Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

Ἡ ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τήν Πέμπτην, 25^ην Μαρτίου /7^ην Ἀπριλίου 2011, εἰς πάσας τάς Μονάς καί τάς ἐνορίας αὐτοῦ, κυρίως ὅμως εἰς τό ἐν Ναζαρέτ σεπτόν προσκύνημα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ.

Ὡς ἐκ τῆς Καινῆς Διαθήκης διδασκόμεθα, εἰς τήν πόλιν Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας, εἰς τήν ὁποίαν κατῴκησεν ὁ Κύριος καί ἐκ τῆς ὁποίας Ναζωραῖος ἐκλήθη, ἀπεστάλη ὑπό τοῦ Θεοῦ ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ εἰς ἁγνήν Παρθένον Μαρίαν καί προσφωνῶν αὐτῆν διά τοῦ «Χαῖρε Κεχαριτωμένη», ἀνήγγειλε τήν ἐξ αὐτῆς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ἐνανθρώπισιν τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ Αὐτοῦ, Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Εἰς τήν μεγάλην αὐτήν πόλιν τοῦ βορείου Ἰσραήλ, ἀριθμοῦσαν περί τούς ἐνενήκοντα χιλιάδας κατοίκους, Χριστιανούς καί Μουσουλμάνους, εἰς τήν παλαιάν κυρίως Ναζαρέτ καί Ἰουδαίους εἰς τήν νέαν κυρίως Ναζαρέτ διατηρεῖ Ἑλληνορθόδοξον Ἀραβόφωνον Κοινότητα τό Πατριαρχεῖον, ἀριθμοῦσαν περί τά 18.000 μέλη, ποιμαινομένην ὑπό τοῦ μονίμως κατοικοῦντος ἐν αὐτῇ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ μέ τήν συνεργασίαν καί βοήθειαν τῶν ἀραβοφώνων ἱερέων.

Εἰς ταύτην τήν πόλιν καί εἰς τό Ἱερόν αὐτῆς Ὀρθόδοξον προσκύνημα μετά τοῦ Ναοῦ, ἐν ᾧ καί ἡ πηγή, προσῆλθεν ἐνωρίς τήν ὡς ἄνω ἡμέραν ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας Ἀρχιερέων καί Ἱερέων.

Ἐνταῦθα μετά τήν ἐν Μητροπόλει καί τῷ προσκυνήματι ὑποδοχήν, ἐτέλεσε τήν θ. Λειτουργίαν, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματεώς, τῶν ἐκ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσίας παρεπιδημούντων, Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Οὐκρανίας κ. Βλαδιμήρου, Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Περεγιασλάφ –Χμελίτσκ κ. Ἀλεξάνδρου, Πολταύα κ. Φιλίππου Μουκάτσεβο κ. Θεοδώρου καί Παϊσίου ἐκ Πολωνίας, πλειάδος ἱερέων, ἱεροδιακόνων καί  τῆς χορῳδίας τῆς Ναζαρέτ μετά τῆς ἐξ Ἄκκρης χορῳδίας, καθοδηγουμένης ὑπό τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου, βυζαντινῷ τῷ ὕφει καί εἰς τήν Ἑλληνικήν ψαλλούσης, μετά πολυπληθοῦς  ἐκκλησιάσματος Ἑλληνοφώνων, Ἀραβοφώνων, Ρωσοφώνων καί Ρουμανοφώνων, δι’ ὅ καί ἡ Θ. Λειτουργία καί ἡ ἀνάγνωσις τοῦ Εὐαγγελίου εἰς τήν ἰδίαν ἑκάστου διάλεκτον.

Εἰς τό ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐν τῇ ὥρᾳ τοῦ Κοινωνικοῦ ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Σήμερον χαρᾶς εὐαγγέλια παρθενική πανήγυρις. Τά κάτω τοῖς ἄνω συνάπτεται, ὁ Ἀδάμ καινουργεῖται, ἡ Εὔα τῆς πρώτης λύπης ἐλευθεροῦται καί ἡ σκηνή τῆς καθ’ ἡμᾶς οὐσίας τῆ θεώσει τοῦ προσληφθέντος φυράματος, ναός Θεοῦ κεχρημάτικεν. Ὤ Μυστήριον! Ὁ τρόπος τῆς κενώσεως ἄγνωστος, ὁ τρόπος τῆς συλλήψεως ἄφραστος. Ἄγγελος λειτουργεῖ τῷ θαύματι. Παρθενική γαστήρ τόν Υἱόν ὑποδέχεται. Πνεῦμα Ἅγιον καταπέμπεται. Πατήρ ἄνωθεν εὐδοκεῖ καί τό συνάλλαγμα, κατά κοινήν πραγματεύεται βούλησιν. Ἐν ᾧ καί δι’ οὗ σωθέντες συνῳδά τῷ Γαβριήλ, πρός τήν Παρθένον βοήσωμεν: Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σου, ἒξ ᾗς σωτηρία, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν, τήν καθ’ ἡμᾶς προσλαβόμενος φύσιν, πρός ἑαυτόν ἐπανήγαγεν. Αὐτόν ἱκέτευε σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Μέ τρόπον ὑμνολογικόν, δοξολογικόν, ἀλλά καί θεολογικόν τιμᾷ σήμερον ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία διά στόματος τοῦ Ἱεροσολυμίτου Ἁγίου Ἀνδρέου, τό Πανάγιον ἐν ἀνθρώποις πρόσωπον τῆς ἐκ Ναζαρέτ Παρθένου Μαρίας. Τό πρόσωπον, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ τό κεφάλαιον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί συγχρόνως τήν φανέρωσιν τοῦ ἀπ’ αἰῶνος Μυστηρίου.

Τό μυστήριον δέ τοῦτο ἀφορᾷ εἰς τήν θείαν ἐν Χριστῷ Οἰκονομίαν, κατά τήν ὁποίαν, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός: «Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐπί γῆς νῦν κατῆλθεν. Ὁ Ἄγγελος βοῶν, τῇ Παρθένῳ ἐπέστη. Χαῖρε εὐλογημένη, ἡ τήν σφραγῖδα μόνη φυλάξασα, ἐν μήτρᾳ δεξαμένη τόν πρό αἰώνων Λόγον καί Κύριον, ἵνα ἐκ πλάνης σώσῃ ὁ Θεός τό γένος τῶν ἀνθρώπων».

Ἐάν ὁ λόγος ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου εἶναι προϊόν τῆς ἀπείρου ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ὁ λόγος συγχύσεως μεταξύ τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ ἔλλειψις τῆς ἀληθοῦς θεογνωσίας, ἡ ὁποία ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπον ἐκ τῆς πλάνης τῆς ἐπινοίας αὐτῶν καί συνεπῶς ἐκ πάσης μορφῆς εἰδωλολατρίας. Τοῦτο δέ ὀφείλεται εἰς τήν ἀνθρωποκεντρικήν καί οὐχί τήν θεοκεντρικήν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι (τῷ Πνεύματι τοῦ Χριστοῦ) θεώρησιν τῆς ὑπάρξεως τῶν ἀνθρώπων ὡς καί τοῦ τρόπου συνυπάρξεως αὐτῶν: «Καθάπερ τινα σφραγῖδα τῆς ἑαυτοῦ φύσεως», λέγει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, «ἐνέπηξεν ὁ Δημιουργός τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τουτέστιν τήν πνοήν τῆς ζωῆς, δι’ ἧς πρός τό ἀρχέτυπον διεπλάττετο κάλλος, ἀπετελεῖτο δέ κατ’ εἰκόνα τοῦ Κτίσαντος…δυνάμει τοῦ ἐνοικισθέντος αὐτῷ Πνεύματος», (Κυριλλ., Ἰωαν. 9,1).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν σφραγῖδα τῆς θείας φύσεως τοῦ Δημιουργοῦ, δηλονότι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διεφύλαξε καί ἡ Παρθένος Μαρία, ἡ ὁποία ἀνεδείχθη τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ.

Τό πάντιμον πρόσωπον, ἀγαπητοί μου, τῆς Θεοτόκου Μαρίας ἀναγνωρίζεται ὡς τό μέγα καί θαυμαστόν τῆς ἀνθρωπότητος μυστήριον. Καί τοῦτο διότι ἡ Μαρία τῆς Ναζαρέτ εἶναι τό ἀναμφισβήτητον ἱστορικόν πρόσωπον, τό ὁποῖον συμμετέχει τόσον εἰς τόν ἄγνωστον ὄντως τρόπον τῆς κενώσεως τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὅσον καί εἰς τόν ἄφραστον τρόπον τῆς συλλήψεως τοῦ Θεοῦ Λόγου. «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπῆλθεν ἐπ’ αὐτήν», λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «κατά τόν τοῦ Κυρίου λόγον, ὅν εἶπεν ὁ Ἄγγελος καθαῖρον αὐτήν καί δύναμιν δεκτικήν τῆς τοῦ Λόγου Θεότητος παρέχον, ἅμα δε καί γεννητικήν. Καί τότε ἐπεσκίασεν ἐπ’ αὐτήν ἡ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου ἐνυπόστατος σοφία καί δύναμις, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ὁ τῷ Πατρί ὁμοούσιος οἱονεῖ θεῖος σπόρος καί συνέπηξεν ἑαυτῷ ἐκ τῶν ἁγνῶν καί καθαρωτάτων αὐτῆς αἱμάτων σάρκα ἐμψυχουμένην ψυχῇ λογικῇ τέ καί νοερᾷ, ἁπαρχήν τοῦ ἡμετέρου φυράματος, οὐ σπερματικῶς, ἀλλά δημιουργικῶς διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Διά τῆς ἐπελεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπί τήν Μαριάμ ἡ ἀνθρωπίνη φύσις καί πάλιν «διεπλάττετο πρός τό ἀρχαῖον κάλλος αὐτεξουσίως: «Εἶπε δέ Μαριάμ, ἰδού ἡ δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα Σου», (Λουκ. 1,38). Τό «ἀρχαῖον δέ κάλλος» δέν εἶναι ἄλλον ἀπό τό πρωτόκτιστον κάλλος, τό ὁποῖον ἀπώλεσεν ὁ ἄνθρωπος, ὁ παλαιός Ἀδάμ, μέ ἀποτέλεσμα νά περιβληθῇ, ὡς λέγει ὁ μελῳδός Ἀνδρέας Ἱεροσολυμίτης, τόν  στολισμόν τῆς αἰσχύνης «καθάπερ φύλλα συκῆς» εἰς ἔλεγχον τῶν αὐτεξουσίων αὐτοῦ παθῶν.

