Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

Τήν Πέμπτην, 12^ην /25^ην Ἰουνίου 2015, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου εἰς τήν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ Ἱεράν Μονήν, τήν κειμένην ἔναντι τῆς κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ καί εἰς τούς πρόποδας τοῦ λόφου Ἀμποῦ Τόρ.

Ὁ Ἅγιος Ὀνούφριος ἔζησε ἀκροτάτην ἀσκητικήν ζωήν τόν 4^ον μ.Χ. αἰῶνα ἐπί ἑξηκονταετίαν καί πλέον εἰς τά ἐνδότατα τῆς ἐρήμου τῆς Αἰγύπτου, καταλύσας ἐκ τοῦ χρόνου καί τά ἐνδύματα αὐτοῦ καί καλυπτόμενος ὑπό τῆς γενειάδος αὐτοῦ, ὡς ἀναπαρίσταται εἰς τήν εἰκόνα αὐτοῦ, ἕως ὅτου ὁ ἅγιος Παφνούτιος ἀνεκάλυψε αὐτόν καί ἔμαθε τά κατ’ αὐτόν καί θανόντα μεθ’ ἡμέρας τινάς, ἐνεταφίασεν, καλύψας τήν γυμνότητα αὐτοῦ, σχίσας εἰς τό ἥμισυ τό ρᾶσον αὐτοῦ.

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἔχει ἀφιερώσει πρός τιμήν αὐτοῦ Μονήν, τήν κειμένην εἰς τήν ὡς ἄνω ἀναφερομένην θέσιν, ἥτις εἶναι τοῦ Ἀγροῦ τοῦ Κεραμέως, τόν ὁποῖον ἠγόρασαν οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι «εἰς ταφήν τῆς ξένοις διά τῶν ἀργυρίων τά ὁποῖα ἐπέστρεψεν μεταμεληθείς ὁ Ἰούδας», (Ματθ. 27,3-8) Ἡ ταφή εἰς τόν τόπον αὐτόν ἐσυνεχίσθη ἕως καί τόν 13^ον  μ.Χ. αἰῶνα, ὡς ἐμφαίνεται καί ἐκ τῶν ἐντός καί πέριξ τῆς Μονῆς λελαξευμένων ἐντός τῶν βράχων μικρῶν καί μεγάλων τάφων, εἷς τῶν ὁποίων εἶναι καί τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Ἰουβεναλίου ( 451μ.Χ. ).

Εἰς τήν ἱστορικήν ταύτην Μονήν προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου καί τῆς Θ. Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, Ἱερωνύμου, Νήφωνος, Δαμιανοῦ, Ἰγνατίου καί παρεπιδημοῦντων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν, συνδεομένων μετά τῆς Μονῆς, τῆς ἡγουμένης αὐτῆς μοναχῆς Παϊσίας καί τῆς μακαριστῆς Σεραφείμας μοναχῆς, συμπροσευχομένου τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, ψάλλοντος τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου καί βοηθῶν αὐτοῦ καί προσευχομένου ἐν κατανύξει ἐκκλησιάσματος ἐκ μοναχῶν, μοναζουσῶν, ἐντοπίων Ἱεροσολυμιτῶν καί προσκυνητῶν τῆς Μονῆς καί ἄλλων.

Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἔχοντα ὡς ἕπεται ἑλληνιστί:

«Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς. Ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ’ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾷὸς εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν. Ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν», ( Ματθ. 11, 28-30)

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεις Χριστιανοί καί προσκυνηταί.

 Ὁ τῆς ἐρήμου πολίτης καί ἐν σώματι γενόμενος ἄγγελος καί θαυματουργός θεοφόρος πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ ἐπωνύμῳ αὐτοῦ ἱερᾷ Μονῇ, ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ τόπῳ τοῦ «Ἀγροῦ τοῦ Κεραμέως», (Ματθ. 27,10), ἵνα ἑορτάσωμεν τήν μνήμην αὐτοῦ.

Ὁ ὅσιος Ὀνούφριος ἀκούσας τούς Κυριακούς λόγους «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» καί μιμητής γενόμενος τοῦ βίου τοῦ Ἠλιοῦ τοῦ Προφήτου καί Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ἐξῆλθε τοῦ Κοινοβίου καί τήν ἔρημον ᾢκησεν ἐπί ἐξήκοντα ἔτη, ἄνθρωπον μή ἑωρακώς, ὡς λέγει ὁ Συναξαριστής αὐτοῦ.

Τοῦτο ἐποίησεν ὁ ὅσιος ἡμῶν Πατήρ, ἐφαρμόζων εἰς τήν πρᾶξιν τήν ἐντολήν τοῦ Θεοῦ, «ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου», (Μάρκ. 12,30) Καί τήν ὁμοίαν αὐτῆς, «ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν», (Μάρκ. 12,31).

Ἡ ἀνυπόκριτος καί μᾶλλον τελεία ἀγάπη τοῦ Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου πρός τόν Θεόν ἀνέδειξεν αὐτόν «δοχεῖον τῆς ἁγίας Τριάδος», ὡς λέγει ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας: «Φῶς νοητόν καί οὐράνιον, ἔνδον λαβών ἐν καρδίᾳ σου τῆς ἀκηράτου Τριάδος δοχεῖον ὤφθης Ὀνούφριε. Καί νῦν μετά Ἀγγέλων ἠρίθμησαι, κραυγάζων, Ἀλληλούϊα. Καί ὅλος Θεῷ κεκραμένος, δι’ ἀγάπης τρισμάκαρ μετέσχες βασιλείας τῆς αὐτοῦ καί τῆς τρυφῆς τήν ἀπόλαυσιν καί ζωῆς τόν χειμάῤῥουν καί τῶν ἑορταζόντων τόν χορόν καί χαράν τήν ἀγήρω ἀπείληφας, Ὀνούφριε».

Ὄντως, ἀγαπητοί μου, τό σωτηριῶδες κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τεθεμελίωται ἐπί τῶν ἐντολῶν τούτων δηλονότι: «ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου… καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. Μείζων τούτων ἄλλη ἐντολή οὐκ ἔστι», (Μάρκ. 12, 30-31), λέγει ὁ Κύριος.

 Τοῦτο δέ ἰσχύει διότι, κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ: «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ». Κατά δέ τόν θεῖον Παῦλον ἡ ἀγάπη μείζων ἐστι καί αὐτῆς τῆς πίστεως καί τῆς ἐλπίδος (Α’ Κορ. 13,13) «Ἐάν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαῶν καί τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δέ μή ἔχω, γέγονα χαλκός ἠχῶν ἤ κύμβαλον ἀλαλάζον» (Α’Κορ. 13,1). Καί πάλιν κατά τόν Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην: «οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον», (Ἰωάν. 3,16).

Ἡ σήμερον ἐπιτελουμένη ἑόρτιος μνήμη τοῦ ἀσκητοῦ καί πολίτου τῆς ἐρήμου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου ἀφορᾷ ἀφ’ ἑνός μέν εἰς τήν τιμήν καί δόξαν τῶν δοξασάντων τόν δοξάσαντα ἁγίους αὐτοῦ, δηλονότι τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἀφ’ ἑτέρου δέ εἰς τήν ἐν τῷ κόσμῳ μαρτυρίαν ἡμῶν τῆς ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἀγάπης, ὡς μελῶν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἁγίας Αὐτοῦ Ἐκκλησίας.

Μέ ἄλλα λόγια, ἡ ἱερά μνήμη τοῦ ὁσίου Ὀνουφρίου καί τοῦ συνασκητοῦ αὐτοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Πέτρου τοῦ ἐν Ἄθῳ εὐαγγελίζεται ἡμῖν καί τοῖς συνανθρώποις ἡμῶν τό ἀνεξιχνίαστον μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, δηλαδή τῆς ὑπέρ τοῦ κόσμου σωτηρίας τῆς ἀπείρου φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός: «Τόν ἐκ Θεοῦ Θεόν Λόγον τόν ἀρρήτῳ σοφίᾳ ἥκοντα καινουργῆσαι τόν Ἀδάμ βρώσει φθορᾷ πεπτωκότα δεινῶς, ἐξ Ἁγίας Παρθένου ἀφράστως σαρκωθέντα δι’ ἡμᾶς οἱ πιστοί ὁμοφρόνως ἐν ὕμνοις μεγαλύνομεν».

 Παρακαλέσωμεν τόν ἀγαθοδότην Σωτῆρα ἡμῶν Χριστόν, ἵνα ταῖς ἱκεσίαις τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου συγκληρονόμοι γενώμεθα τῆς βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ἀμήν».

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία πρός τό Κοιμητήριον τῆς Μονῆς, ἔνθα ἐτελέσθη μνημόσυνον ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τῆς κοιμηθείσης μοναχῆς Σεραφείμας. Ἐκεῖθεν ἔλαβε χώραν ἡ κάθοδος πρός τούς τάφους, τούς λελαξευμένους ἐντός τοῦ βράχου, ἔνθα καί ὁ τάφος τοῦ ἀνακαινιστοῦ τῆς Μονῆς κατά τόν 19^ον αἰῶνα Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου Κυρίλλου καί ἀνεγνώσθη καί ἡ εὐχή τῆς εὐλογίας τῶν ὀπωρῶν καί δή τῶν σύκων, εὐδοκιμούντων εἰς τήν περιοχήν .

Μετά τήν διανομήν τοῦ Ἀντιδώρου ἠκολούθησε φιλόξενος δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον ὑπό τῆς καλῶς διατηρούσης καί συντηρούσης τήν Μονήν ὁσιωτάτης Μοναχῆς Παϊσίας.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/XHoGG8AGdjE

httpv://youtu.be/kpDT16SlaK0