Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ-(2014).

Τήν Τετάρτην, 23ην Ὀκτωβρίου/5ην Νοεμβρίου 2014, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, πρώτου Ἱεράρχου τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων εἰς τόν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ Ἱερόν Καθεδρικόν Ναόν, τόν ἀποτελοῦντα τήν συνδετικήν διαβατήριον δίοδον μεταξύ τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καί τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.

Ὑπομνηστέον ἐνταῦθα ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος εἶναι ὁ ἀδελφός τοῦ Κυρίου, ὡς υἱός τοῦ Ἰωσήφ, τοῦ μνήστορος τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, καί κατασταθείς ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου πρῶτος Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, ἥντινα ἀποστολικῶς ἐποίμανε, συγγράψας τήν ἐν τῇ Καινῇ Διαθήκῃ ἐπιστολήν αὐτοῦ, προεξάρξας καί τό ἔτος 49μ.Χ τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἥτις ἤνοιξε τάς πύλας αὐτῆς πρός τά ἔθνη καί τελειωθείς μαρτυρικῶς κρημνισθεῖς ἀπό τοῦ πτερυγίου τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος ὑπό τῶν Ἰουδαίων, διότι ὡὁμολόγησε Ἰησοῦν εἶναι τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ καί Χριστόν.

Τοῦ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί τῆς θ. Λειτουργίας τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος. Εἰς τήν Λειτουργίαν ταύτην συνελειτούργησαν τῷ Μακαριωτάτῳ ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεβαστείας κ. Θεοδόσιος, Ἁγιοταφῖται Ἱερομόναχοι, ὧν προεξῆρξεν ὁ Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης π. Στέφανος, οἱ Ἐφημέριοι τοῦ Ἱεροῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τούτου Οἰκονόμος π. Ἀΐσσα Ἀουάδ καί Πρεβύτερος π. Φάραχ-Χάραλαμπος Μπαντούρ, ὁ ἀρχιδιάκονος π. Εὐλόγιος καί ὁ διάκονος π. Διονύσιος, ἔψαλε ὁ Πρωτοψάλτης τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀριστόβουλος δεξιόθεν ἑλληνιστί καί ρωσιστί, ὁ δέ κ. Ρημόν Κάμαρ Διευθυντής τῆς χορῳδίας τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ἀριστερόθεν ἀραβιστί καί συμμετέσχον ἐν εὐλαβεῖ παρακολουθήσει καί προσευχῇ ὁ Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Γεώργιος Ζαχαριουδάκης μετά τῆς ἐριτίμου συζύγου αὐτοῦ, οἱ ἐνορῖται τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἑλληνορθόδοξοι Ἀραβόφωνοι πιστοί, Ἕλληνες τῆς ἑλληνικῆς παροικίας, μονάζουσαι τοῦ Πατριαρχείου καί προσκυνηταί ἐξ Ἑλλάδος καί Ρωσσίας.
Τόν θεῖον λόγον εἰς τήν Θείαν Λειτουργίαν ταύτην ἐκήρυξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἔχοντα οὕτως ἑλληνιστί:

«Τοῦ ἀρχιποίμενος Χριστοῦ ἀδελφός χρηματίσας καί διάδοχος καί ἐν Ἀποστόλοις ἐπίσημος τόν ὑπέρ αὐτοῦ θάνατον ἠγάπησας καί τό μαρτύριον οὐκ ἀπῃσχύνθης, Ἰάκωβε ἔνδοξε, ἱκέτευε ἀδιαλείπτως τοῦ σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Εὐφραίνεται ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, τό τοῦ Θεοῦ κατοικητήριον, σήμερον ἐπί τῇ ἱερᾷ μνήμῃ τοῦ ἀδελφοῦ καί διαδόχου χρηματίσαντος τοῦ ἀρχιποίμενος Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, Ἰακώβου τοῦ Ἀποστόλου καί Ἱερομάρτυρος. Σύν αὐτῷ δέ εὐφραίνεται καί ἡ ἐπίγειος πατρίς αὐτοῦ, ἡ ἁγία πόλις Ἱερουσαλήμ, ἡ διά τοῦ τιμίου αἵματος τοῦ Θεανθρώπου ἀναδειχθεῖσα ἡ πνευματική πρωτεύουσα τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Τοῦ τιμίου δέ αἵματος τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, κοινωνός ἐγένετο καί ὁ ἅγιος Ἰάκωβος, ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός αὐτοῦ: «αἵματι τοῦ μαρτυρίου τήν ἱερωσύνην κατεποίκιλας, Ἱερομάρτυς Ἰάκωβε Ἀπόστολε. Τῷ γάρ πτερυγίῳ τοῦ ἱεροῦ παρεστώς Θεόν Λόγον ἐκήρυξας, Δημιουργόν ὄντα τοῦ παντός».

Προσέτι δέ ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ἐχρημάτισε συγγενής, δηλονότι ἀδελφός κατά σάρκα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀλλά καί διάδοχος Αὐτοῦ ἀναδειχθείς οὕτω, πρῶτος Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, ὡς καί ποιμήν, διδάσκαλος καί πιστός οἰκονόμος τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν αὐτῆς. Διά τοῦτο ὁ μελῳδός αὐτοῦ ἀναφωνεῖ: «Χορείαν τῶν Ἀποστόλων πάνσοφε, σαφῶς ἐκόσμησας, Ἀρχιερεύς ὡς πρῶτος γεγονώς, αὐτουργίᾳ τοῦ Λόγου χρισθείς ὡς μαθητής θεάδελφος, ἱεροκῆρυξ μυστικώτατος».

Ὄντως ἀδελφοί μου, ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ἐκόσμησε καί κοσμεῖ τήν χορείαν τῶν μαθητῶν καί Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ, διότι οὗτος ἀφ’ ἑνός μέν ἐχρίσθη ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ Κυρίου Ἀπόστολος καί ἱεροκῆρυξ μυστικώτατος, ἀφ’ ἑτέρου δέ, θείῳ πνεύματι κινηθείς διετύπωσε τό τῆς Ἐκκλησίας πολίτευμα οὐχί κατά τόν Μωσαϊκόν νόμον, ἀλλά κατά τόν τρόπον τῆς χάριτος τῆς ἐν Χριστῷ θείας Οἰκονομίας.

Τοῦτο καταδείκνυται ἐναργέστατα εἰς τήν διδασκαλίαν ἐν τῆ Καθολικῇ αὐτοῦ ἐπιστολῇ ἔνθα μεταξύ ἄλλων τονίζεται ὅτι:

Α) Ὁ Θεός εἶναι ἡ πηγή τῶν τελείων δωρημάτων: «Μηδείς πειραζόμενος λεγέτω ὅτι ἀπό Θεοῦ πειράζομαι. Ὁ γάρ Θεός ἀπείραστός ἐστι κακῶν, πειράζει δέ αὐτός οὐδένα. Πᾶσα δόσις ἀγαθή καί πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἀπό τοῦ Πατρός τῶν Φώτων, παρ’ ᾧ οὐκ ἔνι παραλλαγή ἤ τροπῆς ἀποσκίασμα», (Ἰακ. 1,17).

Β) Ἡ πίστις ἄνευ ἔργων νεκρά ἐστι: «Τί τό ὄφελος ἀδελφοί μου, ἐάν πίστιν λέγῃ τις ἔχειν, ἔργα μή ἔχῃ;» (Ἰακ. 2,14), «ὥσπερ γὰρ τὸ σῶμα χωρὶς πνεύματος νεκρόν ἐστιν, οὕτω καὶ ἡ πίστις χωρὶς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι», (Ἰακ. 2,26).

Γ) Ἡ δύναμις τῆς προσευχῆς καί ἡ διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἰαματική ἐνέργεια τοῦ μυστηρίου τοῦ ἱεροῦ Εὐχελαίου: «Κακοπαθεῖ τις ἐν ὑμῖν; προσευχέσθω· εὐθυμεῖ τις; ψαλλέτω. ἀσθενεῖ τις ἐν ὑμῖν; προσκαλεσάσθω τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας, καὶ προσευξάσθωσαν ἐπ’ αὐτὸν ἀλείψαντες αὐτὸν ἐλαίῳ ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου· καὶ ἡ εὐχὴ τῆς πίστεως σώσει τὸν κάμνοντα, καὶ ἐγερεῖ αὐτὸν ὁ Κύριος· κἂν ἁμαρτίας ᾖ πεποιηκώς, ἀφεθήσεται αὐτῷ», (Ἰακ. 5,15).

Ἡ ἀποστολική διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ἀφορᾷ ἄμεσα καί εἰς τήν σύγχρονον ἡμῖν πραγματικότητα τῆς ἀκαταστασίας καί συγχύσεως ἐν τῷ κόσμῳ γενικώτερον καί τῇ περιοχῇ ἡμῶν εἰδικώτερον. Ἐν προκειμένῳ διερωτᾶται ὁ Ἀδελφόθεος, «πόθεν πόλεμοι καί μάχαι ἐν ὑμῖν; Οὐκ ἐντεῦθεν ἐκ τῶν ἡδονῶν ὑμῶν τῶν στρατευομένων ἐν τοῖς μέλεσιν ὑμῶν», (Ἰακ. 4,1), «..οὐκ οἴδατε ὅτι ἡ φιλία τοῦ κόσμου ἔχθρα τοῦ Θεοῦ ἐστιν; ὃς ἂν οὖν βουληθῇ φίλος εἶναι τοῦ κόσμου, ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καθίσταται», (Ἰακ. 4,4).

Τήν ἀναντίρρητον ταύτην ἀλήθειαν ὁμολογεῖ καί κηρύττει ὁ ἅγιος Ἰάκωβος οὐχί ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἀλλ’ ἐξ αὐτοῦ τοῦ στόματος τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, Οὕτινος αὐτόπτης, καί αὐτήκοος τῆς διδασκαλίας καί συμμάρτυς τοῦ αἵματος Αὐτοῦ ἐγένετο.

Μέ ἄλλα λόγια, τό ἀποστολικόν κήρυγμα τοῦ ἁγίου Ἰακώβου ἐμπνέεται ἀπό τήν τοῦ Κυρίου ἐντολήν τῆς ἀγάπης: «αὕτη ἐστίν ἡ ἐντολή ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ἡμᾶς, μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδείς ἔχει, ἵνα τις τήν ψυχήν αὐτοῦ θῇ ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ. Ὑμεῖς φίλοι μου ἐστε, ἐάν ποιῆτε ὅσα ἐγώ ἐντέλλομαι ὑμῖν», (Ἰωάν. 15,12-13).

Τήν φιλίαν ταύτην τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, ἐνσαρκώνει καί ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία. Τήν φιλίαν ταύτην εὐαγγελίζεται καί ὁ σήμερον τιμώμενος πρῶτος τῇ Ἐκκλησίᾳ Ἱεράρχης ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, ὁ ὁποῖος ὁμολογεῖ ἑαυτόν «Θεοῦ καί Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ δοῦλον», (Ἰακ. 1,1).

Οὗτος ὁ μέγας τῆς ἐν Χριστῷ πίστεως κῆρυξ καί ὁμολογητής, ὁ σφραγίσας διά τοῦ αἵματος τῆς δικαιοσύνης τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων προτρεπτικῶς μᾶς καλεῖ ὡς ποιμήν καί πρωτόθρονος Ἱεράρχης νά ἀποθέσωμεν πᾶσαν ρυπαρίαν καί περίσσειαν κακίας ἐν πραΰτητι, ἵνα διά τῶν πρεσβειῶν τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας δεχθῶμεν «τόν ἔμφυτον λόγον», δηλονότι τόν Εὐαγγελικόν, «τόν δυνάμενον σῶσαι τάς ψυχάς ἡμῶν», (Ἰάκ. 1,21).

 

Μετά τήν θ. Κοινωνίαν καί τήν Ἀπόλυσιν ἡ Πατριαρχική Συνοδεία, τῶν κωδώνων κρουομένων, ἀνῆλθε πρός τά δώματα τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου. Ἐνταῦθα, κατά τό ἔθος τῆς Ἀδελφότητος, οἱ ἀναμένοντες Ἀρχιερεῖς προσετέθησαν εἰς τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν, ἥτις ἐπορεύθη πρός τό Πατριαρχεῖον, τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων «ὡς τοῦ Κυρίου μαθητής ἀνεδείχθης δίκαιε τό εὐαγγέλιον»…

Ἐν τῇ διαβάσει ἀπό τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου πρός τό Πατριαρχεῖον οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ Ἀρτοποιείου τοῦ Πατριαρχείου ὁσιώτατος Πρωτοσύγκελλος π. Παΐσιος, Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Προφήτου Ἠλιοῦ καί ἡ ὁσιωτάτη μοναχή Σεραφείμα, Καθηγούμενη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σεϊδανάγιας διένειμαν τά καθιερωμένα ἀρτίδια εὐλογίας.

Εἰς τό Πατριαρχεῖον ἀνεπέμφθη Δέησις καί ἐψάλη ὁ Πατριαρχικός Πολυχρονισμός καί οἱ λειτουργοί ἀπεξεδύθησαν τάς ἱεράς αὐτῶν στολάς εἰς τό Συνοδικόν καί ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησεν πάντας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἐχούσης οὕτως ἑλληνιστί:

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,
Ἅγιοι Πατέρες καί Σεβαστοί Ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί Προσκυνηταί.

Σήμερον ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία τιμᾷ καί γεραίρει τήν μνήμην τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τοῦ γενομένου πρώτου Ἱεράρχου Αὐτῆς, διαδόχου ὄντος αὐτοῦ τοῦ ἱδρυτοῦ καί θεμελιωτοῦ τῆς Ἐκκλησίας, Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὑπό δέ τήν Ἱεραρχικήν καί Ἀποστολικήν αὐτοῦ ἰδιότητα ὁ κατά σάρκα συγγενής τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἅγιος Ἰάκωβος ἀνεδείχθη φύλαξ καί μάρτυς πιστός τῆς πόλεως τῆς ἁγίας, δηλονότι τῆς Ἱερουσαλήμ, ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός αὐτοῦ: «Τῶν Ἀποστόλων ὁ δῆμος δέ ἐξελέξατο, ἱερατεύειν πρῶτον ἐν Ἱερουσαλήμ τῇ ἁγίᾳ, Χριστῷ τῷ εὐεργέτῃ, ὡς Ὄντα αὐτοῦ, τῆς κατά σάρκα γεννήσεως, καί ἀδελφόν συνοδίτην καί ὀπαδόν τῶν ἰχνῶν αὐτοῦ, Ἰάκωβε».

Ἡμεῖς κατασταθέντες ὑπό τῆς θείας Προνοίας φύλακες καί λειτουργοί τῶν ἁγίων Τόπων καί δή τοῦ τόπου τοῦ μαρτυρίου τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τουτέστιν τῆς Ἱερουσαλήμ, ἐπακολουθοῦμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ καί δή τοῖς Ἀποστολικοῖς ἴχνεσιν τοῦ σήμερον τιμωμένου ἁγίου Ἱεράρχου Ἰακώβου, ὁ ὁποῖος ὀνομάζει ἑαυτόν δοῦλον Χριστοῦ: «Ἰάκωβος Θεοῦ καί Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ δοῦλος», (Ἰακ. 1,1).

Τήν θείαν ταύτην Ἀποστολικήν και δι’ αἵματος τιμίου ἐμπιστευθεῖσαν Ἡμῖν παρακαταθήκην καλούμεθα νά διαφυλάξωμεν καί διακονήσωμεν κλῆρος καί λαός, περιπατοῦντες –κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον- «τῷ αὐτῷ Πνεύματι καί τοῖς αὐτοῖς ἴχνεσι», ( Β’ Κορινθ. 12,18), Ἁγίου Πατρός ἡμῶν Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου.

Ἐπιτρέψατε Ἡμῖν, ὅπως συγχαρῶμεν τά τίμια μέλη τῆς νέας Ἐπιτροπῆς τοῦ Καθεδρικοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου καί εὐχηθῶμεν αὐτοῖς δύναμιν τήν ἐξ ὕψους καί ἀγαστήν συνεργασίαν πρός ἐπίτευξιν τοῦ κοινοῦ ἀγαθοῦ τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ εὐσεβοῦς Χριστεπωνύμου πληρώματος αὐτῆς, ἀλλά καί πρός διαφύλαξιν τοῦ καθεστῶτος τῆς ἁγίας πόλεως Ἱερουσαλήμ.

Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν διά τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί τῶν ἱκεσιῶν τοῦ Ἁγίου Ἁποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου διαφυλάττοι πάντας ἡμᾶς. Ἀμήν.

Μετά τόν Ἀρχιερατικόν ἀδελφικόν ἀσπασμόν καί τόν ἀσπασμόν τῆς χειρός τοῦ Μακαριωτάτου ἀνεχώρησεν ἕκαστος εἰς τά ἴδια, δοξάζων τόν Θεόν διά μίαν τοιαύτην λαμπράν ἁγιαστικήν ἑορτήν καί δή τήν Θρονικήν τῆς μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/-lgri2WBO_g