Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΧΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ (ΚΑΤΑ ΜΟΝΑΣ 2018) - Πατριαρχείοv Ιεροσολύμων

Τήν Παρασκευήν, 3^ην/16^ην Φεβρουαρίου 2018, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου, τοῦ βαστάσαντος εἰς τάς ἁγίας ἀγκάλας αὐτοῦ τόν προσενεχθέντα εἰς τόν Νομικόν Ναόν τεσσαρακονθήμερον Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν εἰς τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ Ἱεράν Μονήν, ἔνθα καί ὁ τάφος αὐτοῦ εἰς τήν συνοικίαν Καταμόνας τῆς Δυτικῆς Ἱερουσαλήμ.

Εἰς τήν Ἱεράν αὐτήν Μονήν ἐτιμήθη ἰδιαιτέρως ὁ ἅγιος Συμεών ὡς ὑπουργήσας εἰς τήν ὑποδοχήν τοῦ Κυρίου, τεσσαρακονθημέρου προσενεχθέντος εἰς τόν Νομικόν Ναόν. Ἐτιμήθη τήν πρωΐαν ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς διά θείας Λειτουργίας, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Ἀνανίου ἡγουμένου εἰς τήν Ἱ. Μονήν Ἁγίου Γεωργίου Μπετζαλλᾶ, π. Πορφυρίου ἀντιπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου εἰς τάς Ἡ.Π.Α. (Long Island), καί τοῦ π. Ἱερωνύμου ἡγουμένου ἐν Φχές τῆς Ἰορδανίας, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων, παρεπιδημούντων Ἱερέων ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων χωρῶν Ρωσσίας, Οὐκρανίας καί Ρουμανίας, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Ἀναστασίου, συμπροσευχομένου τοῦ τοῦ Τελετάρχου π. Βαρθολομαίου, ψάλλοντος ἑλληνιστί, ρωσσιστί καί ρουμανιστί τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου δεξιά καί τοῦ Λαμπαδαρίου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως κ. Γεωργίου Ἀλβανοῦ ἀριστερά καί μετέχοντος πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος ἐξ ἐντοπίων τῆς Ἑλληνικῆς παροικίας καί ἐκ προσκυνητῶν ἐκ Ρωσσίας, Ἑλλάδος καί Ρουμανίας.

Πρός τό ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξεν τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἔχοντα ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

«Ὡς εἶδεν Ἡσαΐας συμβολικῶς ἐν θρόνῳ ἐπῃρμένῳ Θεόν ὑπ’ ἀγγέλων δόξης δορυφορούμενον, ὦ τάλας! ἐβόα, ἐγώ· πρό γάρ εἶδον σωματούμενον Θεόν φωτός ἀνεσπέρου καί εἰρήνης δεσπόζοντα».

(Ὅταν ὁ Ἡσαΐας εἶδε τόν Θεόν νά κάθεται συμβολικά πάνω σ’ ἕναν ψηλό θρόνο καί νά περιστοιχίζεται ἀπό ἐνδόξους ἀγγέλους, φώναξε δυνατά: ὦ πόσο ταλαίπωρος εἶμαι ἐγώ! Διότι προεῖδα τόν Θεόν πού μέλλει νά προσλάβει σῶμα καί πού εἶναι ὁ Κύριος τοῦ ἀνεσπέρου φωτός καί τῆς εἰρήνης). Ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Κοσμᾶς Ἐπίσκοπος Μαϊουμᾶ.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί.

Ἡ πανσθενουργός χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς ταφῆς τοῦ θεοδόχου καί Πρεσβύτου Συμεών, δηλονότι ἐν τῷ προαστείῳ τῆς Ἱερουσαλήμ «Καταμόν», ἵνα εὐχαριστιακῶς καί πνευματικῶς ὑμνήσωμεν σήμερον τόν Θεοδόχον καί σύν ἐκείνῳ Ἄνναν τήν σώφρονα προφήτιδα, ὑπάρχοντας τούς κατιδόντας τόν δι’ ἡμᾶς σωματωθέντα καί νηπιάσαντα Θεόν Λόγον τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν τόν Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν.

Τήν ἐκ τῆς Παρθένου Θεοτόκου καί ὑπερευλογημένης Μαρίας ἐνσάρκωσιν τοῦ Θεοῦ Λόγου προεῖδεν συμβολικῶς ὁ Προφήτης Ἡσαΐας καί ἐπεβεβαίωσε αὐτήν «ὁ δίκαιος καί εὐλαβής Συμεών προσδεξάμενος εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ τό παιδίον Ἰησοῦν κατά τήν εἴσοδον αὐτοῦ εἰς τό ἱερόν τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος καί εὐλόγησε τόν Θεόν καί εἶπε· Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν Σου Δέσποτα, κατά τό ρῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ὃ ἠτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ», (Λουκ. β´ 29-31).

Ὁ σωματούμενος Θεός, δηλονότι «Ὁ βασιλεύς Κύριος Σαβαώθ» κατά τόν Ἡσαΐαν (Ἡσ. 6,5) καί τό «σωτήριον τοῦ Δεσπότου Θεοῦ» (Λουκ. 2,30) κατά τόν Πρεσβύτην Συμεών δέν εἶναι ἄλλο τι ἀπό τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ Κύριος τοῦ ἀνεσπέρου φωτός καί τῆς εἰρήνης. Διά τοῦτο καί ὁ μελῳδός Ἅγιος Κοσμᾶς λέγει: «Ὁ Κύριος καί Θεός ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ «δεσπόζων φωτός ἀνεσπέρου καί εἰρήνη, κατά δέ τόν θεῖον Παῦλον ὁ Θεός κατοικεῖ εἰς φῶς, εἰς τό ὁποῖον οὐδείς δύναται νά πλησιάσῃ, «φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον», (Α΄ Τιμ. 6,16). Καί κατά τόν Θεολόγον Ἰωάννην ὁ Θεός εἶναι φῶς, τό ὁποῖον ἀκτινοβολεῖ ἁγιότητα καί ἀλήθειαν καί δέν ὑπάρχει μέσα του κανένα ἴχνος σκότους, ἀγνοίας καί ἁμαρτίας, «ὁ Θεός φῶς ἐστι καί σκοτία ἐν αὐτῷ οὐκ ἐστιν οὐδεμία» (Α΄ Ἰωάν. 1,5). Κατά τόν Προφήτην Ἡσαΐαν, τά προστάγματα τοῦ Θεοῦ εἶναι φῶς διά τούς ἀνθρώπους τῆς γῆς. «Ἐκ νυκτός ὀρθρίζει τό πνεῦμα μου πρός σέ ὁ Θεός, διότι φῶς τά προστάγματά σου ἐπί τῆς γῆς», (Ἡσ. 26,9).

Τό ἀπρόσιτον τοῦτο φῶς, ἀγαπητοί μου, εἶναι τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον ὡς γλῶσσα παρόμοια πρός τήν φλόγαν τοῦ πυρός ἐκάθησεν εἰς ἕνα ἕκαστον ἐκ τῶν ἀποστόλων κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς· «Καί ὤφθησαν αὐτοῖς [τοῖς ἀποστόλοις] διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεί πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ’ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἅγίου», (Πράξ. 2,3-4). Τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι τό φωτίζον καί ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον. «Ἡ γῆ ἐφωτίσθη ἐκ τῆς δόξης αὐτοῦ, τοῦ Θεοῦ», κηρύττει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, (Ἀποκ. 18,1).

Αὐτό τοῦτο τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον, τό σύν Πατρί καί Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καί συνδοξαζόμενον, τό λαλῆσαν διά τῶν προφητῶν, ἦν ἐπ’ αὐτόν, δηλονότι τόν Δίκαιον Συμεών. «Καί ἦν αὐτῷ κεχρηματισμένον ὑπό τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου μή εἰδεῖν θάνατον πρίν ἤ ἴδῃ τόν Χριστόν Κυρίου», μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς (Λουκ. 2, 25-26). Πρός δέ τούτοις ὁ μελῳδός λέγει: «Ἡ χαρά τῶν θλιβομένων ἐπεδήμησεν, ἡ ἀπολύτρωσις τοῦ Ἰσραήλ, ἀληθῶς, ὡράθη ὡς νήπιον ἐν τῷ Ναῷ αὐτοῦ, ἀπολύων με, πρός τήν ζωήν τήν μέλλουσαν, Συμεών ἐβόα χαίρων». Περί τοῦ νηπίου τοῦ εἰσελθόντος ἐν τῷ Ναῷ ὁ Ἡσαΐας λέγει: «Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν», (Ἡσ. 9,6). Τό μέν ἐγεννήθη, τό δέ ἐδόθη. Τό μέν διά τό ὁρώμενον, τό δέ διά τό νοούμενον», ἑρμηνεύει ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος Ἰκονίου.

Τό παιδίον τοῦτο τό ἐν σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ γεννηθέν ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Θεοτόκου Μαρίας καί ἐν ἀγκάλαις τοῦ Δικαίου Συμεών βασταχθέν καθίσταται «ὁρώμενον καί νοούμενον» διηνεκῶς καί εἰς τούς αἰῶνας εἰς πάντας τούς θέλοντας σωθῆναι καί κληρονομῆσαι ζωήν αἰώνιον. Τοῦτο δέ ἐκπληροῦται διά τῆς συμμετοχῆς ἡμῶν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐν τῷ μυστηρίῳ τῆς θείας εὐχαριστίας, δηλονότι τῆς θείας καί ἀναιμάκτου θυσίας, τῆς θυσίας αἰνέσεως τῆς προσφερομένης εἰς τόν Θεόν Πατέρα διαμέσου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος· «Δι’ αὐτοῦ οὖν ἀναφέρωμεν θυσίαν αἰνέσεως διά παντός τῷ Θεῷ, τοὐτέστιν καρπόν χειλέων ὁμολογούντων τῷ ὀνόματι αὐτοῦ», (Ἑβρ. 13,15)». Κατά δέ τόν προφήτην Δαυΐδ, «θυσία αἰνέσεως δοξάσει με καί ἐκεῖ ὁδός, ᾗ δείξω αὐτῷ τό σωτήριόν μου», λέγει Κύριος, ( Ψαλμ. 49,23).

Μέ ἄλλα λόγια, εἰς τήν εἰλικρινῆ εὐσέβειαν καί τήν ὑγιαίνουσαν πίστιν εὑρίσκεται ὁ μοναδικός δρόμος τῆς σωτηρίας. Ἐπί τούτου ὁ Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας Θεοδώρητος, σχολιάζων λέγει: «προσήκει μή μόνον ὑμνεῖν τόν Θεόν καί τῆς αἰνέσεως θυσίαν προσφέρειν, ἀλλά καί εὐτάκτως ὁδεύειν καί τόν οἰκεῖον βίον ρυθμίζειν.

«Τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ», δηλονότι ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος «διά Πνεύματος αἰωνίου ἑαυτόν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ Θεῷ», (Ἑβρ. 9,14) εἶναι Αὐτός ὁ ὁποῖος θά μᾶς ἀξιώξῃ νά λατρεύσωμεν ἀξίως τόν ζῶντα Θεόν, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.

Ἰδού λοιπόν, ἀδελφοί μου, καιρός εὐπρόσδεκτος καιρός μετανοίας, καί ὁ πλήρης κεκένωται, ὁ προαιώνιος ἄρχεται, ὁ Πλάστης πλάττεται, ὁ ἀχώρητος χωρεῖται ἐν κοιλίᾳ τῆς Θεοτόκου, σωματούμενος διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν».

Δεηθῶμεν, τοῦ Δικαίου καί Θεοδόχου Συμεών, οὗτινος τήν μνήμην ἑορτάζομεν σήμερον, ἵνα διά τῶν πρεσβειῶν αὐτοῦ σύν τῆς προφήτιδος Ἄννης ἀξιωθῶμεν καί ἡμεῖς νά ἴδωμεν τό «σωτήριον τοῦ Θεοῦ» καί τόν Υἱόν τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας, τόν Κύριον καί Θεόν ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ ἐπί 40ετίαν καί πλέον πολιός ἡγούμενος καί ἀνακαινιστής τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτης π. Θεοδώρητος ἐδεξιώθη τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν καί τό ἐκκλησίασμα εἰς τό ἡγουμενεῖον καί πολλούς ἐκ τῶν ἐκκλησιαζομένων εἰς τό προαύλιον καί τό αἴθριον τῆς Μονῆς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_0_placeholder” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″]