Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΩΜΗΝ ΤΗΣ ΜΠΕΤΖΑΛΛΑΣ

Μία ἀπό τάς μεγάλας πόλεις τῆς Δυτικῆς Ὄχθης τοῦ Ἰορδάνου, γειτονική τῆς Βηθλεέμ, νοτιοδυτικῶς τοῦ τάφου τῆς Ραχήλ, εἶναι τῆς Μπετζάλλας, ἀριθμοῦσα περί τούς 17.000 κατοίκους.

Εἰς τήν πόλιν αὐτήν τό Πατριαρχεῖον διατηρεῖ ἀνέκαθεν Ὀρθόδοξον Ἀραβόφωνον Κοινότητα μέ 7.000 περίπου μέλη.

Πολιοῦχοι Ἅγιοι τῆς Κοινότητος αὐτῆς εἶναι ἡ Θεοτόκος καί ὁ Ἅγιος Νικόλαος. Ἡ Κοινότης διατηρεῖ ναόν πρός τιμήν τῶν Γενεθλίων τῆς Θεοτόκου ἀπό τό ἔτος 1862.  Διατηρεῖ ἐπίσης ναόν πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Νικολάου Ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ. Οἱ δύο αὐτοί ναοί εἶναι μεγαλοπρεπεῖς καί καλαίσθητοι, ἀρχιτεκτονικά ἐπιτεύγματα, μαρτυροῦντα τήν δυναμικότητα τῆς Κοινότητος, τῆς ὁποίας ἐξυπηρετοῦν  τάς λατρευτικάς   ἀνάγκας.

Ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἑορτάζεται ἐτησίως ἐπί τριήμερον ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν τῆς Μπετζάλλας καί ὄχι μόνον ὑπ αὐτῶν. Ἡ ἑορτή αὐτή τῶν Ὀρθοδόξων γίνεται καί ἑορτή ὅλων τῶν χριστιανῶν, ἀκόμη καί τῶν μή χριστιανῶν κατοίκων τῆς πόλεως κοινωνικῶς. Ὁ Ἅγιος Νικόλαος γίνεται δεκτός ἀπό ὅλους ὡς ὁ Ἅγιος τῆς πόλεως.

Διά νά τιμήσῃ τήν ἑορτήν αὐτήν, προσῆλθεν εἰς τήν πόλιν τῆς Μπετζάλλας ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας ἀπό τό Πατριαρχεῖον τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου,  τῆς 6^ης /19^ης Δεκεμβρίου 2009.

Φθάσας ὁ Μακαριώτατος, κατηυθύνθη πρός τό ἡγουμενεῖον τοῦ Πατριαρχείου, ὅπου ὑπεδέχθη Αὐτόν ὁ ἡγούμενος Πανοσιώτατος Ἀρχιμανδρίτης Νάρκισσος μετά τῶν τριῶν ἀγάμων Ἀραβοφώνων ἱερέων τῆς Μπετζάλλας καί τῆς Ἀστυνομίας.

Ἀπό τό ἡγουμενεῖον ὁ Μακαριώτατος ἦλθεν εἰς τόν πολύ πλησίον εὑρισκόμενον ἱερόν ναόν τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ὅπου ὑπεδέχθησαν Αὐτόν ἐνδεδυμένοι οἱ Ἱερεῖς, οἱ Ἐπίτροποι καί ὁ λαός. Ἐνδυθείς μανδύαν, εἰσώδευσε καί εὐλογήσας, ἤρξατο τῶν Καταβασιῶν, ἐν συνεχείᾳ δέ προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου καί ηὐλόγησε τούς ἄρτους.

Ἀκολούθως ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀβήλων κ. Δωροθέου, τοῦ παρεπιδημοῦντος Μητροπολίτου Μπαντούμη καί Λαζέτης τοῦ Πατριαρχείου τῆς Γεωργίας κ. Δημητρίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Προέδρου τῶν Οἰκονομικῶν καί συμπροσευχομένου τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Βηθλεέμ, Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, συλλειτουργούντων Ἱερομονάχων, Ἱερέων καί Διακόνων, συμπροσευχομένων δέ ἐν βαθείᾳ κατανύξει καί ταπεινώσει πλήθους Ὀρθοδόξων  πιστῶν, κατανυκτικῶς δέ ψαλλόντων τῶν μελῶν τῆς  καλλιφώνου χορῳδίας τῆς πόλεως, παρουσίᾳ τοῦ Δημάρχου  τῆς πόλεως κ. Ράτζη Ζεντάν καί ἄλλων Προυχόντων καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς περί τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νικολάου, ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Χαίροις ὁ ἱερώτατος νοῦς. Τό τῆς Τριάδος καθαρόν ἐνδιαίτημα. Ὁ στῦλος τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ τῶν πιστῶν στηριγμός, καταπονουμένων ἡ βοήθεια… Ἱεράρχα Νικόλαε… (Στίχ. Ἑσπερινοῦ.)».

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί. Εὐλαβεῖς Χριστιανοί. Πανηγυρίζει σήμερον ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί μάλιστα ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Κοινότης τῆς Παλαιστινιακῆς πόλεως ἡμῶν Μπετζάλλας ἐπί τῇ Πανιέρῳ μνήμῃ τοῦ Προστάτου αὐτῆς Ἁγίου Νικολάου, Ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας.

Πράγματι, ἀδελφοί μου, ὁ  Ἅγιος Νικόλαος ἀνεδείχθη προστάτης καί ὑπέρμαχος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Καί τοῦτο, διότι ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «Νέος Ἀβραάμ ἐδείχθης Νικόλαε, ὡς μονογενής υἱός προσάξας τόν νοῦν τῷ Δεσπότῃ σου, ἀναιμάκτους θυσίας προσφέρων ἀεί».

Μέ ἄλλα λόγια ὁ Ἅγιος Νικόλαος διεκρίθη εἰς τήν χορείαν τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας τόσον διά τήν διάδοσιν τοῦ εὐαγγελίου, τῆς εὐαγγελικῆς τοῦ Χριστοῦ ἀληθείας, δηλαδή τῆς σῳζούσης ὀρθῆς πίστεως, ὅσον καί διά τῆς διαθέσεως τῆς ψυχῆς του ὑπέρ τοῦ ποιμνίου Του. Ἰδού τί λέγει καί πάλιν ὁ ὑμνῳδός περί τοῦ Νικολάου: «Ὄμματι νοός, προβλέπων τά μέλλοντα, δογμάτων ὀρθῶν, πάντας ἐνέπλησας, ὁμοούσιον τῷ Πατρί τόν Υἱόν καταγγείλας ἡμῖν καί Ἀρείου τήν μανίαν ἐξωλόθρευσας, στήλην ὀρθόδοξον πίστεως τά σεπτά σου προθείς κατορθώματα».

Ὁ σήμερον τιμώμενος Ἅγιος ὡς γνωστόν ὑπῆρχε κατά τούς χρόνους τῶν διωκτῶν τοῦ Χριστοῦ Διοκλητιανοῦ καί Μαξιμιανοῦ. Οὗτος διεκρίνετο διά τήν ἐν Χριστῷ πολιτείαν του ὡς καί διά τήν ὑπερβάλλουσαν ἀρετήν καί εὐσέβειάν του. Τοῦτο τόν κατέστησε ποιμένα τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή Ἀρχιερέα καί Ἀρχιεπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Μύρων τῆς Λυκίας. Ὑπό τήν ἰδιότητα δέ αὐτήν παρέστη εἰς τήν Α’ Οἰκουμενικήν Σύνοδον τῆς Νικαίας, τῆς συγκληθείσης ὑπό τοῦ Αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου τό 325 μ.Χ. Ἡ συμβολή δέ τοῦ Ἐπισκόπου Μύρων εἰς τήν μεγάλην αὐτήν σύναξιν τῶν 318 θεοφόρων Πατέρων ὑπῆρξεν καταλυτική. Καί τοῦτο, διότι κατέδειξεν ὡς πλάνην τοῦ διαβόλου τήν διδασκαλίαν τοῦ Ἀρείου, ὁ ὁποῖος (Ἄρειος) θεωρεῖται ὁ πατήρ καί ἀρχηγός ὅλων τῶν αἱρέσεων, παλαιοτέρων καί συγχρόνων.

Ἐάν σήμερον, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Χριστιανικός κόσμος ἤ μᾶλλον οἱ Χριστιανοί ἀνά τόν κόσμον εἶναι διῃρημένοι καί ἐν πολλοῖς πολέμιοι ἀλλήλων, τοῦτο ὀφείλεται εἰς τήν αἵρεσιν τοῦ Ἂρειανισμοῦ, ἡ ὁποία (αἵρεσις) ἐμφορεῖται καί ἐμπνέεται οὐχί ἀπό τό φρόνημα τῆς πραότητος καί ταπεινότητος τοῦ Χριστοῦ, λέγοντος «μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷος εἰμί καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. 11, 27-30), ἀλλά ἀπό τό φρόνημα τῆς ἐπάρσεως τοῦ Σατανᾶ, τοῦ πατρός τοῦ ψεύδους, τοῦ ὁποίου Σατανᾶ ὡς λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης «οὐκ ἔγνωσαν τά βαθέα (Ἀποκ. 2, 24).

Ἰδού λοιπόν, διατί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας ἀδυνατεῖ νά περιγράψῃ τόν θαυμασμόν, ἀλλά καί τόν ἔπαινον πρός τόν Ἅγιον Νικόλαον, λέγων: «Ποίοις μελῳδικοῖς ᾀσμασιν ἐπαινέσωμεν τόν Ἱεράρχην. Τόν τῆς ἀσεβείας ἀντίπαλον καί τῆς εὐσεβείας ὑπέρμαχον. Τόν τῆς Ἐκκλησίας πρωτοστάτην, τόν μέγαν προσασπιστήν τε καί διδάσκαλον. Τόν πάντας τούς κακοδόξους καταισχύνοντα. Τόν ὀλετῆρα Ἄρειον καί θερμόν ἀντίμαχον. Τόν δι’ οὗ τήν τούτου ὀφρῦν, ὁ Χριστός καταβέβληκεν, ὁ ἔχων τό μέγα ἔλεος».

Δικαίως, λοιπόν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἀναδεικνύεται, ἀλλά καί ἀναγνωρίζεται ἀπό τήν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Κανών τῆς πίστεως καί ἡ εἰκών τῆς πραότητος.

Τοῦ Κανόνος τούτου τῆς πίστεως καί τῆς εἰκόνος τῆς πραότητος καλούμεθα καί ἡμεῖς ἀγαπητοί μου χριστιανοί νά γίνωμεν μιμηταί καί κοινωνοί καί μάλιστα κατά τήν περίοδον τῆς νηστείας τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων. Ἐάν ὄντως θέλωμεν, ὁ ἐν τῇ φάτνῃ τοῦ σπηλαίου γεννηθείς καί ἐν φάτνῃ ἀνακλιθείς Θεός Λόγος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός νά ἀνακλιθῇ ἐν τῇ φάτνῃ τῶν σωματικῶν ἡμῶν σπηλαίων, δηλαδή τῶν καρδιῶν ἡμῶν.

Καί νῦν, παμμάκαρ Νικόλαε, μή παύσῃ πρεσβεύων Χριστῷ τῷ Θεῷ ὑπέρ ἡμῶν τῶν πίστει καί πόθῳ τιμώντων ἀεί τήν χαρμόσυνον καί πανίερον μνήμην σου.

Μή παύσῃ,  Ἅγιε Νικόλαε πρεσβεύων ὑπέρ τῆς εἰρήνης καί τῆς καταλλαγῆς τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἰδιαιτέρως δέ τῆς περιοχῆς τῆς Ἁγίας Γῆς. Ἀμήν».

Ἐπί ὥραν πολλήν ὁ Μακαριώτατος μετέδιδε τήν θ. Κοινωνίαν εἰς τάς μακράς καί πυκνάς σειράς τῶν προσερχομένων πιστῶν.

Ἡ θ. Λειτουργία ἀπεδείχθη καί πάλιν ὀρθοδόξῳ τῷ τρόπῳ ἕνα ἄνοιγμα καί μία κάθοδος τοῦ οὐρανοῦ εἰς τήν γῆν, μία ἀνάτασις καί ἀνάβασις τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας πρός τόν οὐρανόν, διά μίαν εἰσέτι φοράν μία δωρεά τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ πρός ἡμᾶς δι’ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, συνέχισιν τῆς ζωῆς καί σωτηρίαν. Ἀποροῦσε κανείς, πῶς ἀπό τήν θεωρουμένην «Ὀρθόδοξον ἀδυναμίαν» ἠδύνατο νά ἐξέλθῃ τόση δύναμις προσευχῆς καί ἀπό τήν λεγομένην «ὀρθόδοξον ἀταξίαν» τόση κατάνυξις προσευχῆς καί τάξις καί εὐπρέπεια θ. Λειτουργίας.

Ἡ χορῳδία μέ τήν ψαλμῳδίαν της, ἰδίᾳ ὅμως μέ τούς ὕμνους τοῦ Κοινωνικοῦ «Τοῦ Δείπνου Σου τοῦ μυστικοῦ…» καί  τούς ὕμνους τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου πρός τήν Θεοτόκον, κατένυξε βαθέως καί προητοίμασε διά τήν θ. Κοινωνίαν τούς προσερχομένους πιστούς, ἀλλά καί ὅλον τό ἐκκλησίασμα.

Τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία πέριξ τοῦ Ναοῦ, ἀλλά καί εἰς τό κάτωθι τοῦ Ναοῦ σπήλαιον, μέ παρεκκλήσιον τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἔνθα πιστεύεται ὅτι διῆλθε ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ὅταν ἦλθε ὡς προσκυνητής εἰς τούς Ἁγίους Τόπους.

Μετά τήν λιτανείαν, συνοδεία τοῦ Μακαριωτάτου, Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς καί λαός ἐπέστρεψαν εἰς τόν ἱερόν Ναόν, ψάλλοντες τό: «Τίς Θεός Μέγας, ὡς ὁ Θεός ἡμῶν….».

Μετά τήν διανομήν τοῦ ἀντιδώρου καί τήν ἀπόλυσιν τοῦ λαοῦ, ἐπηκολούθησεν ἐπίσκεψις εἰς τήν Τζαμαΐγια Ἰλ-Χσάν, δηλαδή εἰς τόν «Φιλανθρωπικόν Σύλλογον», ὁ ὁποῖος εἶναι κέντρον ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων καθιδρυμάτων τῆς πόλεως, μεθ’ ὅ ἔλαβε χώραν ἐπίσκεψις εἰς τό ἡγουμενεῖον καί φιλόφρων δεξίωσις ὑπό τοῦ καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου Ναρκίσσου, ὁ ὁποῖος εἶχε διακοσμήσει μέ εὐπρέπειαν καί τόν ναόν καί τό ἡγουμενεῖον καί διά πολυποικίλτων καλυμμάτων τήν Ἁγίαν Τράπεζαν, ὥστε νά μπορῇ νά τοῦ εὐχηθῇ κανείς: «Ἁγίασον Κύριε τούς ἀγαπῶντας τήν εὐπρέπειαν τοῦ οἴκου Σου».

Τέλος, ὁ Ἀρχιμανδρίτης Νάρκισσος καί ἡ Κοινότης παρέθεσαν εἰς τόν Μακαριώτατον καί τήν Συνοδείαν του τράπεζαν ἰχθύων εἰς τόν ξενοδοχεῖον ANGEL τῆς πόλεως.

Ὄντως ἡ ἑορτή αὐτή τοῦ Ἁγίου Νικολάου τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Μπετζάλλας ἀπεδείχθη πάνδημος ἑορτή τῆς πόλεως διά προσευχήν καί ἐπικοινωνίαν καί διά πολλούς ἐκ τῶν κατοίκων καί δυνατότης ἐργασίας διά τόν ἄρτον τόν ἐπιούσιον, ἰδίᾳ μάλιστα ὑπό τάς παρούσας δυσμενεῖς συνθήκας τῆς ζωῆς τῆς Βηθλεέμ καί τῶν περιχώρων της.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας