Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΓΗΝ.

1. ΕΙΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

Τήν Κυριακήν, 26^ην Ὀκτωβρίου/ 8^ην Νοεμβρίου 2015, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ μυροβλύτου, εἰς τόν ἐντός τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ἱερόν αὐτοῦ Ναόν, ἐξ οὗ καί φέρει τό ὄνομα αὐτοῦ ἡ προσκειμένη αὐτῷ Σχολή τοῦ «Ἁγίου Δημητρίου», πρίν μέν λειτουργήσασα ὡς Ἱερατική, νῦν δέ ὡς Ἀραβόφωνος διά τούς μαθητάς τῶν τέκνων τοῦ ποιμνίου τοῦ Πατριαρχείου.

Εἰς τόν Ἱερόν αὐτόν Ναόν ἑωρτάσθη ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Θεσσαλονικέως, τοῦ κατά τόν ὑμνῳδόν «ἀναζωγραφήσαντος τά πάθη τοῦ Χριστοῦ», τοῦ «ἐγκαλλωπίσματος τῶν μαρτύρων», τοῦ «ἐν τῷ σταδίῳ θαρρύναντος τόν Νέστορα καί καθελόντος τοῦ Λυαίου τήν ἔπαρσιν» καί καταστάντος πολιούχου τῆς Θεσσαλονίκης καί προστάτου καί πρέσβεως τῶν ἐν ἀληθείᾳ τιμώντων αὐτόν.

Τοῦ Ἑσπερινοῦ ἀφ᾽ ἑσπέρας καί τῆς θ. Λειτουργίας ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς προεξῆρξεν ὁ Γραμματεύς τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Λύδδης κ. Δημήτριος, ἐν συλλειτουργίᾳ Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί διακόνων, ἐν ψαλμῳδίᾳ δεξιά εἰς μέν τόν Ἑσπερινόν τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου, εἰς δέ τήν θ. Λειτουργίαν τοῦ Σχολάρχου καθηγητοῦ δοκίμου μοναχοῦ π. Δημητρίου Λυκούδη, συμψαλλόντων μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών καί ἀριστερά τοῦ Τυπικάρη τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τῶν ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης καί ἐπιμελητοῦ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τούτου καί ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγίων Θεοδώρων τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀλεξίου, ἐν προσευχῇ Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, μοναζουσῶν, μαθητῶν καί καθηγητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς τῆς Ἁγίας Σιών, προσκυνητῶν καί μαθητῶν καί δασκάλων τῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ἥτις καί ἐδεξιώθη τήν Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν μετά τήν θ. Λειτουργίαν, παρουσιάζουσα μικράν ἐκδήλωσιν πρός τιμήν τοῦ προστάτου αὐτῆς Ἁγίου Δημητρίου.

 

2. ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΩΜΗΝ ΡΑΦΙΔΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ.

Τήν ἰδίαν ἡμέραν, Κυριακήν, 26^ην Ὀκτωβρίου / 8^ην Νοεμβρίου 2015, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ μυροβλύτου εἰς τόν Ἱερόν αὐτοῦ Ναόν τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου Κοινότητος εἰς τήν κώμην τῶν Ραφιδίων, ἐκτισμένον εἰς τήν καρδίαν τῆς Παλαιᾶς Πόλεως τῆς Νεαπόλεως (Nablus) τῆς Σαμαρείας εἰς ἀπόστασιν οὐχί μεγάλην ἐκ τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ. Ὁ Ἱερός Ναός οὗτος, ἐκτισμένος μᾶλλον ὑπό τοῦ ἀειμνήστου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Κυρίλλου περί τό 1850 εἶναι ὁ δεύτερος σήμερον Ναός τῆς ἄλλως τε οὐχί μεγάλης εἰς ἀριθμόν μελῶν τῆς Κοινότητος ταύτης, χρησιμοποιούμενος ἔτι καί σήμερον κατά διαστήματα διά τήν λατρείαν, καθότι αὕτη ἔχει ἀνεγείρει πρό τινων ἐτῶν ἄλλον μεγαλοπρεπῆ καί περικαλλῆ Ναόν εἰς τόν κέντρον τῆς Νέας Πόλεως τῆς Nablus πρός τιμήν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου.

Εἰς τόν παλαιόν τοῦτον Ναόν τοῦ ἁγίου Δημητρίου προεξῆρξεν τῆς θ. Λειτουργίας κατά τήν ὡς ἄνω ἡμέραν πρός τιμήν τοῦ «καθελόντος τήν ἔπαρσιν τοῦ Λυαίου καί θαρρύναντος τόν Νέστορα ἐν τῷ σταδίῳ» καί μαρτυρήσαντος τόν Χριστόν καί μυροβλύζοντος ἁγίου Δημητρίου, συλλειτουργούντων αὐτῷ τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου πρῴην Μητροπολίτου Ζάμπιας κ. Ἰωακείμ, τοῦ ἡγουμένου τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ Ἀρχιμανδρίτου Ἰουστίνου, τοῦ ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Εὐλογίου καί τοῦ διακόνου π. Συνεσίου, ψαλλόντων ἀραβιστί καί ἑλληνιστί τῶν Ἱεροψαλτῶν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ὑπό τήν καθοδήγησιν τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀριστοβούλου, ἀκολουθοῦντος καί τοῦ εὐσεβοῦς ἐκκλησιάσματος ἀνδρῶν καί γυναικῶν καί παιδίων.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θ. Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε εἰς τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα τόν θεῖον λόγον περί τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου ἑλληνιστί, ἔχοντος οὕτως:

Ἀθλήσεως καύχημα, μάρτυς Δημήτριε, Χριστόν ἐνδυσάμενος κατεπολεμησας ἐχθρόν τόν ἀνίσχυρον. Πλάνην γάρ τῶν ἀνόμων ἐν αὐτῷ καταργήσας, γέγονας τοῖς ἐν πίστει εὐσεβείας ἀλείπτης. Διό σου καί τήν μνήμην σεπτῶς πανηγυρίζομεν», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

εὐλαβεῖς Χριστιανοί.

 

Ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μάρτυρος καί μυροβλήτου Δημητρίου ἐφαίδρυνε σήμερον τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί πάντας ἡμᾶς συνήγαγεν, ἵνα τιμήσωμεν ἑορτίως τόν μάρτυρα τῆς ἀληθείας, δηλονότι τῆς Χριστιανικῆς ἡμῶν πίστεως, ἐν τῷ φερωνύμῳ αὐτοῦ Ναῷ.

Ἅπασα ἡ Οἰκουμένη τιμᾷ καί γεραίρει τόν Ἀθλοφόρον Δημήτριον, διότι οὗτος ἀνεδείχθη λόγοις καί ἔργοις μέγας ὑπέρμαχος ἐν τοῖς κινδύνοις αὐτῆς, ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός αὐτοῦ: «Μέγαν εὕρατο ἐv τοῖς κιvδύvοις, σὲ ὑπέρμαχοv, ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύvας τὸν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος».

Ὄντως ὁ ἐκ Θεσσαλονίκης ὁρμώμενος ἅγιος Δημήτριος ἐγένετο «καύχημα ἀθλήσεως» ὑπέρ τῆς εἰς Χριστόν ἀληθινῆς πίστεως, διότι οὗτος ἐνεδύθη, δηλαδή ἐξωπλίσθη, μέ τά ὅπλα τοῦ φωτός τοῦ Χριστοῦ, ὡς παραγγέλλει ὁ θεῖος Παῦλος: «ἀποθώμεθα οὖν τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός», (Ρωμ. 13,12). Μέ ἄλλα λόγια, ὁ φίλος τοῦ Χριστοῦ Δημήτριος ἀπέθεσεν ὡς ἄλλα νυκτερινά ἐνδύματα τά ἔργα τῆς ἁμαρτίας, τά ὁποῖα γίνονται εἰς τό σκοτάδι καί ἐνεδύθη ὡς ἄλλα ὅπλα τά φωτεινά ἔργα τῆς ἀρετῆς. Ἐπειδή δέ ὁ Χριστός κατά τήν μαρτυρίαν του ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ, «ἦν τό φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον», (Ἰωάν. 1,9), διά τοῦτο ὁ σοφός Παῦλος καί πάλιν λέγει «ἐνδύσασθε τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν καί τῆς σαρκός πρόνοιαν μή ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας», (Ρωμ. 13,14).

Ὁ μάρτυς τῆς ἀληθείας Δημήτριος κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν ὑπῆρξεν εἰς ὅλα σπουδαῖος, ὄχι μόνον μέ λόγια, διεκήρυξε τήν μαρτυρίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ἀντιστάθηκε πρός τούς ἀπίστους μέχρις αἵματος. Τό σῶμα τοῦ ἁγίου Δημητρίου στήλην ἀκαθαίρετον ἀνέδειξεν, ἡ ὁποία διαγράφει καί ἀπεικονίζει τά πάθη τοῦ Σωτῆρος, ἐν ᾧ μέ τήν πηγήν τῶν μύρων καί τῶν θαυμάτων διά τοῦ σώματος αὐτοῦ διακηρύσσει καί τήν ἀνάστασιν τοῦ σταυρωθέντος καί τήν δυναμιν τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ.

Μέ ἄλλα λόγια, διά τοῦ μαρτυρικοῦ αὐτοῦ θανάτου καί τοῦ μυροβλύζοντος αὐτοῦ σώματος ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἐπιβεβαιοῖ τούς λόγους τοῦ σοφοῦ Παύλου λέγοντος: «δεῖ γάρ τό φθαρτόν τοῦτο σῶμα ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καί τό θνητόν τοῦτο (σῶμα) ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν… τότε γενήσεται ὁ λόγος ὁ γεγραμμένος, κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος. ποῦ σου, θάνατε τό κέντρον;ποῦ σου ἅδη τό νῖκος;» (Α’ Κορ. 15, 53-55).

Γίνεται κατανοητόν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅτι αὐτός ὁ ὁποῖος ἐνδύεται τόν Χριστόν, δηλονότι αὐτός ὁ ὁποῖος τηρεῖ τάς ἐντολάς τοῦ Χριστοῦ, γίνεται κοινωνός καί μέτοχος τοῦ φωτός καί τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Τῆς τοῦ θείου τούτου φωτός κοινωνός καί μέτοχος ἐγένετο ὁ τόν στέφανον τοῦ μαρτυρίου ἀναδησάμενος, Δημήτριος ὁ ἔνδοξος, ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός αὐτοῦ: «Τόν θεῖον τοῦ μαρτυρίου στέφανον, ἀναδησάμενος, περί Θεοῦ χορεύεις ἀστραπαῖς τοῖς ἐκεῖθεν λαμπόμενος, καί φωτισμοῦ πληρούμενος, μάρτυς ἀοίδιμε Δημήτριε».

Ἡ ἱερά μνήμη τοῦ σοφωτάτου ἐν διδαχαῖς Δημητρίου, τιμᾶται ἰδιαιτέρως ὑπό τῆς Ἐκκλησίας, διότι οὗτος διέπρεψεν εἰς τούς νικητικούς αὐτοῦ ἀγῶνας κατά τοῦ ψεύδους, τῆς πλάνης καί τῆς μανίας τῶν εἰδώλων. Ἐπέτυχε δέ τοῦτο, μέ τό διδασκαλικόν καί κατηχητικόν αὐτοῦ ἔργον, διά τοῦ ὁποίου πλειάδες ψυχῶν ὡδήγησεν εἰς τόν δρόμον τοῦ φωτός τῆς σωτηριώδους ἀληθείας. Μεταξύ δέ τούτων διεκρίθη, ὡς λέγει ὁ βιογράφος (Συναξαριστής) τοῦ Δημητρίου, νεανίας τις, τήν πίστιν Χριστιανός καί τό ὄνομα Νέστωρ, προσελθών εἰς τόν ἅγιον Δημήτριον, τόν εὑρισκόμενον εἰς τήν φυλακήν καί εἶπεν «Δοῦλε τοῦ Θεοῦ, βούλομαι συμπλακῆναι τῷ Λυαίῳ, ἀλλά εὖξαι ὑπέρ ἐμοῦ». Ὁ δέ Δημήτριος, τῷ σημείῳ τοῦ Σταυροῦ κατασφραγίσας τό μέτωπον αὐτοῦ «καί τόν Λυαῖον», φησίν, «νικήσεις καί ὑπέρ Χριστοῦ μαρτυρήσεις». Λαβών θάρρος καί δύναμιν, ὁ Νέστωρ ἀπό τόν Ἅγιον «ἀντέστη τῷ Λυαίῳ καί τήν ἀλαζονείαν αὐτοῦ κατέβαλεν , ἀποκτείνας αὐτόν».

Εἰς τήν ἐποχήν μας, ἀγαπητοί μου, ἡ ἀλαζονεία (ἔπαρσις) τῶν ἀνθρώπων καί ἡ μανία τῆς νέας μορφῆς εἰδωλολατρίας ἀποτελεῖ συνειδητήν καί ἐσκεμμένη ἐπανάστασιν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί τῶν νόμων αὐτοῦ. «Ἀπόστα ἀπ’ ἐμοῦ, ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι», (Ἰώβ, 21,14). Στάσου μακράν μου, φύγε ἀπό κοντά μου, δέν θέλω νά γνωρίζω τά θελήματά σου, λέγει ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀποστασίας καί τῆς ἀνομίας εἰς τόν Θεόν. Τοῦτο σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καί μάλιστα τοῦ Χριστοῦ κηρύσσεται ἐχθρός καί τίθεται ὑπό διωγμόν.

Ἰδού λοιπόν διά τί τιμῶμεν σήμερον τόν μεγαλομάρτυρα τοῦ Χριστοῦ Δημήτριον. Διότι οὗτος εἶναι ἡ ἀψευδής μαρτυρία τοῦ ἐνδύματος τοῦ φωτός καί τῆς ἀφθαρσίας τοῦ Χριστοῦ. Οὗτος ὁ Δημήτριος, διά λόγων ἱερῶν τε καί ἔργων καί δι’ αἱμάτων μαρτυρίου, ἀλλά θαυμάτων τε καί μύρων εὐαγγελίζεται Χριστόν ἐσταυρωμένον καί ἀναστάντα.

Δεηθῶμεν τοῦ μάρτυρος τοῦ Χριστοῦ Δημητρίου καί μετά τοῦ μελῳδοῦ εἴπωμεν: «Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ, Δημήτριε, ὥς ποτε τοῦ Λυαίου τήν ὀφρῦν καί τήν ἔπαρσιν καί τό ἵππειον θράσος καθεῖλες, χάριτι θείᾳ τόν γενναῖον κρατύνας, ἐν τῷ σταδίῳ Νέστορα, τοῦ Σταυροῦ τῇ δυνάμει, οὕτω κἀμέ, ταῖς εὐχαῖς σου κράτυνον ἀθλοφόρε, κατά δαιμόνων πάντοτε καί παθῶν ψυχοφθόρων», Ἀμήν.

 

Εἰς τό «Μετά Φόβου», πολλοί τῶν πιστῶν προσῆλθον εἰς τήν θ. Κοινωνίαν μεθ’ ἥν ὁ Μακαριώτατος ἀνέγνωσε τήν εὐχήν τῶν κολλύβων πρός τιμήν τοῦ ἁγίου καί ἅμα τῇ ἀπολύσει, διένειμε τό Ἀντίδωρον καί εἰκόνας εἰς τούς πιστούς.

Ἄμα τῇ συμπληρώσει τούτων ἡ Κοινότης ἐδεξιώθη τόν Πατριάρχην εἰς τήν παρακειμένην αἴθουσαν μέ κέρασμα, τῇ μεσημβρίᾳ δέ παρέθεσε τράπεζαν εὐχαριστοῦσα τόν Μακαριώτατον διά τήν ποιμαντικήν εὐθύνην Αὐτοῦ ὡς οὖσαν λίαν ἐνισχυτικήν διά τήν συνέχισιν τῆς ζωῆς καί τῆς συνυπάρξεως αὐτῶν εἰς τό πολυθρησκευτικόν περιβάλλον τῆς περιοχῆς ταύτης.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/HGBLYXoLe34

httpv://youtu.be/WILICEcu0nA

httpv://youtu.be/e2BDvTc7SQM