Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ ΕΙΣ ΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

Ὁ δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου σαρκωθείς καί ἐνανθρωπήσας Κύριος καί Σωτήρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, σταυρόν καί θάνατον ὑπομείνας ἐν τῇ σαρκί Αὐτοῦ καί τριήμερος ἐκ νεκρῶν ἀναστάς καί ἐνδόξως ἀναληφθείς εἰς τούς οὐρανούς καί ἐκ δεξιῶν καθίσας τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, ἀπέστειλε παρά τοῦ Πατρός Παράκλητον ἄλλον εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ καί ἀποστόλους  συνηγμένους ὄντας ἐν τῷ ὑπερῴῳ τῆς Σιών «ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς» (Πράξ. 2,1).

Τό γεγονός τοῦτο τῆς ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν καθόδου καί ἐκχύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δι οὗ καί «ἑτέραις γλώσσαις ἐλάλησαν τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ», (Πράξ. 2,4) σύν Θεῷ ἑώρτασε καί ἐφέτος χάριτι θείᾳ ἡ Ἐκκλησία ἡ οὗσα ἐν Ἱεροσολύμοις, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἀγίων Τόπων.

Τοῦτο ἑώρτασε πρῶτον διά πανηγυρικῆς θ. Λειτουργίας τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς τῆς Πεντηκοστῆς ἐπί τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἀβήλων κ. Δωροθέου καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, ἱερέων Ἁγιοταφιτῶν ἀλλά καί παρεπιδημούντων, καί μετέχοντος πυκνοῦ  ἐκκλησιάσματος,  μακρόθεν καί ἐγγύθεν προσελθόντος.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἐπισυνήφθη κατά τήν τάξιν ὁ Ἑσπερινός τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μετά τῶν εὐχῶν τῆς γονυκλισίας, ἀναγνωσθεισῶν εἰς τόν Πανάγιον Τάφον ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου καί εἰς τό Καθολικόν τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως ὑπό τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος ὡς Ἑσπερινός τοῦ μοναστηριακοῦ Ναοῦ αὐτῆς, τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης.

Τό γεγονός ὅμως τῆς Πεντηκοστῆς, ὡς ἐκπληρώσεως τῆς ὑποσχέσεως καί φωτισμοῦ τῶν πάντων διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη ὑπό τῆς Σιωνίτιδος Μητρός τῶν Ἐκκλησιῶν καί εἰς τόν τόπον, ἐν ᾧ ἱστορικῶς τοῦτο ἄπαξ συνέβη, εἰς τόν χῶρον δηλαδή τοῦ ὑπερῴου εἰς τήν περιοχήν τῆς Ἁγίας Σιών, δι’ Ἑσπερινοῦ τῆς Κυριακῆς εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦ Κοιμητηρίου καί διά θ. Λειτουργίας τήν πρωΐαν τῆς Δευτέρας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τόν ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς ἐπί τοῦ λόφου τῆς Ἁγίας Σιών Πατριαρχικῆς Σχολῆς, προεξάρχοντος τοῦ Γέροντος Δραγουμάνου καί ἐν ταὐτῷ Προέδρου τῆς Σχολικῆς Ἐφορείας Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως κ. Χριστοδούλου, συλλειτουργούντων ἱερέων, συμμετεχόντων πολλῶν πιστῶν καί τῶν καθηγητῶν καί τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς.

Τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησεν ἡ λιτανεία διά τοῦ παρεκκλησίου τής κατακόμβης καί διά τοῦ τάφου τοῦ προφητάνακτος Δαυΐδ πρός τό ὑπερῷον καί διά τῆς ἐν ἑκάστῃ τῶν στάσεων τούτων ἀναγνώσεως τῶν εὐχῶν τῆς γονυκλισίας.

Τήν θ. Λειτουργίαν εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως ἠκολούθησε δεξίωσις ἐν τῷ Πατριαρχείῳ, τήν δέ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Σιών, δεξίωσις εἰς τήν αἴθουσαν τελετῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς.

Τήν Δευτέραν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’ προεξῆρξε μετά συλλειτουργούντων Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου συμπροσευχομένου εἰς τήν   τῆς θ. Λειτουργίαν ἐν τῷ ἱερῷ Ναῷ τῆς Ἁγίας  Τριάδος τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Ρωσικῆς Ἀποστολῆς (Missia). Μετά τό πέρας τῆς θ. Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τό ἐκκλησίασμα ὡς ἐξῆς:

«Τήν ἐξ ὕψους δύναμιν τοῖς μαθηταῖς, Χριστέ, ἕως ἄν ἐνδύσησθε ἔφης, καθίσατε ἐν Ἱερουσαλήμ˙ ἐγώ δέ ὡς ἐμέ Παράκλητον ἄλλον, Πνεῦμα τό ἐμόν τε καί Πατρός ἀποστελῶ, ἐν ᾧ στερεωθήσεσθε».

Ὁσιολογιώτατε Ἀρχιμανδρῖτα κύριε Νικόδημε,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Χθές ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἑώρτασε πανηγυρικῶς τήν μεγάλην ἑορτήν τῆς Πεντηκοστῆς, δηλονότι τήν ἑορτήν τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐν αὐτῷ τῷ κενῷ μνήματι τοῦ Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Σήμερον, ἡμέρα Δευτέρᾳ τῆς Πεντηκοστῆς, αὐτό τό Πανάγιον καί ζωοποιόν καί παντοδύναμον ἑορτάζομεν Πνεῦμα, Τόν Ἕνα τῆς Τριάδος Θεόν, τό ὁμότιμον καί ὁμοούσιον καί ὁμόδοξον τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ ἐν αὐτῷ τῷ ἐπωνύμῳ τῆς Ἁγίας Τριάδος Ναῷ, τῷ ἀνεγερθέντι ὑπό τῆς ὁμόφρονος καί ὀρθοδόξου ἀδελφῆς ἡμῶν Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας.

Κατ’ οὐσίαν ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν ἐξ ὕψους δύναμιν, τήν ὁποίαν ἐνεδύθησαν οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ καί οἱ διάδοχοι αὐτῶν διά τῆς ἀποστολῆς τοῦ Παρακλήτου, δηλαδή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ, Σωτῆρος δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τό μέγα τῆς Πεντηκοστῆς γεγονός, τό ὁποῖον ἔλαβε χώραν εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν Ἱερουσαλήμ, ἐνέχει ὑψίστην σημασίαν οὐχί μόνον διά τήν συμμετοχήν ἑκάστου ἡμῶν εἰς τό θεανθρώπινον τῆς Ἐκκλησίας σῶμα, ἀλλά κάι διά αὐτόν τοῦτον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, τόν θεσμόν τῆς ὁποίας συγκροτεῖ καί ὁδηγεῖ εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν.

Διά δέ ἕκαστον τῆς Ἐκκλησίας μέλος, τό Πανάγιον Πνεῦμα εἶναι αὐτό, τό ὁποῖον δηλώνει διά τῆς σφραγῖδος τῆς δωρεᾶς Αὐτοῦ κατά τό ἱερόν βάπτισμα, «τήν ἡμετέραν», ὡς λέγει ὁ Συναξαριστής, «ἐξ ἀπιστίας κάκωσιν καί τήν εἰς Ἐκκλησίαν εἰσέλευσιν». Καί τοῦτο, διότι τότε καί ἡμεῖς τοῦ Δεσποτικοῦ μεταλαμβάνομεν Σώματος και Αἵματος.

Τότε, μέ ἄλλα λόγια, μαρτυροῦμεν τήν ἑνότητα, εἰς τήν ὁποίαν πάντας ἐκάλεσε ὁ Ὕψιστος, «ὅτε τοῦ πυρός τάς γλώσσας διένειμεν». Τότε ὁ Χριστός ἐφώτισε τούς ἁλιεῖς καί ἀγραμμάτους τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ. Καί τότε ἀκριβῶς ἐκαινουργήθη ἡ συμφωνία τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ μετά τοῦ Πνεύματος τῶν μαθητῶν καί Ἀποστόλων αὐτοῦ πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κατά τήν ἁγίαν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ἐπεδήμησε τό Πανάγιον Πνεῦμα τοῖς Ἀποστόλοις οὐσιωδῶς ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν, εἰς ἕνα ἕκαστον αὐτῶν ἐν τῷ ὑπερῴῳ, ὅπου ἦσαν συνηγμένοι, συνηθροισμένοι.

Τό μέγα τοῦτο γεγονός τῆς ἐπιδημίας τοῦ Παναγίου Πνεύματος κατά τρόπον οὐσιώδη ἐπαναλαμβάνεται κατά τήν τέλεσιν τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἐν ᾧ γινόμεθα κοινωνοί τοῦ Κυριακοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ καί συνεπῶς κοινωνοί τῆς χάριτος καί τῶν δωρεῶν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτήν τήν πραγματικότητα καί ἀναντίρρητον ἀλήθειαν διατρανώνει καί ἡ σημερινή ἑόρτιος εὐχαριστιακή ἡμῶν σύναξις πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἡ δέ πραγματικότης καί ἀναντίρρητος ἀλήθεια τῆς σημερινῆς εὐχαριστιακῆς ἡμῶν συνάξεως φανερώνει καί ἀποκαλύπτει τήν ἀποστολήν καί τόν σκοπόν τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τοῦτον διετύπωσαν οἱ Θεόπνευστοι τῆς Ἐκκλησίας Πατέρες εἰς τό Σύμβολον τῆς Πίστεως: «Πιστεύω εἰς μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν», «Προσδοκῶ Ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».

Τήν προσδοκίαν τῆς Ἀναστάσεως καί τήν ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος ἐκήρυξαν καί εὐηγγελίσθησαν οἱ μαθηταί καί Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ἔλαβον τήν ἐξ ὕψους δύναμιν, τουτέστιν τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖον ὑπέσχετο εἰς αὐτούς ὁ Χριστός πρό τοῦ πάθους, ἀλλά καί μετά τό πάθος Αὐτοῦ.

Καί πρό μέν τοῦ πάθους παρήγγειλε τοῖς μαθηταῖς Αὐτοῦ εἰπών: «Συμφέρει, ἵνα ἐγώ ἀπέλθω. Ἐάν γάρ ἐγώ μή ἀπέλθω, ὁ Παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται». (Ἰω. 16,7) Καί πάλιν. «Ὅταν δέ ἔλθῃ, Ἐκεῖνος διδάξει ὑμᾶς καί ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν». (Ἰω. 16,13)

Ἡ δέ δύναμις ἐξ ὕψους, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι ἄλλη ἀπ’ αὐτήν, πού διηνεκῶς καί προσευχητικῶς αἰτεῖται ἡ Ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διά τῶν λόγων τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «Τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι, ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».

Δεηθῶμεν λοιπόν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀναδείξῃ ἡμᾶς δοχεῖα τῆς ἐπελεύσεως τοῦ Παναγίου καί Παρακλήτου Πνεύματος.

Δεηθῶμεν καί πάλιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, λέγοντες μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ: «Ἔγγισον ἡμῖν, ἔγγισον ὁ πανταχοῦ, ὥσπερ καί τοῖς Ἀποστόλοις Σου πάντοτε συνῆς, οὕτω καί τοῖς Σέ ποθοῦσιν ἕνωσον σαὐτόν οἰκτίρμον, ἵνα συνημμένοι σοι ὑμνῶμεν καί δοξολογῶμεν τό Πανάγιόν Σου Πνεῦμα». Ἀμήν».

Ἡ ἑορτή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἑωρτάσθη συμφώνως πρός πᾶσαν τήν ἐκκλησιαστικήν τάξιν καί σεμνότητα ἐπίσης  εἰς τόν ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς κώμης Τουμπάς. Εἰς τήν κώμην ταύτην τῆς Παλαιστινιακῆς Αὐτονομίας, βορείως τῆς Νεαπόλεως (Nablus), ἔνθα τό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, συνυπάρχει καί συμβιοῖ μετά τῶν 16.000 Μουσουλμάνων μικρά Ἑλληνορθόδοξος Ἀραβόφωνος Κοινότης τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, ἀποτελουμένη ἐκ 16 οἰκογενειῶν καί 75 μελῶν. Πάντες οὗτοι προσῆλθον εἰς τήν  θ. Λειτουργίαν, ἦς προέστη ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος, συλλειτουργούντων αὐτῷ τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ  Φρέατος, Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰουστίνου καί τοῦ αἰδεσιμ. ἱερέως π. Θωμᾶ. Ὁ Σεβασμιώτατος ἐκήρυξεν αὐτοῖς τόν θεῖον λόγον καί μετέφερεν αὐτοῖς τάς εὐχάς τοῦ Μακαριωτάτου.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_0_placeholder