Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΑΡΧΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ
Τήν 11ην /24ην Ἰανουαρίου 2010, Κυριακήν τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου εἰς την Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν, εἰς την ἔρημον τῆς Ἰουδαίας, εἰς την τοποθεσίαν μεταξύ τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων καί τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου.
Τήν ἱεράν Μονήν αὐτήν ἵδρυσεν ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης. Οὗτος προσῆλθεν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ἀπό τήν πατρίδα του, Μογαρισσόν τῆς Καππαδοκίας τό ἔτος 451. Κατ’ ἀρχάς ἐμόνασεν εἰς τό τάγμα τῶν Σπουδαίων καί εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Καθίσματος, νοτίως τῶν Ἱεροσολύμων, πρό τῆς Μονῆς τοῦ Προφήτου Ἠλιού, τήν ὁποίαν εἶχεν ἱδρύσει ἡ εὐσεβής Βυζαντινή προσκυνήτρια Ἱκελία.
Ἀναζητῶν περισσοτέραν ἡσυχίαν εἰς τήν βαθυτέραν ἔρημον, ἔφθασεν εἰς περιοχήν, ἡ ὁποία εἶχε ὑπόγειον φυσικῶς λαξευμένον σπήλαιον. Εἰς αὐτό παρέμεινε καί ἔζησε ἐν ἀσκήσει προσευχῆς, νηστείας, ἡσυχίας ἐκ τοῦ κόσμου καί κοινωνίας μετά τοῦ Θεοῦ. Ἀργότερον τοῦ ἀπεκάλυψεν ὁ Θεός ὅτι εἰς αὐτό τό σπήλαιον εἶχον διανυκτερεύσει οἱ τρεῖς Μάγοι, προσκυνηταί τοῦ θείου βρέφους, ὅτε, φεύγοντες τόν Ἡρώδην, δι’ ἄλλης ὁδοῦ ἐπέστρεφον εἰς τήν πατρίδα αὐτῶν.
Εἰς τήν ὑπεράνω καί πέριξ τοῦ σπηλαίου τούτου ἔκτασιν ἵδρυσε τόν πρῶτον ναόν καί τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος, ὅταν τόν παρεκάλεσαν νά τούς ἀναλάβῃ πνευματικῶς οἱ μοναχοί τῆς ἐρήμου, οἱ ὁποῖοι ἐν τῷ μεταξύ τόν εἶχον ἀναγνωρίσει ὡς πεφωτισμένον ἄνδρα τοῦ Θεοῦ καί ἔμπειρον καθοδηγητήν.
Τούτους ἀνέλαβε ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος, ὑπείκων εἰς τήν παράκλησιν αὐτῶν, καί καθοδήγει εἰς τό μοναστήριον αὐτοῦ, ἔχον τήν τάξιν Κοινοβίου. Ἐδέχετο δηλαδή εἰς αὐτό τούς ἀρχαρίους μοναχούς, οἱ ὁποῖοι ἔζων κοινοβιακήν κοινήν ζωήν προσευχῆς καί ἐργασίας, ὄντες εἰς στενήν ἐπικοινωνίαν μετά τοῦ ἡγουμένου καί καθοδηγούμενοι ὑπ’ αὐτοῦ, δοκιμαζόμενοι, μέχρις ὅτου κριθοῦν ἄξιοι νά μεταβοῦν εἰς μοναστήριον Λαύρας.
Τήν εὐθύνην ὅλων τῶν Κοινοβίων τῆς Παλαιστίνης εἶχεν ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος, δι’ αὐτό καί λέγεται Κοινοβιάρχης. Τήν εὐθύνην ὅλων τῶν Λαυρῶν τῆς Παλαιστίνης εἶχεν ὁ Ἅγιος Σάββας. Εἰς τήν Λαύραν ἐγίνοντο δεκτοί οἱ προκεχωρημένοι εἰς τήν ἄσκησιν μοναχοί δι’ ἐντονωτέραν προσευχήν ἐν ἀπολύτῳ ἡσυχίᾳ καί δυσκολωτέραν ἄσκησιν καθ’ ἡμέραν εἰς τά κελλία των. Τάς Κυριακάς καί τάς ἑορτάς συνηθροίζοντο εἰς τό Κυριακόν τῆς Μονῆς. Ὁ Ἅγιος Σάββας, συμπατριώτης καί συνασκητής τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου, χαριεντιζόμενος ἔλεγεν εἰς τόν Ἅγιον Θεοδόσιον, ὅτι: «ἐγώ εἰμι ἡγούμενος ἡγουμένων, ἐν ᾧ ἐσύ εἶσαι ἡγούμενος παίδων».
Οἱ δύο αὐτοί μεγάλοι ἄνδρες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι οἱ δεσπόζοντες τῆς ὅλης μοναχικῆς ζωῆς τοῦ 5ου μ.Χ. αἰ. εἰς τήν Ἐκκλησίαν Ἱεροσολύμων καί οἱ κύριοι καί ἀναμφιταλάντευτοι πολέμιοι τοῦ καινοφανοῦς αἱρετικοῦ δόγματος τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ.
Εἰς τήν ἀκμήν της ἡ Μονή τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου εἶχε τέσσαρας Ἐκκλησίας καί ἑπτακοσίους μοναχούς διαφορετικῶν ἐθνικοτήτων. Ἐν ἀντιθέσει πρός τήν ἡσυχαστικήν ζωήν τῆς ἐρημικωτάτης Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα, ἡ Ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου, λόγῳ τῆς ἐγγύτητος αὐτῆς εἰς τάς πόλεις τῆς Βηθλεέμ, τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων καί τῆς Ἱερουσαλήμ, ἀπεδέχθη, χάριν τῶν ἀναγκῶν τῶν ἀνθρώπων, κοινωνικώτερον τρόπον μοναχικῆς ζωῆς. Ἀνταπεκρίνετο πρός τάς ἀνάγκας τῶν διαβατῶν καί τῶν προσκυνητῶν τῶν κρουόντων τήν θύραν αὐτῆς.
Οἱ μοναχοί εἰργάζοντο εἰς τό ἐργόχειρον. Σύνθημα τῆς Μονῆς ἦτο: «οὐδείς ράθυμος εἰσίτω ἐν αὐτῇ». Ἐκ τοῦ ἐργοχείρου αὐτῶν ἐβοήθουν τούς πτωχούς, συνετήρουν γηροκομεῖον καί πτωχοκομεῖον εἰς τήν Μονήν. Ἡ Μονή εἶχεν ἐκπαιδευτήριον μοναχῶν. Μοναχοί τῆς Μονῆς αὐτῆς διετέλεσαν ὁ Ἅγιος Μοδεστος καί ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος, Παριάρχαι Ἱεροσολύμων καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Μόσχος, ὁ συγγραφεύς τοῦ «Λειμωναρίου».
Ἡ Μονή ἐσυνέχισε τήν παρουσίαν καί τήν προσφοράν αὐτῆς καί μετά τήν Κοίμησιν τοῦ ἱδρυτοῦ αὐτῆς τό ἔτος 529 καί ὑπό ἀντιξόους περιστάσεις κατακτήσεων καί ἐπιθέσεων ἐκ τῶν περιοίκων νομάδων, ἄλλοτε μέ περισσοτέρους καί ἄλλοτε μέ ὁλιγωτέρους μοναχούς.
Εἰς τό ὑπόγειον σπήλαιον «τῶν Μάγων» εὑρίσκεται ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου, ὁ τάφος τῆς μητρός του, Ἁγίας Εὐλογίας, τῆς μητρός τοῦ Ἁγίου Σάββα, Ἁγίας Σοφίας, τῆς μητρός τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Κοσμᾶ καί Δαμιανοῦ, Ἁγίας Θεοδότης, τῆς Ἁγίας Μαρίας, συζύγου τοῦ Ἁγίου Ξενοφῶντος καί μητρός τῶν Ἁγίων Ἰωάννου καί Ἀρκαδίου καί τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Μόσχου, συνασκητοῦ τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, καί συγγραφέως τοῦ «Λειμωναρίου».
Ἡ Λειτουργία διά τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου, συμπέσασα μέ τήν Κυριακήν τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου, ἐτελέσθη εἰς τό Καθολικόν τῆς Μονῆς, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου Γ’, συλλειτουργούντων Αὐτῷ, τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως κ. Χριστοδούλου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους, Ἀβήλων κ. Δωροθέου, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐδοκίμου, τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς τῶν Ποιμένων εἰς Μπετσαχούρ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου, ἐγγάμων ἱερέων τῆς κώμης τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων καί ἱεροδιακόνων.
Παρά τήν ἀλλαγήν τοῦ κλίματος πρός τό ψυχρόν, ἀθρόα ὑπῆρξεν ἡ προσέλευσις καί συμμετοχή τῶν πιστῶν ἄχρι ἀσφυκτικῆς πληρώσεως τοῦ Καθολικοῦ, ὑπό Ἑλλήνων, Ἀραβοφώνων, Ρώσων καί Ρουμάνων κατανυκτικῶς καί ὀρθοδόξῳ τῷ ἤθει προσευχομένων. Ἡ θ. Λειτουργία, βοηθούσης τῆς ψαλμῳδίας τῆς χορῳδίας τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ὑπό τόν Ἀρχιμανδρίτην π. Ἀριστόβουλον καί αὐτῆς τῆς Ἀραβοφώνου Κοινότητος τῆς Μπετζάλλας ὡς καί τῆς παιδικῆς χορῳδίας τοῦ Κατηχητικοῦ Σχολείου τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Μπετζαλλᾶ, ὑπό τόν κ. Ἰμβραήμ Μουκάρκαρ, ἔγινε καί πάλιν ὁ τόπος συναντήσεως Θεοῦ καί ἀνθρώπου καί ἡ κάθοδος τοῦ οὐρανοῦ εἰς τήν γῆν καί ἡ ἄνοδος τοῦ ἀνθρώπου εἰς τόν οὐρανόν, ἡ πρόγευσις τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὁ χῶρος τῆς μεταλήψεως τοῦ Ἁγίου Σώματος καί τοῦ Τιμίου Αἵματος τοῦ Χριστοῦ δι’ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν τήν αἰώνιον.
Τήν πνευματικήν ἐν τῇ θ. Λειτουργίᾳ ἐπικοινωνίαν τῶν πιστῶν μετ’ ἀλλήλων καί μετά τῆς Ἁγίας Τριάδος, τήν πνευματικήν χαράν καί εὐφροσύνην ἠκολούθησε καί ἡ σωματική ἀναψυχή καί ἀνάπαυσις μέ τήν φιλόξενον δεξίωσιν καί ἀβραμιαίαν τράπεζαν, παρατεθεῖσαν εἰς τόν Μακαριώτατον, τήν συνοδείαν Αὐτοῦ καί εἰς πάντας τούς ἑορταστάς ὑπό τοῦ πολιοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱεροθέου, φιλοξένου, ρέκτορος καί ἀγωνιστοῦ προστάτου τῆς Μονῆς καί τῆς πέριξ περιουσίας αὐτῆς ἐπί τριακονταετίαν καί πλέον.
Κύριος ὁ Θεός εἶθε νά στηρίζῃ αὐτόν εἰς ἔτη πολλά πρός ἔπαινον τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος, τοῦ ἔθνους ἡμῶν καί δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας
ngg_shortcode_0_placeholder