Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τό Σάββατον, 6^ην/19^ην Δεκεμβρίου 2020, ἑωρτάσθη ἡ μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νικολάου Ἀρχιεπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ ὑπό τοῦ Πατριαρχείου.

Ἡ Ἐκκλησία κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἀναμιμνῄσκεται τόν Ἅγιον Νικόλαον ὡς τόν Ἱεράρχην Μύρων τῆς Λυκίας, «κανόνα πίστεως καί εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον»,  ἀποκτήσαντα «τῇ ταπεινώσει τά ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τά πλούσια», βοηθήσαντα πτωχούς, ἐνδεεῖς, φυλακισμένους, θαλασσοποροῦντας, ὀρφανούς καί ὑποστηρίξαντα τό ὁμοούσιον τοῦ Υἱοῦ μετά τοῦ Πατρός εἰς τήν Α΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον τῆς Νικαίας τό 325 μ.Χ.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου:

Α’. Εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν, συνεχιζομένην τῷ Πατριαρχείῳ δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ Ἑσπέρας καί θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, συλλειτουργοῦντος τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Νεκταρίου Γέροντος Καμαράση, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Μακαρίου καί τοῦ ἐπιστάτου τῆς Μονῆς Ἀρχιδιακόνου Μάρκου, ψαλλουσῶν μοναζουσῶν τοῦ Πατριαρχείου  καί συμμετεχόντων ἐν προσευχῇ μοναχῶν καί λαϊκῶν πιστῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας καί τοῦ Ἀραβοφώνου Ποιμνίου.

Διαρκούσης τῆς θείας Λειτουργίας ἐπεσκέφθη τήν Ἱεράν Μονήν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά Πατέρων Ἁγιοταφιτῶν

Τήν Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν καί τό ἐκκλησίασμα ἐδεξιώθη ὁ Ἐπιστάτης Ἀρχιδιάκονος π. Μᾶρκος.

Β’. Εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Νικολάου Μπετζάλλας.

Εἰς τόν μεγαλοπρεπῆ Ἱερόν Ναόν τῆς πόλεως Μπετζάλλας ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή πανηγυρικῶς ὑπό τῶν Ἱερέων τῆς ἐνορίας ταύτης μόνον, οὐχί δέ καί ἐκ τοῦ Πατριαρχείου, λόγῳ τῶν μέτρων καταπολεμήσεως κατά τοῦ covid 19 καί παρά ταῦτα οἱ πιστοί συνέτρεξαν πανδήμως, διότι ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου εἶναι ἑορτή πολιούχου τῆς πόλεως, ὁ δέ Μακαριώτατος ἀπέστειλε τό κάτωθι ποιμαντικόν μήνυμα:

«Προστάτης θερμότατος τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, ἐδείχθης Νικόλαε τά τῶν αἱρέσεων διδάγματα ἄθεα λύων σύν παρρησίᾳ· καί κανών ἀνεδείχθης, πᾶσιν Ὀρθοδοξίας, ὑπέρ πάντων πρεσβεύων, τῶν ἐφεπομένων σου θείαις διδασκαλίαις καί εἰσηγήσεσι», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ πάνσεμνος μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νικολάου Ἀρχιεπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἐπωνύμῳ αὐτοῦ Ναῷ, ἵνα εὐχαριστιακῶς εὐχαριστήσωμεν Κυρίῳ τῷ Θεῷ ἡμῶν καί τιμήσωμεν τόν δοξάσαντα Αὐτόν ἅγιον Ἱεράρχην Αὐτοῦ.

Ὁ ἅγιος Νικόλαος ἐγεννήθη εἰς Πάταρα τῆς Λυκίας καί διεκρίθη διά τήν καθαρότητα τοῦ βίου αὐτοῦ, τήν μεγάλην ποιμαντικήν αὐτοῦ δρᾶσιν καί ἰδίως τήν ὑπεράσπισιν τῶν ὀρθῶν δογμάτων τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως κατά τήν ἐνεργόν συμετοχήν αὐτοῦ εἰς τήν Α’ Οἰκουμενικήν Σύνοδον ἐν Νικαίᾳ τῷ 325, ἔνθα κατῄσχυνε τήν ληρώδη διδασκαλίαν τοῦ αἱρεσιάρχου Ἀρείου.

Ἀκούων εἰς τούς Δαυϊτικούς λόγους «ζητήσατε τόν Κύριον καί κραταιωθήσεσθε, ζητήσατε τό πρόσωπον Αὐτοῦ διά παντός. Εὐφρανθήτω καρδία ζητούντων τόν Κύριον», (Ψαλμ. 104, 3-4), ὁ Πατήρ ἡμῶν Νικόλαος μετά ζέοντος πόθου παρεκάλεσε τόν Θεόν, ὁ Ὁποῖος ἐκραταίωσε αὐτόν διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἰς τό κατοικῆσαι τόν Χριστόν διά τῆς πίστεως ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ (Ἐφ’. 3, 16-17). Τοῦτο σημαίνει ὅτι ὁ ἐκλεκτός Νικόλαος κατέστησεν ἑαυτόν Ναόν «εἰς κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι», (Ἐφ. 2,22) κατά τόν θεῖον Παῦλον.

Ἐποικοδομηθείς ἐπί τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καί τῶν προφητῶν (Ἐφ. 2,20) τοὐτέστιν ἐπί τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Γραφῶν καί τῆς ἱερᾶς παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας, ὁ θεσπέσιος Νικόλαος ἀντέστη σθεναρῶς κατά τῆς θρησκείας τῶν εἰδώλων, κηρύττων μετά παρρησίας τήν ἀλήθειαν τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Τούτου ἕνεκεν συνελήφθη ὑπό τῶν εἰδωλολατρῶν καί «πληγαῖς καί στρεβλώσεσι παρ’ αὐτῶν ὑποβληθείς, τῇ εἱρκτῇ ἐναπορρίπτεται μετά καί ἄλλων Χριστιανῶν. Τοῦ δέ μεγάλου καί εὐσεβοῦς Κωνσταντίνου τήν Βασιλείαν τῶν Ρωμαίων ἀναλαμβανομένου ἀφίενται οἱ κατάκλειστοι τῶν δεσμῶν· μεθ’ ὧν καί ὅ ἅγιος Νικόλαος ἀφεθείς τά Μύρα κατέλαβεν, ἔνθα «διά τήν ὑπερβάλλουσαν αὐτοῦ ἀρετήν τήν ἀρχιερωσύνην ἐδέξατο», ὡς μαρτυρεῖ ὁ Συναξαριστής αὐτοῦ.

Ἡ εἰς τόν ἐπισκοπικόν θρόνον τῶν Μύρων τῆς Λυκίας ἀνάρρησις τοῦ Πατρός ἡμῶν Νικολάου ἀφ’ ἑνός, καί ἡ ἀναπτυχθεῖσα ποιμαντική καί φιλανθρωπική δραστηριότης αὐτοῦ ἀφ’ ἑτέρου κατέστησαν αὐτόν «λύχνον καιόμενον καί φαίνοντα», (Ἰωάν. 5,35) κατά τήν τοῦ Κυρίου προτροπήν «ἔστωσαν ὑμῖν αἱ ὀσφύες περιεζωσμέναι καί οἱ λύχνοι καιόμενοι», (Λουκ. 12,35). Τοῦτο ἀκριβῶς διατυπώνει καί ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ, βοῶν καί λέγων: «Χαίροις ἡ ἱερά κεφαλή· τό καθαρόν τῶν ἀρετῶν καταγώγιον· ὁ θεῖος τῆς θειοτάτης, ἱερωσύνης κανών ὁ ποιμήν ὁ μέγας ὁ φανώτατος· πυρσός ὁ τῆς νίκης ἐπιφερόμενος ὄνομα· ὅ δεομένοις συμπαθῶς ἐπικλώμενος· ὁ καμπτόμενος, ἀσθενῶν ταῖς δεήσεσι· ρύστης ὁ ἑτοιμότατος, φρουρός ὁ σωτήριος, πᾶσι τοῖς πίστει τελοῦσι, τήν παναοίδιμον μνήμην σου· Χριστόν καταπέμψαι παμμακάριστε δυσώπει τό μέγα ἔλεος».

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ ἐπίσκοπος Νικόλαος ἀνεδείχθη ὁ θεῖος ἐκ θειοτάτης ἱερωσύνης κανών καί ὁ Ποιμήν ὁ μέγας ὁ φανώτατος». Κατώρθωσε δέ τοῦτο ὁ πνευματοφόρος Νικόλαος ἐνστερνιζόμενος τάς συμβουλάς τοῦ θείου Παύλου πρός τόν μαθητήν αὐτοῦ Τιμόθεον, λέγοντα: «συγκακοπάθησον τῷ Εὐαγγελίῳ κατά δύναμιν Θεοῦ, τοῦ σώσαντος ἡμᾶς καί καλέσαντος κλήσει ἀγίᾳ, οὐ κατά τά ἔργα ἡμῶν, ἀλλά κατ’ ἰδίαν πρόθεσιν καί χάριν, τήν δοθεῖσαν ἡμῖν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ πρό χρόνων αἰωνίων, φανερωθεῖσαν δέ νῦν διά τῆς ἐπιφανείας τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καταργήσαντος μέν τόν θάνατον, φωτίσαντος δέ ζωήν καί ἀφθαρσίαν διά τοῦ Εὐαγγελίου», (Β’ Τιμ. 1,8-10).

