Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΓΕΝΕΘΛΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ ΤΗΣ ΜΠΕΤΖΑΛΛΑΣ

Τήν Κυριακήν, 9^ην/22^ην Σεπτεμβρίου 2019, ἑωρτάσθη μέ μετάθεσιν μιᾶς ἡμέρας ἡ ἑορτή τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου εἰς τόν περικαλλῆ καί μεγαλοπρεπῆ Ναόν τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου εἰς τήν Ἑλληνορθόδοξον Ἀραβόφωνον Κοινότητα τῆς Μπετζάλλας.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ πανευλαβῶς τιμῶσα τήν Θεοτόκον Ἑλληνορθόδοξος Κοινότης τῆς Μπετζάλλας ηὐχαρίστησεν ἐν ἑορτῇ τόν Θεόν διά τό δῶρον Αὐτοῦ πρός τήν ἀνθρωπότητα, ἤτοι διά τήν Μαρίαν, τήν ὁποίαν ἔδωκεν εἰς τούς γονεῖς αὐτῆς Θεοπάτορας Ἰωακείμ καί Ἄνναν, ἵνα αὕτη καταστῇ Θεοτόκος, ἤτοι γεννήσῃ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου κατά σάρκα τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Λυτρωτήν τοῦ κόσμου.

Τῆς πανδήμου πανηγύρεως προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Βηθλεέμ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, τῶν ἐφημερίων τοῦ ναοῦ Πρεσβυτέρων Γεωργίου, Γιοῦσεφ, Παύλου, καί Ἠλία, τοῦ Ἀρχιδιακόνου Μάρκου καί τοῦ διακόνου Εὐλογίου, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς Μπετζάλλας Ἀραβιστί καί Ἑλληνιστί, παρουσία τῆς Προξένου κ. Αἰκατερίνης Τζίμα καί μετέχοντος ἐν προσευχῇ πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος πλημμυρίζοντος τόν Ναόν.

Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα  τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος, ἔχοντα ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

 

«Σήμερον ὁ Ἀδάμ ἠλευθέρωται καί ἡ Εὔα χορεύει, καί βοῶσιν ἐν Πνεύματι πρός σέ τήν Θεοτόκον· ἐν σοί ἐλυτρώθημεν, τῆς ἀρχεγόνου ἀρᾶς, ἐπιφανέντος Χριστοῦ», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἡ δύναμις τοῦ Ὑψίστου, ἡ ἐπισκιάσασα τήν εὐλογημένην Παρθένον Μαρίαν, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ ναῷ, ἵνα ἑορτάσωμεν καί πιστῶς προσκυνήσωμεν τήν ἐξ ἐπαγγελίας ἁγίαν αὐτῆς γέννησιν· δι᾽ ἧς ἐλυτρώθημεν ἐκ τῆς ἀρχεγόνου κατάρας, τοῦ Χριστοῦ τοῦ νέου Ἀδάμ ἐπιφανέντος.

Τήν γέννησιν τῆς ἀειπαρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας προκατήγγειλαν οἱ ἅγιοι Προφῆται καί ἰδιαιτέρως ὁ μεγαλοφωνότατος Προφήτης Ἡσαΐας λέγων: «διά τοῦτο δώσει Κύριος αὐτός ὑμῖν σημεῖον· ἰδού ἡ παρθένος ἐν γαστρί ἕξει, καί τέξεται υἱόν, καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ ᾿Εμμανουήλ». (Ἡσ. 7,14).

 Ο Υἱός δε οὗτος τῆς Παρθένου δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν «Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης», δηλονότι τόν νέον Ἀδάμ, τόν Χριστόν, τόν Σωτῆρα τοῦ κόσμου καί λυτρωτήν ἐκ τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, ὡς μετά σαφηνείας ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός λέγων:

« Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οικουμένῃ, ἐκ σοῦ γάρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν, καί λύσας τήν κατάραν, ἔδωκε τήν εὐλογίαν, καί καταργήσας τόν θάνατον, ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωήν τήν αἰώνιον».

 Ἐκ τῆς κατάρας τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, δηλονότι τοῦ νόμου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἐξηγόρασεν ἡμᾶς ὁ Χριστός ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παύλος λέγων: «Χριστός ἡμᾶς ἐξηγόρασεν ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου γενόμενος ὑπέρ ἡμῶν κατάρα· γέγραπται γάρ· ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπί ξύλου», (Γαλ. 3,13). Ἑρμηνεύων τούς λόγους τούτους ὁ Μέγας Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Ἀθανάσιος λέγει: «ἐγένετο κατάρα ὁ Χριστός… τόν ἐπί κατάρᾳ γενόμενον θάνατον δεξάμενος». Διά τοῦτο ἡ γέννησις τῆς Θεοτόκου κατά τόν ὑμνῳδόν- ἐμήνυσε χαράν πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ, καί διερωτώμεθα· ποία ἡ χαρά αὕτη; εἶναι τό παγκόσμιον καί ἱστορικόν γεγονός, ὅτι ἡ γέννησις τῆς Θεοτόκου ἐκ τῶν δικαίων γονέων αὐτῆς Ιωακείμ καί Ἄννης ἐμήνυσε ἤ ἀνήγγειλε τρία τινά: πρῶτον ὅτι ὁ Χριστός εἶναι τό πλήρωμα τοῦ Νόμου [τοῦ Μωσαϊκοῦ] καί τῶν προφητῶν, δεύτερον ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Παρθένου Μαρίας ἕνωσις τῆς ἀνθρωπίνης μετά τῆς θείας φύσεως ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ καί τρίτον ἡ φανέρωσις τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας.

 Ἄς ἀκούσωμεν ἐν προκειμένῳ τοῦ ἁγίου Σεργίου τοῦ Ἁγιοπολίτου ἀναβοῶντος καί λέγοντος: «Γεννᾶται τοίνυν, τοῦ Θεοῦ ἡμῶν Μήτηρ καί ὁ κόσμος σύν αὐτῇ ἀνακαινίζεται. Τίκτεται καί ἡ Ἐκκλησία τήν ἑαυτῆς εὐπρέπειαν καταστολίζεται. Ὁ ναός ὁ ἅγιος, τό τῆς θεότητος δοχεῖον, τό παρθενικόν ὄργανον, ὁ βασιλικός θάλαμος, ἐν ᾧ τό παράδοξον τῆς ἀπορρήτου ἑνώσεως, τῶν συνελθουσῶν ἐπί Χριστοῦ φύσεων, ἐτελεσιουργήθη μυστήριον».

 Ἡ ὑπερευλογημένη Θεοτόκος καί ἀειπάρθενος Μαρία εἶναι ἡ μοναδική προσωπικότης ἐν τῷ κόσμῳ, ἡ ὁποία μακαρίζεται ὑπό πάντων τῶν ἀνθρώπων κατά τήν ἰδίαν αὐτῆς ὁμολογίαν ὡς αὕτη μαρτυρεῖται ὑπό τοῦ εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ: «Καί εἶπε Μαριάμ· Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον … ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ· ἰδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί», (Λουκ. 1,46,48).

 Καί τοῦτο διότι ἡ Παναγία Θεοτόκος Μαρία ἀνεδείχθη ἀφ’ ἑνός μέν «ἀνωτέρα τῆς κτίσεως, τόν Κτίστην, δηλονότι τόν Δημιουργόν Θεόν, σαρκί κυήσασα». Ἀφ’ ἑτέρου δέ ἀνεδείχθη θησαυρός τῆς ζωῆς ἡμῶν, τῶν ἀνθρώπων καί πύλη τοῦ ἀπροσίτου φωτός κατά τόν ὑμνῳδόν τῆς Ἐκκλησίας.

 Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ Θεόνυμφος καί ἀειπάρθενος Μαρία ἀνεδείχθη πύλη τοῦ ἀπροσίτου φωτός, διότι ἐδέχθη ἐν τῇ γαστρί αὐτῆς τό πῦρ τῆς Θεότητος, ὡς διατυπώνει θεολογικώτατα ὁ ὑμνῳδός λέγων: «Βάτος ἐν ὄρει πυράφλεκτος καί δροσοβόλος κάμινος Χαλδαϊκή, σαφῶς προγράφει σε Θεόνυμφε· τό γάρ Θεῖον ἄϋλον ἐν ὑλικῇ γαστρί πῦρ αφλέκτως ἐδέξω· διό τῷ ἐκ σοῦ τεχθέντι κράζομεν· εὐλογητός ὁ Θεός ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν».

 Ἡ σημερινή ἑορτή τοῦ Γενεθλίου τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας δέν εἶναι ἑορτή μόνον χαρᾶς, ἀλλά καί ἑορτή τῆς λυτρώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἐκ τῆς «ἐνοχῆς τῶν πταισμάτων αὐτοῦ», ὡς ἀναφέρεται εἰς τό κοντάκιον τῆς ἑορτῆς: «Ἰωακείμ καί Ἄννα ὀνειδισμοῦ ἀτεκνίας, καί Ἀδάμ καί Εὔα, ἐκ τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου, ἠλευθερώθησαν, Ἄχραντε, ἐν τῇ ἁγίᾳ γεννήσει σου, αὐτήν ἑορτάζει καί ὁ λαός σου, ἐνοχῆς τῶν πταισμάτων, λυτρωθείς ἐν τῷ κράζειν σοι· Ἡ στεῖρα τίκτει τήν Θεοτόκον, καί τροφόν τῆς ζωῆς ἡμῶν».

 Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἰς τήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλίαν αὐτοῦ ποιεῖται ἰδιαιτέραν μνείαν τῆς ἐνοχῆς ἐν τῇ [τελικῇ] κρίσει λέγων: «Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις, οὐ φονεύσεις· ὅς δ᾽ ἄν φονεύσῃ, ἔνοχος ἔσται τῇ κρίσει», (Ματθ. 5,21). Ὁ δέ θεῖος Παῦλος, ἀναφερόμενος εἰς τά ἀποτελέσματα τῶν παθημάτων ἀλλά καί τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ λέγει: καί Οὗτος, ὁ Χριστός, μετέσχε τῶν αὐτῶν παθημάτων τῶν ἀνθρώπων, «ἵνα διά τοῦ θανάτου καταργήσῃ τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ’ ἔστι τόν διάβολον, καί ἀπαλλάξῃ τούτους, ὅσοι φόβῳ θανάτου διά παντός τοῦ ζῆν ἔνοχοι ἦσαν δουλείας», (Ἑβρ. 2,15).

 Με ἄλλα λόγια, ὁ Σατανᾶς εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος παρεκίνησε τούς πρωτοπλάστους εἰς τήν ἁμαρτίαν, ἡ ὁποία ἐπέφερε τόν θάνατον. Ἐπειδή λοιπόν ὁ διάβολος παρασύρει τούς ἀνθρώπους εἰς τήν ἁμαρτίαν, χαρακτηρίζεται ὡς ἔχων τό κράτος τοῦ θανάτου. Ὅμως κατηργήθη διά τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ τό κράτος τοῦ θανάτου τῆς ἁμαρτίας, ὡς καί ὁ ἔχων τό κράτος τοῦ θανάτου διάβολος.

 Ὅταν ὁμιλοῦμεν περί θανάτου, ἐννοοῦμεν τόν πνευματικόν θάνατον, δηλαδή τήν ἀποστασίαν τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεόν, ἀλλά καί τόν σωματικόν θάνατον, ὁ ὁποῖος ἀκολουθεῖ. Αὐτά ἀκριβῶς τά δύο εἴδη θανάτου δημιουργοῦν φόβον καί προκαλοῦν τήν ἐνοχήν, ἡ ὁποία παραλύει τόν ἄνθρωπον ψυχολογικῶς, ἀφ᾽ οὗ οὗτος ἀπειλεῖται ἀπό τόν ἀδυσώπητον σκληρόν θάνατον.

 Ἡ ἐνσάρκωσις καί ενανθρώπησις τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἐγένετο διά τῆς προσλήψεως τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Θεοτόκου, κατήργησε τήν ἐνοχήν καί τόν φόβον τῆς δουλείας τοῦ θανάτου. Ὁ ἄνθρωπος δέν αἰσθάνεται πλέον ἔνοχος, διότι ὁ Θεός δεικνύει τήν ἀπό τά βάθη Του ἀγάπην πρός ἡμᾶς, διότι, ὅταν ἀκόμη ἤμεθα ἡμεῖς γεμᾶτοι ἁμαρτίας, ὁ Χριστός ἀπέθανε δι’ ἡμᾶς, ὡς λέγει ὁ μέγας Παῦλος «Συνίστησι δέ τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε», (Ρωμ. 5,8).

 Ἰδού λοιπόν διά τί σήμερον χαίρεται καί ἀγάλλεται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί ἰδού διά τί ἀπαύστως μακαρίζομεν τήν Θεοτόκον Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Δεῦτε λοιπόν καί ἡμεῖς ἀγαπητοί μου ἀδελφοί ἀναβοήσωμεν καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Ἀλλότριον τῶν μητέρων ἡ παρθενία, καί ξένον ταῖς παρθένοις ἡ παιδοποιΐα· ἐπί σοί Θεοτόκε ἀμφότερα ᾠκονομήθη. Διό σε πᾶσαι αἱ φυλαί τῆς γῆς, ἀπαύστως μακαρίζομεν».

Ὑπεραγία Θεοτόκε πρέσβευε τῷ Υἱῷ καί Θεῷ σου ὑπέρ πάντων ἡμῶν. Ἀμήν, ἔτη πολλά».

Πολύς λαός προσῆλθε πρός ἁγιασμόν εἰς τό μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἐν ᾧ τό ἐκκλησίασμα ἔψαλλε, βοηθοῦν τούς ψάλτας.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν προσηνέχθη κέρασμα καί τήν μεσημβρίαν παρετέθη τράπεζα ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Ἰγνατίου, τῶν ἱερέων καί τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου τῆς πόλεως, ἔνθα ὁ Μακαριώτατος καί πάλιν προσεφώνησεν ὡς ἕπεται:

 

Ἐντιμότατε κύριε Πρόεδρε καί σεβαστά μέλη τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

 «Ἰδού δή τί καλόν ἤ τί τερπνόν, ἀλλ’ ἤ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἐπί τό αὐτό», (Ψαλμ. 132,1).

 Ἡ Χάρις τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί Μητέρας τοῦ Θεοῦ ἠξίωσεν πάντας ἡμᾶς κλῆρόν τε καί λαόν, ἵνα συνεορτάσωμεν πανηγυρικῶς καί εὐχαριστιακῶς ἐν τῇ εὐσήμῳ ταύτῃ ἡμέρᾳ τόν «ἀνακαινισμόν τοῦ κόσμου» ἀφ’ ἑνός  καί «τήν εὐπρέπειαν τῆς Ἐκκλησίας» ἀφ’ ἑτέρου, δηλονότι τό Γενέθλιον τῆς Παναγίας.

 Χαίρεται καί ἀγάλλεται ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία σήμερον, διότι, ὡς ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός: «σήμερον τίκτεται ἡ Μήτηρ τῆς Ζωῆς, ἡ τό σκότος λύουσα· τοῦ Ἀδάμ ἡ ἀνάπλασις, καί τῆς Εὔας ἀνάκλησις· τῆς ἀφθαρσίας ἡ πηγή καί τῆς φθορᾶς ἀπαλλαγή, δι᾽ ἧς ἡμεῖς ἐθεώθημεν καί τοῦ θανάτου ἐλυτρώθημεν».

 Εἰς τούς θεοπνεύστους τούτους ὑμνολογικούς λόγους τοῦ Ἁγίου Σεργίου τοῦ Ἁγιοπολίτου, [Ἱεροσολυμίτου], περιγράφεται «τί τό πλάτος καί μῆκος καί βάθος καί ὕψος», (Ἐφ. 3,18), ὡς λέγει ὁ Παῦλος, τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας, δηλονότι τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας τοῦ μυστικοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, οὗτινος «μέλη ἐσμέν τοῦ σώματος Αὐτοῦ καί τῆς σαρκός Αὐτοῦ καί ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ», (Ἐφ. 5,30) κατά τόν θεῖον Παῦλον.

 Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, τό Πατριαρχεῖον, τό γνωστόν ὡς Rum Orthodox μετά τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ἀποτελοῦν τό ἀσφάλιστρον τῆς ἀπ’ αἰώνων παρουσίας τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος αὐτοῦ ἀφ’ ἑνός καί τῆς ἐγγυήσεως τῆς προελεύσεως καί καταγωγῆς αὐτοῦ ἀφ’ ἑτέρου.

 Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι σήμερον ἡ νεολαία τῶν Χριστιανῶν ἀντιμετωπίζει πολλάς καί ποικίλας δυσκολίας, μεταξύ δέ αὐτῶν διακρίνεται ἡ κρίσις ταυτότητος καί καταγωγῆς. Τό φαινόμενον δέ τούτο ἀναγνωρίζουν ὅλαι αἱ Χριστιανικαί κοινότητες καί διά τοῦτο ἔχει ἀρχίσει μία ἐκστρατεία ἀφυπνίσεως.

 Τό ἡμέτερον Rum Orthodox Πατριαρχεῖον οὐδέποτε ἔπαυσε νά μεριμνᾷ διά τό ποίμνιον αὐτοῦ καί ἰδιαιτέρως διά τήν παιδείαν τῆς νεολαίας. Ὁ διάλογος τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι αἱ δημόσιαι πολιτικοποιημέναι ἀντιπαραθέσεις ἐπιλύουν ὅλα τά ἀναφυόμενα προβλήματα. Οἱ ἄνθρωποι ἀνεξαρτήτως θέσεως ἔρχονται καί παρέρχονται, διότι ὑπόκεινται εἰς τούς νόμους τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου. Ὁ θεσμός ὅμως τοῦ Πατριαρχείου καί τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπόκειται εἰς τούς νόμους τῆς φθορᾶς, διότι εἶναι τεθεμελιωμένα ἐπί τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ καί σταυρικοῦ αἵματος τοῦ Δικαίου, δηλαδή τοῦ Χριστοῦ.

 Αὐτό τοῦτο ἀκριβῶς τό γεγονός τό παγκόσμιον πανηγυρίζει καί ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων ἐν τῷ πανυπερευλογημένῳ προσώπῳ τῆς ἀειπαρθένου Θεοτόκου καί Μητρός τοῦ Θεοῦ.  Ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν τήν Γέννησιν τῆς Θεοτόκου, τουτέστιν τήν κατάργησιν τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς ἀφ’ ἑνός· καί τήν δωρεάν τήν θείαν τῆς αἰωνίου ἐν Χριστῷ ζωῆς ἀφ’ ἑτέρου, ὡς ἀκριβέστατα καί μέ πᾶσαν ἐνάργειαν λέγει ὁ ὑμνῳδός:

«Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ· ἐκ σοῦ γάρ ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν, καί λύσας τήν κατάραν, ἔδωκε τήν εὐλογίαν· καί καταργήσας τόν θάνατον, ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωήν τήν αἰώνιον».

Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά».

 

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.