Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΤΟΥ ΙΟΡΔΑΝΙΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

Τό Σάββατον, 4^ην /17^ην Μαρτίου 2012, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν, εἰς τήν ἔρημον τῆς δυτικῆς ὄχθης τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ πρό τῶν ἐκβολῶν αὐτοῦ εἰς τήν Νεκράν θάλασσαν.

Εἰς τήν Ἱεράν αὐτήν Μονήν ἠσκήτευσεν ὁ Ἅγιος Γεράσιμος μετά τήν ἔλευσιν του εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ἀπό τήν Λυκίαν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τό ἔτος 451 μ. Χ., ἔτος τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ἐθέσπισε τό Χριστολογικόν δόγμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν μιᾷ ὑποστάσει καί δύο φύσεσιν ἐναντίον τῶν ἔκτοτε ἀρξαμένων μονοφυσιτικῶν κύκλων, πρεσβευόντων ἕως τῆς σήμερον τήν θείαν μόνον φύσιν διαμείνασαν ἐν τῷ Κυρίῳ καί ἀπορροφήσασαν τήν ἀνθρωπίνην Αὐτοῦ φύσιν.

Ὁ Ἅγιος Γεράσιμος ἐπηρεασθείς ἀρχικῶς ἐκ τῶν μονοφυσιτικῶν κύκλων, ἐπεστράφη εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν ὑπό τοῦ πατρός τῆς Ἐκκλησίας Εὐθυμίου τοῦ Mεγάλου, προηγηθέντος ἐκ τῆς Καππαδοκίας εἰς τούς Ἁγίους Τόπους ἀπό τοῦ 420μ.Χ.  καί καθωδήγησεν εἰς τήν ὡς ἄνω Μονήν πλήθη μοναχῶν, ἀναδειχθείς Μέγας πατήρ τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ μοναχισμῷ.

Εἰς τήν ἱεράν αὐτήν Μονήν ἐτέλεσε τήν θείαν Λειτουργίαν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος κατά τήν ὡς ἄνω ἡμέραν, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους καί Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου, ἱερομονάχων καί ἱεροδιακόνων, παρουσίᾳ καί τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Σωτηρίου Ἀθανασίου.

Πρός τούς προσελθόντας πολυπληθεῖς πιστούς ἐκ διαφόρων τμημάτων τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου καί προσκυνηταί ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον, ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Ἀδελφοί, ἀναμιμνῄσκεσθε τάς πρότερον ἡμέρας, ἐν αἷς φωτισθέντες πολλήν ἄθλησιν ὑπεμείνατε παθημάτων… καί γάρ τοῖς δεσμοῖς μου συνεπαθήσατε καί τήν ἁρπαγήν τῶν ὑπαρχόντων ὑμῶν μετά χαρᾶς προσεδέξασθε, γινώσκοντες ἔχειν ἐν ἑαυτοῖς κρείττονα ὕπαρξιν ἐν οὐρανοῖς καί μένουσαν», (Ἑβρ. 10, 32-4), παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

 

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς προσκυνηταί.

Τήν κρείττονα ὕπαρξιν ἐν οὐρανοῖς καί μένουσαν ἐδίωξεν ἔχειν ἐν ἑαυτῷ ὁ σήμερον τιμώμενος ἐν τῇ ἐπωνύμῳ αὐτοῦ Μονῇ Ἅγιος Γεράσιμος ὁ Ἰορδανίτης.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Ἅγιος Γεράσιμος διά τῶν ἀσκητικῶν αὐτοῦ ἀγώνων ἐν τῇ ἐρήμῳ τοῦ Ἰορδάνου ἐγένετο κάτοχος καλυτέρας περιουσίας. Περιουσίας,ἡ ὁποία εὑρίσκεται εἰς τούς οὐρανούς, πού εἶναι μόνιμος καί αἰωνία.

Τούς οὐρανίους μονίμους καί αἰωνίους καρπούς τῆς περιουσίας τοῦ Ὁσίου Γερασίμου ἤλθομεν νά ἀπολαύσωμεν καί ἡμεῖς διά τῆς κοινωνίας τῶν ἀχράντων μυστηρίων τοῦ Κυριακοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Γεύσασθε καί ἴδετε», ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός, «ὅτι χρηστός ὁ Κύριος», (Ψαλμ. 33,9).

