Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τήν Κυριακήν, 16^ην/29^ην Νοεμβρίου 2020, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Φιλουμένου τοῦ Ἁγιοταφίτου ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς τό ἐν Σαμαρείᾳ Νεαπόλει – Νάμπλους προσκύνημα τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ὁμοῦ μετά τῆς μνήμης τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου ἐπιτελεῖ καί τήν μνήμην τοῦ ἁγίου Φιλουμένου τοῦ Ἁγιοταφίτου, ἀναμιμνῃσκομένη ὅτι ὁ ἅγιος Φιλούμενος ἐκ Κύπρου καταγόμενος καί διακονῶν ὡς Ἁγιοταφίτης εἰς ἄλλα προσκυνήματα καί εἰς τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, ἐτελειώθη μαρτυρικῶς τόν Νοέμβριον τοῦ 1979 παρά τό Φρέαρ ὑπό ἀνοσίου χειρός, ἁγιοκατετάχθη δέ ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τό 2009, (Συνεδρία Ν΄/ 11-9-2009).

Τῆς ἑορτῆς ἐπί τῇ μνήμῃ ταύτῃ προεξήρξε τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς ἡ Α.Θ.Μ.  ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἐλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὡς τῶν Ἀρχιμανδριτῶν Νεκταρίου Γέροντος Καμαράση, Ἰγνατίου ἡγουμένου τῆς Μπετζάλλας καί Χρυσοστόμου ἡγουμένου τοῦ Ἀββᾶ Γερασίμου, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου Εὐλογίου, ψαλλόντων τῶν ψαλτῶν τῶν ὁμόρων τῷ Φρέατι Ἀραβοφώνων Κοινοτήτων, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα καί λαοῦ ἐκ τῶν πέριξ κωμῶν, οὐχί δέ καί προσκυνητῶν πολλῶν ὡς ἐκ τοῦ covid – 19.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Ἐξαπόστειλον τό φῶς σου καί τήν ἀλήθειάν Σου^· αὐτά μέ ὡδήγησαν καί ἤγαγόν με εἰς ὄρος ἅγιόν Σου καί εἰς τά σκηνώματά Σου», (Ψαλμ. 42,3),^. ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμωδός.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς χριστιανοί,

 Τό ὑπέρ τοῦ φωτός καί τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, μαρτύριον τοῦ ἁγίου νεοϊερομάρτυρος Φιλουμένου τοῦ Ἁγιοταφίτου, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ τόπῳ τοῦ μαρτυρικοῦ τούτου αἵματος, δηλονότι ἐν τῷ ἁγιογραφικῷ προσκυνήματι τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ, ἀλλά καί τῇ πηγῇ τοῦ φυσικοῦ τε καί πνευματικοῦ ὕδατος τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν μνήμην καί ἀξιωθῶμεν τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

 Τόν ὑπέρ τῆς ζωῆς τοῦ κόσμου τήν ψυχήν αὐτοῦ θέντα, Χριστόν τόν Παντοκράτορα ποθῶν, ὁ ἱερομάρτυς Φιλούμενος προσῆλθεν εἰς τήν ἁγίαν πόλιν Ἱερουσαλήμ ἐκ τῆς γενετείρας πατρίδος αὐτοῦ Κύπρου, ἀκούων εἰς τήν δέησιν τοῦ Προφήτου Δαυΐδ: «Ἐξαπόστειλον τό φῶς σου καί τήν ἀλήθειαν σου^. ἅτινα ὁδηγήσει μοι καί ἄξει με εἰς ὄρος τό ἅγιόν Σου καί εἰς τά σκηνώματά Σου» (Ψαλμ. 42,3).

 Ἡ ἐν τῷ Τάγματι τῆς Γεραρᾶς Ἁγιοταφικῆς Ἀδελφότητος ἔνταξις τοῦ Πατρός ἡμῶν Φιλουμένου, κατέστησεν αὐτόν πιστόν φίλον καί ἔνθερμον ζηλωτήν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Ἡ διακονία του, τόσον εἰς τά ἱερά προσκυνήματα, ὅσον καί εἰς τάς Κοινότητας τοῦ εὐλαβοῦς καί Χριστεπωνύμου ποιμνίου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, διεκρίνετο διά τόν θεῖον φόβον αὐτοῦ, ἀλλά καί διά τόν θεῖον ζῆλον τῆς διαφυλάξεως τῆς ὑγιαινούσης πίστεως καί τῆς ἀνοθεύτου ἀποστολικῆς παραδόσεως ἀκολουθῶν πιστῶς τάς ἐπιταγάς τοῦ θείου Παύλου πρός τόν μαθητήν αὐτοῦ Τιμόθεον λέγοντα: «Ὦ Τιμόθεε, τήν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος τάς βεβήλους κενοφωνίας καί ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως, ἥν τινες ἐπαγγελλόμενοι περί τήν πίστιν ἠστόχησαν», (Α΄Τιμ. 6,20), καί «ὑποτύπωσιν ἔχε ὑγιαινόντων λόγων, ὧν παρ’ ἐμοῦ ἤκουσας, ἐν πίστει καί ἀγάπη τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τήν καλήν παρακαταθήκην φύλαξον διά Πνεύματος Ἁγίου τοῦ ἐνοικοῦντος ἐν ἡμῖν», (Β΄ Τιμ. 1,13-14).

 Ὁ ἅγιος Πατήρ ἡμῶν Φιλούμενος οὐδέποτε ἐπαύσατο, κατά τήν ποιμαντικήν αὐτοῦ διακονίαν, ποιεῖν καί διδάσκειν, πρός πνευματικήν οἰκοδομήν τῶν τέκνων τοῦ ποιμνίου τῆς Ἐκκλησίας, τόν σωτηριώδη λόγον τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἐφαρμόζων οὕτω τόν Κυριακόν λόγον: «Ὅς δ’ ἄν ποιήσῃ καί διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν», (Ματθ.  5,19).

 Τοῦτο ἐξάλλου, δηλονότι τό ὑπέρ Χριστοῦ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ κήρυγμα προὐκάλεσε τό μῖσος καί τήν ὀργήν τῶν ἀποκτεινάντων αὐτόν, ἐν ὥρᾳ τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ ἐντός τοῦ Παρεκκλησίου τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ, ἔνθα σῴζονται μέχρι τῆς σήμερον τά σημάδια, τά ὁποῖα καταγγέλλουν τόν σκληρόν καί μαρτυρικόν αὐτοῦ θάνατον.

 Ὁ μαρτυρικός ἐν Χριστῷ θάνατος τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου ἦτο κατ’ οὐσίαν θάνατος τῆς ὁμολογίας τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, ἐνώπιον τῶν ἀρνουμένων αὐτόν, τουτέστιν τόν Ἰησοῦν Χριστόν τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ καί Μεσσίαν τοῦ κόσμου, «ὅν ὁ Θεός ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν» (Ρωμ. 10,9). Διό καί τό πνεῦμα τοῦ δικαίου καί ἐν πίστει τετελειωμένου Φιλουμένου κατετέθη ἐν τῇ χορείᾳ τῶν Ὁμολογητῶν τῶν ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν Οὐρανῶν ἀναπαυομένων. «Ὅς ἄν ὁμολογήσῃ, ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεός, ὁ Θεός ἐν αὐτῷ μένει καί αὐτός ἐν τῷ Θεῷ», (Α΄Ἰωαν. 4,15) κηρύττει ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Θεολόγος.

 Ὅτι ὄντως ὁ δίκαιος Φιλούμενος ἀνεδείχθη ὁμολογητής τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ, καταδείκνυται ἐκ τοῦ γεγονότος, ὅτι τό μαρτύριον αὐτοῦ ἔλαβε χώραν καθ’ ὅν καιρόν οὗτος ἔψαλλε μετά παρρησίας ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ τόν Δαυΐτικόν ψαλμόν: «ἐπί τῷ Θεῷ αἰνέσω ρῆμα, ἐπί τῷ Κυρίῳ αἰνέσω λόγον. Ἐπί τῷ Θεῷ ἤλπισα, οὐ φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι ἄνθρωπος» (Ψαλμ. 55, 10-11).

 Ἡ πίστις ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, βασίζεται ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τήν ἀψευδῆ μαρτυρίαν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ καί Θεολόγου, καθ’ ἥν «ὁ Χριστός ἐστιν ὁ μάρτυς ὁ πιστός, ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν καί ὁ ἄρχων τῶν βασιλέων τῆς γῆς. Τῷ ἀγαπῶντι ἡμᾶς καί λούσαντι ἡμᾶς ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν ἐν τῷ αἵματι Αὐτοῦ, καί ἐποίησεν ἡμᾶς βασιλείαν, ἱερεῖς τῷ Θεῷ καί Πατρί Αὐτοῦ, Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων», (Ἀποκ. Ἰωαν. Α΄, 5-6).

 Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἐνσάρκωσις τῆς θείας ἀγάπης, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ καί τήν αἰτίαν τῆς ἡμετέρας σωτηρίας, τουτέστιν τῆς ἀπελευθερώσεως ἡμῶν ἐκ τῶν δεσμῶν τῆς ἁμαρτίας, δηλαδή τῆς ἀπιστίας εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, διδάσκοντα καί λέγοντα: «Ἐγώ τήν ἀλήθειαν λέγω ὑμῖν… ἐάν γάρ ἐγώ μή ἀπέλθω, ὁ Παράκλητος, [τό Ἅγιον Πνεῦμα] οὐκ ἐλεύσεται πρός ὑμᾶς… Ἐκεῖνος ἐλέγξει τόν κόσμον περί ἁμαρτίας καί περί δικαιοσύνης καί περί κρίσεως· περί ἁμαρτίας μέν, ὅτι οὐ πιστεύουσιν εἰς ἐμέ, περί δικαιοσύνης δέ ὅτι προς τον Πατέρα μου ὑπάγω οὐκέτι θεωρεῖτε με· περί δέ κρίσεως, ὅτι ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου κέκριται», (Ἰωάν. 16,7-11).

 Εἰς τό ἐρώτημα ἡμῶν «ποῖος εἶναι ὁ ἄρχων του κόσμου τούτου», ἀπαντᾷ ὁ θεῖος Παῦλος, ἀπευθυνόμενος πρός τούς Θεσσαλονικεῖς λέγων: «Μή τις ἡμᾶς ἐξαπατήσῃ κατά μηδένα τρόπον· ὅτι ἐάν μή ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον καί ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καί ὑπεραιρόμενος ἐπί πάντα λεγόμενον Θεόν ἤ σέβασμα, ὥστε αὐτόν εἰς τόν ναόν του Θεοῦ ὡς Θεόν καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτόν ὅτι ἐστί Θεός», (Β΄ Θεσ. 2,3-4).

 Ἀπό τόν ἄρχοντα τοῦ κόσμου τούτου ἔσωσεν ἡμᾶς ὁ ἀγαπῶν ἡμᾶς Χριστός, διά τοῦ τιμίου μαρτυρικοῦ καί ἀπολυτρωτικοῦ αἵματος Αὐτοῦ κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ ἁγίου Ἰωάννου: «Τῷ ἀγαπῶντι ἡμᾶς καί λούσαντι ἡμᾶς ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν τήν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ, καί ἐποίησεν ἡμᾶς βασιλείαν, ἱερεῖς τῷ Θεῷ καί Πατρί Αὐτοῦ, (Ἀποκάλ. Ἰωάν. Α, 5-6). Τῆς βασιλείας ταύτης τοῦ Θεοῦ κοινωνός καί μέτοχος ἐγένετο καί ὁ ἱερεύς τοῦ Θεοῦ Πατήρ ἡμῶν Φιλούμενος διά τοῦ αἵματος αὐτοῦ. «Μαρτύρων γάρ θάνατος πιστῶν ἐστι παράκλησις, Ἐκκλησιῶν παρρησία, Χριστιανισμοῦ σύστασις, θανάτου κατάλυσις, ἀναστάσεως ἀπόδειξις, δαιμόνων γέλως, διαβόλου κατηγορία, φιλοσοφίας διδασκαλία… καί πάντων τῶν ἀγαθῶν ρίζα», λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος.

 Ἡμεῖς δέ οἱ τιμῶντες τόν ἱερομάρτυρα Φιλούμενον, τόν παρρησίαν ἔχοντα παρά Χριστῷ τῷ Θεῶ ἡμῶν, παρακαλέσωμεν αὐτόν, ἵνα μετά τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί πάντων τῶν συμμαρτύρων ἁγίων, ἱκετεύει ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν καί ὑπέρ διαφυλάξεως τοῦ σύμπαντος κόσμου  ἐκ τῆς λοιμώδους νόσου τοῦ covid 19, Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένον τό στάδιον τῆς νηστείας τῶν Χριστουγέννων».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν, ὁ ἡγούμενος καί κτίτωρ τοῦ καλλιπρεποῦς ναοῦ τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος ἐπί τοῦ Φρέατος Ἀρχιμανδρίτης Ἰουστῖνος παρέθεσε νηστήσιμον τράπεζαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας