Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΕΙΣ ΝΑΖΑΡΕΤ.

Τήν Κυριακήν, 16^ην /29^ην Σεπτεμβρίου, Κυριακήν  μετά τήν Ὕψωσιν, ἑωρτάσθη εἰς Ναζαρέτ ἡ ἑορτή τῆς παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἡ ἑορτή ἔλαβε χώραν εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Πατριαρχείου, τό κείμενον εἰς τό κτῆμα τοῦ Πατριαρχείου, τό γνωστόν ὡς Κάσρ -Ἴλ –Μουτράν/ «Πύργος τοῦ Δεσπότου» καί ἀνακαινισθέν πρό τινων μόλις ἐτῶν φροντίδι καί ἐπιμελείᾳ τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Θαβωρίου ὄρους Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰλαρίωνος καί χορηγίᾳ εὐσεβοῦς προσκυνητοῦ ἐξ Ἑλλάδος.

Τῆς ἑορτῆς μετά Ὄρθρου καί θείας Λειτουργίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος,  συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, τοῦ ἐν Βηθλεέμ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου τῶν ἡγουμένων τῆς Μονῆς Θαβώρ, Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱλαρίωνος καί τῆς Μονῆς Τιβεριάδος Ἀρχιμανδρίτου π. Τιμοθέου,  τοῦ Ἀραβοφώνου Πρεσβυτέρου τῆς περιοχῆς τῆς Ναζαρέτ π. Ἰωάννου Σαμάα καί μετεχόντων ἐν εὐλαβείᾳ καί συγκινητικῇ ψαλμῳδία μελῶν τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου Κοινότητος ( Rum Orthodox) τῆς Ναζαρέτ.

Εἰς τό εὐσεβές τοῦτο πλήρωμα, ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τό Κοινωνικόν ἡ Α.Θ.Μ. ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Σταυρὸς ὑψοῦται σήμερον, καὶ κόσμος ἁγιάζεται· ὁ γὰρ Πατρὶ συνεδρεύων, καὶ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ, ἐν τούτῳ χεῖρας ἁπλώσας, τὸν κόσμον ὅλον εἵλκυσας, πρὸς σήν Χριστὲ ἐπίγνωσιν· τοὺς οὖν εἰς σὲ πεποιθότας, θείας ἀξίωσον δόξης», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί

Ὁ «λόγος τοῦ Σταυροῦ» ( Α’ Κορ. 1,18), δηλονότι ἡ σῴζουσα θεία δύναμις τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ συνήγαγεν πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ ἐπωνύμῳ τοῦ Σταυροῦ Μονῇ, γνωστῇ ὡς Κάσρ-Ἰλ-Μουτράν, ἵνα εὐχαριστιακῶς μαρτυρήσωμεν περί τῆς πίστεως ἡμῶν εἰς τόν «λόγον τοῦ Σταυροῦ», τοῦ ὁποίου τήν Παγκόσμιον Ὕψωσιν ἑορτίως κηρύττομεν καί ὁμολογοῦμεν.

Ἡ πρᾶξις δέ τῆς μαρτυρίας αὐτῆς ἀφορᾷ εἰς δύο τινά:

Πρωτίστως, εἰς τό γεγονός τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ ὁποίου, ὡς λέγει ὁ μελῳδός, «τάς χεῖρας ἁπλώσας Αὐτοῦ, τόν κόσμον εἵλκυσε πρός τήν Αὐτοῦ ἐπίγνωσιν». Εἰς αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἐπίγνωσιν τοῦ Θείου Λόγου, τοῦ Χριστοῦ, ἑλκυσθείς διά τοῦ Σταυροῦ ὁ θεῖος Παῦλος λέγει εἰς τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολήν αὐτοῦ: «ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, δι’ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ», (Γαλ. 6,14). Καί ἀναλυτικώτερον: μή γένοιτο ποτέ ἐγώ νά καυχηθῶ διά τίποτε ἄλλο παρά διά τό ὅτι δι’ ἐμέ ἔλαβε δούλου μορφήν καί ἐσταυρώθη διά τήν σωτηρίαν μου ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Μόνον καύχημά μου εἶναι τοῦ Κυρίου ὁ σταυρικός θάνατος διά τῆς πίστεως δέ εἰς τόν θάνατον αὐτόν ἔχει νεκρωθῆ καί ἔχει χάσει τήν δύναμίν του ὡς πρός ἐμέ ὁ κόσμος, ἀλλά καί ἐγώ ἔχω νεκρωθῆ ὡς πρός τόν κόσμον.

Δευτερευόντως, ἀφορᾷ εἰς τήν διά τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ ἀποκαταλλαγήν τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὡς κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος λέγων: «ὅτι ἐν αὐτῷ τῷ Χριστῷ ηὐδόκησε πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος κατοικῆσαι  καὶ δι’ αὐτοῦ ἀποκαταλλάξαι τὰ πάντα εἰς αὐτόν, εἰρηνοποιήσας διὰ τοῦ αἵματος τοῦ σταυροῦ αὐτοῦ καί δι’ αὐτοῦ εἴτε τὰ ἐπὶ τῆς γῆς εἴτε τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Κολ. 1,20) . Καί ἀναλυτικὠτερον: καί δι’ αὐτοῦ ὁ Θεός εὐηρεστήθη νά συνδιαλλάξῃ καί νά συμφιλιώσῃ ὅλα πρός τόν ἑαυτόν καί εἰρήνευσε μέ τό αἷμα καί τήν θυσίαν τοῦ σταυρικοῦ Του θανάτου εἴτε τούς ἐπί γῆς ἀνθρώπους μέ τόν Θεόν καί μεταξύ τους εἴτε τούς ἐν οὐρανοῖς  ἀγγέλους, τούς ὁποίους ἐσυμφιλίωσε μέ ὅλους ἐμᾶς.

 Καθίσταται φανερόν ὅτι διά τοῦ αἵματος τοῦ Σταυροῦ, τουτέστιν τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, ἐπῆλθεν ἡ μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου εἰρήνευσις καί συνδιαλλαγή. Τό γεγονός τοῦτο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τό ὁποῖον ἡ ἀνθρωπίνη διάνοια ἀδυνατεῖ ὄντως νά κατανοήσῃ ἔχει ἄμεσον σχέσιν μέ τήν ἀναντίρρητον πραγματικότητα τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου τῆς τῶν ἀνθρώπων κτιστῆς καί πεπτωκυΐας φύσεως. Ὁ θάνατος, μέ ἄλλα λόγια, ἀποτελεῖ ἐπείσακτον φαινόμενον εἰς τήν ζωήν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Καί τοῦτο, διότι κατά τήν Σοφίαν Σολομῶντος: «ὁ Θεός θάνατον οὐκ ἐποίησεν», (Σοφ. Σολ. 1). Ὁ θάνατος εἰσῆλθεν εἰς τόν κόσμον, ὡς λέγει ἡ Ἁγία Γραφή «φθόνῳ διαβόλου», (Σοφ. Σολ. 2,24), ἤ κατά τόν μελῳδόν τῆς Ἐκκλησίας «προσεγένετο τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων διά βρώσεως τοῦ ξύλου».

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου, αἰτία καί ρίζα τοῦ θανάτου εἶναι ἡ ἁμαρτία καί ἡ ἐκ μέρους τῶν Πρωτοπλάστων, τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας, παρακοή τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ. Αὐτό ἀκριβῶς διδάσκει καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «ἡ μέν γάρ γένεσις πάντων ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἡ δέ φθορά διά τήν ἡμετέραν κακίαν ἐπήχθη πρός τιμωρίαν καί ὡφέλειαν. «Θεός γάρ θάνατον οὐκ ἐποίησεν οὐδέ τέρπεται ἐπ’ ἀπωλείᾳ ζώντων», δι’ ἀνθρώπου δέ μᾶλλον θάνατος, τουτέστιν τῆς τοῦ Ἀδάμ παραβάσεως, ὁμοίως καί αἱ λοιπαί τιμωρίαι».