Ναί, ἀγαπητοί μου, Αὐτός Οὗτος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός λέγει: «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή», (Ἰωάν. 14,6).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ὁδόν καί τήν ἀλήθειαν καί τήν ζωήν ἐγνώρισε καί ὁ Ἅγιος Γεράσιμος ἀναδειχθείς οὕτω λαμπρόν ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ κειμήλιον, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «Οὐ γάρ ἄν τις ἅγιος εἴη ποτέ καί διά πολιτείας ἤξει τῆς κατ’ ἀρετήν μή οὐχί ποδηγοῦντος αὐτόν εἰς ἅπαντα τοῦ Χριστοῦ, οὐδ’ ἄν αὐτῷ συνάπτοιτο τῷ Θεῷ καί Πατρί μή οὐχί πάντας μεσιτεύοντος τοῦ Χριστοῦ», κατά τόν Ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός εἶναι ἡ ὁδός ἡμῶν, διότι διά τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν εἰς τά Ἅγια (Ἑβρ. 9,12), δι’ αὐτοῦ δέ εἰσέρχεται καί πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν. Καί τοῦτο, διότι διά τοῦ σαρκωθέντος καί ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου τοῦ Χριστοῦ ἀπεκατεστάθη καί διατηρεῖται ἀσφαλῶς ἡ κοινωνία μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου, οὐρανοῦ καί γῆς ὁρατοῦ καί ἀοράτου κόσμου. «Οὐδείς θείας ἀναδειχθήσεται φύσεως κοινωνός, εἰ μή διά Χριστοῦ μόνον. Εἰ γάρ μή ἐμεσίτευσε γενόμενος ἄνθρωπος, οὐκ ἄν εἰς τοῦτο μακαριότητος προὔβη τά καθ’ ἡμᾶς»,  διδάσκει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας.

Ὁ ὅσιος Γεράσιμος, ἔχων ὡς πρότυπον ἀσκήσεως τόν κήρυκα τοῦ βαπτίσματος τῆς μετανοίας Ἅγιον Ἰωάννην τόν Πρόδρομον, ἀνεδείχθη ὄντως θείας φύσεως κοινωνός, δηλονότι συμπολίτης τῶν θείων νοερῶν καί ἀΰλων ἐν οὐρανοῖς δυνάμεων «Ὡς ἑωσφόρος ἐκλάμψας ἐν τῷ σκότει τοῦ βίου Γεράσιμε ἀνθρώπους εἰς φῶς πολιτείας Ἀγγέλων ἀσωμάτων ἐχειραγώγησας»,  ψάλλει ὁ ὑμνῳδός του.

Εἰς τά πρόσωπα τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας καί δή εἰς τό πρόσωπον τοῦ Ὁσίου Γερασίμου ἀναγνωρίζομεν τήν ὑπό τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἐγκαινιασθεῖσαν νέαν κτίσιν, ὡς κηρύττει καί ὁ μακάριος Παῦλος: «ὥστε εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινή κτίσις, τά ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδού γέγονε καινά τά πάντα», ( Β’ Κορ. 5, 17).

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν καινότητα ζωῆς προβάλλει σήμερον ἡ Ἐκκλησία μας διά τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Γερασίμου. Καί ἐδῶ, εἰς ταύτην τήν καινότητα, τήν ἐν Χριστῷ δηλονότι ζωήν, καλούμεθα νά εἰσέλθωμεν πάντες. Καί τοῦτο, ἀγαπητοί μου, διά νά μήν γίνωμεν ὅμοιοι μέ τόν ἄφρονα ἄνθρωπον τῆς εὐαγγελικῆς παραβολῆς, τόν εἰπόντα: «καί ἐρῶ τῇ ψυχῇ, ψυχή ἔχεις πολλά ἀγαθά κείμενα εἰς ἔτη πολλά, ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου», (Λουκ. 12,19). Τήν ἐμπειρίαν τῆς ἀφροσύνης τοῦ ὡς ἄνω ἀνθρώπου δοκιμάζουν πολλοί ἐκ τῶν συνανθρώπων μας, οἱ ὁποῖοι ἐπίστευσαν εἰς τά κηρύγματα τῶν ψευδοπροφητῶν, οἱ ὁποῖοι εἰς τήν θέσιν τῆς θείας ἐν Χριστῷ οἰκονομίας ἔστησαν τήν ὑλόφρονα οἰκονομίαν τῆς ἀπάτης, τῆς ἀπογοητεύσεως καί ἰδίως τῆς κοσμικῆς συγχύσεως.

Ὁ Ἅγιος Γεράσιμος, ὁ ὁποῖος ἐκ νεότητος ἠκολούθησεν τόν τῆς ἀληθείας οἰκονόμον, Χριστόν τόν Θεόν καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου, ἐβδελύχθη τό ἄστατον τῆς κοσμικῆς συγχύσεως. Ἰδού τί λέγει ὁ ὑμνῳδός ἐν προκειμένῳ: «Πάτερ θεόφρων Γεράσιμε, ἀναπτερώσας τόν νοῦν, πρός Θεόν διά πίστεως κοσμικῆς συγχύσεως ἐβδελύξω τό ἄστατον καί τόν Σταυρόν σου ἀναλαβόμενος τῷ παντεπόπτῃ κατηκολούθησας, σῶμα δυσήνιον ἀγωγαῖς ἀσκήσεως τῷ λογισμῷ σθένει δηλωσάμενος τοῦ Θείου Πνεύματος».

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, ὁ Πατήρ ἡμῶν θεόφρων Γεράσιμος προβάλλει ὡς τό ὁρατόν παράδειγμα μεταξύ τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπου ἐφανερώθη εἰς αὐτόν καί δι’ αὐτοῦ ὁ ἀνεξιχνίαστος πλοῦτος τοῦ Χριστοῦ καί τίς ἡ οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ, ὡς κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγων: «Ἐμοί ἐδόθη ἡ χάρις εὐαγγελίσασθαι τόν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τοῦ Χριστοῦ καί φωτίσαι πάντας τίς ἡ οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀποκεκρυμμένου ἀπό αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ». ( Εἰς ἐμέ ἐδόθη καί τό νά φωτίζω ὅλους ποία εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ οἰκονομία, ποία δηλαδή εἶναι ἡ νέα τάξις πραγμάτων καί ἡ νέα τακτοποίησις πού ἐπῆλθε μέ τήν παροχήν τῆς σωτηρίας καί τοῦ φωτός τῆς ἀληθείας διά μέσου τοῦ Χριστοῦ).

Ἀπό αὐτόν τοῦτον τόν φυσικόν ἔρημον τόπον τοῦ κηρύγματος τοῦ Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ, ἀλλά καί ἀπό τόν ἴδιον τοῦτον τόπον ὁ ἐν Χριστῷ πλέον ἀσκητής Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Γεράσιμος μᾶς καλεῖ νά ἐξέλθωμεν ἀπό τήν κατάστασιν τῆς συγχρόνου καί τραγικῆς πλέον πνευματικῆς ἐρήμου, δηλονότι τοῦ ἀστάτου τῆς κοσμικῆς ἡμῶν συγχύσεως, βοῶν καί λέγων  «Προσέλθετε πρός αὐτόν τόν Χριστόν καί Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦ καί φωτίσθητε καί τά πρόσωπα ὑμῶν οὐ μή καταισχυνθῇ» (Ψαλμ 33,6). (Ἔλθετε λοιπόν πρός Αὐτόν ὅλοι οἱ θλιμμένοι, διά νά λάβητε τό φῶς τῆς χαρᾶς σας καί τά θλιμμένα πρόσωπά σας δέν θά διαψευσθοῦν τῆς ἐλπίδος σας, θά χαροῦν).

Ἱκετεύσωμεν τόν ἑορταζόμενον Ἅγιον ἡμῶν Γεράσιμον καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Σύν ὁσίοις ὅσιε, Χριστῷ παριστάμενος, Αὐτόν καθικέτευε ὑπέρ τῶν ἐκτελούντων τήν θείαν μνήμην σου». Ἔτι δέ εἴπωμεν: «Χριστέ Λόγε, τήν τρίτην τῶν σεπτῶν νηστειῶν ἑβδομάδα περάσαντες τό ξύλον τοῦ ζωηφόρου Σταυροῦ Σου κατιδεῖν ἀξίωσον ἡμᾶς καί σεπτῶς προσκυνῆσαι καί ᾆσαι ἐπαξίως, δοξάσαι τό κράτος Σου, ὑμνῆσαι τά πάθη Σου, προφθάσαι τήν ἔνδοξον καθαρῶς καί Ἁγίαν Ἀνάστασιν, τό Πάσχα τό μυστικόν, δι’ οὗ Ἀδάμ ἐπανῆλθεν εἰς τόν Παράδεισον». Ἀμήν».

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτάνευσις τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τοῦ Ἁγίου, προπορευομένων τῶν Προσκόπων πέριξ τῆς Μονῆς.

Μετά τήν λιτανείαν, ὁ φιλόξενος καί  φίλεργος καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος παρέθεσε πλουσίαν νηστίσιμον τράπεζαν εἰς πάντας.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/WSmV6iws5B4

ngg_shortcode_0_placeholder