Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

Τήν Πέμπτην, 15^ην /28^ην Νοεμβρίου 2013, ἑωρτάσθη, προηγηθεῖσα διά λόγους ποιμαντικούς μίαν ἡμέραν, ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Φιλουμένου τοῦ Ἁγιοταφίτου.

Ἡ ἑορτή αὕτη ἑωρτάσθη εἰς τό Φρέαρ τοῦ Ἰακωβ, παρά τό ὁποῖον καί ἐτελειώθη μαρτυρικῶς ὁ Ἀρχιμανδρίτης Φιλούμενος, ἡγούμενος αὐτοῦ, τήν 16^ην /29^ην Νοεμβρίου τοῦ ἔτους 1979,  συνῳδᾴ ἀποφάσει τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τοῦ ἔτους 2009, καταταξάσῃ τόν Ἅγιον εἰς τό Συναξάριον τῶν Ἱερομαρτύρων.

Τῆς θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος,

συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ ἐν Βηθλεέμ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, τοῦ παρεπιδημοῦντος Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Ταμασοῦ καί Ὀρεινῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου κ. Ἠσαΐου καί συμμετεχόντων ἐν κατανυκτικῇ προσευχῇ πολλῶν ἐντοπίων Ὀρθοδόξων ἐκ τῆς περιοχῆς τῆς Σαμαρείας, ἀλλά καί ἐξ Ἱεροσολύμων καί προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Ρωσσίας, Ρουμανίας καί ὁμάδος ἐκ Κύπρου ὑπό τόν Μητροπολίτην Ταμασοῦ κ. Ἠσαΐαν, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας ὑπό τήν Διεύθυνσιν τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστόβουλου ἑλληνιστί, ἀραβιστί και ρωσιστί.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς ἑλληνιστί, ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Τοιγαροῦν καί ἡμεῖς τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν ᾿Ιησοῦν…» (Ἑβρ. 12, 1-2), κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί.

 Πάλιν ἡμῖν ἡ ἐτήσιος μνήμη τῶν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ μαρτύρων ἀνέτειλεν ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Φιλουμένου τοῦ Ἁγιοταφίτου. Οὗτος ὁ μάρτυς ὁ τοῦ Κυρίου φερωνύμως γενόμενος φίλος, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ τόπῳ, ἔνθα ἔλαβε τόν στέφανον τῆς ἀφθαρσίας τοῦ Χριστοῦ, ἵνα τόν ἐν δόξῃ καί τιμῇ στεφανώσαντα αὐτόν, Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν, ἐν εὐχαριστίαις τιμήσωμεν.

 Ὁ ἐκ τῶν κόλπων τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος  διαλάμψας μάρτυς τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ Ἅγιος Φιλούμενος, τό πάθος τοῦ ἀπαθοῦς, δηλονότι τοῦ Χριστοῦ ἐκμιμούμενος, ὡς ἀρνίον παρέδωκεν ἑαυτόν πρός σφαγήν ἑκούσιον εἰς τόν σφαγέα αὐτοῦ, τόν νομίσαντα ὅτι προσέφερε λατρείαν εἰς τόν Θεόν κατά τούς Κυριακούς λόγους: « …ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα, ἵνα πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ» (Ἰωάν. 16,2).

 Οἱ τοῦ Χριστοῦ μάρτυρες κατέχουσι ἐξέχουσαν θέσιν εἰς τήν χορείαν τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας. Καί τοῦτο, διότι τό ὑπέρ τοῦ φωτός τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας ἐκχυθέν αὐτῶν αἷμα κατέστησεν αὐτούς κοινωνούς τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ, «ὅστις τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ περιποιήσατο διά τοῦ αἵματος τοῦ ἰδίου», (Πράξ. 20,28). Ἐξ ἄλλου οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα καί ἄθεοι ὄντες ἐν τῷ κόσμῳ, ὡς λέγει ὁ σοφός Παῦλος, οἱ ποτέ ὄντες μακράν, ἐγγύς ἐγενήθητε ἐν τῷ αἵματι τοῦ Χριστοῦ… ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστέ ξένοι καί πάροικοι, ἀλλά συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ», (Ἐφ. 2, 12-19).

 Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, τό αἷμα τῶν μαρτύρων εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον κατέστησεν αὐτούς συμπολίτας τῶν ἐν οὐρανοῖς πρωτοτόκων ἁγίων καί οἰκείων τοῦ Θεοῦ. Ἡ δέ μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων εἰς τοῦτο ἀκριβῶς μᾶς καλεῖ, νά γίνωμεν συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ. «Ἑτίμησας τόν μάρτυρα τῇ παρουσίᾳ; Τίμησον αὐτόν καί τῇ διορθώσει τῶν οἰκείων μελῶν. Τιμή γάρ μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος», λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος. Καί τοῦτο διότι: «πᾶσα ἄτακτος προσκόλλησις εἰς τά τοῦ σώματος καί εἰς τήν ματαιότητα τοῦ παρόντος κόσμου ἀποτελεῖ ὄγκον καί βάρος παρεμποδίζον ἡμᾶς, ἵνα τρέχωμεν τόν καλόν ἀγῶνα, τόν «προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα», (Ἑβρ. 12,1), ἀποθέμενοι τό βάρος τῶν βιοτικῶν πραγμάτων καί τῶν ἐπ’ αὐτοῖς φροντίδων καί μετ’ αὐτῶν τήν ὀλιγωρίαν καί τήν ραθυμίαν», λέγει ὁ ἑρμηνευτής Οἰκουμένιος.

 Ὁ σήμερον ἑορταζόμενος ἅγιος Μάρτυς Φιλούμενος, μέτοχος γενόμενος τοῦ νέφους, δηλαδή τοῦ πλήθους τῶν μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ δέν ἐμαρτύρησεν ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ μόνον, ἀλλά ἐξακολουθεῖ νά μαρτυρῇ ὑπέρ τῆς ἀληθείας καί τῆς ἐν Χριστῷ σῳζούσης πίστεως ἐν οὐρανοῖς, ἀοράτως συνών μεθ’ ἡμῶν.

 Τῆς εὐλογίας καί τῆς δυνάμεως ταύτης τοῦ ἁγίου ἡμῶν μάρτυρος Φιλουμένου ἀπολαμβάνομεν πάντες οἱ φιλομάρτυρες οἱ τιμῶντες τήν μνήμην αὐτοῦ. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι οἱ μάρτυρες, ἔχοντες τήν ἰσχύν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, θραύουν τῶν δαιμόνων τά ἀνίσχυρα θράση, ὡς λέγει καί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας: «Ὁ Μάρτυς σου Κύριε ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτοῦ, τὸ στέφος ἐκομίσατο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· ἔχων γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλεν, ἔθραυσε καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀναφερόμενος εἰς τήν δύναμιν τῶν μαρτύρων λέγει: «Μνήμην μαρτύρων ἐπιτελοῦμεν καί σύ ἀθυμεῖς καί ἀναπέπτωκας; δέον ἐστι σε παραγενέσθαι καί ἰδεῖν τόν διάβολον ἡττώμενον καί μάρτυρα νικῶντα».

Κατά δέ τόν ἅγιον Ἰουστῖνον, «τῶν ἁγίων μαρτύρων τά σώματα φυλακτικά ὄντα ἀπό τῆς τῶν δαιμόνων ἐπιβουλῆς καί ἰαματικά νοσημάτων τῶν κατά τήν ἰατρικήν τέχνην ἀνιάτων».

 Ἐπειδή ἀκριβῶς οἱ μάρτυρες δέν ἠρνοῦντο τόν Χριστόν ἐν ὄψει τῶν ἐπικειμένων βασανιστηρίων ὡς καί κατά τήν ὥραν τοῦ φρικτοῦ αὐτῶν θανάτου, ἡ ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου αὐτῶν καλεῖται γενέθλιος ἡμέρα. Αὐτῆς ταύτης τῆς γενεθλίου ἡμέρας τοῦ ἅἁγίου Ἱερομάρτυρος Φιλουμένου ἐπιτελοῦμεν καί ἡμεῖς σήμερον ἐν αὐτῷ τῷ τόπῳ τῷ ἱερῷ, ἔνθα ἔστησαν οἱ πόδες τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ κατά τήν συνάντησιν αὐτοῦ μετά τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός, τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος καί ἰσαποστόλου Φωτεινῆς ἐπί τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ.

 Ὁ ἅγιος Φιλούμενος μέτοχος γενόμενος τῆς «Ἐκκλησίας τῶν Πρωτοτόκων ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων», (Ἑβρ. 12,23), «παρρησίαν ἔχει πρός τόν Θεόν», (Ἰωάν. 2,28) «Καί  αὕτη ἐστίν ἡ παρρησία ἥν ἔχομεν πρός τόν Θεόν, ὅτι ἐάν τι αἰτώμεθα κατά τό θέλημα Αὐτοῦ, ἀκούει ἡμῶν», (Α’ Ἰωάν. 5,14). Τήν παρρησίαν δέ ταύτην ἐπέτυχε ὁ ἐκ Κύπρου ὁρμώμενος ἱερομάρτυς Φιλούμενος δι’ ὑπομονῆς καί ἀμεταθέτου γνώμης ἐν τῇ διακονίᾳ αὐτοῦ εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἁγίων Τόπων, δηλονότι τῶν Ἱεροσολύμων ὡς μέλος τοῦ σώματος τῆς γεραρᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος.

 Οὗτος ὁ μάρτυς τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ «διά τῆς ὑπομονῆς κατηγωνισάμενος τόν ἄδικον ἄρχοντα τόν διάβολον καί οὕτως τόν τῆς ἀφθαρσίας στέφανον ἀπολαβών σύν τοῖς ἀποστόλοις καί πᾶσι τοῖς δικαίοις ἀγαλλιώμενος δοξάζει τόν Θεόν Πατέρα Παντοκράτορα καί εὐλογεῖ τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν τόν Σωτῆρα τῶν ψυχῶν ἡμῶν καί Κυβερνήτην τῶν σωμάτων ἡμῶν καί ποιμένα τῆς κατά τήν οἰκουμένην Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

 Δεηθῶμεν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ ἑορταζομένου ἁγίου ἡμῶν Πατρός καί μάρτυρος Φιλουμένου καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Σύν μάρτυσιν πᾶσι καί σύν ἀθλοφόροις Φιλούμενε ἱερομάρτυς, προφήταις, ἀποστόλοις, ὁσίοις, ἱεράρχαις, δικαίοις, σύν τῇ Θεοτόκῳ, πρέσβευε λύσιν πταισμάτων καί τῶν ἀμπλακημάτων δοθῆναι ἱλασμόν, εἰρήνην, πίστει τοῖς τήν φωσφόρον καί θείαν μνήμην τελοῦσί σου», Ἀμήν.

Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε μεσημβρινή τράπεζα, παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ ἱδρυτοῦ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, τοῦ ἐπί τοῦ φρέατος τοῦ Ἰακώβ ἐπ’ ὀνόματι τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος καί ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/QCWHbViSWRw