1

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

Νοτίως τῆς πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων, τοῦ λόφου τῆς Ἁγίας Σιών καί τῆς κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ, εἰς τήν ἀπόληξιν τῆς κοιλάδος Γκεχενώμ (γεένης), εἰς τούς πρόποδας τοῦ λόφου Ἀμποῦ-Τόρ, ἐπί περιοχῆς πετρώδους καί βραχώδους, ταυτιζομένης μετά τοῦ ἀγροῦ τοῦ Κεραμέως ἤ τοῦ ἀγροῦ τοῦ αἵματος, τοῦ ἀγορασθέντος εἰς ταφήν τοῖς ξένοις μέ τά 30 ἀργύρια, τά ὁποῖα ἐπέστρεψεν ὁ Ἰούδας (Ματθ. 27, 7-8), εὑρίσκεται ἡ Ἱερά Μονή τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου τοῦ ἐξ Αἰγύπτου, ἀνήκουσα εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων. Ἐντός καί πέριξ  τῆς Μονῆς αὐτῆς ὑπάρχουν πολλοί εὐρεῖς καί βαθεῖς λελαξευμένοι ἰουδαϊκοί καί χριστιανικοί τάφοι. Εἷς ἐκ τούτων φέρει τήν ἐπιγραφήν μέ τό ὄνομα τοῦ πρώτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, ἁγίου Ἰουβεναλίου (451μ.Χ.). Ἡ Μονή διατηρεῖ ἐλαιόκτημα καί κῆπον.

Ἐκ τῶν ἀνηρτημένων ἐπιγραφῶν πληροφορούμεθα ὅτι κατά τούς τελευταίους αἰῶνας τήν Ἐκκλησίαν καί τήν Μονήν ἀνεκαίνισεν ὁ μοναχός Κύριλλος. Ὑπεράνω τῆς εἰσόδου τῆς Μονῆς ὑπάρχει ἡ ἐπιγραφή: «Πατριαρχεύοντος Γερασίμου τοῦ Α’ ἀνιδρύθη ἐκ βάθρων ἡ παροῦσα μονή ὑπό τοῦ ρέκτου τῶν καλῶν Ὁσιωτάτου Κυρίλλου Μοναχοῦ τῇ 10 Ἰουνίου 1892». Ἄνωθεν τῆς θύρας τῆς ἐκκλησίας ἀναγινώσκομεν: «Ἐπί τῆς εὐκλεοῦς Πατριαρχείας Δαμιανοῦ τοῦ Α’ ἀνεκαινίσθη ὁ παρών ναός ἐπ ὀνόματι τοῦ ὁσίου Ὀνουφρίου δαπάναις καί ἀναλώμασι τοῦ Ὁσιωτάτου μοναχοῦ Κυρίλλου τοῦ ἐκ Προύσης ὁρμωμένου τῇ 10 Δεκεμβρίου 1901».

Οἱ παλαιότεροι τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἐνθυμούμεθα ὅτι πρό τοῦ 1967, ἐπί πολιτικῆς κυριαρχίας τῆς Ἰορδανίας, ἡ μετάβασις εἰς τήν Μονήν ἐγίνετο οὐχί ὡς νῦν, ἀπό τῆς Στέρνας τοῦ Σουλτάνου καί τῆς Κοιλάδος Γκεχενώμ, ἀλλά ἀπό τῆς Γεθσημανῆς διά τῆς ὁδοῦ τοῦ Τάφου τοῦ Ἀβεσσαλώμ καί ὅτι ἡγούμενος εἰς αὐτήν ἦτο ὁ γηραιός Ἁγιοταφίτης Χρύσιππος, βοηθούμενος ὑπό τῆς ἀδελφῆς αὐτοῦ.

Ἐνθυμούμεθα ἐπίσης ὅτι μετά τό 1967 ἀνέλαβε τήν ἐποπτείαν καί φροντίδα ἀνακαινίσεως τῆς Μονῆς ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Πέτρας Γερμανός μέ ἡγούμενον τόν μακαριστόν Ἀρχιμανδρίτην Σάββαν Τυχερόν. Τότε ἐγένοντο καί ἐκτενεῖς ἀνασκαφαί καί ἀνεκαλύφθησαν τάφοι λελαξευμένοι ἐντός καί πέριξ τῆς Μονῆς. Πρός τό τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 1970 καί τάς ἀρχάς τῆς δεκαετίας τοῦ 1980 ἀνέλαβεν αὐτήν ὁ Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμ. Κάλλιστος Δούρβας, προβάς εἰς σημαντικάς ἀνακαινίσεις καί δομικάς στερεωτικάς ἐργασίας τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν χώρων τῆς Μονῆς. Τό ἔργον τῆς συντηρήσεως, ἀνακαινίσεως καί ἐξωραΐσεως τῆς Μονῆς συνεχίζει σήμερον ἐπιμελῶς ὁμάς μοναζουσῶν, τῶν ὁποίων ἡγουμένη εἶναι ἡ μοναχή Παϊσία.

Εἰς τήν Μονήν ταύτην κατηυθύνθη τήν πρωΐαν τῆς Παρασκευῆς, 12ης /25ης Ἰουνίου 2010, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβήλων κ. Δωρόθεος καί ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ Ὁσίου πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου, τοῦ ἀσκητικῶς βιώσαντος ἐν Αἰγύπτῳ, προηξῆρξε τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων αὐτῷ, Ἁγιοταφιτῶν ἱερέων καί διακόνων.

Πρός τούς ἐν εὐλαβείᾳ προσελθόντας καί τῆς θ. Λειτουργίας μετασχόντας, μοναχούς, μοναχάς καί λαϊκούς πιστούς, ὁ Σεβασμιώτατος ἐκήρυξεν τόν θεῖον λόγον περί τοῦ βίου τοῦ Ὁσίου Πατρός  ἡμῶν Ὀνουφρίου. Περί τούτου παραδίδεται ὅτι, ἀκούσας διά τόν βίον τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ καί τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἐπαραδειγματίσθη καί ἐξῆλθεν εἰς τήν ἔρημον καί ἔζησεν εἰς ἄκραν νηστείαν, προσευχήν, ἡσυχίαν, ἀκτημοσύνην καί γυμνότητα, ἕως ὅτου συνήντησεν αὐτόν ὁ Μέγας Παφνούτιος καί ἐπιμόνως ἐζήτησε καί ἐδιηγήθη αὐτῷ τά τοῦ βίου αὐτοῦ, ἅτινα καί παρέδωσε τῇ Ἐκκλησία. Θεωρεῖται δέ σήμερον ἀπό τόν εὐσεβῆ λαόν τοῦ Θεοῦ ὡς ὁ προστάτης τῶν δικαστῶν καί τῶν δικαζομένων, γενικώτερον δέ τῆς Δικαιοσύνης.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἐτελέσθη λιτανεία τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τοῦ Ἁγίου Ὀνουφρίου πέριξ τῆς Μονῆς καί τῶν ὡς ἄνω προαναφερθέντων ἀρχαιολογικῶν χώρων.

Μετά τήν λιτανείαν ἐπηκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον, μεθ’ ἥν μοναστηριακή τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.