Εἰς τήν κοινωνίαν αὐτοῦ τούτου τοῦ «πρωτοκτίστου καί θείου κάλλους» θέλων ὁ Θεός νά ἀποκαταστήσῃ τόν ἄνθρωπον «ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός», κηρύττει ὁ θεσπέσιος Παῦλος, «τόν Υἱόν αὐτοῦ γενόμενον ἐκ γυναικός…ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν», (Γαλ. 4, 4-5).

Ὑμνολογῶν τήν Θεοτόκον ὁ ὅσιος Ἰωσήφ ὁ μελῳδός λέγει: «Ὁ Θεοῦ Θεός Λόγος, ζητῶν θεῶσαι τόν ἄνθρωπον Ἁγνή (Παρθένε), ἐκ σοῦ σαρκοῦται, καί βροτός ὁρᾶται, Ὅν ἀπαύστως δυσώπει, εὑρεῖν ἡμᾶς ἔλεος, ἐν καιρῷ τῆς ἀπολογίας».

Ὄντως, ἀγαπητοί μου, ἡ θέωσις ἤ, ἄν θέλετε, ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀκατανόητος καί ἀκατόρθωτος ἄνευ τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, περί οὗ μαρτυρεῖ καί ὁ Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής: «Καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», (Ἰωαν. 1,14). Πολλῷ δέ μᾶλλον ἀκατανόητος καί ἀκατόρθωτος εἶναι ἡ θέωσις τοῦ ἀνθρώπου ἄνευ τῆς Παρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας, ἐν τῷ προσώπῳ τῆς ὁποίας ἀπερρίφθη καί κατηργήθη πᾶσα περί Θεοῦ φιλοσοφική καί ἰδεολογική ἤ καλλίτερον εἰπεῖν μεταφυσική ἀντίληψις. Ἰδού διατί ὁ μέγας Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας μας Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων (κατά παράδοσιν) ἀναφωνεῖ πρός τήν Θεοτόκον λέγων: «Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα, Χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα. Χαῖρε, ὅτι ἐμωράνθησαν οἱ δεινοί συζητηταί. Χαῖρε, ὅτι ἐμαράνθησαν οἱ τῶν μύθων ποιηταί. Χαῖρε, τῶν Ἀθηναίων (τῶν φιλοσόφων) τάς πλοκάς διασπῶσα. Χαῖρε, τῶν ἁλιέων (τῶν Ἀποστόλων) τάς σαγήνας πληροῦσα».

Τῶν Εὐαγγελίων τῆς ἐνθέου χαρᾶς γενόμενοι καί ἡμεῖς κοινωνοί, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σήμερον ἐν τῷ Κυριακῷ καί εὐχαριστιακῷ τοῦ Χριστοῦ σώματι τῆς ἀναπλάσεως ἡμῶν καί τῷ αἵματι τῆς ἀποπλύνσεως ἡμῶν ἐν ἀγαλλιάσει βοήσωμεν:

«Χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά σοῦ. Εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου, ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Ἀμήν.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός ἐδεξιώθη εἰς νηστήσιμον τράπεζα μέ ἰχθῦς κατά τό Τυπικόν  τήν Α.Θ.Μ. τόν Πατριάρχην Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλον τήν συνοδείαν Αὐτοῦ, τούς ἑορταστάς, ἱερεῖς, ψάλτας, ἐπιτρόπους καί μέλη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

 

 

 

ngg_shortcode_0_placeholder