Ὁ θάνατος ὁ ὁποῖος εἰσήχθη εἰς τήν ζωήν τοῦ ἀνθρώπου διά τῆς παραβάσεως τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ Παραδείσῳ, (Γεν. 2,17), κατήργηται διά Σταυροῦ». Νικήθηκε ἀπό τόν σταυρικόν θάνατον τοῦ Χριστοῦ.  «Δι’ οὐδενός γάρ ἑτέρου ὁ θάνατος κατήργηται, ἡ τοῦ προπάτορος ἁμαρτία λέλυτε, ὁ Ἄιδης ἐσκύλευται …, εἰ μή διά τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διά Σταυροῦ γάρ ταῦτα πάντα κατώρθωται». Ἰδοῦ, λοιπόν διά τί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καυχᾶται ἐν τῷ Σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ κηρύσσων: «Ἡμεῖς δέ κηρύσσομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μέν σκάνδαλον, Ἕλλησι δέ μωρίαν», (Α΄ Κορ. 1-23).

Ὁ Τίμιος τοῦ Χριστοῦ Σταυρός, ἀγαπητοί μου, ἐμπεριέχει τό ἀπό τῶν αἰώνων ἀποκεκρυμμένον ἐν τῷ Θεῷ μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός τέλειος ὤν Θεός ἐφύτευσε τό ξύλον τῆς ζωῆς ἐν μέσῳ τοῦ Παραδείσου, (Γενέσ. 2,9). Ὁ ἴδιος μετά τήν ἐκ τῆς Παρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας ἐνανθρώπησίν Του, τέλειος ὦν ἄνθρωπος, ἐφύτευσεν ἐν μέσῳ τῆς γῆς, (Ψαλμ. 73,12), καί τό ξύλον τοῦ Σταυροῦ, τό ὁποῖον ἐπότισε μέ τό αἷμα καί ὕδωρ, τό ἐξελθόν ἐκ τῆς νυγείσης πλευρᾶς Αὐτοῦ, (Ἰωάν. 19,34). Καί τοιουτοτρόπως τό κατέστησε ζωηφόρον, δηλονότι πηγήν ζωῆς αἰωνίου. Τοῦτο σημαίνει ὅτι διά τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τόν ὁποῖον σήμερον μετά τῆς Ἁγίας καί ἰσαποστόλου Ἐλένης καί τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Μακαρίου Ἐπισκόπου Ἱεροσολύμων ὑψώνομεν ἑορτίως φυσικῶς καί πνευματικῶς, προσκυνοῦμεν Αὐτόν Τοῦτον τόν Χριστόν, «ὃς ἔδωκεν ἑαυτὸν ὑπὲρ ἡμῶν, ἵνα λυτρώσηται ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀνομίας καὶ καθαρίσῃ ἑαυτῷ λαὸν περιούσιον, ζηλωτὴν καλῶν ἔργων», (Τιτ. 2,14).

Τόν Πανάγιον Σταυρόν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ τιμῶντες καί ἡμεῖς σήμερον ὡς πηγήν ἁγιάσματος καί αἴτιον τῆς τῶν ἀνθρώπων θεώσεως μετά τοῦ μελωδοῦ εἴπωμεν: «Ὑψουμένου σου Δέσποτα, ἐν Σταυρῷ, συνανύψωσας, τοῦ Ἀδάμ τήν ἔκπτωτον φύσιν ἅπασαν· διό ὑψοῦντες τόν ἄχραντον Σταυρόν σου φιλάνθρωπε τήν ἐξ ὕψους σου ἰσχύν, ἐξαιτοῦμεν κραυγάζοντες· Σῶσον Ὕψιστε, ὡς Θεός ἐλεήμων τούς τιμῶντας, τήν σεπτήν τε καί φωσφόρον, τοῦ σοῦ Σταυροῦ θείαν ὕψωσιν» καί δώρισαι τῷ κόσμῳ καί τῇ περιοχῇ ἡμῶν τήν εἰρήνην Σου, Ἀμήν».

Πρό τῆς ἀπολύσεως τῆς θ. Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐτέλεσε εἰς τόν ὑπαίθριον χῶρον τήν ἀκολουθίαν τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἀνυψῶν αὐτόν κατά τήν τυπικήν διάταξιν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τά τέσσαρα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος πρός ἁγιασμόν τῶν πιστῶν καί τῆς κτίσεως.

Μετά ταῦτα ἔλαβε χώραν μικρά δεξίωσις πρός ὑλικήν ἀναψυχήν εἰς τόν ἔξωθεν τοῦ παρεκκλησίου ὑπαίθριον χῶρον, κατά τήν μεσημβρίαν δέ παρετέθη ὑπό τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ τράπεζα εἰς τήν Μητρόπολιν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.