Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ.
Τήν Πέμπτην, 23ην Ὀκτωβρίου/ 5ην Νοεμβρίου 2015, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ὡς Θρονική ἑορτή αὐτοῦ ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, πρώτου Ἱεράρχου τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων εἰς τόν πρός τιμήν αὐτοῦ ἱερόν Ναόν, τόν συνδέοντα ἐσωτερικῶς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα μετά τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.
Ὡς γνωστόν, ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος εἶναι ὁ ὑπό Αὐτοῦ τοῦ Μονογενοῦς Θεοῦ Λόγου τοῦ Πατρός, τοῦ ἐπιδημήσαντος ἐπ᾽ ἑσχάτων τῶν χρόνων πρός ἡμᾶς, «καταστάς πρῶτος τῶν Ἱεροσολύμων ποιμήν καί διδάσκαλος καί πιστός οἰκονόμος τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν», ὁ Πρόεδρος τῆς πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῶν Ἱεροσολύμων ἐν ἔτει 49 μ.Χ. καί καθορίσας τήν στάσιν τῆς Ἐκκλησίας πρός τόν παλαιόν Μωσαϊκόν Νόμον καί τόν Νέον Νόμον τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ, ὁ γράψας ἐπιστολήν πρός τάς δώδεκα φυλάς τοῦ Ἰσραήλ, ταῖς ἐν τῇ διασπορᾷ, συμπεριληφθεῖσαν εἰς τόν Κανόνα τῆς Καινῆς Διαθήκης κρημνισθείς ὑπό τῶν φανατικῶν Ἰουδαίων, τηρητῶν τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου ἀπό τοῦ πτερυγίου τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος τό ἔτος 63μ.Χ.
Τόν μέγαν τοῦτον Ἀπόστολον καί Ἱεράρχην τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων καί τῆς Ἐκκλησίας ὅλης ἐτίμησεν ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων κατά τήν ὡς ἄνω ἡμέραν καί εἰς τόν ὡς ἄνω Ἱερόν Ναόν δι᾽ Ἑσπερινοῦ μέν ἀφ᾽ ἑσπέρας τῆς ἑορτῆς, εἰς ὅν προεξῆρξεν ὁ Πατριαρχικός Ἐπίτροπος Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος καί διά θείας Λειτουργίας ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, ἦς προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, καί πρῴην Ζάμπιας κ. Ἰωακείμ καί Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί τοῦ ἐφημερίου τοῦ Ἱεροῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τούτου π. Φάραχ Μπαντούρ, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Εὐλογίου καί τοῦ διακόνου π. Συνεσίου καί παρεπιδημούντων Ἱερέων ἐκ Ρωσίας καί Ρουμανίας, ψάλλοντος τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου ἑλληνιστί δεξιόθεν καί τῆς χορῳδίας τοῦ Ναοῦ τούτου ἀραβιστί ἀριστερόθεν ὑπό τόν κ. Ριμόν Κάμαρ, παρουσίᾳ τοῦ ἐκλαμπροτάτου Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Γεωργίου Ζαχαριουδάκη, μετέχοντος πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος ἐκ τῶν ἐντοπίων μελῶν τῆς ἐνορίας τοῦ ἁγίου Ἰακώβου, ἐκ μοναζουσῶν καί προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Ρουμανίας καί Ρωσίας.
Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θ. Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς ἑλληνιστί ἔχοντα οὕτως:
«Μακάριος ἀνήρ ὅς ὑπομένει πειρασμόν, ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τόν στέφανον τῆς ζωῆς, ὅν ἐπηγγείλατο ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν», (Ἰακ. 1,12), κηρύττει ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος ἐν τῇ Καθολικῇ Ἐπιστολῇ αὐτοῦ.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς προσκυνηταί καί Χριστιανοί,
Εὐφραίνεται σήμερον ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία τιμῶσα τήν ἱεράν μνήμην τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος καί Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τοῦ καί πρώτου Ἱεράρχου καί ποιμενάρχου γενομένου αὐτῆς.
Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος δεξάμενος τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος προθύμως ἐγένετο κῆρυξ τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ καί τῆς οὐρανίου αὐτοῦ βασιλείας. Διά τοῦτο ἀνεδείχθη ὑπό τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ποιμήν, διδάσκαλος καί πιστός οἰκονόμος τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν. Ἦτο δέ τόσον εὐσεβής, ὥστε ἐκλήθη ὄχι μόνον Ἀδελφόθεος ἀλλά καί Δίκαιος.
Ἡ Καθολική Ἐπιστολή τοῦ ἁγίου Ἰακώβου ἀποτελεῖ πηγήν θείων καί θεοπνεύστων διδαγμάτων καί κηρυγμάτων ἀφορώντων εἰς τήν καθαράν πίστιν καί τόν ὀρθόν τρόπον ζωῆς τῶν πιστῶν μελῶν τῆς ἀρχεγόνου Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Μέ ἄλλα λόγια ἡ ζωή τοῦ Χριστιανοῦ πρέπει νά εἶναι ἡ μίμησις τοῦ λόγου καί τοῦ ἔργου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς λέγει καί ὁ σοφός Παῦλος: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς κἀγώ Χριστοῦ» (Α´ Κορ. 11,1). «Χριστοῦ δηλονότι κατά τήν ἀνθρωπότητα Αὐτοῦ. Τῆς γάρ θεότητος τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ οὐδείς γενέσθαι δύναται μιμητής», ἐξηγεῖ ὁ Μεγάλος Ἀθανάσιος. Ὁ Χριστός εἶναι τό πρότυπον, πρός τό Ὁποῖον καλούμεθα οἱ πάντες νά συμμορφωθῶμεν.
Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοί μου, ὑπέδειξεν εἰς ἡμᾶς τήν σημασίαν καί τήν δύναμιν τῆς ὑπομονῆς λέγων: «ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν», (Λουκ. 21,19). Καί ἀλλαχοῦ « Ὁ ὑπομείνας ἕως τέλους οὗτος σωθήσεται», (Ματθ. 10,22). Ἡ ὑπομονή ἐν προκειμένῳ ἀφορᾷ εἰς τούς πειρασμούς, δηλονότι τάς ποικίλας δοκιμασίας ὡς ἀδικίαν, λύπην καί πόνον, τάς ὁποίας ὑφιστάμεθα κατά τήν διάρκειαν τοῦ ἐπιγείου ἡμῶν βίου. Ἡ Σοφία Σειράχ μᾶς παραγγέλλει: Ἐάν θέλωμεν νά ὑπηρετήσωμεν τόν Θεόν, νά ἑτοιμάσωμεν τούς ἑαυτούς μας εἰς ὑπομονήν πειρασμῶν: «Τέκνον, εἰ προσέρχῃ δουλεύειν Κυρίῳ Θεῷ, ἑτοίμασον τήν ψυχήν σου εἰς πειρασμόν… ὅτι ἐν πυρί δοκιμάζεται χρυσός καί ἄνθρωποι δεκτοί ἐν καμίνῳ ταπεινώσεως», (Σοφ. Σειρ. 2,1-5).
Ὁ δέ ἅγιος Ἰάκωβος μᾶς προτρέπει νά θεωρῶμεν τάς διαφόρους θλίψεις καί δοκιμασίας ὡς πρόξενον τελείας χαρᾶς. Δηλαδή τῆς χαρᾶς, ἡ ὁποία ἐκπηγάζει κατά τήν δοκιμήν τῆς πίστεως ἡμῶν εἰς Χριστόν, ἐσταυρωμένων καί ἀναστάντα καί τοῦτο, διότι ἡ διά τῶν θλίψεων δοκιμαζομένη πίστις ἡμῶς ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα ἀσφαλές καί πλῆρες τήν δημιουργίαν σταθερᾶς καί ἀκλονήτου ὑπομονῆς». «Πᾶσαν χαράν ἡγήσασθε ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις, γινώσκοντες , ὅτι τό δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως κατεργάζεται ὑπομονήν», (Ἰακ. 1, 2-3). Βεβαίως ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ἀναφέρεται εἰς τούς «κατά Θεόν πειρασμούς καί τήν λήθην». «Διττοί εἰσιν οἱ πειρασμοί», διδάσκει ὁ Οἰκουμένιος, «οἱ μέν ἀφ᾽ ἡμῶν τήν ἀρχήν ἔχοντες, οἱ δέ ἀπό Θεοῦ, γυμνασίας χάριν καί ἀναρρήσεως ἡμῖν ἐπαγόμενοι».
Ὡς παράδειγμα ὑπομονῆς τῶν κατά Θεόν πειρασμῶν, προβάλλεται ὑπό τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου οἱ ἐξόχως τιμηθέντες ὑπό τοῦ Θεοῦ μεγάλοι προφῆται ὡς ὁ Μωϋσῆς, Ἠλίας, Ἡσαΐας, Ἱερεμίας καί κυρίως «ὁ μέγιστος τῆς ὑπομονῆς ἀθλητής» Ἰώβ. «Ὑπόδειγμα λάβετε, ἀδελφοί μου, τῆς κακοπαθείας καί τῆς μακροθυμίας τούς προφήτας, οἵ ἐλάλησαν τῷ ὀνόματι Κυρίου. Ἰδού μακαρίζομεν τούς ὑπομένοντας τήν ὑπομονήν Ἰώβ ἠκούσατε καί τό τέλος Κυρίου εἴδετε, ὅτι πολυεύσπλαχνός ἐστιν ὁ Κύριος καί οἰκτίρμων», (Ἰακ. 5, 10-11).
Μακαρίζει ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος τούς ὑπομείναντας τούς πειρασμούς καί τάς θλίψεις, διότι οὗτοι θά λάβουν «τόν στέφανον τῆς ζωῆς, ὅν ἐπηγγείλατο Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν», (Ἰακ. 1, 12). Ὁ στέφανος δέ οὗτος εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή, δηλαδή ἡ σωτηρία τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Εἶναι στέφανος, τόν ὁποῖον θά λάβωμεν οὐχί διά τά ἔργα ἡμῶν, ἀλλά διότι ἡ ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ μᾶς ὑπεσχέθη τοῦτον, ὡς διδάσκει καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἑρμηνεύων τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰακώβου.
Φωτισθείς ὑπό τοῦ Θείου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ ὁ Ἀδελφόθεος Ἰάκωβος ἀνεδείχθη ἔργῳ τε καί λόγῳ ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἀγαθότητος τοῦ Θεοῦ καί μάλιστα πρῶτος τῶν Ἱεροσολύμων ποιμήν καί διδάσκαλος καί πιστός οἰκονόμος τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν, ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός: «Ζυγόν γάρ δεξάμενος ὁ Ἰάκωβος, τοῦ Χριστοῦ προθύμως, τοῦ Εὐαγγελίου, τῆς ἀγαθότητος αὐτοῦ, καί βασιλείας κῆρυξ γεγένηται καί τούτου τήν ἀνέκφραστον οἰκονομίαν πιστέυεται».
Τό σήμερον τελούμενον ἑόρτιον μνημόσυνον τοῦ Θεαδέλφου καί μάρτυρος τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ Ἰακώβου ἐν τῷ φερωνύμῳ Ναῷ αὐτοῦ παρά τόν τόπον τοῦ σταυρικοῦ πάθους τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, δηλονότι τοῦ Γολγοθᾶ, ἀποτελεῖ μαρτυρίαν ζῶσαν καί ἀδιάψευστον ὅτι «Κύριος ὁ Θεός τῶν ἀγαπώντων αὐτόν», (Ἰάκ. 1,22), οὐκ ἀφίσταται αὐτῶν. Μέ ἄλλα λόγια, Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν δέν ἐγκαταλείπει τόν λαόν αὐτοῦ ἐν ταῖς δυσκολίαις καί δοκιμασίαις αὐτοῦ, ὡς κηρύττει καί ὁ μέγας Παῦλος: «ἐν παντί θλιβόμενοι ἀλλ᾽ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ᾽ οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι ἀλλ᾽ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ᾽οὐκ ἀπολλύμενοι», (Κορ. Β´4, 8-9).
Δεηθῶμεν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Ἰάκωβε Θεόπτα καί ποιμήν τῶν Ἱεροσολύμων καί ἁπάσης τῆς ἁγίας Γῆς τῆς Παλαιστίνης. Δώρησαι ἡμῖν δώρημα τέλειον ἐκ Πατρός τῶν φώτων καί ἀπέλασον τήν θλῖψιν τήν ἐπερχομένην καί ἐνεστῶσαν ἐκ πλήθους πταισμάτων. Ἐπῇραν γάρ οἱ ἐχθροί καθ᾽ ἡμῶν τήν πτέρναν καί ἐκύκλωσαν ἡμᾶς, ὧν θραῦσον ταχύ τά τόξα, ἱεροφάντορ, ἵνα σέ πάντες μετά τῆς Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας τιμῶμεν Ἀπόστολε». Ἀμήν.
Μετά τήν θείαν Κοινωνίαν καί τήν Ἀπόλυσιν ὁ Μακαριώτατος ἐνδεδυμένος πλήρη τήν Ἀρχιερατικήν λειτουργικήν Αὐτοῦ στολήν μετά τῶν λειτουργῶν συνοδῶν Αὐτοῦ, ἀνῆλθε διά τῶν βαθμίδων τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου εἰς τά δώματα τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου καί Ἑλένης. Ἐνταῦθα ἀνέμεναν Αὐτόν οἱ Ἀρχιερεῖς τοῦ Πατριαρχείου καί πάντες, τοῦ Ἀπολυτικίου τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ψαλλομένου, κατηυθύνθησαν πρός τήν Κεντρικήν Εἴσοδον τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου, ἔνθα καί ἔλαβον τήν εὐλογίαν τῶν ἀρτιδίων παρά τῶν ὑπευθύνων τοῦ ἀρτοποιείου τοῦ Πατριαρχείου, Ἀρχιμανδρίτου π. Παϊσίου καί ὁσιωτάτης Γεροντίσσης μοναχῆς Σεραφείμας. Λαμβάνοντες τήν εὐλογίαν ταύτην πάντες ἀνῆλθον εἰς τά Πατριαρχεῖα.
Ἐνταῦθα ἀνεπέμφθη δέησις, ἐψάλη ὁ Πατριαρχικός Πολυχρονισμός καί ἐδόθη κέρασμα, ὁ δέ Μακαριώτατος ηὐχήθη ἔτη πολλά ἐν ὑγιείᾳ καί πνευματικῇ καρποφορίᾳ, μεταφράζοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί προσφωνησάντων ὡσαύτως τοῦ ἐφημερίου τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου Πρεσβυτέρου π. Φάραχ Μπαντούρ καί τῶν Ἐπιτρόπων αὐτοῦ διά στόματος κ. Μουστάκλεμ.
Οἱ Ἐπίτροποι τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου παρέδωσαν τάς κλεῖδας αὐτοῦ εἰς τόν Μακαριώτατον εἰς ἔνδειξιν ὑπακοῆς καί ἀναγνωρίσεως τῆς ἰδιοκτησίας τοῦ Πατριαρχείου, ὁ δέ Μακαριώτατος ἐπέστρεψεν αὐτάς αὐτοῖς κατά τό ἔθος καί ἐν τέλει ἠκολούθησε ἀδελφικός Ἁγιοταφιτικός ἀσπασμός καί διανομή Ἱεροσολυμιτικῶν εὐλογιῶν ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου εἰς πάντας τούς προσκυνητάς.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.
httpv://youtu.be/gVeL9-07GzQ
httpv://youtu.be/QMBpU0RSoD8
httpv://youtu.be/4adU1Z0DHtA