1

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΧΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τήν Τρίτην, 3ην/16ην Φεβρουαρίου 2021, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου.

Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν, ἡ Ἐκκλησία καί ἰδίᾳ ἡ τῶν Ἱεροσολύμων ἐπιτελεῖ τήν μνήμην τῆς συνεργίας τοῦ ἁγίου Συμεών εἰς τό ἔργον τῆς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ διά τήν σωτηρίαν μας. Ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ὁ Συμεών ὁ Θεοδόχος ἦτο ἀνήρ ὅσιος καί δίκαιος, ζῶν εἰς τό μεταίχμιον Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης, καί ὤν “κεχρηματισμένος” ἤτοι πληροφορημένος ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅτι δέν θά ἴδῃ θάνατον, πρίν νά ἴδῃ τόν Χριστόν Κυρίου, (Λουκ. 2,26).

Ἡ προφητεία αὕτη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐξεπληρώθη, ὅτε οἱ γονεῖς τοῦ Κυρίου διά τόν τεσσαρακονθήμερον ἁγιασμόν αὐτῶν,  ἀνῆλθον μετά τοῦ θείου βρέφους εἰς τόν Ναόν τοῦ  Σολομῶντος. Τότε ὁ Συμεών μετ´ ἀγγαλιάσεως ἀνεγνώρισεν ὅτι τό ἄρρεν τέκνον, τό ὁποῖον ἐδέχθη εἰς τάς ἀγκάλας του ἦτο τό ἀναμενόμενον “σωτήριον” τοῦ Κυρίου καί ἀνεφώνησε: “νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου, Δέσποτα, κατά τό ῥῆμά σου, ἐν εἰρήνῃ· ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν· φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ.”,  (Λουκ. 2, 29-32).

Τῆς ἑορτῆς ταύτης προεξῆρξεν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίου Συμεών ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τοῦ ἐκπροσώπου τῆς MISSIA τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π.  Ἀλεξάνδρου, τοῦ Ἀρχιδιακόνου Μάρκου καί τῶν Ἱεροδιακόνων Συμεών, Εὐλογίου, Μαρκέλλου καί ἄλλων Πατέρων, ψαλλόντων τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών ὑπό τόν κ. Βασίλειον Γκοτσόπουλον καί μετεχόντων ἀρκετῶν πιστῶν, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὠμίλησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

«Ἐγνώρισε Κύριος τό σωτήριον αὐτοῦ, ἐναντίον τῶν ἐθνῶν ἀπεκάλυψε τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ… εἴδοσαν πάντα τά πέρατα τῆς γῆς τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν», (Ψαλμ. 97, 2-3), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός. 

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἀκούουσα εἰς τούς Δαυϊτικούς λόγους: «ἀλαλάξατε τῷ Θεῷ πᾶσα ἡ γῆ, ᾄσατε καί ἀγαλλιᾶσθε καί ψάλατε», (Ψαλμ. 97,4), συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ, ἔνθα σῴζεται ὁ τάφος τοῦ Δικαίου Πρεσβύτου Συμεών τοῦ Θεοδόχου, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν μνήμην αὐτοῦ ἀφ᾽ ἑνός, καί τήν συμβολήν αὐτοῦ ἀφ᾽ ἑτέρου, ἐν τῷ ἱστορικῷ γεγονότι τῆς εἰσελεύσεως τοῦ νέου βρέφους, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ Ἁγιαστηρίῳ τοῦ Θεοῦ, τοὐτέστιν τῷ Ναῷ τοῦ Σολομῶντος.

«Ἐβόησέ σοι, ἰδών ὁ Πρέσβυς τοῖς ὀφθαλμοῖς τό σωτήριον, ὅ λαοῖς ἐπέστη·ἐκ Θεοῦ Χριστέ, σύ Θεός μου», καί ἁπλούστερον: «Κύριε, ὅταν ὁ γέρων Συμεών εἶδε μέ τά μάτια του τόν Σωτῆρα, τόν ἐλθόντα γιά ὅλους τούς λαούς, ἐφώναξε μεγάλῃ τῇ φωνῇ: Χριστέ, σύ εἶσαι ὁ Θεός μου, πού γεννήθηκες ἀπό τόν Θεό Πατέρα», βοᾷ καί λέγει ὁ ὑμνῳδός ἅγιος Κοσμᾶς, ἀκούων εἰς τήν ἀψευδῆ μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, λέγοντος: «καί ἐν τῷ εἰσαγαγεῖν τούς γονεῖς τό παιδίον ᾿Ιησοῦν τοῦ ποιῆσαι αὐτούς κατά τό εἰθισμένον τοῦ νόμου περί αὐτοῦ, καί αὐτός ἐδέξατο Aὐτό εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ καί ηὐλόγησε τόν Θεόν καί εἶπε: νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατά τό ρῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ σου ᾿Ισραήλ».

Κατά τήν ἑρμηνείαν τῶν θεοπνεύστων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας “τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ”, τό ὁποῖον εἶδον οἱ ὀφθαλμοί τοῦ Πρεσβύτου Συμεών, δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τόν Χριστόν. «Σωτήριον εἶπε τήν σάρκωσιν τοῦ Μονογενοῦς», λέγει ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος: «ὡς ἐπί σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων γεγενημένην», προσθέτει ὁ Ζιγαβηνός. «Σωτήριον γάρ ἔθος ὀνομάζειν τῇ Γραφῇ τόν Χριστόν τοῦ Θεοῦ», ἐπισημαίνει ὁ Μέγας Βασίλειος. Καί “σωτήριον οὖσαν τήν ἔνσαρκον Αὐτοῦ παρουσίαν” σημαίνει κατά τόν Μ. Ἀθανάσιον: «προητοίμαστο γάρ τό σωτήριον τοῦ Χριστοῦ καί αὐτῆς τοῦ κόσμου καταβολῆς, πεφανέρωται δέ ἐν ἐσχάτοις τοῦ αἰῶνος καιροῖς», σχολιάζει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ἐπικαλούμενος τόν Ἀπόστολον Πέτρον κηρύσσοντα: «ἐλυτρώθητε… τιμίῳ αἵματι ὡς ἀμώμου καί ἀσπίλου Χριστοῦ, προεγνωσμένου μέν πρό καταβολῆς κόσμου, φανερωθέντος δέ ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων δι΄ ὑμᾶς», (Α΄ Πέτρου, 18-20).

Καθίσταται σαφές, λοιπόν, ὅτι τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ Λόγος Θεοῦ, τοῦ «ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν ἐν τῇ γαστρί τῆς ἁγίας Παρθένου ἐνοικήσαντος καί ἐξ αὐτῆς ἀμεταβλήτως σαρκωθέντος καί γεννηθέντος», κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν.

Ὁ δίκαιος Συμεών οὐχί μόνον ὡμολόγησε ὅτι τό ἐν ἀγκάλαις αὐτοῦ βασταχθέν βρέφος εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, ἀλλ’ ἐγένετο καί θεωρός τοῦ ἀπροσίτου καί ἀκτίστου φωτός, τοὐτέστιν τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ, ὡς ἐναργέστατα διδάσκει ὁ Μέγας Βασίλειος λέγων: «Ἄννα εὐηγγελίζετο, Συμεών ἐνηγκαλίζετο, ἐν μικρῷ βρέφει τόν μέγαν Θεόν προσκυνοῦντες· οὐ τοῦ ὁρωμένου καταφρονοῦντες, ἀλλά τῆς θεότητος Αὐτοῦ τήν μεγαλωσύνην δοξολογοῦντες. Ἐφαίνετο γάρ ὥσπερ φῶς δι’ ὑελίνων ὑμένων διά τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος ἡ θεία δύναμις, διαυγάζουσα τοῖς ἔχουσι τούς ὀφθαλμούς τῆς καρδίας κεκαρθαρμένους».

Σημειωτέον ὅτι ὄντως «ἦν αὐτῷ [τῷ Συμεών] κεχρηματισμένον ὑπό τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἀγίου μή ἰδεῖν θάνατον, πρίν ἤ ἴδῃ τόν Χριστόν Κυρίου», (Λουκ. 2,26). Ἀλλ’ ὅμως, ὁ Δίκαιος Συμεών οὐδέποτε ἔπαυσε τηρεῖν τούς ὀφθαλμούς τῆς καρδίας αὐτοῦ κεκαθαρμένους: «μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται», (Ματθ. 5,8), λέγει Κύριος, “φῶς δικαίοις διά παντός, φῶς δέ ἀσεβῶν σβέννυται”, (Παροιμ. 13,9) ἀναφωνεῖ ὁ σοφός Σολομών.

Ὁ Πρεσβύτης Συμεών διακρίνεται μεταξύ τῶν μεγάλων προσωπικοτήτων καί δή τῶν προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, διότι οὗτος ἠξιώθη νά προσκυνήσῃ ἐν μικρῷ βρέφει τόν μέγαν Θεόν, τοὐτέστιν τόν Χριστόν, ἐν ᾧ οἱ Προφῆται προκατήγγειλαν τόν σαρκωθέντα ἐκ Παρθένου Θεόν Λόγον, τόν Χριστόν. Τό δέ σῳζόμενον ἄφθαρτον σκήνωμα / λείψανον τοῦ ἁγίου Συμεών ἀποτελεῖ τρανήν μαρτυρίαν τῆς Χάριτος καί τῆς δόξης, τῆς ὁποίας ἔτυχε παρά Κυρίου, ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός: «Φῶς ἀνέτειλε τῷ δικαίῳ καί τοῖς εὐθέσι τῇ καρδίᾳ εὐφροσύνη», (Ψαλμ. 96,11). «Πᾶς γάρ εἴ τις ἐστίν ἀγαθός καί δίκαιος τούτῳ εἰς νοῦν καί καρδίαν τό νοητόν καί θεῖον ἀνατέλλει φῶς», λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας.

Τό θεῖον δέ καί ἀνατέλλον φῶς εἰς τούς δικαίους, δέν εἶναι ἀλλο ἀπό τήν  φωτιστικήν δύναμιν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, διά τῆς ὁποίας ὁ Θεοδόχος Συμεών προφητικῶς εἶπε πρός Μαριάμ: «ἰδού οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ ᾿Ισραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον· καί σοῦ δέ αὐτῆς τήν ψυχήν διελεύσεται ρομφαία, ὅπως ἂν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί», (Λουκ. 2, 34-35).  

Ἑρμηνεύοντες τούς λόγους τούτους, ὁ μέν Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: “Τέθειται παρά τοῦ Θεοῦ Πατρός ὁ Ἐμμανουήλ εἰς τά θεμέλια Σιών, λίθος ὤν ἐκλεκτός, ἀκρογωνιαῖος, ἔντιμος, εκαί ὁ πιστεύων ἐπ᾿ αὐτῷ οὐ μή καταισχυνθῇ”, (Ἡσ. 28,16), «ἐφ᾽ ὅν δ᾽ ἄν πέσῃ, λικμήσει αὐτόν», (Ματθ. 21, 44). Ὁ δέ Ζιγαβηνός, ἀναφερόμενος εἰς τήν Μητέρα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ λέγει: «Ρομφαίαν ὠνόμασε τήν τιμητικωτάτην καί ὀξεῖαν ὀδύνην, ἥτις διῆλθε τήν καρδίαν τῆς Θεομήτορος, ὅτε ὁ υἱός αὐτῆς προσηλώθη τῷ σταυρῷ. Περί ταύτης γάρ τῆς ἀλγηδόνος νῦν προεφήτευσεν [ὁ Συμεών]». Καί διασαφηνίζει ὁ ἅγιος Κύριλλος λέγων: «Μονονουχί γάρ ρομφαία κατεσφάζετο ἡ ἁγία Παρθένος σταυρούμενον ὁρῶσα τόν ἐξ αὐτῆς γεννηθέντα κατά γε τήν σάρκα».

Τόν σήμερον τιμώμενον δίκαιον καί θεοδόχον γενόμενον Συμεών παρακαλέσωμεν, ἵνα ἡμεῖς, οἱ πιστεύοντες τόν ἐκ τῆς ἁγίας Παρθένου γεννηθέντα Θεόν Λόγον, Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, οὐ μή καταισχυνθῶμεν ἀλλά ταῖς ἱκεσίαις Αὐτοῦ ἀξιωθῶμεν τῆς βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Ὁ πλήρης κεκένωται, ὁ προαιώνιος ἄρχεται, ὁ Λόγος παχύνεται, ὁ πλάστης πλάττεται, ὁ ἀχώρητος χωρεῖται ἐν κοιλίᾳ τῇ σῇ σωματούμενος, Θεοχαρίτωτε. Διό μή παύσῃ πρεσβευουσα ὑπέρ ἡμῶν, τῶν πίστει τιμώντων Σε», Ἀμήν”.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ ἀνακαινιστής τοῦ Προσκυνήματος γηραιός ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Θεοδώρητος ἐδεξιώθη τόν Μακαριώτατον καί πάντας φιλοφρόνως εἰς τό ἡγουμενεῖον.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας