Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

Τήν Παρασκευήν, 23^ην Ὀκτωβρίου /5^ην Νοεμβρίου 2010, τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἑώρτασε τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου ὡς Θρονικήν ἑορτήν, καθ’ ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος εἶναι ὁ πρῶτος ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, ἐξ οὗ ἕλκουν τήν διαδοχήν αὐτῶν πάντες οἱ Προκαθήμενοι αὐτῆς. Ἡ ἑορτή ἔλαβε χώραν εἰς τόν Καθεδρικόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, τόν συνδέοντα δι’ ἐσωτερικῆς διαβάσεως τό Κεντρικόν Μοναστήριον τῶν Ἁγιοταφιτῶν μετά τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως. Τόν ναόν τοῦτον ἔχει παραχωρήσει τό Πατριαρχεῖον πρός χρῆσιν ὑπό τῶν Ἀραβοφώνων αὐτοῦ Ὀρθοδόξων πιστῶν. Εἰς τόν ναόν τοῦτον κατῆλθε διά τήν χοροστασίαν ἐν τῷ Ἑσπερινῷ ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας Ἁγιοταφιτῶν ἀπό τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου.

Εἰς τόν αὐτόν Ναόν ὁ Μακαριώτατος προεξῆρξε τῆς θ. Λειτουργίας ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί ἀραβοφώνων ἐγγάμων Πρεσβυτέρων, ψαλλόντων τῶν χορῶν τοῦ Πατριαρχείου δεξιά ἑλληνιστί καί τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ἀριστερά ἀραβιστί, τῇ παρουσίᾳ τῆς κ. Ἀσπασίας Μήτση, ἐκπροσώπου τοῦ Κεντρικοῦ Προξενείου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα καί τῇ κατανυκτικῇ συμμετοχῇ τῶν μελῶν τῆς ἀραβοφώνου ἑνορίας τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου καί τῆς Ἑλληνικῆς παροικίας. Εἰς τό Κοινωνικόν ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἔχοντα οὕτως ἑλληνιστί:

«Μακάριος ἀνήρ, ὅς ὑπομένει πειρασμόν, ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τόν στέφανον τῆς ζωῆς, ὅν ἐπηγγείλατο ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν (Ἰάκ. Α, 12)», κηρύττει ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος εἰς τήν καθολικήν αὐτοῦ ἐπιστολήν.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί.

Μακάριος ὄντως καί δόκιμος-ἄξιος τοῦ στεφάνου τῆς ζωῆς Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἀνεδείχθη καί ὁ σήμερον τιμώμενος ἐν τῷ ἐπωνύμῳ αὐτοῦ Ναῷ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος καί πρῶτος Ἱεράρχης τῶν Ἱεροσολύμων, δηλονότι ὁ πρῶτος Ἐπίσκοπος τῆς μητρός πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν.

Τοσοῦτον δέ μεγάλη ἦτο ἡ ἀγάπη τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου πρός τόν Θεόν, ὥστε συνεχῶς προσηύχετο γονυπετής «προσκυνῶν τῷ Θεῷ καί αἰτούμενος ἄφεσιν τοῦ λαοῦ καί δικαιοσύνην», ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Εὐσέβιος εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν αὐτοῦ ἱστορίαν (Εὐσεβ. Ἐκκλησ. Ἱστορία, ΙΙ, 23).

Τήν ἀγάπην του εἰς τόν Θεόν τήν ἐκφρασθεῖσαν διά τῆς ὑπερβαλλούσης δικαιοσύνης αὐτοῦ, ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ἐπεσφράγισεν διά τοῦ μαρτυρικοῦ αὐτοῦ θανάτου ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ζῶντος Ἡλίου τῆς Δικαοσύνης. Κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ ἱστορικοῦ Ἡγησίππου πού ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος, ὀλίγον πρό τῆς πολιορκίας τῶν Ἱεροσολύμων ὑπό τῶν Ρωμαίων περί τῷ 62 μ.Χ. ἐθανατώθη, ριφθείς ἐκ τοῦ ἱεροῦ κάτω, λιθοβοληθείς καί πληγείς διά ροπάλων κατά τήν ἑορτήν τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Πάσχα, ὅταν τοῦ ἐζητήθη ἐνώπιον τοῦ λαοῦ νά δώσῃ τήν μαρτυρίαν περί τοῦ Ἰησοῦ, καί ὡμολόγησεν οὗτος ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ὁ καθήμενος εἰς τά δεξιά τῆς μεγαλωσύνης. «Ἀπάγγειλον ἡμῖν», ἔλεγον οἱ φονεύσαντες τόν δίκαιον Ἰάκωβον, «τίς ἡ θύρα τοῦ Ἰησοῦ» καί ἀπεκρίνατο [Ἰάκωβος] φωνῇ μεγάλῃ «τί μέ ἐπερωτᾶτε περί τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί Αὐτός κάθηται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐκ δεξιῶν τῆς μεγάλης δυνάμεως καί μέλλει ἔρχεσθαι ἐπί τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ»…καί ἐπλήρωσαν τήν γραφήν ἐν τῷ προφήτῃ Ἠσαΐᾳ γεγραμμένην, «ἄρωμεν τόν δίκαιον, ὅτι δύσχρηστος ἡμῖν ἐστιν» (Ἠσ. 3,10).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν μαρτυρίαν της δικαιοσύνης τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ καθημένου ἐν τῷ οὐρανῷ ἐκ δεξιῶν τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἀλλά καί τῆς μελλούσης ἐλεύσεως Αὐτοῦ, δηλονότι τῆς δευτέρας Αὐτοῦ παρουσίας καί τελικῆς κρίσεως μαρτυρεῖ καί εὐαγγελίζεται ἡ ἁγία τοῦ Θεοῦ ἡμῶν Ἐκκλησία καί μάλιστα ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, διά τοῦ τάγματος τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, ἀλλά καί διά τοῦ εὐσεβοῦς Χριστεπωνύμου αὐτῆς πληρώματος, ἔχουσα ὡς παράδειγμα αὐτῆς τόν Ἅγιον Ἰάκωβον τόν καί πρῶτον αὐτῆς Ἱεράρχην, ποιμένα καί διδάσκαλον. «Τοῦ ἀρχιποίμενος Χριστοῦ», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός, «ἀδελφός χρηματίσας καί διάδοχος καί ἐν Ἀποστόλοις ἐπίσημος, τοῦ ὑπέρ Αὐτοῦ θάνατον ἠγάπησας καί τό μαρτύριον οὐκ ἐπῃσχύνθης, Ἰάκωβε ἔνδοξε».

Τό μαρτύριον δέ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι τό μαρτύριον τῆς ἀγάπης καί τῆς δικαιοσύνης τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Σωτῆρος καί λυτρωτοῦ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι τό μαρτύριον, ἐπαναλαμβάνομεν, τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον μαρτύριον δέν ἐπῃσχύνθη ὁ ἀπόστολος διδάσκαλος καί διάδοχος τοῦ Χριστοῦ, Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος.

Τό μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ὡς τοῦ πρώτου ποιμένος καί πιστοῦ οἰκονόμου τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τό ἀπαράτρεπτον τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Μέ ἄλλα λόγια, ὅπως ὁ Χριστός ἀναδεικνύεται ὁ λίθος, ὅν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες εἰς κεφαλήν γωνίας, οὕτω καί ὁ δίκαιος Ἰάκωβος ὁ κριθείς δύσχρηστος ἀναγνωρίζεται ὡς ὁ λειτουργός «τῆς ὑγιαινούσης (Α’ Τιμ. 1,10) ἀποστολικῆς διδασκαλίας καί διαδοχῆς», «τῆς σκηνῆς τῆς ἀληθινῆς», δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, «ἥν ἔπηξεν ὁ Κύριος καί οὐκ ἄνθρωπος» (Ἑβρ. 8,2) κατά τόν μέγαν Παύλον.

Κληρονόμοι καί κοινωνοί γενόμενοι καί ἡμεῖς, κλῆρος καί λαός διά τοῦ Βαπτίσματος, τῆς μεγαλωσύνης τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ (Β’ Κορ. 4,6) καλούμεθα νά προσπαθήσωμεν ἕνας ἕκαστος ἐξ ἡμῶν νά παραστήσωμεν ἑαυτούς εἰς τόν Θεόν δεδοκιμασμένους καί ἐργάτας τελείους.

Τό καλόν δηλονότι ἔργον μας νά μήν μᾶς ἐντροπιάζῃ, ἀλλά νά διδάσκῃ ὀρθῶς τόν λόγον τῆς ἀληθείας. «Σπούδασον», παραγγέλλει ὁ σοφός Παύλος εἰς τόν μαθητήν αὐτοῦ Τιμόθεον «σαυτόν δόκιμον παραστῆσαι τῷ Θεῷ, ἐργάτην ἀνεπαίσχυντον, ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς ἀληθείας» (Β’ Τιμ. 2,15) «Γιγνώσκοντες», λέγει ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος «ὅτι τό δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως κατεργάζεται ὑπομονήν (Ἰάκ. 1’3.). Μέ ἄλλα λόγια, θά χαίρετε εἰς τάς θλίψεις καί τούς πειρασμούς, ὅταν ἔχητε τήν γνῶσιν, ὅτι τό να δοκιμάζεται ἡ πίστις σας διά τῶν θλίψεων, δημιουργεῖ ὡς ἀποτέλεσμα ἀσφαλές καί πλῆρες σταθεράν ὑπομονήν».

Τόν δίκαιον καί πρωτόθρονον τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν Ἅγιον Ἱεράρχην καί ἀπόστολον τοῦ Χριστοῦ ἱκετέυσωμεν καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ λέγοντες: «Ἀπόστολε Χριστοῦ, καί αὐτόπτα καί μάρτυς, Ἰάκωβε σοφέ, Ἀδελφόθεε μάκαρ τούς πίστει ἑορτάζοντας τό σεπτόν σου μνημόσυνον, ἐλευθέρωσον τῶν συνεχόντων πταισμάτων, ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, τούς οὐρανούς ἐμβατεύων, δυνάμει τοῦ  Πνεύματος». Ἀμήν.

Μετά τήν διανομήν τοῦ ἀντιδώρου ὁ Μακαριώτατος καί ἡ συνοδεία Αὐτοῦ ἐνδεδυμένοι, ἀκολουθούντων τῶν πιστῶν, ἀνῆλθον τάς βαθμίδας τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου. Εἰς τήν κορυφήν αὐτῶν πρό τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἠνώθησαν τῇ Πατριαρχικῇ Συνοδείᾳ οἱ ἀναμένοντες ἐνταῦθα Ἀρχιερεῖς καί ἄλλοι Ἁγιοταφῖται πατέρες καί ψάλλοντες κατηυθύνθησαν ἐν πομπῇ πρός τήν θύραν τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου. Διερχόμενοι δι’ αὐτῆς ἐλάμβανον τά κατά τήν συνήθειαν ἀρτίδια εὐλογίας. Ἐξελθόντες ἐκ τοῦ Μοναστηρίου ἀνῆλθον εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου εἰς τό Πατριαρχεῖον. Ἐνταῦθα ἀνεπέμφθη δέησις, ἐψάλη ὁ Πατριαρχικός πολυχρονισμός καί ὁ Μακαριώτατος ἐξεφώνησε τήν κάτωθι προσφώνησιν:

«Εὐφραίνεται ἐπί σοί, ἡ Ἐκκλησία Σου Χριστέ κράζουσα: Σύ μου ἰσχύς Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα», ψάλλει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐφραίνεται ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων καί μετ’ αὐτῆς ἡ γεραρά Ἁγιοταφιτκή ἡμῶν Ἀδελφότης ἐπί τά ἱερά μνημόσυνα τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τοῦ ἀναδειχθέντος πρώτου Ἱεράρχου τῶν Ἱεροσολύμων, ἀλλά καί ἀμέσου διαδόχου τῶν Ἀποστόλων.

Ἡ ἑορτή τῆς μνήμης τόσον τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, ὅσον καί τῶν Ἁγίων θεοσέπτων καί Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ἀποτελοῦν γεγονότα, τά ὁποῖα καθώρισαν τήν ἀρχήν, τό μέσον, ἀλλά καί τό τέλος τῆς ἱστορίας τῶν Ἱεροσολύμων. Καί κατά συνέπειαν τήν ἱεράν ἀποστολήν τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, ἡ ὁποία Ἀδελφότης ἀναδεικνύεται μέ τήν σειράν της ὁ θεματοφύλαξ τῶν μαρτυρίων τῆς ἀγάπης, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς εἰρήνης τοῦ σεσαρκωμένου Λόγου τοῦ Θεοῦ, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τήν ἀποστολήν δέ ταύτην συνεχίζει ἀδιακόπως μέχρι σήμερον τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων διά τῶν Ἱεραρχῶν καί Πατριαρχῶν αὐτοῦ: «Διαδέχεται». λέγει ὁ ἱστορικός Ἡγήσιππος, «τήν Ἐκκλησίαν μετά τῶν Ἀποστόλων ὁ ἀδελφός τοῦ Κυρίου Ἰάκωβος, ὁ ὀνομασθείς ὑπό πάντων δίκαιος ἀπό τῶν τοῦ Κυρίου χρόνων μέχρι καί ἡμῶν» ( Εὐσ. Ἐκκλησιαστ. ΙΙ, 23).

Τήν ἄχρι σήμερον ἀποστολικήν διαδοχήν τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τήν ὁποίαν ἐστερέωσεν ἡ εἰς Χριστόν πίστις τῶν μεγάλων θεοστέπτων καί Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης εὐχαριστιακῶς τιμᾷ καί γεραίρει ἡ Ἁγιοταφιτῶν σύναξις.

Τούτου ἕνεκεν ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων εὐφραίνεται καί σύν αὐτῇ ἅπαν τό γένος τό εὐσεβές τῶν Ρωμαίων Ὀρθοδόξων.

Εὐφραίνεται δέ ἡ Ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐξ οὗ ὁ σήμερον τιμώμενος πρωτόθρονος Ἱεράρχης αὐτῆς «εἴληφεν», ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, «καί τοῖς πᾶσι μετέδωσεν τόν φωτισμόν καί τήν γνῶσιν τῆς δικαιοσύνης τοῦ ὑπέρ ἡμῶν σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ». Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά.

Ἡ ἑορτή ἔληξεν ἐν εὐχαριστία τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν μέ τόν ἀδελφικόν ἀσπασμόν, τόν ἀσπασμόν τῆς χειρός καί τόν πολυχρονισμόν τοῦ Μακαριωτάτου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder