμεν ἑορτίως καί εὐχαριστιακῶς καί ἐν ὕμνοις ἁγιογραφικοῖς μαγαλύνωμεν τό ὄνομα τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας, δηλονότι τό τῆς Θεοτόκου. «Τοῦτο δέ τό ὄνομα», κατά τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν, «ἅπαν τό μυστήριον τῆς οἰκονομίας συνίστησι». Εἰ γάρ Θεοτόκος ἡ γεννήσασα, πάντως Θεός ὁ ἐξ αὐτῆς γεννηθείς, πάντως δέ καί ἄνθρωπος. Πῶς γάρ ἄν ἐκ γυναικός γεννηθείη Θεός ὁ πρό αἰώνων ἔχων τήν ὕπαρξιν, εἰ μή ἄνθρωπος γέγονεν; Ὁ γάρ υἱός ἀνθρώπου ἄνθρωπος δηλονότι. Εἰ δέ αὐτός ὁ γεννηθείς ἐκ γυναικός Θεός ἐστιν, εἷς ἐστι δηλονότι ὁ ἐκ Θεοῦ Πατρός γεννηθείς κατά τήν θείαν καί ἄναρχον οὐσίαν καί ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων ἐκ τῆς Παρθένου τεχθείς κατά τήν ἠργμένην καί ὑπό χρόνου οὐσίαν, ἤτοι τήν ἀνθρωπίνην». (Ἰωάν. Δαμασκ. Ἀκριβής Ἔκδοσις, 12, 56).
Εὐφραίνεται καί ἀγάλλεται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῇ ἱερᾷ μνήμῃ τοῦ Θεομητορικοῦ τούτου γεγονότος, διότι εἰς τό κεχαριτωμένον πρόσωπον τῆς Παρθένου Μαρίας ἐπληρώθη τό ρηθέν ὑπό τοῦ προφήτου καί δή τοῦ μεγαλοφωνωτάτου Ἠσαΐου ἀφ’ ἑνός καί ἐδόθη σημεῖον τοῖς αἰτοῦσι καί ἀντικειμένοις ἀφ’ ἑτέρου κατά τήν πρόρρησιν τοῦ Θεοδόχου Συμεών, τοῦ εἰπόντος πρός Μαριάμ, τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ Λόγου Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, «Οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον», (Λουκ. 2,34). Λέγομεν τοῦτο, διότι ἡ Θεοτόκος Μαρία διά μέν τούς πιστούς ἀποτελεῖ τήν αἰτίαν τῆς χαρᾶς καί τῆς τῶν πάντων θεώσεως, διά δέ τούς ἀπίστους τό «ἀμφίβολον ἄκουσμα» κατά τόν ὑμνῳδόν.
Ἡ κατ’ ἀνατολάς Ἑλληνορθόδοξος Ἐκκλησία (Rum Orthodox) ἰδιαζόντως τιμᾷ τήν Κεχαριτωμένην Μαρίαν ὡς τό Παρθενικόν καύχημα, ἐξ ἧς ὁ Θεός ἐσαρκώθη καί ἀπειργάσατο τήν γαστέρα αὐτῆς πλατυτέραν τῶν Οὐρανῶν. Καί τοῦτο, διότι ἡ ἱερά ἱστορία, δηλονότι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ἤτοι ἡ θεία Ἀποκάλυψις ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῇ τῇ Παλαιᾷ καί Καινῇ Διαθήκῃ εἰς οὐδέν θά διεκρίνετο τῆς κοσμικῆς ἱστορίας ἄνευ τῆς συνεργίας τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας εἰς τό μυστήριον τῆς θείας ἐν Χριστῷ οἰκονομίας.
Ἡ συνεργία δέ αὕτη τῆς Θεοτόκου καταδείκνυται ἐναργέστατα ἀπό τήν μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, καθ’ ἥν ὁ Χριστός λέγει: «αὐτή δέ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τό φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ το φῶς· ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα», (Ἰωάν. 3,19).
Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ Λόγου Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ γίνεται κοινωνός τοῦ φωτός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἐληλυθότος εἰς τόν κόσμον ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων Αὐτῆς. Ἐπί πλέον δέ γίνεται συμμέτοχος τῆς ἐμπειρίας τῆς κρίσεως τοῦ κόσμου καί τῆς τῶν ἀνθρώπων ἱστορίας κατά τήν φυσικήν αὐτῆς παρουσίαν ἐν τῇ ὥρᾳ καί τῷ τόπῳ τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ Αὐτῆς.
«Πᾶσα μέν οὖν πρᾶξις καί θαυματουργία Χριστοῦ μεγίστη καί θαυμαστή», λέγει ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «ἀλλά πάντων ἐστί τό θαυμαστότερον ὁ τίμιος αὐτοῦ σταυρός. Δι’ οὐδενός γάρ ἑτέρου ὁ θάνατος κατήργηται, ἡ τοῦ προπάτορος ἁμαρτία λέλυται, ὁ ᾌδης ἐσκύλευται, ἡ ἀνάστασις δεδώρηται, δύναμις ἡμῖν τοῦ καταφρονεῖν τῶν παρόντων καί αὐτοῦ τοῦ θανάτου δέδοται, ἡ πρός τήν ἀρχαίαν μακαριότητα ἐπάνοδος κατώρθωται, πύλαι παραδείσου ἠνοίγησαν, ἡ φύσις ἡμῶν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν, τέκνα Θεοῦ καί κληρονόμοι γεγόναμεν, εἰ μη διά τοῦ σταυροῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διά σταυροῦ γάρ ταῦτα πάντα κατώρθωται», (Ἐκδ. Ἀκριβής Ὀρθοδόξου πίστεως, Ἰωάν. Δαμασκ. 11, 84).
Τόσον ὁ Τίμιος καί ζωοποιός σταυρός τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου τήν προσκύνησιν σήμερον ἑορτάζομεν, ἐν τῷ μέσῳ τοῦ σταδίου τῆς ἁγίας νηστείας, ὅσον καί ἡ ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, ἀποτελοῦν ἡ μέν Θεοτόκος τήν κλίμακα, «δι ἧς κατέβη ὁ Θεός ἐπί τῆς γῆς καί τήν ρυπωθεῖσαν τῶν ἀνθρώπων εἰκόνα εἰς τό ἀρχαῖον κάλλος ἀναμορφώσας, τῷ θείῳ κάλλει συγκατέμιξεν». Ὁ δέ σταυρός τήν γέφυραν δι’ ἧς ἀνυψώθημεν εἰς τόν οὐρανόν καί εἰσήλθομεν εἰς τήν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Διά τοῦτο ὁ μελῳδός ἀναφωνεῖ: «Ὧ Μῆτερ Παρθένε, καί Θεοτόκε ἀψευδής, ἡ τεκοῦσα ἀσπόρως Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν, τόν ἐν σταυρῷ ὑψωθέντα σαρκί, σέ οἱ πιστοί ἅπαντες ἀξίως σύν τούτῳ νῦν μεγαλύνομεν».
Χρεωστικῶς καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου, ἀγαλλόμενοι τῇ Θεοτόκῳ μετά τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ εἴπωμεν: Χαῖρε Κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετά σοῦ. Πρέσβευε τῷ ἐκ σοῦ σαρκωθέντι Θεῷ καί Σωτῆρι τῶν ψυχῶν ἡμῶν, ἵνα δωρῆται τῷ κόσμῳ καί τῇ περιοχῇ ἡμῶν τήν εἰρήνην καί ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τό μέγα ἔλεος».
καί ἀραβιστί, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2013/04/07/2230/
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἔλαβε χώραν λιτανεία τῇ συμμετοχῇ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου, τοῦ Δημάρχου καί τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου τῆς πόλεως ἀπό τοῦ προσκυνήματος διά τῆς κεντρικῆς ὁδοῦ τῆς πόλεως μετά πανδήμου συμμετοχῆς.
Τήν λιτανείαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τήν παρακειμένην τῷ ἱερῷ Ναῷ αἴθουσαν, ἀκολούθως δέ τράπεζα μετ’ ἰχθύων, παρατεθεῖσα πρός τιμήν τῆς Πατριαρχικῆς συνοδείας, τοῦ Δημάρχου τῆς Ναζαρέτ κ. Ράμζι Τζαράϊσε καί τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου τῆς πόλεως καί ἄλλων ὑπό τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.
ngg_shortcode_0_placeholder