Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

Τό Σάββατον, 23^ην Ὀκτωβρίου /5^ην Νοεμβρίου 2011, ἑωρτάσθη πανηγυρικῶς ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί πρώτου Ἱεράρχου τῶν Ἱεροσολύμων εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων.

Ἡ πανηγυρική ἑορτή αὕτη, ἡ καί Θρονική ἑορτή τῆς Σιωνίτιδος Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν, ἔλαβε χώραν εἰς τόν ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου Ἱερόν Ναόν, τόν ἀποτελοῦντα κτιριακῶς τόν ἐσωτερικόν συνδετικόν κρίκον μεταξύ Πατριαρχείου καί Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ἀφ’ ἑνός καί τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ἀφ’ ἐτέρου, καί ἀπό αἰώνων παραχωρηθέντα ὑπό τοῦ Πατριαρχείου διά λειτουργικήν χρῆσιν εἰς τήν Ἑλληνορθόδοξον Ἀραβόφωον Κοινότητα αὐτοῦ τῆς πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων.

Εἰς αὐτόν τόν Ἱερόν Ναόν ἔλαβε χώραν πανηγυρικός Ἑσπερινός ἀφ’ ἑσπέρας, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου.

Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς ἔλαβε χώραν ὁ Ὄρθρος μετά θείας Λειτουργίας, προεξάρχοντος καί πάλιν τοῦ Μακαριωτάτου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί Ἀραβοφώνων καί Ρωσοφώνων Πρεσβυτέρων καί τῶν ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Πορτογαλλίας παρεπιδημούντων Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλίππου καί Ἱερομονάχου π. Νεκταρίου, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Τόν εὐπρεπέστατον καί εὐρυχωρότατον ἱερόν Ναόν ὡς καί τό παρ’ αὐτῷ παρεκκλήσιον τῶν Μυροφόρων κατέκλυσαν πιστοί τῆς Ἀραβοφώνου Κοινότητος, προσκυνηταί ἐξ Ἑλλάδος καί ἄλλων Ὀρθοδόξων χωρῶν, μοναχοί καί μονάζουσαι.

Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ὁ Μακαριώτατος ὡμίλησε περί τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, ὡς ἕπεται:

«Ὡς τοῦ Κυρίου μαθητής ἀνεδέξω δίκαιε τό Εὐαγγέλιον, ὡς μάρτυς ἔχεις τό ἀπαράτρεπτον, τήν παρρησίαν ὡς Ἀδελφόθεος τό πρεσβεύειν ὡς Ἱεράρχης. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν».

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

εὐσεβεῖς Χριστιανοί, εὐλαβεῖς προσκυνηταί.

 Εὐφραίνεται ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία καί δή ἡ τῶν Ἱεροσολύμων, σήμερον ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος καί ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου τοῦ καί πρώτου Ἱεράρχου αὐτῆς.

Εὐφραίνεται ἡ τῶν Ἱεροσολύμων Ἁγία Ἐκκλησία, διότι ὁ πρῶτος ἀναδειχθείς ποιμήν καί διδάσκαλος αὐτῆς καί πιστός τῶν πνευματικῶν μυστηρίων οἰκονόμος, ἀπόστολος Ἰάκωβος, ἀποτελεῖ τήν ζῶσαν καί ἀδιάψευστον μαρτυρίαν τῆς ἀναντιρρήτου πραγματικότητος, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι θεσμός θεανθρώπινος.

Εἶναι αὐτός οὗτος ὁ σεσαρκωμένος Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ Χριστός, ὁ παρατεινόμενος εἰς τούς αἰῶνας. Εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῆς ὁποίας, κατά τούς Κυριακούς λόγους, «καί πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς», (Ματθ. 16,18).

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου , αἱ πύλαι τοῦ ᾅδου, δηλονότι ὁ θάνατος καί πιό συγκεκριμένα οἱ ὁρατοί καί ἀόρατοι ἐχθροί καί πολέμιοι τῆς Ἐκκλησίας δέν θά ὑπερισχύσουν αὐτῆς. Καί τοῦτο διότι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τεθεμελιωμένη ἐπί τοῦ σταυρικοῦ καί μαρτυρικοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ, ὡς καί τοῦ αἵματος τῶν ἁγίων φίλων καί συμμαρτύρων Αὐτοῦ. Τοιοῦτος φίλος καί συμμάρτυς τοῦ Χριστοῦ εἶναι και ὁ σήμερον τιμώμενος Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, ὁ ἀπόστολος, ὁ ὑπ’αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ἐγκατασταθείς ὡς πρῶτος ποιμήν καί Ἱεράρχης τῶν Ἱεροσολύμων, τῆς Μητρός πασῶν τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν.

Ἡ ἐξέχουσα ἀποστολική καί ἱεραρχική προσωπικότης τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ἐπιμαρτυρεῖται, ὡς ἠκούσαμεν τόσον ἀπό τόν Εὐαγγελιστήν Ματθαῖον, ὅσον καί ἀπό τόν Ἀπόστολον Παῦλον. Καί κατά μέν τόν Ματθαῖον, ὅτε ὁ Ἰησοῦς ἐδίδασκε τούς  ὄχλους ἐν τῇ συναγωγῇ αὐτῶν, ἐξεπλήττοντο λέγοντες: «πόθεν τούτῳ ἡ σοφία αὕτη καί αἱ δυνάμεις; Οὐχ οὗτος (ὁ Ἰησοῦς) ἐστιν ὁ τοῦ τέκτονος υἱός; οὐχί ἡ μήτηρ αὐτοῦ λέγεται Μαριάμ καί οἱ ἀδελφοί αὐτοῦ Ἰάκωβος καί Ἰωσῆς καί Σίμων καί Ἰούδας;», (Ματ. 13,55). Κατά δέ τόν Παῦλον: «Ὅτε δέ εὐδόκησεν ὁ Θεός…ἀποκαλύψαι τόν Υἱόν αὐτοῦ ἐν ἐμοί, ἵνα εὐαγγελίζωμαι αὐτόν ἐν τοῖς ἔθνεσιν …μετά τρία ἔτη ἀνῆλθον εἰς Ἱεροσόλυμα ἱστορῆσαι Πέτρον… ἕτερον δέ τῶν Ἀποστόλων οὐκ εἶδον εἰ μή Ἰάκωβον τόν ἀδελφόν τοῦ Κυρίου», (Γαλ. Α’, 15-19). Σχολιάζων ἐν προκειμένῳ τήν μαρτυρίαν τοῦ Παύλου ὁ ἑρμηνευτής Ζιγαβηνός παρατηρεῖ: «Ὁ Ἰάκωβος οὗτος ἦν μέν Ἐπίσκοπος τῶν ἐν Ἱεροσολύμοις πιστῶν, ἀδελφός δέ τοῦ Κυρίου ἐνομίζετο ὡς ὤν υἱός Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος».

Ἄξιον προσοχῆς ἐπί τῶν σχολίων τοῦ Ζιγαβηνοῦ εἶναι ὅτι ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ἀναδεικνύεται Ἐπίσκοπος οὐχί τῶν ἐξ αἵματος καί ἐθνικότητος πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά μᾶλλον τῶν «κατά τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, διά τοῦ λουτροῦ τοῦ βαπτίσματος, εἰς τό ὁποῖον μᾶς ξαναγεννᾷ καί μᾶς ξανακαινουργώνει τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό  ὁποῖον ὁ Θεός ἔχυσεν ἐπάνω μας πλούσια διά μέσου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σωτῆρος μας, ὡς κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος: «ἀλλά ἔσωσεν ἡμᾶς διά λουτροῦ παλιγεννεσίας καί ἀνακαινώσεως Πνεύματος Ἁγίου, οὗ ἐξέχεεν ἐφ’ ἡμᾶς πλουσίως διά Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν», (Τίτ. 3,5).

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, ὁ ἀναγεννώμενος διά τοῦ βαπτίσματος τοῦ Χριστοῦ καί σφραγιζόμενος διά τῆς σφραγῖδος τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀναγνωρίζεται πλεόν ὡς γένος τοῦ Θεοῦ καί συνεπῶς πολίτης τῆς πολιτείας τοῦ Θεοῦ, τουτέστιν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Διά τοῦτο ἅγιος ἡμῶν ἀπόστολος Ἰάκωβος μᾶς προτρέπει νά ἀποφεύγωμεν τήν παντός εἴδους προσωπoληψίαν λέγων: «ἀδελφοί μου, μή ἐν προσωποληψίαις ἔχετε τήν πίστιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τῆς δόξης», (Ἰάκ, Β’,1). Ἀναλυτικώτερον εἰπεῖν: «Ἀδελφοί μου, ἔχετε πάντοτε εἰλικρινῆ καί θεάρεστα ἑλατήρια εἰς τάς ἐκδηλώσεις τῆς εὐσεβοῦς θρησκείας σας καί μή συντροφεύητε μέ πράξεις μεροληψίας καί προτιμήσεις προσώπων πρός τόν ἔνδοξον Κύριόν μας, Ἰησοῦν Χριστόν εἰς οὐδεμίαν περίστασιν». Διά τῶν λόγων τούτων τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ἐξαίρεται ἡ τῶν Χριστιανῶν ἀπόλυτος ἰσότης, ἡ ὁποία ἀπορρέει ἀπό τό περιεχόμενον τῆς πίστεως εἰς τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν τῆς δόξης.

Καί διερωτώμεθα, ἀγαπητοί μου, ποῖον εἶναι τό περιεχόμενον τῆς πίστεως εἰς τόν Χριστόν τῆς δόξης; Εἶναι ἡ εὐσπλαχνία καί τό ἔλεος πρός τόν συνάνθρωπόν μας. «Ἡ γάρ κρίσις», λέγει ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος, «ἀνέλεος τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος. Κατακαυχᾶται ἔλεος κρίσεως», (Ἰάκ. 2,13). Ἡ εὐσπλαχνία δηλονότι καί τό ἔλεος δέν φοβεῖται τήν κρίσιν, ἀλλά καυχᾶται κατ’ αὐτῆς, διότι τήν κατανικᾷ καί ἀποδεικνύεται τό ἐλεος ἰσχυρότερον ἀπό τήν κρίσιν, ἐννοεῖται τήν κρίσιν τοῦ Θεοῦ.

Μέ ἄλλα λόγια, ἡ πραγματική ἐν Χριστῷ πίστις κρίνεται ἀπό τά ἔργα ἀγάπης καί φιλανθρωπίας. «Τί τό ὄφελος, ἀδελφοί μου», λέγει ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος, «ἐάν πίστιν λέγῃ τίς ἔχειν, ἔργα δέ μή ἔχῃ; Μή δύναται ἡ πίστις σῶσαι αὐτόν», (Ἰακ. 2,14). Παρομοιάζει δέ ὁ Ἀδελφόθεος τήν ἄρρηκτον ἑνότητα πίστεως καί ἔργων μέ τό παράδειγμα τοῦ ἀνθρωπίνου ἡμῶν σώματος καί πνεύματος, λέγων: «Ὥσπερ γάρ τό σῶμα χωρίς πνεύματος νεκρόν ἐστιν, οὕτω καί ἡ πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι», (Ἰακ. 2,26).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν πίστιν τῶν ἔργων τῆς ἀγάπης τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καλούμεθα νά ἔχωμεν καί ἡμεῖς ἀδελφοί μου ἄνευ προσωποληψίας, ἐάν ὄντως θέλωμεν νά θεωρῶμεν ἑαυτούς μαθητάς καί μάρτυρας τῆς πνευματικῆς διδαχῆς τοῦ ἱερομάρτυρος ἀποστόλου καί πιστοῦ οἰκονόμου τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί πρώτου Ἱεράρχου τῶν Ἱεροσολύμων.

Τόν μέγαν τῆς πίστεως ἡμῶν καί συμμάρτυρα τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ ἱκετεύσωμεν μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ λέγοντες: «Ἀπόστολε Χριστοῦ καί αὐτόπτα καί μάρτυς, Ἰάκωβε σοφέ, Ἀδελφόθεε μάκαρ, τούς πίστει ἑορτάζοντας τό σεπτόν σου μνημόσυνον ἐλευθέρωσον τῶν συνεχόντων πταισμάτων ταῖς πρεσβείαις σου, τούς οὐρανούς ἐμβατεύων δυνάμει τοῦ Πνεύματος», Ἀμήν.

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θ. Λειτουργίας ἡ Πατριαρχική Συνοδεία ἀνῆλθε ἐσωτερικῶς διά τῶν βαθμίδων εἰς τό Πατριαρχεῖον, διερχομένη διά τῶν δωμάτων τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου, ἔνθα καί οἱ Ἁγιοταφῖται Ἀρχιερεῖς συνηνώθησαν τῇ Συνοδείᾳ καί διά τῆς πύλης τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου, ἔνθα ἕκαστος ἐλάμβανε ὡς εὐλογίαν τό παραδοσιακόν ἑόρτιον ἀρτίδιον ἐκ τοῦ ἀρτοποιείου τοῦ Πατριαρχείου.

Εἰς τήν ἐν τῇ αἰθούσῃ τοῦ Πατριαρχείου δεξίωσιν ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τούς προσελθόντας Ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, τόν κ. Γενικόν Πρόξενον, καί τούς λοιπούς ἑορταστάς διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως ὡς ἕπεται:

«Τίς βρότειός σοι νοῦς, ἐγκωμίων ἐφύμνιον, δυνήσεται προσκομίζειν ἀρετῆς λαμπρυνθέντι, ταῖς χάρισιν Ἰάκωβε»;

ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ὄντως ἀγαπητοί μου , εἶναι ἀδύνατον εἰς τόν ἄνθρώπινον νοῦν νά ἐξυμνήσῃ τήν τῷ θείῳ Πνεύματι φωτισθεῖσαν προσωπικότητα τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου. Καί τοῦτο διότι ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος καθίσταται ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ ποιμήν καί διδάσκαλος καί πιστός οἰκονόμος τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν, δηλονότι ὁ πρῶτος ἐκ τῶν ἀποστόλων Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί κατ’ ἐπέκτασιν ὁ τῆς οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας πρῶτος Ἐπίσκοπος.

Τήν παρ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ληφθεῖσαν χειροτονίαν του ὡς πρώτου Ἐπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων ἐπεσφράγισεν πρῶτον μέν ὁ μαρτυρικός τοῦ θάνατος, ὅτε τοῦ ἐζητήθη ἐνώπιον τοῦ λαοῦ νά δώσῃ τήν μαρτυρίαν του περί Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου καί ὡμολόγησε οὗτος ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι «ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου, ὁ καθήμενος εἰς τά δεξιά τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Θεοῦ καί Πατρός αὐτοῦ», (Ἑβρ. 1,3). Δεύτερον δέ ἐπεσφράγισεν ἡ ἀναφορά τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου εἰς τούς λόγους τῶν προφητῶν καί ἰδιαιτέρως τοῦ Ἀμώς: «μετά ταῦτα ἀναστρέψω καί ἀνοικοδομήσω τήν σκηνήν Δαυΐδ τήν πεπτωκυῖαν, καί τά κατεσκαμμένα αὐτῆς ἀνοικοδομήσω καί ἀνορθώσω αὐτήν, ὅπως ἄν ἐκζητήσωσιν οἱ κατάλοιποι τῶν ἀνθρώπων τόν Κύριον, καί πάντα τά ἔθνη ἐφ’ οὕς ἐπικέκληται τό ὄνομά μου ἐπ’αὐτούς, λέγει Κύριος ὁ ποιῶν ταῦτα πάντα», (Πραξ. 15,16-17). Είναι σωστό.

Τῆς ἱερᾶς ταύτης προφητικῆς καί ἀποστολικῆς παρακαταθήκης τοῦ Θεοῦ Λόγου, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, οἰκονόμοι καί διάκονοι ἀνεδείχθησαν οἱ κατά διαδοχήν κοσμήσαντες τόν ἔνδοξον καί μαρτυρικόν θρόνον Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, Ἐπίσκοποι καί Πατριάρχαι τῶν Ἱεροσολύμων.

Κοινωνοί καί μέτοχοι τῆς τοῦ ἱερομάρτυρος Ἰακώβου, ἀποστολικῆς διαδοχῆς γενόμενοι καί Ἡμεῖς, οἱ ταπεινοί καί ἀνάξιοι, χρεωστικῶς καί ὀφειλετικῶς τιμῶμεν καί γεραίρομεν μετά συμπάσης τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος καί τοῦ Χριστεπωνύμου ἡμῶν πληρώματος ὡς καί τῶν παρεπιδημούντων εὐλαβῶν προσκυνητῶν, τήν μνήμην αὐτοῦ.

Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμποντες εἰς τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ ψάλλομεν καί λέγομεν: «Τόν γόνον σε τοῦ Ἰωσήφ καί Ἱεροσολύμων τόν πρῶτον Ἱεράρχην, Ἰάκωβε θεόπτα, καί τοῦ Κυρίου ἀδελφόν ὕμνοις ἐγκωμίων ἀνυμνοῦμεν εὐσεβῶς καί πίστει ἀνακράζομεν, δώρησαι ἡμῖν δώρημα τέλειον ἐκ τοῦ Πατρός τῶν φώτων καί ἀπέλασον τήν θλῖψιν τήν ἐπερχομένην καί ἐνεστῶσαν ἐκ πλήθους πταισμάτων. Ἐπῆραν γάρ οἱ ἐχθροί καθ’ ἡμῶν τήν πτέρναν καί ἐκύκλωσαν ἡμᾶς, ὧν θραῦσον ταχύ τά τόξα, ἱεροφάντορ, ἵνα σέ πάντες τιμῶμεν ἀπόστολε». Ἀμήν. Ἔτη πολλά.

Κατόπιν παρέδωσεν ἐκ νέου τάς προσκομισθείσας κλεῖδας τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου διά συνέχισιν τῆς λειτουργικῆς χρήσεως τῇ Ἐκκλησιαστικῇ Ἐπιστροπῇ αὐτοῦ.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder