Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

Τήν Πέμπτην, 6^ην /19^ην Δεκεμβρίου 2013, ἑωρτάσθη ὑπο τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Νικολάου Ἀρχιεπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ εἰς τόν ἱερόν Ναόν αὐτοῦ εἰς τήν κώμην τῆς Μπετζάλλας, κειμένης μεταξύ Ἱεροσολύμων καί Βηθλεέμ δεξιά τοῦ τάφου τῆς Ραχήλ τῷ εἰσερχομένῳ εἰς Βηθλεέμ ἐξ Ἱεροσολύμων.

Εἰς τήν κώμην ταύτην, τήν ἔχουσαν δέκα πέντε περίπου χιλιάδας κατοίκους, Χριστιανούς καί Μουσουλμάνους, διατηρεῖ τό Πατριαρχεῖον ἀνέκαθεν Ἑλληνορθόδοξον Ἀραβόφωνον Κοινότητα (Rum Orthodox ), ἀριθμοῦσαν περί τάς ἑπτά χιλιάδας μέλη.

Εἰς τήν Κοινότητα ταύτην προσῆλθε τήν πρωΐαν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος καί κατηυθύνθη πρός τό ἡγουμενεῖον, ἔνθα ὑπεδέχθη τοῦτον ὁ καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Νάρκισσος.

Ἐκ τοῦ ἡγουμενείου ὁ Μακαριώτατος ἦλθεν εἰς τόν ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἐνταῦθα ὑπεδέχθησαν Αὐτόν ἐνδεδυμένοι οἱ ἱερεῖς εἰς τήν ἐν τῷ Ναῷ εἴσοδον.

Ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξεν τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θείας Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου, Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ ἐν Βηθλεέμ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου καί τοῦ Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου, τῶν ἱερέων ἐφημερίων τῆς Μπετζάλλας, π. Νικολάου, π. Γεωργίου, π. Ἰωσήφ καί π. Παύλου καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Εὐλογίου καί τοῦ διακόνου π. Μαρτυρίου, ψαλμῳδίᾳ ψαλλούσης βυζαντινῷ τῷ ὕφει τῆς χορῳδίας τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ ὑπό τήν διεύθυνσιν τοῦ κ. Ἰμβραήμ Κάρκαρ καί μετέχοντος ἐν εὐλαβείᾳ ἀθρόου Ὀρθοδόξου ἐκκλησιάσματος.

Πρός τό ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον περί τοῦ Ἁγίου Νικολάου ὁ Μακαριώτατος ἔχοντος ἑλληνιστί οὕτως:

«Θεὸς ὢν εἰρήνης, Πατὴρ οἰκτιρμῶν, τῆς μεγάλης βουλῆς Σου τὸν ἄγγελον, εἰρήνην παρεχόμενον, ἀπέστειλας ἡμῖν· ὅθεν θεογνωσίας, πρὸς φῶς ὁδηγηθέντες, ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζοντες, δοξολογοῦμέν σε, Φιλάνθρωπε», ἀναφωνεῖ ὁ μελωδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, εὐσεβεῖς προσκυνηταί καί εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ ἱερά μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νικολάου Ἀρχιεπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ συνήγαγεν ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ φερωνύμῳ αὐτοῦ Ναῷ ἐν τῇ πόλει ὑμῶν, ἵνα, ἐν ὕμνοις καί εὐχαριστίαις, δοξολογήσωμεν τόν φιλάνθρωπον Θεόν Πατέρα. Καί τοῦτο διότι Αὐτός Οὗτος ὁ Θεός Πατήρ ἀπέστειλεν ἡμῖν τόν τῆς μεγάλης βουλῆς Αὐτοῦ ἄγγελον, δηλονότι τόν ἐν σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ γεννηθέντα ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας Λόγον Θεόν, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. «Μεγάλη βουλή τοῦ Θεοῦ καί Πατρός ἐστί», διδάσκει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής, «τό σεσιγημένον καί ἄγνωστον τῆς οἰκονομίας μυστήριον·ὅπερ πληρώσας διά τῆς σαρκώσεως ὁ Μονογενής Υἱός ἀπεκάλυψεν, Ἄγγελος γενόμενος τῆς μεγάλης τοῦ Θεοῦ καί Πατρός προαιωνίου βουλῆς».

Ἡ ὄντος μεγάλη δωρεά, τήν ὁποίαν παρέσχε Κύριος ὁ Θεός διά τῆς ἐνσάρκου Αὐτοῦ παρουσίας εἰς τόν κόσμον εἶναι ἡ εἰρήνη καί τό φῶς τῆς θεογνωσίας Αὐτοῦ. «Καί ἐλθών ὁ Χριστός», λέγει ὁ θεῖος Παῦλος, «εὐηγγελίσατο εἰρήνην ὑμῖν τοῖς μακράν καί τοῖς ἐγγύς»,( Ἐφεσ. 2,17). Αὐτός δέ ὁ Ἰησοῦς Χριστός λέγει: «ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν μοι οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς», ( Ἰωάν. 8,12 ).

Αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ φωτός καί αὐτῆς τῆς εἰρήνης τοῦ μυστηρίου τῆς θείας οἰκονομίας ἐγένετο κοινωνός ἀφ’ ἑνός καί διδάσκαλος ἀφ’ ἑτέρου ὁ ἅγιος πατήρ ἡμῶν Νικόλαος, ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός αὐτοῦ: «ἐνατενίσας ἀκλεινῶς τό ὕψος τῆς γνώσεως καί κατοπτεύσας ἀδήλως σοφίας τόν βυθόν, σαῖς διδαχαῖς κόσμον ἐπλούτισας, πάτερ, ὑπέρ ἡμῶν ἀεί Χριστόν δυσώπει, Ἱεράρχα Νικόλαε», (Λιτή, ἦχος α΄, τροπάριον).

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἀνεδείχθη ἀληθινός μαθητής τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή ἀπόστολος καί κῆρυξ τοῦ Εὐαγγελίου Αὐτοῦ κατά τό παράδειγμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου λέγοντος: «οὐ γὰρ ἑαυτοὺς κηρύσσομεν, ἀλλὰ Χριστὸν ᾿Ιησοῦν Κύριον, ἑαυτοὺς δὲ δούλους ὑμῶν διὰ ᾿Ιησοῦν· ὅτι ὁ Θεὸς ὁ εἰπὼν ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὃς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ», (Β΄ Κορ. 4, 5-6).

Λέγομεν τοῦτο ἀγαπητοί μου, διότι ὁ ἅγιος ἡμῶν Ἱεράρχης ὑπῆρξε διά λόγου καί ἔργου ἔνθερμος φύλαξ καί ὑπερασπιστής τῆς ἀνοθεύτου καί ὑγιαινούσης διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου, τουτέστιν τῆς ὀρθῆς καί σωζούσης ἤ, καλύτερον εἰπεῖν, τῆς θεραπευούσης πίστεως τῆς μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς ἡμῶν Ἐκκλησίας. Τῆς πίστεως, ἐπαναλαμβάνομεν, τήν ὁποίαν θεοπνεύστως, ἤτοι τῇ δυνάμει τῇ φωτιστικῇ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σαφῶς ἐχάραξαν οἱ τῶν ἁγίων ἀποστόλων διάδοχοι θεοφόροι καί θεηγόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῇ πρώτῃ ἐν Νικαίᾳ τῆ Μικρᾶς Ἀσίας συγκροτηθεῖσῃ τό 325 μ.Χ. Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ ὑπό τοῦ μεγάλου καί εὐσεβεστάτου αὐτοκράτορος Ἁγίου Κωνσταντίνου τοῦ ἰσαποστόλου.

Εἰς τήν Οἰκουμενικήν ταύτην Σύνοδον, ὡς γνωστόν, ὁ Ἐπίσκοπος Μύρων τῆς Λυκίας Νικόλαος γενναίως ἀντέστη κατά τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν τοῦ Ἀρείου, ὁ ὁποῖος κατ’ οὐσίαν ἠρνεῖτο τήν θεότητα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου, Κυρίου ἡμῶν Ἱησοῦ Χριστοῦ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας. Τούτου ἕνεκεν ὁ ἅγιος ἡμῶν Νικόλαος ὠνομάσθη Κανών τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, δηλονότι τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Καί τούτου ἕνεκεν ὁ μελῳδός λέγει περί αὐτοῦ: «Τῶν ἀθεάτων τά κάλλη περιερχόμενος, τήν φοβεράν ἐκείνην κατενόησας δόξαν, ἅγιε ἁγίων. Ὅθεν ἡμῖν τά οὐράνια λόγια, τῶν ἀειζῴων ἐκείνων θεωριῶν, ἀναγγέλλεις, ἱερώτατε Νικόλαε», (Αἶνοι, Ὄρθρος, τροπάριον).

Κινούμενος ἀπό ἱερόν πόθον ὁ ἅγιος Νικόλαος δέν παρέλειψε νά ἐπισκεφθῇ τά σεβάσμια μαρτύρια τῆς πίστεώς μας, δηλονότι τούς Ἁγίους Τόπους, καί ἰδιαιτέρως τόν τόπον τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ εἰς Βηθλεέμ, διερχόμενος διά τῆς πόλεως ὑμῶν. Ὡς ἄλλος δέ Μάγος ἤνοιξε τόν θησαυρόν αὐτοῦ καί προσήνεγκε τῷ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου συλληφθέντι Υἱῷ ἐν τῇ γαστρί Μαριάμ δῶρα, τήν γνησίαν αὐτοῦ πίστιν, τήν πραότητα, τήν ἐγκράτειαν, τήν φιλοπτωχείαν, τήν ἐλεημοσύνην, τήν ταπείνωσιν καί τήν πρό πάντως ἀγάπην καί δικαιοσύνην τοῦ Χριστοῦ.

«Σαλπίσωμεν ἐν σάλπιγγι ᾀσμάτων, σκιρτίσωμεν ἑόρτια καί χορεύσωμεν, ἀγαλλόμενοι τῇ ἑτησίῳ πανηγύρει τοῦ θεοφόρου Πατρός ἡμῶν», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός, ἡ Ἁγία δέ ἡμῶν Ἐκκλησία εὐφραίνεται καί ἀγάλλεται σήμερον, διότι ἡ μνήμη τοῦ Θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Νικολάου εὐαγγελίζεται ἡμῖν χαράν μεγάλην, «ὅτι Χριστός γεννᾶται ἐν πόλει Δαυίδ», (Λουκ. 2,11). Τίς δέ οὗτος ὁ Χριστός; «Ὁ κλίνας οὐρανούς, καὶ Παρθένῳ οἰκήσας, προέρχεται σαρκί, Βηθλεὲμ ἐν Σπηλαίῳ, τεχθῆναι καθὼς γέγραπται, ὁραθῆναί τε νήπιος, ὁ τὰ νήπια, ζωογονῶν ἐν τῇ  μήτρᾳ τούτῳ χαίροντες, νῦν ὑπαντήσωμεν πάντες, καρδίας εὐθύτητι», λέγει ὁ ὑμνῳδός.

Ὁ θεοφόρος καί θαυματουργός Πατήρ ἡμῶν Νικόλαος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι μία ἁπλή διακεκριμένη προσωπικότης τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου τούτου, τοῦ ὁποίου τό σχῆμα παράγει κατά τόν μακάριον Παῦλον, (Α΄ Κορ. 7,31), ἀλλά εἶναι μία ἀκεραία Χριστοφόρος προσωπικότης καί Ἁγιοπνευματοφόρος προσωπικότης τῆς ἱερᾶς ἱστορίας, δηλονότι τῆς ἱστορίας τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ «ποίησαντος ἐξ ἑνὸς αἵματος πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπὶ πᾶν τὸ πρόσωπον τῆς γῆς, ὁρίσας προστεταγμένους καιροὺς καί χρόνους καὶ τὰς ὁροθεσίας αὐτῶν», (Πράξ. 17,26), κατά τόν θεῖον Παῦλον.

Μέ ἄλλα λόγια ἡ ἱερά ἱστορία εἶναι ἡ ἱστορία τῶν ἁγίων ἀνδρῶν καί γυναικῶν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ ἱστορία τῆς αἰωνίου Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Διά τοῦτο σήμερον γεννᾶται ὁ Χριστός δι’ ἡμᾶς καί ὑπέρ ἡμῶν. Καί διά τοῦτο σήμερον καλούμεθα ὑπό τοῦ ἑωρταζομένου Ἁγίου πατρός ἡμῶν Νικολάου νά ὑπαντήσωμεν ταπεινῶς καί καθαρᾷ τῇ καρδίᾳ τόν ἐρχόμενον σαρκί τεχθῆναι ἐν Βηθλεέμ Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Χριστόν. «Καί κατοικῆσαι Αὐτόν διά τῆς πίστεως ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν», (Ἐφεσ. 3,17), ἀμήν.

Πολύς λαός προσῆλθεν εἰς τήν θείαν Κοινωνίαν, ἐν συνεχείᾳ δέ ἔλαβε τό ἀντίδωρον παρά τῶν χειρῶν τοῦ Μακαριωτάτου καί τάς εὐλογίας Αὐτοῦ.

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θείας Λειτουργίας ἔλαβε χώρα λιτανεία πέριξ τοῦ Ναοῦ καί εἰς τό κάτωθι τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ ἐν εἴδει σπηλαίου παρεκκλήσιον τοῦ Ἁγίου Νικολάου.

Ἐν συνεχείᾳ ἔλαβε χώρα σύντομος δεξίωσις εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ, μεθ’ ἥν παρετέθη τῇ Πατριαρχικῇ Συνοδείᾳ καί ἄλλοις γεῦμα ὑπό τοῦ καθηγουμένου καί τοῦ Συμβουλίου τῆς Κοινότητος τῆς Μπετζάλλας.

 

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/yIxJQ0SM2Ls