Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τήν Πέμπτην, 23^ην Ὀκτωβρίου/5^ην Νοεμβρίου 2020, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ὅλη, ἰδίᾳ ὅμως ἡ τῶνἹεροσολύμων, ἀναμιμνῄσκεται τόν ἅγιον Ἰάκωβον ὡς τόν υἱόν Ἰωσήφ τοῦ Μνήστορος καί ἀδελφόν τοῦ Κυρίου, Ἀδελφόθεον κατά τόν νόμον, –”οἱ ἀδελφοί Αὐτοῦ Ἰάκωβος καί Ἰωσῆς καί Συμεών καί Ἰούδας” ,(Ματθ. 13,55-56), χειροτονηθέντα ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου καί ἐγκατασταθέντα ὡς  πρῶτον  Ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, «Ὁ τοῦ Πατρός μονογενής Θεός Λόγος, ἐπιδημήσας πρός ἡμᾶς ἐπ’ ἐσχάτων, τῶν ἡμερῶν Ἰάκωβε θεσπέσιε, πρῶτόν σε ἀνέδειξε τῶν Ἱεροσολύμων, Ποιμένα καί Διδάσκαλον, καί πιστόν οἰκονόμον, τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν·», λέγει το τροπάριον περί τούτου. Ἔπειτα ἀναμιμνῄσκεται αὐτόν καί ὡς συγγραφέα τῆς ἰδίας αὐτοῦ ἐπιστολῆς εἰς τήν Καινήν Διαθήκην καί ὡς Πρόεδρον τῆς Α΄ Ἀποστολικῆς Συνόδου εἰς Ἱερουσαλήμ τό ἔτος 49 μ.Χ. καί διαδραματίσαντα σημαντικόν ρόλον (Πράξ. 15,13) εἰς τήν ἀπόφασιν αὐτῆς, ὅτι καί τά ἔθνη γίνονται δεκτά εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἄνευ περιτομῆς καί διά τῆς τηρήσεως τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, μόνον εἰς τήν  ἀπαγόρευσιν τῆς πορνείας, τῆς βρώσεως αἵματος, πνικτοῦ ζώου καί εἰδωλοθύτων, (Πράξ. 15,20). Τόν Ἅγιον Ἰάκωβον τόν Ἀδελφόθεον, συμφώνως καί πρός μαρτυρίαν τοῦ Ἰωσήπου, κατεκρήμνισαν οἱ Ἰουδαῖοι ἀπό τοῦ πτερυγίου τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος, ἐπειδή ὡμολόγησε τόν Ἰησοῦν ὡς τόν Χριστόν.

Ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰακώβου ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς τόν ἱερόν αὐτοῦ Ναόν, τόν μεταξύ τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καί τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων,  τοῦ Ἀντιπροσώπου τῆς Ρωσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς εἰς Ἱεροσόλυμα (MISSIA) Ἀρχιμανδρίτου Δομετιανοῦ, τοῦ Ἀρχιδιακόνου Μάρκου καί τῶν ἐφημερίων τοῦ Ναοῦ π. Φάραχ / Χαραλάμπους Μπαντούρ καί π. Χάδερ / Γεωργίου Μπαράμκη καί τοῦ Πρεσβυτέρου Συμεών ἐκ Ναζαρέτ, ψαλλόντων τοῦ Ἱεροδιακόνου Συμεών, Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, τοῦ κ. Βασιλείου Γκοτσοπούλου δεξιά ἑλληνιστί καί τοῦ κ. Ριμόν Κάμαρ ἀριστερά ἀραβιστί, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ὡμίλησε διά τοῦ κάτωθι κηρύγματος Αὐτοῦ :

«Ἐγγίσατε τῷ Θεῷ καί ἐγγιεῖ ὑμῖν. Καθαρίσατε χεῖρας ἁμαρτωλοί καί ἁγνίσατε καρδίας δίψυχοι… ταπεινώθητε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου καί ὑψώσει ὑμᾶς», (Ἰακ. 4,8-10), κηρύττει ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ φερωνύμῳ τούτῳ Ναῷ τοῦ ἁγίου Ἰακώβου, ἵνα  εὐχαριστιακῶς μεγαλύνωμεν τήν ἑόρτιον μνήμην τοῦ πρωτοθρόνου Ἱεράρχου τῶν Ἱεροσολύμων, τοῦ θείου κήρυκος τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ κληθέντος Δικαίου καί Ἀδελφοθέου.

Κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ἐθεωρεῖτο «στῦλος τῆς Ἐκκλησίας», (Γαλ. 2,9), ἀλλά καί διδάσκαλος μεγάλου κύρους, ὡς καταδείκνυται ἐν τῇ Καθολικῇ αὐτοῦ ἐπιστολῇ  (Ἰακ. 3,1). «Μή πολλοί διδάσκαλοι γίνεσθε, ἀδελφοί μου, εἰδότες ὅτι μεῖζον κρῖμα ληψόμεθα», (Ἰακ. 3,1).

«Ἐγγίσατε τῷ Θεῷ καί ἐγγιεῖ ὑμῖν» (Ἰακ. 4,8). Πλησιάσατε εἰς τόν Θεόν καί θά πλησιάσῃ καί ὁ Θεός εἰς ἐσᾶς, παραγγέλλει ὁ ἅγιος Ἰάκωβος, ἀκούων προφανῶς εἰς τήν προτροπήν τοῦ Κυρίου λέγοντος: «ἐπάρατε τάς κεφαλάς ὑμῶν, διότι ἐγγίζει ἡ ἀπολύτρωσις ὑμῶν», (Λουκ. 21, 28). Ἀναθαρρήσατε, διότι πλησιάζει ἡ ἀπολύτρωσις καί τελεία ἀπαλλαγή σας ἀπό τά δεινά τοῦ παρόντος βίου.

Ὄντως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ζῶμεν εἰς καιρούς, οἱ ὁποῖοι ἀπαιτοῦν ἐπειγόντως τήν ἄσκησιν τῶν καλῶν ἐν Χριστῷ ἔργων καί πράξεων ἡμῶν κατά τόν θεῖον Παῦλον λέγοντα: «Καί τοῦτο, εἰδότες  τόν καιρόν, ὅτι ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι· νῦν γάρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἤ ὅτε ἐπιστεύσαμεν, ἡ νύξ προέκοψεν, ἡ δέ ἡμέρα ἤγγικεν. Ἀποθώμεθα οὖν τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός», (Ρωμ. 13, 11-12).

Ἑρμηνεύοντες τούς λόγους τούτους, ὁ μέν ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «Ἀποθώμεθα» σημαίνει: «ἀποδυσώμεθα τάς φαντασίας, ἀπαλλαγῶμεν τῶν ὀνειράτων τοῦ παρόντος βίου, ἀποθώμεθα τόν βαθύν ὕπνον». Μέ ἄλλα λόγια, τά ἔργα τῆς ἁμαρτίας εἶναι ἔργα σκότους, διότι προέρχονται ἐκ τοῦ σκοτισμοῦ τῆς ἀγνοίας καί τῆς πλάνης. Ὁ δέ Ζιγαβηνός λέγει: «ἐνδυσώμθα ὅπλα τοῦ φωτός ἤγουν ἡμέρας, πᾶσα ἀρετή ὁπλίζουσα μέν ἐνταῦθα [ἐπί τῆς γῆς]… φαιδρύνουσα δέ ἐκεῖ καί λαμπρύνουσα». Μέ ἄλλα λόγια, οἱ φίλοι τοῦ Χριστοῦ εἶναι στρατιῶται ἐν μέσῳ ποικίλων καί ἐπικινδύνων ἀοράτων καί ὁρατῶν ἐχθρῶν. Ἡ ζωή τῶν Χριστιανῶν εἶναι ζωή πάλης καί ἀγῶνος καί διά τοῦτο δέον νά θεωρῶνται ὡς γυμνοί καί ἀνυπεράσπιστοι, ἐφ’ ὅσον δέν φέρουν τόν ὁπλισμόν τοῦ φωτός τοῦ Χριστοῦ.

«Καθαρίσατε χεῖρας ἁμαρτωλοί καί ἁγνίσατε καρδίας, δίψυχοι», (Ἰακ. 4, 9). Κατά τούς ἑρμηνευτάς, ἡ καρδία εἶναι ἡ ἕδρα τῶν ἐλατηρίων, κινήτρων καί τῶν διαθέσεων. Διά τοῦτο αἱ καρδίαι μας πρέπει νά γίνουν εὐθεῖαι καί εἰλικρινεῖς, ἐλεύθεραι πάσης ὑποκρισίας, μόνον κίνητρον ἔχουσαι νά ἀρέσουν εἰς τόν Θεόν.

Ἑρμηνεύων τούς λόγους «ἁγνίσατε καρδίας, δίψυχοι», ὁ μέν Οἰκουμένιος γράφει: «Διψύχους τούς μή καθ’ ἕνα τρόπον ζῆν αἱρουμένους λέγει [ὁ Ἀπόστολος], ἀλλ’ ἀγομένους καί περιφερομένους ἐν τῇ κυβείᾳ [= ἀπάτῃ] τῶν ἀνθρώπων. Οὐ γάρ εἰσι μονότροποι ἐν οἴκῳ ὑπό Κυρίου κατοικιζόμενοι». Ὁ δέ ἅγιος Θεοφύλακτος λέγει:  «Ἀλλ’ ἀγομένους καί πειθομένους διηνεκῶς τῇ βίᾳ τῶν ἀνθρώπων».

«Ταπεινώθητε ἐνώπιον Κυρίου καί ὑψώσει ὑμᾶς», (Ἰακ. 4,10). Ταπεινωθῆτε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί θα σᾶς ὑψώσῃ εἰς μέν τήν παροῦσαν ζωήν διά τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἠθικῆς τελειοποιήσεως, εἰς δέ τήν μέλλουσαν διά τῆς αἰωνίου του δόξης καί μακαριότητος, διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος, ἐπικαλούμενος τόν ψαλμῳδόν λέγοντα: «Ὁ Θεός ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν», (Ψαλμ. 3,34 / Ἰακ. 4,6). Τοῦτο ἐλέχθη ὑπό τοῦ Σολομῶντος, -κατά τόν Ἱερόν Χρυσόστομον- ὄχι διά νά δηλώσῃ, ὅτι ὁ Θεός ἔχει ἀνάγκην νά συνάψῃ μάχην πρός τόν ὑπερήφανον, ἀλλ’ ἵνα τό σφοδρόν τῆς ἀπεχθείας ἐνδείξηται πρός τόν ὑπερήφανον».

Πράγματι, ὁ Θεός ἀπεχθάνεται τόν ὑπερήφανον καί τοῦτο διότι, κατά τόν ὅσιον Ἰωάννην τῆς Κλίμακος -«ὑπερηφανία ἐστί Θεοῦ ἄρνησις, ἐκστάσεως [= παραφροσύνης] πρόδρομος καί Θεοῦ ἀντίπαλος». Καί προσθέτει λέγων:  «Ἄκουσα κάποιον ἀξιοσέβαστον ἄνδρα νά λέγῃ: Ὑπόθεσε ὅτι εἶναι δώδεκα τά πάθη τῆς ἀτιμίας. Ἐάν ἕνα ἀπό αὐτά, τήν οἴησιν, τήν ἀγαπήσῃς ὁλόψυχα, αὐτή θά ἀναπληρώσῃ τόν τόπον καί τῶν ὑπολοίπων ἕνδεκα».

Ἡ διδασκαλία αὕτη τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, ἀπευθύνεται ὄχι μόνον εἰς τούς Χριστιανούς, ἀλλά εἰς πάντας τούς ἀγαπῶντας τόν Θεόν, «Ὅς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν», (Α΄ Τιμ. 2,4), κατά τόν σοφόν Παῦλον. Ἰδού λοιπόν δια τί ὁ ὑμνῳδός ἐγκωμιάζει τόν θεσπέσιον Ἰάκωβον λέγων:  «Ὁ τοῦ Πατρός μονογενής Θεός Λόγος, ἐπιδημήσας πρός ἡμᾶς ἐπ’ ἐσχάτων, τῶν ἡμερῶν Ἰάκωβε θεσπέσιε, πρῶτόν σε ἀνέδειξε τῶν Ἱεροσολύμων, Ποιμένα καί Διδάσκαλον, καί πιστόν οἰκονόμον, τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν· ὅθεν σε πάντες τιμῶμεν Ἀπόστολε».

Χαίρεται καί ἀγάλλεται ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἐπί τῇ ἑορτίῳ ταύτῃ μνήμῃ τοῦ πρώτου Ἱεράρχου καί Πάτρωνος αὐτῆς, Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, διότι οὗτος λαβών τήν παρ’ αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ἀποστολικήν χειροτονίαν, ἐγένετο ὁ θεμελιωτής τοῦ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ συσταθέντος συνοδικοῦ διοικητικοῦ συστήματος τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ἐσφράγισε δέ τήν ὑπό τοῦ «τῆς πίστεως ἡμῶν ἀρχηγοῦ καί τελειωτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ», (Ἑβρ. 12,2), ἀνατεθεῖσαν αὐτῷ ἀποστολικήν Διακονίαν, διά τοῦ μαρτυρικοῦ αὐτοῦ αἵματος.

Ἀψευδής, πιστός καί ζῶν μάρτυς τῆς ἱερᾶς ταύτης παρακαταθήκης τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, ἵσταται ἑδραῖον τό ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ διεσπαρμένον Χριστεπώνυμον ποίμνιον μετά τῆς πνευματικῆς καί Ἐκκλησιαστικῆς αὐτοῦ Ἀρχῆς, τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, τῆς ἀμεταθέτως ἀκουούσης εἰς τό παράγγελμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον· ὅτι εὐδόκησεν ὁ Πατήρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τήν βασιλείαν [τῶν οὐρανῶν]», (Λουκ. 12,32). «Καί ἀπό Ἱεροσολύμων μή χωρίζεσθαι», (Πράξ. 1,4), ἀλλά καί τήν προτροπήν τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου: «Μακροθυμήσατε οὖν ἀδελφοί καί ὑμεῖς, στηρίξατε τάς καρδίας ὑμῶν, ὅτι ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου ἥγγικεν», (Ἰακ. 5, 7-8). Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν:

«Τῆς κατά σάρκα Κυρίου, ἐπιδημίας Σοφέ, ἀδελφός ἀνεδείχθης, μαθητής καί αὐτόπτης, τῶν θείων μυστηρίων, φυγάς σύν αὐτῷ, ἐν Αἰγύπτῳ γενόμενος, σύν Ἰωσήφ τῇ Μητρί τε τοῦ Ἰησοῦ, μεθ’ ὧν πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς» Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί ἀπηλλαγμένα τῆς λοιμώδου νόσου τοῦ κορωνοϊοῦ.

Ἠκολούθησεν ἡ ἄνοδος διά τῶν βαθμίδων τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου εἰς τό Πατριαρχεῖον, ἡ διανομή τῶν ἀρτιδίων ὑπό τῆς ὑπευθύνου τοῦ ἀρτοποιείου Γεροντίσσης Σεραφείμας καί ἡ προσφώνησις τοῦ Μακαριωτάτου εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Πατριαρχείου, ὡς ἕπεται:

«Τόν γόνον σε τοῦ Ἰωσήφ, καί Ἱεροσολύμων τόν πρῶτον Ἱεράρχην, Ἰάκωβε θεόπτα, καί τοῦ Κυρίου ἀδελφόν, ὕμνοις ἐγκωμίων ἀνυμνοῦμεν εὐσεβῶς, καί μακαρίζομεν», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Εὐάγγελε Βλιώρα,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

 Εὐφραίνεται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί δή ἡ τῶν Ἱεροσολύμων ἐπί τῇ ἑορτίῳ μνήμῃ τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου καί Μάρτυρος Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τοῦ καί πρώτου τιμήσαντος τόν ἐπισκοπικόν θρόνον, τουτέστιν τήν καθέδραν τῆς λειτουργικῆς καί θείας εὐχαριστιακῆς συνάξεως αὐτῆς.

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ καί Δίκαιος ἐπικληθείς, ἐχειροτονήθη ἐπίσκοπος ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀναδειχθείς οὕτω πρῶτος ποιμήν, δηλονότι Ἱεράρχης Ἱεροσολύμων, διδάσκαλος καί πιστός οἰκονόμος τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν. Διό καί ἔτυχε τοῦ Ἀποστολικοῦ ἀξιώματος.

Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας (+104 μ. Χ), ἐξαίρων τήν σημασίαν τήν θεσμικήν τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος διά τήν Ἐκκλησίαν, ὁμιλεῖ περί «προκαθημένου ἐπισκόπου εἰς τόπον Θεοῦ» καί σημεῖον ἑνότητος. «Σπουδάσατε πάντα πράττειν, προκαθημένου τοῦ ἐπισκόπου εἰς τόπον Θεοῦ … Μηδέν ἔστω ἐν ὑμῖν, ὅ δυνήσεται ὑμᾶς μερίσαι· ἀλλ’ ἑνώθητε τῷ ἐπισκόπῳ, ὑποτασσόμενοι τῷ Θεῷ δι’ αὐτοῦ ἐν Χριστῷ», (πρός Μαγν. 6).

Ἐξάλλου, ψάλλει ὁ Δαυΐδ, «ὁ Θεός κάθηται ἐπί θρόνου ἁγίου αὐτοῦ», (Ψαλμ. 46,8). Ἐπί τοῦ ἁγίου τούτου θρόνου κάθηται ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ Αὐτοῦ ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, συμπαρακαθημένων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Αὐτοῦ, οἵτινες μετά τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων ἀκαταπαύστως προσάγουσι τῷ Θεῷ δοξολογίαν, τήν καθισταμένην ὡς τό πρότυπον τῆς ἐπιγείου δοξολογίας, διό καί τάξις συνέχει πάντα τά τῆς ἐπουρανίου καί ἐπιγείου Ἐκκλησίας.

Τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τούτου θρόνου τῆς πόλεως τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ, οἰκονόμος μέγας ἀνεδείχθη ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος, ὁ ὁποῖος διά τοῦ μαρτυρικοῦ αὐτοῦ αἵματος ἐσφράγισε τήν ἀνά τούς αἰῶνας ἀποστολικήν διαδοχήν διά τῶν ἑκάστοτε προκαθημένων Ἐπισκόπων καί Πατριαρχῶν τοῦ θρόνου τοῦ τόπου τῆς Σταυρώσεως καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, κεφαλῆς ὄντος τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, (Κολ. 1, 18).

Στοιχοῦσα ἡ Γεραρά τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἡμῶν Ἀδελφότης εἰς τό παράγγελμα τοῦ θείου Παύλου: «Τήν παρακαταθήκην φύλαξον», (Α΄Τιμ. 6,20), κατῆλθεν ἐν τῷ ἐπωνύμῳ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, ἔνθα ἐτελέσθη Πατριαρχικόν συλλείτουργον εἰς δόξαν τοῦ ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τιμήν τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, συμπροσευχομένων Ἡμῖν τῶν ἐν Ἱερουσαλήμ παροικούντων εὐλαβῶν Χριστιανῶν καί προσκυνητῶν.

Μετά δέ τοῦ ψαλμωδοῦ εἴπωμεν: «Ἅπαξ ὤμοσα ἐν τῷ ἁγίῳ μου -λέγει Κύριος ὁ Θεός- εἰ ψεύσομαι·  τό σπέρμα αὐτοῦ εἰς τόν αἰῶνα μενεῖ καί ὁ θρόνος αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος ἐναντίον μου καί ὡς ἡ σελήνη κατηρτισμένη εἰς τόν αἰῶνα», (Ψαλμ. 88, 36-38).

Ἅγιε Ἀδελφόθεε Ἰάκωβε, ὁ στῦλος τῆς Ἐκκλησίας, Χριστόν τόν Θεόν, ἱκέτευε τοῦ σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν, δωρηθῆναι εἰρήνην τῇ περιοχῇ ἡμῶν καί διαφυλαχθῆναι τόν Ἱεροσολυμιτικόν τοῦτον Πατριαρχικόν θρόνον εἰς αἰῶνας. Ἀμήν. Ἔτη Πολλά!

Ἠκολούθησεν ἡ κατά τήν παράδοσιν ἀπόδοσις τῶν κλειδῶν τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου εἰς τούς Ἐπιτρόπους τοῦ ναοῦ τούτου

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας