Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΓΕΝΕΘΛΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ ΤΗΣ ΜΠΕΤΖΑΛΑΣ.
Ἡ ἑορτή τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου ἑωρτάσθη μέ μετάθεσιν μιᾶς ἡμέρας διά λόγους ποιμαντικούς τήν Κυριακήν, 9ην/22αν Σεπτεμβρίου 2013, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν πρός τιμήν τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου εἰς τήν πόλιν τῆς Μπετζάλας.
Ἡ πόλις αὕτη τῆς Δυτικῆς ὄχθης τοῦ Ἰορδάνου εὑρίσκεται εἰς μικράν ἀπόστασιν ἀπό τοῦ τάφου τῆς Ραχήλ, ἐρχομένου τινός ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ εἰς Βηθλεέμ. Ἀριθμεῖ περί τάς 15.000 χιλιάδας Χριστιανούς καί Μουσουλμάνους, περί τούς 5.000 χιλιάδας Ὀρθοδόξους, τῶν ὁποίων ὁ εἷς Ναός εἶναι ἀφιερωμένος εἰς τόν Ἅγιον Νικόλαον, ὁ δέ ἄλλος εἰς τό Γενέσιον τῆς Θεοτόκου.
Εἰς τόν Ἱερόν Ναόν, ἑορτάζοντα καί τό γεγονός τῶν 150 ἐτῶν ἀπό τῆς ἱδρύσεως αὐτοῦ, ἐτέλεσε τήν Θείαν Λειτουργίαν, ἐλθών ἐξ Ἱεροσολύμων καί γενόμενος δεκτός εἰς τό ἡγουμενεῖον ὑπό τοῦ καθηγουμένου Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ναρκίσσου, προεξάρχων ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ ἐν Βηθλεέμ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου καί τοῦ ἐν Ἴρμπετ τῆς Ἰορδανίας Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Πέλλης κ. Φιλουμένου, τοῦ καθηγουμένου τῆς Μπετζάλας Ἀρχιμανδρίτου π. Ναρκίσσου, τῶν ἐφημερίων ἱερέων τῆς ἑλληνορθοδόξου Κοινότητος τῆς Μπετζάλας π. Νικολάου, π. Γεωργίου, π. Γιοῦσεφ καί π. Παύλου, τοῦ καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου Μπετζαλλᾶ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀνανίου καί ἄλλων ἱερέων καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Ἀθανασίου καί τοῦ διακόνου π. Εὐλογίου, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς Μπετζάλας ὑπό τόν κ. Ἰμβραήμ Κάρκαρ καί τόν κ. Νιντάλ Σαμαάν καί τῶν ἀθρόως ἐν εὐλαβείᾳ μετεχόντων ἐκ τοῦ ἐν Μπετζάλᾳ Ὀρθοδόξου ἡμῶν ποιμνίου.
Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς Θείας Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς, ἔχοντα οὕτως:
«Σήμερον ὁ τοῖς νοεροῖς θρόνοις ἐπαναπαυόμενος Θεός, θρόνον ἅγιον ἐπί γῆς ἑαυτῷ προητοίμασεν. Ὁ στερεώσας ἐν σοφίᾳ τούς οὐρανούς οὐρανόν ἔμψυχον, ἐν φιλανθρωπίᾳ κατασκεύασεν ἐξ ἀκάρπου γάρ ῥίζης φυτόν ζωηφόρον, ἐβλάστησεν ἡμῖν τήν Μητέρα αὐτοῦ, ὁ τῶν θαυμασίων Θεός καί τῶν ἀνελπίστων ἐλπίς, Κύριε, δόξα σοι», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
εὐλαβεῖς Χριστιανοί,
Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγεν πάντας ἡμᾶς σήμερον εἰς τόν ἱερόν τοῦτον τόπον τῆς πόλεως ὑμῶν Bayt–zala τῆς ὑπό τοῦ προφήτου Ἠσαΐου μνημονευομένης Gallim (Γαλλείμ – «ἡ θυγάτηρ»), (Ἠσ. 10,30), διά νά ἑορτάσωμεν τό ὄντως θαυμάσιον γεγονός τοῦ μυστηρίου τῆς θείας τοῦ Χριστοῦ Οἰκονομίας, δηλονότι «Τό Γενέθλιον τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας».
Τό πάνσεπτον πρόσωπον τῆς Παρθένου Μαρίας, ἀποτελεῖ τό κεφάλαιον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων. Καί τοῦτο, διότι ἡ Παρθένος ἐκ Ναζαρέτ εἶναι ἡ γυνή ἐκείνη, τῆς ὁποίας τό ἐξ αὐτῆς γεννηθέν παιδίον ἐκ Πνεύματος Ἁγίου συνέτριψε τήν κεφαλήν τοῦ «ἀρχεκάκου ὄφεως», κατά τό βιβλίον τῆς Γενέσεως (3,15), ὅτι Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή «Κιβωτός τῆς Διαθήκης», κατά τό βιβλίον τῆς Ἐξόδου ἤ ἡ Κιβωτός τῆς Σωτηρίας, (Ἑβρ. 11,7), ἡ Πύλη ἡ κατά ἀνατολάς ἡ κεκλεισμένη, κατά τόν προφήτην Ἰεζεκιήλ, (Ἰεζ. 44,1), ἡ «ράβδος Ἀαρών ἡ βλαστήσασα» κατά τό βιβλίον τῶν Ἀριθμῶν, (Ἀριθμ. 17,23), ὁ «θρόνος ὁ ἅγιος, τόν ὁποῖον ὁ Θεός Πατήρ προητοίμασεν Ἑαυτῷ ἐπί γῆς», κατά τόν μελῳδόν.
Μέ ἄλλα λόγια ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος Μαρία εἶναι ἡ ἀνακεφαλαίωσις τῆς ἱερᾶς ἱστορίας, ἡ πραγμάτωσις τῶν «τύπων» καί τῶν «σκιῶν» τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἡ φανέρωσις τοῦ σημείου, περί οὗ ὁ Προφήτης Ἠσαΐας λέγει: διὰ τοῦτο δώσει Κύριος αὐτὸς ὑμῖν σημεῖον· ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει, καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Εμμανουήλ», (Ἠσ. 7,14).
Ἐάν ἡ ἡμέρα τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, δηλονότι τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπί τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί μαθητῶν τοῦ Κυρίου θεωρεῖται ἡ ἐν τῷ κόσμῳ φανέρωσις καί ὁ ἐγκαινισμός τῆς συστάσεως τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας, «ἡ ἡμέρα τοῦ Γενεθλίου τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας ἐκ τῆς στείρας αὐτῆς μητρός Ἄννης θεωρεῖται τό προμήνυμα ἐλευθερίας τῶν Προπατόρων ἡμῶν, δηλονότι τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας ἐκ τῶν δεσμῶν τῆς φθορᾶς τῆς ἁμαρτίας τοῦ θανάτου, ὡς τοῦτο διατυπώνει ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας λέγων: «Ἰωακείμ καί Ἄννα ὀνειδισμοῦ ἀτεκνίας καί Ἀδάμ καί Εὔα ἐκ τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου ἠλευθερώθησαν Ἄχραντε ἐν τῇ ἁγία γεννήσει σου· αὐτήν ἑορτάζει καί ὁ λαός σου, ἐνοχῆς τῶν πταισμάτων λυτρωθείς ἐν τῷ κράζει σοι: ἡ στεῖρα τίκτει τήν Θεοτόκον καί τροφόν τῆς ζωῆς ἡμῶν».
Αὐτήν ἀκριβῶς τήν πραγματικότητα τῆς ἀπολυτρώσεως ἡμῶν ἐκ τῆς ἐνοχῆς τῶν πταισμάτων ἑορτάζομεν καί ἡμεῖς, ὁ Χριστεπώνυμος λαός τῆς Θεοτόκου σήμερον. Λέγομεν δέ σήμερον, διότι ὁ λειτουργικός καί εὐχαριστιακός χρόνος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ χρόνος τῆς αἰωνιότητος, δηλαδή ὁ χρόνος τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ. Ἰδού λοιπόν διατί ἡ Ἐκκλησία μας διά στόματος τοῦ ὑμνῳδοῦ ἀνακράζει μετ’ εὐφροσύνης καί ἀγαλλιάσεως λέγουσα:
«Σήμερον ἡ παγκόσμιος χαρά, ἐκ τῶν δικαίων ἀνέτειλεν ἡμῖν ἐκ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννης ἡ πανύμνητος Παρθένος, ἥτις δι’ ὑπερβολήν ἀγαθότητος Ναός Θεοῦ ἔμψυχος γίνεται καί μόνη κατά ἀλήθειαν Θεοτόκος γνωρίζεται».
Τό ὑπερύμνητον πρόσωπον τῆς Παρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀποτελεῖ τόν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Τόν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον, περί οὗ ὁ θεῖος Παῦλος λέγει: «ἐμοὶ τῷ ἐλαχιστοτέρῳ πάντων τῶν ἁγίων ἐδόθη ἡ χάρις αὕτη, ἐν τοῖς ἔθνεσιν εὐαγγελίσασθαι τὸν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τοῦ Χριστοῦ
καὶ φωτίσαι πάντας τίς ἡ οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀποκεκρυμμένου ἀπὸ τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ, τῷ τὰ πάντα κτίσαντι διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἵνα γνωρισθῇ νῦν ταῖς ἀρχαῖς καὶ ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διὰ τῆς ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ», (Ἐφ. 3,8-10).
Ἡ ἁγία γέννησις τῆς Παρθένου Μαρίας σήμερον, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός προμηνύει τήν χαράν παντί τῷ κόσμῳ. Τό προμήνυμα δέ τῆς χαρᾶς ταύτης δέν εἶναι ἄλλον ἀπό τήν φανέρωσιν ἐν τῷ Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ μυστηρίου τῆς θείας οἰκονομίας τοῦ ἀποκεκρυμμένου ἀπό τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ, ὡς λέγει καί ὁ ὑμνῳδός: «ἑορτάζομεν, Ἄχραντε, καί πιστῶς προσκυνοῦμεν τήν Ἁγίαν σου γέννησιν τήν ἐξ ἐπαγγελίας· δι ἧς ἐλυτρώθημεν τῆς ἀρχεγόνου ἀρᾶς, ἐπιφανέντος Χριστοῦ».
Αὐτό τοῦτο τό γεγονός, δηλονότι τῆς ἀπολυτρώσεως ἡμῶν ἐκ τῆς ἀρχεγόνου ἀρᾶς (τῆς κατάρας) ἐπιφανέντος Χριστοῦ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας, εὐαγγελίζεται ἑορτίως ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία διά τῆς μνήμης τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου.
Ἡ ἀδυναμία τοῦ κόσμου, ὅστις «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», (Ἰωάν. 5,19), νά ἀναγνωρίσῃ τήν ἀρχέγονον ἀράν (κατάραν), προκαλεῖ τήν σύγχυσιν αὐτοῦ, μέ ἀποτέλεσμα νά μή δύνηται οὗτος νά διακρίνῃ μεταξύ τοῦ φωτός τῆς ἀληθείας καί τῆς δικαιοσύνης καί τοῦ σκότους τοῦ ψεύδους καί τῆς ἀδικίας. Τῆς καταστάσεως ταύτης, δηλονότι τῆς ἐπικρατούσης ἐν τῷ κόσμῳ γενικώτερον καί ἐν τῇ περιοχῇ ἡμῶν εἰδικώτερον συγχύσεως καί ἀσυμφωνίας τῶν ἀνθρώπων, εἴμεθα αὐτόπται καί αὐτήκοοι μάρτυρες.
Μέ ἄλλα λόγια, ἀδελφοί μου, τό σήμερον ἑορταζόμενον μέγα καί ἱστορικόν γεγονός τοῦ Γενεθλίου τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας ἐπαγγέλλεται τήν ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν ἐλπίδα σωτηρίας. Καί τοῦτο, διότι ὡς παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «πάντες ὑμεῖς υἱοὶ φωτός ἐστε καὶ υἱοὶ ἡμέρας. οὐκ ἐσμὲν νυκτὸς οὐδὲ σκότους. ῎Αρα οὖν μὴ καθεύδωμεν ὡς καὶ οἱ λοιποί, ἀλλὰ γρηγορῶμεν καὶ νήφωμεν., (Α’Θεσ. 5, 5-6).
Δοξάσωμεν, ἀδελφοί μου, τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ ἡμῶν καί εὐχαριστήσωμεν Αὐτῷ, ὅτι ἐδωρήσατο ἡμῖν πηγήν τῆς ζωῆς τήν Παρθένον καί Θεοτόκον Μαρίαν καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Αὕτη ἡμέρα Κυρίου, ἀγαλλιᾶσθε λαοί. Ἰδού γάρ τοῦ φωτός ὁ νυμφών, καί ἡ βίβλος τοῦ λόγου τῆς ζωῆς, ἐκ γαστρός προελήλυθε καί ἡ κατ’ ἀνατολάς πύλη ἀποκυηθεῖσα, προσμένει τήν εἴσοδον τοῦ ἱερέως τοῦ Μεγάλου, μόνη καί μόνον εἰσάγουσα Χριστόν εἰς τήν οἰκουμένην, πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Ἀμήν.
Τήν τελετήν ταύτην ἐτίμησεν διά τῆς παρουσίας αὐτοῦ ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Γεώργιος Ζαχαριουδάκης καί αἱ Δημαρχιακαί Ἀρχαί τῆς πόλεως, ὁ Ἀναπληρωτής Δήμαρχος κ. Ἀμποῦ -Γιοῦσεφ καί ἄλλοι.
Μετά τήν τελετήν ἔλαβε χώραν λιτανεία μετά πανδήμου λαοῦ συμμετέχοντος, προπορευομένου τοῦ Σώματος τῶν Προσκόπων, ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τήν ἐνοριακήν αἴθουσαν καί παρετέθη γεῦμα εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ ὁμίλου Μπετζάλας.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.