Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ (2016).
Τό Σάββατον, 23ην Ὀκτωβρίου/ 5ην Νοεμβρίου 2016, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, πρώτου Ἱεράρχου τῶν Ἱεροσολύμων εἰς τόν ἐπ᾽ ὀνόματι αὐτοῦ καθεδρικόν Ναόν, τόν συνδέοντα τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα ἐσωτερικῶς μετά τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, χρησιμοποιούμενον κατά τούς τελευταίους αἰῶνας διά τάς λατρευτικάς ἀνάγκας τῆς Ἀραβοφώνου Ἑλληνορθοδόξου Κοινότητος τῶν Ἱεροσολύμων.
Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὀνομάζεται Ἀδελφόθεος, διότι ὡς υἱός Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος, θεωρεῖται ἀδελφός τοῦ Κυρίου κατά τόν νόμον. Τοῦτον κατέστησεν ὁ Κύριος, ἵνα ᾖ μετά τήν Ἀνάστασιν καί τήν Ἀνάληψιν Αὐτοῦ πρῶτος Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων. Ἐν τῇ διακονίᾳ αὐτοῦ ταύτῃ διεδραμάτισε σπουδαῖον ρόλον εἰς τά πράγματα τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, προεξῆρξε τῆς Α´ Ἀποστολικῆς Συνόδου τῶν Ἱεροσολύμων τό ἔτος 49μ.Χ., γράψας τήν ἐν τῇ Καινῇ Διαθήκῃ Καθολικήν Ἐπιστολήν αὐτοῦ «ταῖς δώδεκα φυλαῖς τοῦ Ἰσραήλ ταῖς ἐν τῇ Διασπορᾷ» καί μαρτυρήσας μαρτύριον ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ, ὅτε ὡμολόγησεν τό ὄνομα Αὐτοῦ καί οἱ Ἰουδαῖοι κατεκρήμνΙσαν αὐτόν ἀπό τοῦ πτερυγίου τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος.
Εἰς τόν Ναόν τοῦτον προεξῆρξεν ἀφ᾽ Ἑσπέρας τοῦ Ἑσπερινοῦ καί ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θείας Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, καί Μιχαήλ Ἀρχιεπισκόπου τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς εἰς Ἑλβετίαν (ROCOR), Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, τοῦ ἐφημερίου τοῦ Ναοῦ τούτου πρεσβυτέρου π. Χαραλάμπους – Φάραχ Μπαντούρ, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ διακόνου π. Ἀγαπίου, ψάλλοντος δεξιά ἑλληνιστί καί ρωσσιστί τοῦ δέξιοῦ ψάλτου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου καί καί τοῦ ἀριστεροῦ κ. Ἀλβανοῦ ἀραβιστί ἀριστερά τοῦ κ. Ριμόν Κάμαρ καί μετέχοντος ἐκκλησιάσματος τῆς Ἀραβοφώνου Ἑλληνορθοδόξου Κοινότητος τῶν Ἱεροσολύμων καί προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος Ρωσίας καί Οὐκρανίας.
Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τοῦτο, ὁ Μακαριώτατος ὡμίλησεν ἑλληνιστί διά τῆς κάτωθι ὁμιλίας Αὐτοῦ ὡς ἕπεται:
Μακάριος ἀνήρ ὅς ὑπομένει πειρασμόν, ὅτι δόκιμος γενόμενος νλήψεται τόν στέφανον τῆς ζωῆς ὅν ἐπηγγείλατο ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν», (Ἰακ. 1,12) Διδάσκει ὁ ἅγιος Ἰάκωβος.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐσεβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,
Ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία συνεκάλεσε πάντας ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, τῷ παρακειμένῳ ἐγγύς τῷ Παναγίῳ καί Ζωοδόχῳ Τάφῳ τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἵνα τόν φωστῆρα αὐτῆς τόν πρῶτον ποιμένα καί διδάσκαλον τῶν Ἱεροσολύμων, Ἰάκωβον τόν Ἀδελφόθεον, ἱεροῖς ὕμνοις ὡς Ἱεράρχην καί θεῖον κήρυκα τόν φερωνύμως Δίκαιον ὀνομασθέντα ἑορτίως μεγαλύνωμεν.
Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ἀνεδείχθη ὡς γνωστόν ὑπ᾽ αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ πρῶτος Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Μητρός ἁπασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, δηλονότι τῶν Ἱεροσολύμων, διακριθείς δέ καί μεταξύ τῶν Ἀποστόλων ἐθεωρεῖτο μετά τοῦ Πέτρου καί τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου ὡς εἷς τῶν στύλων τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. Διά δέ τήν ὑπερβολήν τῆς δικαιοσύνης ἐκλήθη οὐ μόνον Ἀδελφόθεος, ἀλλά καί Δίκαιος.
Εἰς τό ὑπέρ τῆς Χριστιανικῆς πίστεως κήρυγμα αὐτοῦ, τό ὁποῖον συνοψίζεται ἐν τῇ ὄντως θεοπνεύστῳ καθολικῇ αὐτοῦ ἐπιστολῇ, ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος ἀναφέρεται μετ᾽ ἰδιαιτέρας ἐμφάσεως εἰς τήν σημασίαν τῆς ἐν Χριστῷ ὑπομονῆς, λέγων: «Μακάριος ἀνήρ ὅς ὑπομένει πειρασμόν, ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τόν στέφανον τῆς ζωῆς, ὅν ἐπηγγείλατο ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν», (Ἰάκ. 1,12). Καί ἀναλυτικώτερα: «Πανευτυχής εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού βαστάζει μέ ὑπομονήν καί καρτερίαν τήν δοκιμασίαν τῶν θλίψεων. Καί εἶναι πανευτυχής, διότι ὅταν διά τῆς δοκιμασίας γίνῃ σταθερός καί δοκιμασμένος καί γυμνασμένος, θά λάβῃ τό λαμπρόν καί ἔνδοξον στέφανον τῆς αἰωνίου ζωῆς, τόν ὁποῖον ὑπεσχέθη ὁ Κύριος εἰς ἐκείνους πού τόν ἀγαποῦν». Κατά τόν θεῖον Παῦλον «καυχώμεθα ἐπ᾽ ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. Οὐ μόνον δέ ἀλλά καί καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονήν κατεργάζεται, ἡ δέ ὑπομονή δοκιμήν, ἡ δέ δοκιμή ἐλπίδα, ἡ δέ ἐλπίς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διά Πνεύματος Ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν», (Ρωμ. 5, 2-5).
Ἡ μεθ᾽ ὑπομονῆς δοκιμασία τῶν πειρασμῶν καί τῶν θλίψεων κατήρτισε καί ἀπέδειξε, τόσον τόν Ἀδελφόθεον Ἰάκωβον, ὅσον καί τόν σοφόν Παῦλον, σταθερούς καί γνησίους φίλους τοῦ Χριστοῦ καί διά τοῦτο ἀρεστούς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
Εἰς τήν ἀρχήν τῆς Καθολικῆς αὐτοῦ ἐπιστολῆς, ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος προτρέπει συντόνως εἰς τήν μετά πίστεως ὑπομονήν λέγων: «Πᾶσαν χαράν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις, γινώσκοντες ὅτι τό δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως κατεργάζεται ὑπομονήν. Ἡ δέ ὑπομονή ἔργον τέλειον ἐχέτω, ἵνα ἦτε τέλειοι καί ὁλόκληροι, ἐν μηδενί λειπόμενοι», (Ἰακ. 1,2-4).
Ἐξ ἄλλου, τήν ἀξίαν τῆς ὑπομονῆς κατέδειξε αὐτός οὗτος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐντειλάμενος: «ἐν τῇ ὑπομονῃ ἡμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν», (Λουκ. 21,19). Μέ τήν ὑπομονήν σας κερδίσατε καί σώσατε τάς ψυχάς σας ἀπό τόν κίνδυνον τῆς ἀπιστίας καί τῆς αἰωνίου ἀπωλείας. Μέ ἄλλα λόγια ἡ ὑπομονή παρομοιάζεται μέ τήν φωτιά, διά τῆς ὁποίας δοκιμάζεται καί καθαρίζεται ὁ χρυσός, οἱ δέ ἄνθρωποι γίνονται δεκτοί ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅταν διέλθουν τήν κάμινον τῆς ταπεινώσεώς των, δηλονότι τῆς ὑπομονῆς διά τῶν πειρασμῶν, ὡς λέγει καί ἡ Σοφία Σειράχ «Ὅτι ἐν πυρί δοκιμάζεται χρυσός καί ἄνθρωποι δεκτοί ἐν καμίνῳ ταπεινώσεως» (Σοφία Σειράχ 2,5). Καί ἀλλαχοῦ «οὐαί ὑμῖν τοῖς ἀπολωλεκόσι τήν ὑπομονήν καί τί ποιήσετε, ὅταν ἐπισκέπτηται ὁ Κύριος;» (Ἀλλοίμονον εἰς ὑμᾶς, οἱ ὁποῖοι ἔχετε χάσει τήν ὑπομονήν. Τί θά κάμητε, ὅταν διά δοκιμασιῶν σᾶς ἐπισκεφθῇ ὁ Κύριος;». Ἀντιθέτως «οἱ φοβούμενοι Κύριον ἑτοιμάσουσι καρδίας αὐτῶν καί ἐνώπιον αὐτοῦ ταπεινώσουσι τάς ψυχάς αὐτῶν. Ἐμπεσούμεθα εἰς χεῖρας Κυρίου καί οὐκ εἰς χεῖρας ἀνθρώπων.ὡς γάρ ἡ μεγαλωσύνη αὐτοῦ, οὕτως καί τό ἔλεος αὐτοῦ», διότι ὡς μεγάλη εἶναι ἡ μεγαλοπρέπειά Του οὕτως μέγα εἶναι καί τό ἔλεός Του, λέγει και πάλιν ἡ Σοφία Σειράχ (2,5; 2,14;2,17-18).
Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος μακαρίζει τούς ὑπομένοντας, προβάλλοντας ὡς παράδειγμα τούς προφήτας καί δή τόν Ἰώβ: «Ὑπόδειγμα λάβετε, ἀδελφοί μου, τῆς κακοπαθείας καί τῆς μακροθυμίας τούς προφήτας, οἱ ἐλάλησαν τῷ ὀνόματι Κυρίου. Ἰδού μακαρίζομεν τούς ὑπομένοντας. Τήν ὑπομονήν Ἰώβ ἠκούσατε καί τό τέλος Κυρίου εἴδετε. Ὅτι πολυέσπλαχνος ἐστίν ὁ Κύριος καί οἰκτίρμων», (Ἰάκ. 5,10-11).
Ἡ σημερινή ἐτήσιος μνήμη τοῦ μαρτυρίου τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ κηρύγματος Αὐτοῦ, τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου ἐν τῷ τόπῳ τῆς καταγωγῆς καί τῆς ἀποστολικῆς δράσεως, ἀλλά καί τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου αὐτοῦ μᾶς καλεῖ ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, κατά τόν θεῖον Παῦλον, ἵνα πληρωθῶμεν «τήν ἐπίγνωσιν τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ ἐν πάσῃ σοφίᾳ καί συνέσει πνευματικῇ, περιπατῆσαι ἡμᾶς ἀξίως τοῦ Κυρίου εἰς πᾶσαν ἀρέσκειαν ἐν παντί ἔργῳ ἀγαθῷ καρποφοροῦντες καί αὐξανόμενοι εἰς τήν ἐπίγνωσιν τοῦ Θεοῦ» (Κολ. 1,9-10).
Εἰς αὐτήν ταύτην ἀκριβῶς τήν ἀποστολήν ἐκλήθη καί ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων διά τοῦ πρώτου Ἱεράρχου αὐτῆς Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, ἀλλά καί διά τῆς ἱερᾶς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, τῆς μετά τῶν ἐνταῦθα διαβιούντων εὐλαβῶν Χριστιανῶν εὐαγγελιζομένους Χριστόν ἐσταυρωμένον καί ἀναστάντα, «ὅς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν», (Α´Τιμ. 2,4).
Τόν ἐν μήτρᾳ τῆς ἀειπαρθένου καί ὑπερευλογημένης Θεοτόκου Μαρίας ἀναπλάσαντα τόν κόσμον Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν δοξολογήσωμεν καί μετά τοῦ μελῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας εἴπωμεν: «Ἐν τῇ πυρίνῃ αἴγλῃ τοῦ θείου Πνεύματος φωτισθείς, τῆς εὐσεβείας ὤφθης θεῖος ζηλωτής, Ἀδελφόθεε Ἰάκωβε, ὅθεν καί στολήν σε νομικῆς ἱερωσύνης, ὡς Ἀαρών τό πάλαι τιμιωτέραν ἐνέδυσεν ὁ δι᾽ οἶκτον εἰς ἀδελφότητα δεξάμενος. Αὐτόν ἱκέτευε, Ἀποστόλων ἔνδοξε, τοῦ σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν καί δωρηθῆναι τήν εἰρήνην ἐν τῇ περιοχῇ ἡμῶν καί τῷ κόσμῳ σου ἅπαντι». Ἀμήν.
Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος μετά τῆς συνοδείας, τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων ἀνῆλθε διά τῶν βαθμίδων τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου εἰς τά δώματα τοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου κ Ἑλένης, ἔνθεν τῇ συνοδείᾳ τῶν ἀναμενόντων Ἀρχιερέων, διῆλθον διά τῆς Πύλης τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου, λαμβάνοντες παρά τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Παϊσίου καί τῆς Γεροντίσσης Σεραφείμας, ὑπευθύνων τοῦ ἀρτοποιεῖου τοῦ Πατριαρχείου, τό ἀρτίδιον εὐλογίας.
Εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Θρόνου ἀνεπέμφθη δέησις καί ἐψάλη ὁ Πατριαρχικός Πολυχρονισμός καί ὁ Μακαριώτατος ἐπεκαλέσθη ἐπί πάντας τάς πρεσβείας τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, πρώτου Ἱεράρχου τῶν Ἱεροσολύμων.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.