Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τήν Δευτέραν, 12ην/25ην Ἰουνίου 2016, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου εἰς τήν ὁμώνυμον Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν εἰς τήν περιοχήν «Σιλουάν» τῆς Ἀνατολικῆς Ἱερουσαλήμ, εἰς μικράν ἀπόστασιν ἔναντι τῆς Βιβλικῆς Κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ.

Ἡ περιοχή αὕτη ὀνομάζεται ἐπίσης καί «Ἀγρός τοῦ Κεραμέως», διότι ἐκεῖ εὑρίσκεται ὁ ἀγρός, τόν ὁποῖον ἠγόρασαν οἱ ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων μέ τά τριάκοντα ἀργύρια, τά ὁποῖα μεταμεληθείς ἐπέστρεψεν εἰς αὐτούς ὁ προδότης Ἰούδας, «πρός ταφήν τοῖς ξένοις». Διά τόν λόγον τοῦτον ἡ Μονή αὕτη εὑρίσκεται ἐκτισμένη ἐπί τάφων σπηλαιωδῶν, λελαξευμένων ἐντός βράχου. Εἷς τῶν τάφων τούτων εἶναι τοῦ πρώτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Ἁγίου Ἰουβεναλίου (451 μ. Χ.).

 

Εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Μονῆς ταύτης, ἐτελέσθη ὁ Ἑσπερινός ἀφ᾽ ἑσπέρας καί θεία Λειτουργία ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος καί συλλειτουργούντων Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τοῦ πρώτου τῇ τάξει Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν Ἰγνατίου καί Καλλίστου, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου, καί Ἱερομονάχων καί διακόνων ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ψαλλόντων τῶν ὁσιολογιωτάτων Ἀρχιμανδριτῶν Πρωτοψάλτου εἰς Κεντρικόν Μοναστήριον τοῦ Πατριαρχείου π. Εὐσεβίου καί τοῦ π. Δημητρίου καί συμμετεχόντων μοναχῶν, μοναζουσῶν καί εὐλαβῶν προσκυνητῶν.

 

Πρός τό εὐλαβές ἐκκλησίασμα ἐξεφώνησε τόν λόγον τοῦ Μακαριωτάτου ὁ Σεβασμιώτατος ὡς ἕπεται:

«Πάτερ θεόφρον Ὀνούφριε τοῦ Ἠλιού μιμητής, χρηματίσας ἐν πνεύματι μετανάστης γέγονας τῆς τοῦ κόσμου συγχύσεως, σαρκός ὀρέξεις ἀπαρνησάμενος καί ἐν ἐρήμῳ συναυλιζόμενος, χαίρων μακάριε, τήν ψυχήν ἐπτέρωσας πρός οὐρανόν, ἔνθα τό πολίτευμα σαφῶς ἐκέκτησο», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ τῷ ὁσίῳ Πατρί ἡμῶν Ὀνουφρίῳ ἐνοικήσασα χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ Ἱερῷ προσκυνηματικῷ τούτῳ τόπῳ τοῦ Ἀγροῦ τοῦ Κεραμέως, ἔνθα καί ἡ ἐπώνυμος Ἱερά Μονή τοῦ ἑορταζομένου ὁσίου Πατρός ἡμῶν, ἵνα τελέσωμεν τό μέγα τῆς θείας Εὐχαριστίας μυστήριον, δηλονότι τήν ἀναίμακτον θυσίαν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ ἡμῶν Θεῷ.

Ὁ ἐξ Αἰγύπτου ὁρμώμενος ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος ἀνεδείχθη πολίτης τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν καί συνόμιλος τῶν ἁγίων Ἀγγέλων. Τοῦτο δέ ἐπέτυχε ἀκούων τόν βίον τοῦ ζηλωτοῦ Προφήτου Ἠλιού καί τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ καί Προδρόμου. Τῶν ἁγίων τούτων προφητῶν καί ἐρημιτῶν ἐγένετο μιμητής ὁ ὅσιος πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος καταφυγών εἰς τά ἐνδότερα τῆς ἐρήμου, ἔνθα ᾢκησεν ἐπί ἑξήκοντα ἔτη, ἄνθρωπον μή ἑωρακώς τό σύνολον» κατά τόν Συναξαριστήν αὐτοῦ.

Διά τῆς φυγῆς ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν εἰς τά ἐνδότερα τῆς ἐρήμου, ἀφ΄ἑνός μέν ἐγένετο «μετανάστης τῆς τοῦ κόσμου συγχύσεως»· ἀφ’ ἑτέρου δέ «ἄπαρνος τῶν ὀρέξεων τῆς σαρκός», ἀκούων εἰς τούς λόγους τοῦ θείου Παύλου λέγοντος· «τό γάρ φρόνημα τῆς σαρκός θάνατος, τό φρόνημα τοῦ πνεύματος ζωή καί εἰρήνη· διότι τό φρόνημα τῆς σαρκός ἔχθρα εἰς Θεόν», (Ρωμ. 8, 6).

Τόσον ἐπίπονος καί μεγάλη ἦτο ἡ ἐν τῇ ξηρᾷ ἐρήμῳ ἄσκησις τοῦ ἁγίου Πατρός ἡμῶν, ὥστε «τήν ψυχήν αὐτοῦ ἐστερέωσε πρός οὐρανόν, ἔνθα καί τό θεῖον πολίτευμα ἐκέκτητο» κατά τόν μελῳδόν. Τοῦτο ἐπέτυχε ὁ ὅσιος Ὀνούφριος ἐμπνεόμενος ἀπό τούς Δαυϊτικούς καί Παυλείους λόγους. Τοῦ μέν θείου Παύλου λέγοντος: «Λογίζομαι γὰρ ὅτι οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς», (Ρωμ. 8,18). Καί ἀναλυτικώτερον: Μή σᾶς κάνῃ ἐντύπωσιν ὅτι ὑποφέρομεν διωγμούς καί θλίψεις. Διότι σκεπτόμενος λογικῶς πείθομαι, ὅτι δέν εἶναι ἄξια τά ὅσα πάσχομεν καί ὑποφέρομεν κατά τόν τωρινόν καιρόν ἐν συγκρίσει πρός τήν δόξαν, ἡ ὁποία μέλλει νά ἀποκαλυφθῇ διά νά δοθῇ εἰς ἡμᾶς.

Τοῦ δέ προφητάνακτος Δαυΐδ ψάλλοντος: «ἄνθρωπος ὡσεί χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ, ὡσεί ἄνθος τοῦ ἀγροῦ οὕτως ἐξανθήσει· ὅτι πνεῦμα διῆλθεν ἐν αὐτῷ καί οὐχ ὑπάρξει καί οὐκ ἐπιγνώσεται ἔτι τόν τόπον αὐτοῦ (Ψαλμ. 102, 15-16)» Τοῦ ἀνθρώπου αἱ ἡμέραι, λέγει ὁ Δαυΐδ, εἶναι ὅμοιοι μέ τόν δροσερόν ἀλλά ἐφήμερον χόρτον. Σάν τό ἄνθος τοῦ ἀγροῦ ἔτσι ἀνθίζει καί ὁ ἄνθρωπος ἐπ’ ὀλίγον. Καθόσον, ὅταν καυστικός ἄνεμος διέλθῃ διά τοῦ ἄνθους, τό καταστρέφει, ἐξαφανίζεται τό ἄνθος καί οὐδέν ἴχνος διαβάσεως ἀφήνει εἰς τόν τόπον του. Οὕτω καί ὁ ἄνθρωπος φεύγει καί δέν ἐπανέρχεται, λησμονεῖται.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, δηλονότι τά πιστά μέλη τοῦ σώματος αὐτῆς, εὐφραίνονται ἐπί τῇ σημερινῇ πανηγύρει τῆς σεπτῆς μνήμης τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου. Καί τοῦτο, διότι ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν, «τάς ὑπέρ νοῦν δωρεᾶς οὐρανόθεν δεξάμενος, εὐσεβῶς μετέδωκεν τοῖς ποθοῦσιν τῆς ἀσκήσεως αὐτοῦ τά γνωρίσματα», κατά τόν μελῳδόν.

Καί διερωτώμεθα, ποῖα εἶναι τά γνωρίσματα τῆς ἀσκήσεως τοῦ ἁγίου Ὀνουφρίου; Εἶναι τό γεγονός ὅτι ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν ἐγένετο δοχεῖον τῆς χάριτος τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἐγένετο υἱός τοῦ Θεοῦ, ὡς κηρύττει ὁ σοφώτατος Παῦλος λέγων: «Ἀδελφοί, ὅσοι Πνεύματι Θεοῦ ἄγονται, οὗτοί εἰσιν υἱοί Θεοῦ», (Ρωμ. 8,14). Ὅσοι δηλαδή κυβερνῶνται ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, αὐτοί εἶναι υἱοί Θεοῦ.