Αὐτήν ταύτην τήν ἀλήθειαν, ὅτι ἐφανερώθη ἡ χάρις καί ἡ σωτηρία διά τῆς ἐνανθρωπήσεως καί ἐμφανίσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος κατήργησε μέν τόν θάνατον, ἔφερεν εἰς τό φῶς τήν ζωήν καί ἀφθαρσίαν μέ τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, ἐδίδασκε ὁ τῆς «νίκης πυρσός», Πατήρ ἡμῶν Νικόλαος, ὁ ὁποῖος ἐγένετο μιμητής τοῦ θείου Παύλου κατά τό παράγγελμα αὐτοῦ: «μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς κἀγώ Χριστοῦ», (Α΄ Κορ 11,1).

Ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ σήμερον διά τοῦ ὑμνῳδοῦ αὐτῆς, ἵνα «σαλπίσωμεν ἐν σάλπιγγι ᾀσμάτων σκιρτήσωμεν ἑόρτια καί χορεύσωμεν ἀγαλλόμενοι τῇ ἐτησίῳ πανηγύρει τοῦ θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Νικολάου. Καί τοῦτο διότι, ὡς λέγει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, «τόπος τῆς ἄνω οὐρανίου χαρᾶς καί ἡ νῦν ἐστίν ἑορτή εἰς ἥν ἐρχόμεθα «μετά ψαλμῶν καί ᾠδῶν πνευματικῶν».

Με ἄλλα λόγια, ἡ ἑόρτιος μνήμη τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας καί δή τοῦ ἁγίου Πατρός ἡμῶν Νικολάου μᾶς ὑπομιμνῄσκει τόν λόγον τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε», (Γαλ. 3,27). Τοὐτέστιν βαπτισθέντες ἐπί τῇ πίστει εἰς Χριστόν  ἐβαπτίσθημεν εἰς τόν θάνατον Αὐτοῦ. Συναποθάνομεν μετ’ Αὐτοῦ ὡς πρός τήν ἁμαρτίαν καί ἐνεκρώθη ὁ ἐν ἡμῖν παλαιός ἄνθρωπος. Ὅπως δέ ὁ Χριστός ἀποθανών ἀνέστη, οὕτω καί ἡμεῖς ἐξερχόμεθα ἐκ τῆς κολυμβήθρας νέοι ἄνθρωποι, ἵνα πλέον περιπατήσωμεν «ἐν καινότητι ζωῆς», (Ρωμ. 6, 3-4), ἐπιδεικνύοντες βίον ἐξ ὁλοκλήρου συμμορφούμενοι πρός τάς ἐντολάς τοῦ Κυρίου, ὡς λέγει ὁ ψαλμῳδός: «Τό δέ ἔλεος τοῦ Κυρίου ἀπό τοῦ αἰῶνος καί ἕως τοῦ αἰῶνος ἐπί τούς φοβουμένοις αὐτόν καί ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ ἐπί τοῖς υἱοῖς υἱῶν, τοῖς φυλάσσουσιν τήν διαθήκην αὐτοῦ καί μεμνημένοι τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ τοῦ ποιῆσαι αὐτάς», (Ψαλμ. 102, 15-16).

Δεῦτε οὖν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τόν λειτουργόν τοῦ Κυρίου ἅγιον Νικόλαον ἱκετεύσωμεν, ἵνα μή παύσῃ πρεσβεύων Χριστῷ τῷ Θεῷ τῷ ἐκ τῶν ἁγίων αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου καί Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου Μαρίας ἐνανθρωπίσαντι καί ἐνσαρκωθέντι, ὑπέρ τῶν ἐν πίστει καί πόθῳ τιμώντων τήν μνήμην αὐτοῦ. Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ βοήσωμεν: «Βηθλεέμ ἑτοιμάζου· εὐτρεπιζέσθω ἡ φάτνη· τό Σπήλαιον δεχέσθω, ἡ ἀλήθεια ἦλθεν· ἡ σκιά παρέδραμε· καί Θεός ἀνθρώποις, ἐκ Παρθένου πεφανέρωται, μορφωθείς τό καθ’ ἡμᾶς, καί θεώσας τό πρόσλημμα. Διό Ἀδάμ ἀνανεοῦται σύν τῇ Εὔᾳ, κράζοντες· Ἐπί γῆς εὐδοκία ἐπεφάνη, σῶσαι τό γένος ἡμῶν».

Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα, ἀπηλλαγμένα τῆς λοιμώδου νόσου τοῦ κορωνοϊοῦ. Ἀμήν».

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας