Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.
Τήν Κυριακήν, 21ην Μαΐου /3ην Ἰουνίου 2012, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων κατά τήν τυπικήν αὐτοῦ διάταξιν καί τήν καθεστωτικήν προσκυνηματικήν τάξιν ἡ ἑορτή τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπί τούς ἁγίους μαθητάς καί ἀποστόλους τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ τοῦ δι’ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντος, σταυρωθέντος, ἀναστάντος καί ἐνδόξως εἰς οὐρανούς ἀναληφθέντος.
Τήν ἑορτήν αὐτήν ἤρχισαν ἑορτάζοντες οἱ Ἁγιοταφῖται Πατέρες ἐνωρίς τήν πρωΐαν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας, Κυριακῆς τῆς Πεντηκοστῆς, εἰς τόν μοναστηριακόν αὐτῶν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης διά τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θ. Λειτουργίας ἄνευ τῶν εὐχῶν τῆς Γονυκλισίας.
Τελειώσαντες τήν ἀκολουθίαν ταύτην τήν 7.00 π.μ. ὥραν, ἡνώθησαν τῷ Μακαριωτάτῳ Πατρί αὐτῶν καί Πατριάρχῃ Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλῳ εἰς τήν πύλην τοῦ Πατριαρχείου καί, τῶν κωδώνων κρουομένων, κατῆλθον ὁμοῦ εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.
Ἐνταῦθα μετά τήν προϋπάντησιν εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν καί τήν προσκύνησιν ἐν αὐτῇ καί τῷ Παναγίῳ καί Ζωοδόχῳ Τάφῳ, εἰσῆλθον εἰς τό Καθολικόν.
Ἐντεῦθεν μερίς τῶν Ἁγιοταφιτῶν ἀνῆλθεν εἰς τά κελλία αὐτῶν δι’ ὁλίγην ἀνάπαυσιν, μερίς δέ ἄλλων παρέμεινε διά τήν Λειτουργίαν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον.
Τῆς Λειτουργίας ταύτης προεξῆρξε ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, ἱερομονάχων Ἁγιοταφιτῶν, παρεπιδημούντων ἱερέων καί διακόνων.
Τήν ἐν τῷ Παναγίῳ Τάφῳ θ. Λειτουργίαν παρηκολούθησε μεγάλος ἀριθμός προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος καί ἄλλων Ὀρθοδόξων χωρῶν καί Ἱεροσολυμῖται τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας καί Ἀραβόφωνοι Ὀρθόδοξοι.
Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς θ. Λειτουργίας ἤρχισε ὁ Ἑσπερινός τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μετά τῶν εὐχῶν τῆς Γονυκλισίας, αἱ ὁποῖαι θεολογικώτατα καί ποιητικώτατα,μεταδίδουν εἰς ἡμᾶς τό κοσμοσωτήριον γεγονός τῆς ἐκχύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς. Αὗται ἀναγνωσθεῖσαι πρό τοῦ Ἁγίου Κουβουκλίου ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν συλλειτουργούντων Αὐτῷ Ἀρχιερέων, ἐν δέ τῷ Ἱερῷ τοῦ Καθολικοῦ τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ὑπό τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, κατελθόντων ἐπί τούτῳ ἐν τῷ μεταξύ ἀπό τῆς Μονῆς τῆς μετανοίας αὐτῶν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.
Διά τῶν εὐχῶν τούτων τῆς Γονυκλισίας ἐτελέσθη ὁ Ἑσπερινός τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί οὕτως μετά τήν ἀπόλυσιν αὐτοῦ, οἱ ἐν τῷ Καθολικῷ Ἁγιοταφῖται μετά τοῦ ἐν τῷ Παναγίῳ Τάφῳ προσεξάρχοντος τῆς ἑορτῆς Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου ἀνῆλθον, τῶν κωδώνων χαρμοσύνως κρουομένων, ἐν πομπῇ εἰς τά Πατριαρχεῖα.
Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τούς Πατέρας καί τούς προσελθόντας προσκυνητάς διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ.
“Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν», (Ἰωάν. 4,24), ἐδήλωσεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἰς τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα.
Αὐτό τό θεῖον Πνεῦμα εἶναι ὁ Παράκλητος, περί τοῦ ὁποίου ὡμίλησεν ὁ Χριστός εἰς τούς μαθητάς Του ὀλίγον πρό τοῦ σταυρικοῦ Αὐτοῦ πάθους λέγων: «ἀλλ’ ἐγὼ τὴν ἀλήθειαν λέγω ὑμῖν· συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγὼ ἀπέλθω. ἐὰν γὰρ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς· ἐὰν δὲ πορευθῶ, πέμψω αὐτὸν πρὸς ὑμᾶς· καὶ ἐλθὼν ἐκεῖνος ἐλέγξει τὸν κόσμον περὶ ἁμαρτίας καὶ περὶ δικαιοσύνης καὶ περὶ κρίσεως», (Ἰωάν. 16, 7-8).
Καί εἰς μέν τήν Σαμαρείτιδα γυναῖκα ὁ Χριστός ἐκήρυξεν ὅτι «ὁ Θεός Πνεῦμα ἐστίν», εἰς δέ τούς μαθητάς Του ἀπεκάλυψε τήν περί τοῦ θείου Πνεύματος ἀλήθειαν λέγων: «πέμψω πρός ὑμᾶς τόν Παράκλητον». Ὁ Παράκλητος δέ οὗτος εἶναι τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, δηλονότι τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, λέγοντος «ὅταν δέ ἔλθει ἐκεῖνος, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν· οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἀλλ’ ὅσα ἂν ἀκούσῃ λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν», (Ἰωάν. 16,13).
Τό μέγα καί παράδοξον γεγονός τῆς ἐλεύσεως τοῦ Παρακλήτου, δηλονότι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πρός τούς μαθητάς τοῦ Χριστοῦ, ἀφ’ ἑνός προκατήγγειλαν οἱ Προφῆται ὡς ὁ Ἰωήλ λέγων «…ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐκχεῶ ἀπό τοῦ Πνεύματός μου … καί προφητεύσουσιν», (Ἰωήλ 2-23), καί ὁ Ἰεζεκιήλ λέγων: «Λήψομαι ὑμᾶς ἐκ τῶν Ἐθνῶν καί ἀθροίσω ὑμᾶς ἐκ πασῶν τῶν γαιῶν … καί τό πνεῦμὰ μου δώσω ἐν ὑμῖν», (Ἰεζεκ. 36, 24).
Ἀφ’ ἑτέρου, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, ἡ ἕλευσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔλαβε χώραν εἰς τό Ὑπερῷον, «οὗ ἤσαν καταμένοντες οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ» (Πράξ, 1-13), «…καὶ ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό. καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ’ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι»,. (Πράξ. Β΄ 1-4).
Τήν μεγάλην ταύτην ἑορτήν τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς καί τῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπιδημίας ἑορτάσαντες πανηγυρικῶς καί εὐχαριστιακῶς ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ συναθροισθέντες ἐκ τῶν περάτων τῆς οἰκουμένης, ὑψώσωμεν τάς καρδίας ἡμῶν καί ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ δεηθῶμεν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ καί μετά τοῦ ψαλμῳδοῦ εἴπωμεν: Πνεῦμα Ἅγιον, Πνεῦμα σοφίας, Πνεῦμα συνέσεως, Πνεῦμα εὐθές κάι ἡγεμονικόν, «ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν καί καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλίδος καί σῶσον, Ἀγαθέ τάς ψυχάς ἡμῶν».
Ἀμήν”.
Μετά ταῦτα ἠκολούθησε ὁ χαιρετισμός καί ὁ ἀσπασμός τῆς χειρός τοῦ Μακαριωτάτου.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.
httpv://youtu.be/-XyNQDra2iU
ngg_shortcode_0_placeholder