Μέ ἄλλα λόγια, τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον πρέπει νά κατευθύνῃ ὅλες τίς πράξεις καί τίς ἐνέργειες τοῦ βίου ἡμῶν, ὡς διατυπώνει τοῦτο ὁ ἅγιος Οἰκουμένιος λέγων: «Παντός τοῦ βίου ἡνίοχον καί ἡγεμόνα αὐτό (τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ) προσθήσονται», κατά δέ τόν Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας Θεωδώρητον Κύρου, «Πνεῦμα ἡγεμονικόν» εἶναι τό πνεῦμα, ὁ νοῦς, ὁ ὁποῖος ἡγεμονεύει καί οὕτω καθοδηγεῖ καί βοηθεῖ εἰς τό νά ὑπερπηδᾷ ὁ ἄνθρωπος τά πάθη του καί τίς ἀδυναμίες του. Ὅπου πνέει τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, δηλονότι τό Πνεύμα τοῦ Κυρίου ἐκεῖ καί ἐλευθερία, ὡς διδάσκει καί ὁ μέγας Παῦλος· «Ὁ δέ Κύριος τό Πνεῦμα ἐστίν· οὗ δέ τό Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία», (Β΄ Κορ. 3,17). Αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς ἐλευθερίας τοῦ Πνεύματος τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ κοινωνός καί μέτοχος ἐγένετο καί ὁ Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος.

Ἡ ἐξέχουσα μεταξύ τῶν ἁγίων καί ὁσίων τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν προσωπικότης τοῦ ἀσκητοῦ τῆς ἐρήμου Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου δέν ἀποτελεῖ μόνον παράδειγμα πρός μίμησιν ἀλλά καί προτροπήν πρός πάντας τούς πιστούς καί δή τούς τιμῶντας Αὐτόν, νά προφυλαχθοῦν ἀπό τό «πνεῦμα τῆς πλάνης (Α’ Ἰωάν. 4,6), τό ὁποῖον δυστυχῶς κατακυριεύει τῶν διανοιῶν καί καρδιῶν πολλῶν ἐκ τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν Χριστιανῶν, ὡς κηρύττει ὁ Ἅγιος ἀπόστολος Ἰούδας, λέγων· «ὅτι ἔλεγον ὑμῖν ὅτι ἐν ἐσχάτῳ χρόνῳ ἔσονται ἐμπαῖκται κατά τάς ἑαυτῶν ἐπιθυμίας πορευόμενοι τῶν ἀσεβειῶν. Οὗτοι εἰσιν οἱ ἀποδιορίζοντες, ψυχικοί, Πνεῦμα [Θεοῦ] μή ἔχοντες. Ὑμεῖς δέ, ἀγαπητοί τῇ ἁγιωτάτῃ ὑμῶν πίστει ἐποικοδομοῦντες ἑαυτούς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ προσευχόμενοι, ἑαυτούς ἐν ἀγάπῃ Θεοῦ τηρήσατε, προσδεχόμενοι τό ἔλεος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς ζωήν αἰώνιον», (Ἰούδα 18-21).

Ἱκετεύσωμεν, λοιπόν, τόν Πατέρα ἡμῶν Ὀνούφριον καί τόν συνεορταζόμενον αὐτῷ ὅσιον Πατέρα ἡμῶν Πέτρον τόν ἐν Ἄθῳ σύν τῇ Θεοκυητρίᾳ Μητέρα τοῦ Θεοῦ Λόγου ὑπερευλογημένῃ Μαρίᾳ τῇ ἀειπαρθένῳ, ἵνα ταῖς πρεσβείαις αὐτῶν τῷ Θεῷ καί Σωτῆρι ἡμῶν Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ θεραπεύσωμεν τά πάθη τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Ἀμήν».

 

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν, ἀνεγνώσθη ἡ εὐχή τῶν ὀπωρῶν καί ἠκολούθησε μνημόσυνον εἰς τόν τάφον τοῦ κτίτορος τῆς Μονῆς καί εἰς τόν τάφον τῆς μοναχῆς τῆς Μονῆς Σεραφείμας.

Μετά ταῦτα ἡ καθηγουμένη μοναχή Παϊσία προσέφερε τό ἑόρτιον κέρασμα διά τήν Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν εἰς τό ἡγουμενεῖον καί διά πάντας τούς προσκυνητάς εἰς τό προαύλιον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

I am text block. Click edit button to change this text. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut elit tellus, luctus nec ullamcorper mattis, pulvinar dapibus leo.