1

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΑΡΧΟΥ.

Τήν Παρασκευήν, 11ην /24ην Ἰανουαρίου 2014, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου εἰς τήν ὑπ’ αὐτοῦ ἱδρυθεῖσαν ἱεράν Μονήν εἰς τήν ἔρημον τῆς Ἰουδαίας νοτίως τῆς πόλεως τῆς Βηθλεέμ καί τῆς κώμης τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων –Μπετσαχούρ.

Ὡς γνωστόν, τήν ἱστορικήν Μονήν ταύτην ἵδρυσεν ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος εἰς τήν θέσιν καί εἰς τό σπήλαιον, ἔνθα ἡ Ἐκκλησία δέχεται ὅτι διενυκτέρευσαν οἱ μάγοι ἀναχωρήσαντες δι’ ἄλλης ὁδοῦ εἰς τήν πατρίδα αὐτῶν, (Ματθ. 2,12), ἀφοῦ προσῆλθεν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καί ἀφοῦ κατέλυσεν ἐπ’ ὀλίγον εἰς τήν παρά τήν Ἱερουσαλήμ Μονήν τῆς Θεοτόκου τοῦ Καθίσματος, ἱδρυθεῖσαν ὑπό εὐσεβοῦς προσκυνητρίας ὀνόματι Ἱκελίας.

Τήν Μονήν ταύτην ἵδρυσεν ὁ ἅγιος Θεοδόσιος, ἀνταποκρινόμενος εἰς παράκλησιν τῶν μοναχῶν τῆς ἐρήμου νά ἀκολουθήσουν τήν πνευματικήν καθοδήγησιν αὐτοῦ. Ἡ Μονή ἦτο Κοινόβιον, ἐδέχετο δηλαδή ἀρχαρίους μοναχούς, οἱ ὁποῖοι παρέμενον ἐπί ἔτη εἰς ἐπικοινωνίαν καί ὑπακοήν πρός τόν ἡγούμενον καί εἰς κοινήν ζωήν μεταξύ αὐτῶν, ἐν κοινῇ προσευχῇ, τραπέζῃ καί ἐργασίᾳ. Ἡ ἐργασία παρέμενε ὅρος εἰσόδου ἑνός μοναχοῦ εἰς τό Κοινόβιον τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου. Σύνθημα τῆς Μονῆς ἦτο, «οὐδείς ράθυμος εἰσίτω ἐν αὐτῇ». Ἐκ τοῦ ἐργοχείρου αὐτῶν οἱ μοναχοί ἐβοήθουν πτωχούς καί συνετήρουν εὐαγῆ ἱδρύματα, ὡς γηροκομεῖον καί πτωχοκομεῖον. Ἡ Μονή συνετήρει καί Διδακτήριον διά τήν διδασκαλίαν τῶν μοναχῶν.

Μετ’ ἐπιτυχῆ διακονίαν εἰς τήν Μονήν οἱ μοναχοί παρεπέμποντο εἰς Λαύραν, ὡς ἦτο ἡ Λαύρα τοῦ ἁγίου Σάββα καί τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου, δι’ ἐντονωτέραν μοναχικήν ἄσκησιν ἐν προσευχῇ καί ἀπομονώσει.

Εἰς τήν Μονήν αὐτοῦ μετά τεσσάρων ἐκκλησιῶν συνεκέντρωσεν ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος 700 μοναχούς διαφόρων Ἐθνικοτήτων, Ἑλλήνων, Ἰβήρων, Ἀρμενίων, κ. ἄ., συμπροσευχομένων εἰς τήν ἰδίαν αὐτῶν διάλεκτον εἰς τόν Ὄρθρον καί εἰς τήν Ἑλληνικήν εἰς τήν θείαν Λειτουργίαν.

Ὁ ἅγιος Θεοδόσιος, συνεργαζόμενος μετά τοῦ συγχρόνου καί ὁμοπατρίου αὐτοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, συνέβαλε τά μέγιστα εἰς τήν καταπολέμησιν τῆς ἐν ἐξελίξει οὖσης ἐν ταῖς ἡμέραις αὐτοῦ αἱρέσεως τοῦ μονοφυσιτισμοῦ καί εἰς τήν ἐπικράτησιν τοῦ Χριστολογικοῦ δόγματος τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδῶνος τοῦ 451 μ.Χ., δηλονότι τῆς ἐν Χριστῷ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν μιᾶς ὑποστάσεως καί δύο φύσεων, τῆς θείας καί τῆς ἀνθρωπίνης, συνεργούσης καί ὑπακουούσης ἐθελουσίως τῆς ἀνθρωπίνης τῇ θείᾳ.

Εἰς τήν Ἱεράν Μονήν ταύτην ἠσκήτευσαν εἰς χρόνους μεταγενεστέρους μετά τόν Ἅγιον Θεοδόσιον, τόν 7ον αἰῶνα μ.Χ., ὁ Ἅγιος Μόδεστος, μετέπειτα Πατριάρχης Ἱεροσολύμων καί ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος ὡσαύτως Πατριάρχης Ἱεροσολύμων καί ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Μόσχος, ὁ συγγραφεύς τοῦ Λειμωναρίου.

Εἰς τό Σπήλαιον τῶν Μάγων, τό χρηματίσαν διά μέσου τῶν αἰώνων ὡς Κοιμητήριον τῆς Μονῆς, εὑρίσκεται ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου, τῆς μητρός αὐτοῦ Εὐλογίας, τῆς μητρός τοῦ Ἁγίου Σάββα Σοφίας, τῆς μητρός τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Κοσμᾶ καί Δαμιανοῦ Ἁγίας Θεοδότης, τῆς Ὁσίας Μαρίας συζύγου τοῦ Ἁγίου Ξενοφῶντος καί μητρός τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ἀρκαδίου καί τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Μόσχου, συγγραφέως τοῦ Λειμωναρίου.

Ἡ Μονή αὕτη, μέ τήν τοιαύτην πλουσίαν πνευματικήν ζωήν, ἤντεξε τάς ἀγριότητας τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας, φθάσασα ἄχρι τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ὁπότε ἀνεκαινίσθη ὑπό τῶν ἐκ Κρήτης μοναχῶν Λεοντίου καί Γαλακτίωνος εἰς τάς ἀρχάς τοῦ 20ου αἰῶνος καί ὑπό τοῦ Χίου Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου Βαρθολομαίου, ἐνταφιασθέντων ἐν τῇ Μονῇ καί ὑπό τοῦ νῦν ἀπό τριακονταετίας ἡγουμένου ἐν αὐτῇ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱεροθέου.

Εἰς τήν Μονήν ταύτην ἦλθε τήν πρωΐαν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος καί προεξῆρξε τῆς Θείας Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Αρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, Πατριαρχικοῦ ἐν Βηθλεέμ Ἐπιτρόπου, καί Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί Ἱερομονάχων, ἐν οἷς ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς τῶν Ποιμένων ἐν Μπετσαχούρ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰγνάτιος καί τῆς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Σάββα π. Εὐδόκιμος, συμπροσευχομένων ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων καί Ἱεροδιακόνων, τῇ ψαλμῳδίᾳ ἑλληνιστί τοῦ μοναχοῦ Ἰακώβου ψάλτου τοῦ Πρωτάτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους,  τοῦ Ἁγιοσαββαΐτου μοναχοῦ π. Εὐφροσύνου καί τῶν μελῶν τῆς χορῳδίας τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων ἀραβιστί τῇ κατανυκτικῇ συμπροσευχῇ ἀθρόου λαοῦ, μοναζουσῶν καί προσκυνητῶν, κυρίως ἐκ τῆς κώμης πλησιοχώρου τῆς κώμης τῶν Ποιμένων.

Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Ἀδελφοί, οὐ γάρ ἑαυτούς κηρύσσομεν, ἀλλά Χριστόν Ἰησοῦν Κύριον, ἑαυτούς δέ δούλους ὑμῶν διά Ἰησοῦν. Ὅτι ὁ Θεός ὁ εἰπών ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὅς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρός φωτισμόν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ», (Β’ Κορινθίους 4, 5-6), λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

 

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

εὐσεβεῖς προσκυνηταί.

«Τοῦ φωτισμοῦ τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ ἐν τῷ σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ γεννηθέντος καί ἐν Ἰορδάνῃ ποταμῷ ὑπό Ἰωάννου βαπτισθέντος κοινωνός καί μέτοχος ἐγένετο ὁ σήμερον τιμώμενος ἐν τῷ ἱερῷ αὐτῷ τόπῳ τῆς ἀσκήσεως Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης, ὁ ἐκ Καππαδοκίας ὁρμώμενος.

 Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος ἐκλήθη Κοινοβιάρχης, διότι οὗτος συνέστησεν Κοινόβιον, δηλονότι μοναστικόν κέντρον, ἔνθα συνέρρευσε πλῆθος μοναστῶν. Τό κέντρον δέ τοῦτο ὠργάνωσεν εἰς αὐστηρόν καί πρότυπον κοινόβιον, εἰσαγαγών οὕτως ἐν Παλαιστίνῃ κατά τρόπον ἰδεώδη τό κοινοβιακόν σύστημα. Ἕνεκα τῆς αὐστηροτάτης ἀσκήσεως καί μοναστικῆς αὐτοῦ πολιτείας ὁ Πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος ἀπέκτησε φήμην λίαν πεπροικισμένου πνευματικοῦ ἀνδρός. Διά τοῦτο ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Σαλλούστιος (486-494) ἀνύψωσεν τόν Ὅσιον εἰς γενικόν ἡγούμενον καί προϊστάμενον τρόπον τινά, πάντων τῶν Κοινοβιακῶν κέντρων τῆς Παλαιστίνης  κατά τόν Κύριλλον Σκυθοπολίτην: «Ὁ μέν ἀββᾶς Θεοδόσιος ἀρχηγός γέγονεν καί Ἀρχιμανδρίτης παντός τοῦ κοινοβιακοῦ κανόνος».

 Σκοπός δέ τοῦ «κοινοβιακοῦ τούτου κανόνος» ἦτο ἡ διά τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς καί ἐργασίας τῶν ἀσκουμένων ἐπίτευξις τῆς θεώσεως αὐτῶν, τουτέστιν τοῦ ἁγιασμοῦ κατά τήν διδασκαλίαν τοῦ σοφοῦ Παύλου λέγοντος: «εἰρήνην διώκετε μετά πάντων  καί τόν ἁγιασμόν, οὗ χωρίς οὐδείς ὄψεται Κύριον», (Ἑβρ. 12,14). Κατά δέ τόν Μέγαν Ἀθανάσιον «Αὐτός, ὁ Θεός, ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν» καί κατά τόν Ἀπόστολον Πέτρον: «κατ τν καλσαντα μς γιον κα ατο γιοι ν πσ ναστροφ γενθητε, διτι γγραπται· γιοι γνεσθε, τι γ γις εμι», (Α’ Πέτρου 1,15-16).

 Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, ὁ Θεός εἶναι ἅγιος ὡς κεχωρισμένος παντός μολυσμοῦ καί οὐδείς ἀκάθαρτος δύναται νά πλησιάσῃ αὐτόν, διότι θά κατακαῇ, ἐπειδή ὁ Θεός εἶναι πῦρ καταναλίσκον, (Ἑβρ. 12,29). Εἶναι ἀπείραστος κακῶν (Ἰακ. 1,13) εἶναι «ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὅν εἶδεν οὐδείς ἀνθρώπων οὐδέ ἰδεῖν δύναται», ( Α’ Τιμ. 6,16).

 Τό ἀπρόσιτον τοῦτο φῶς, δηλονότι τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἐπεφάνη ἐν εἴδει περιστερᾶς καταβαῖνον ἐπ’ αὐτόν τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ὑπό τοῦ Ἰωάννου βαπτιζόμενον ἐν τοῖς ρείθροις τοῦ Ἰορδάνου, (Μαρκ. 1,9). Τήν σφραγῖδα τῆς δωρεᾶς τοῦ ἁγίου τούτου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ, λαμβάνει καί ὁ κάθε πιστός κατά τήν ἡμέραν τοῦ βαπτίσματος αὐτοῦ ἐν τῇ ἁγίᾳ ἡμῶν Ἐκκλησίᾳ.

 Τοῦτο δέ γίνεται, διότι ὡς ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς πρός τόν πειράζοντα Αὐτόν διάβολον, «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ὁ ἄνθρωπος, ἀλλ’ ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ», (Ματθ. 4,4). Τά ρήματα ταῦτα δέν εἶναι ἄλλον τι ἀπό τό ζωοποιόν θεῖον Πνεῦμα, κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Χριστοῦ λέγοντος: «τό πνεῦμα ἐτι τό ζωοποιοῦν, ἡ σάρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν· τά ρήματα ἅ ἐγώ λαλῶ ὑμῖν πνεῦμὰ ἐστι καί ζωή ἐστιν», (Ἰωάν. 6,63).

 Καθίσταται λοιπόν σαφές ὅτι τά ρήματα τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ Λόγος ὁ σεσαρκωμένος, τουτέστιν ὁ Χριστός. Διά τοῦτο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κηρύττει λέγων: «Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε», (Γαλ. 3,27). Τό ἔνδυμα τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον καλούμεθα νά ἐνδυθῶμεν εἶναι τό θεῖον φῶς τῆς Ἁγίας Τριάδος, τουτέστιν τό φῶς τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Χριστοῦ, «ἐν ᾧ κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα (ὁλόκληρον) τῆς θεότητος σωματικῶς», (Κολ. 1,19).

 Τό ἔνδυμα τοῦ ἐν Χριστῷ βαπτίσματος, τουτέστι τοῦ νέου Ἀδάμ ζηλώσας ὁ Πατήρ ἡμῶν Θεοδόσιος, κατέλαβε τήν ἁγίαν Γῆν καί ἐμόνασεν ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ ἐρημικῷ τόπῳ, ἔνθα ἀνήγειρεν τήν φυσικήν καί πνευματικήν αὐτοῦ ὄασιν, δηλονότι τήν κοινοβιακήν αὐτοῦ μάνδραν, εἰς τήν ὁποίαν ἔλαμψε καί λάμπει ἄχρι σήμερον τό τρισήλιον φῶς τοῦ ἐπιφανέντος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ «εἰς τούς ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένους», (Ματθ.  4, 12-17).

 Δοξάσωμεν τόν Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν καί μετά  τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Σέ τόν ἐκ Θεοῦ ἑωρακότες σωματικῶς ἐπιφανέντα ἀρρήτως ἐπέγνωμεν τόν ἀόρατον Πατέρα σου, καί Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον κράζοντες εὐλογεῖτε πάντα τά ἔργα Κυρίου τόν Κύριον».

 Προσέτι δέ εὐχαριστήσωμεν Κύριον τόν Θεόν ἡμῶν, τόν ἀναδείξαντα τῇ ἁγίᾳ ἡμῶν Ἐκκλησίᾳ κήρυκα τῆς ἀληθείας αὐτοῦ καί δοχεῖον τῆς φωτιστικῆς δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δι’ οὗ ἐγενήθημεν υἱοί τοῦ φωτός καί τῆς ἐλευθερίας τοῦ Χριστοῦ, ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός: «Τῶν σῶν μεμνημένοι διδαγμάτων Θεοδόσιε, Πατήρ ἡμῶν Ὅσιε, ἐν δυσί ταῖς οὐσίαις Χριστόν κηρύττομεν, δύω τάς θελήσεις εἰδότες τάς φυσικάς καί τάς ἐνεργείας καί τά αὐτεξούσια ἐν Θεῷ τῷ βαπτισθέντι σαρκί· καί νῦν πρεσβεύων σύν τῆ Παναγίᾳ Θεοτόκῳ καί ἀειπαρθένῳ Μαρίᾳ μή παύσῃ ὑπέρ εἰρήνης τοῦ κόσμου καί τῆς περιοχῆς ἡμῶν καί ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν, θεοφόρε. Ἀμήν».

Kαί ἀραβιστί ὡς ἕπεται, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2014/01/24/3350

Μετά τήν Θείαν Κοινωνίαν καί τήν Ἀπόλυσιν ἔλαβε χώραν λιτανεία, πέριξ τοῦ Ναοῦ καί εἰς τό σπήλαιον τῆς  Ἱερᾶς Μονῆς, ἔνθα ὁ τάφος τοῦ Ὁσίου καί εἰς τό προαύλιον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ἔνθα ἔλαβε χώραν τό μνημόσυνον τῶν κτιτόρων αὐτῆς εἰς τόν τάφον τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων  Βαρθολομαίου.

Μετά τήν λῆξιν τῆς λιτανείας καί τό κέρασμα εἰς τό ἡγουμενεῖον, ἔλαβε χώραν μεσημβρινή τράπεζα, παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ ρέκτου Γέροντος Καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱεροθέου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/yejvONqR8rE