Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.
Τήν Παρασκευήν, 14ην /27ην Σεπτεμβρίου 2013, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, συμφώνως πρός τήν προσκυνηματικήν καί τυπικήν αὐτοῦ διάταξιν ἐν πάσῃ μεγαλοπρεπείᾳ καί λαμπρότητι ἡ ἑορτή τῆς παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ὡς μνήμη τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ Τίμιος Σταυρός μετά τήν εὕρεσιν αὐτοῦ εἰς τήν περιοχήν τοῦ λόφου τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ καί μετά την ἀποτελείωσιν τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ ἐν αὐτῷ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως κατά τήν ἡμέραν τῶν ἐγκαινίων αὐτοῦ, ὑψώθη ὑπό τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων Μακαρίου καί τῆς Ἁγίας Ἑλένης, ἵνα ἴδωσιν αὐτόν ὑψούμενον καί οἱ μακρόθεν προσελθόντες πολυάριθμοι εὐλαβεῖς προσκυνηταί.
Α’ Παραμονή τῆς Ἑορτῆς.
Ἀφ’ Ἑσπέρας τῆς Πέμπτης ἀνεγνώσθη ἡ Θ’ Ὥρα εἰς τόν μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγιοταφιτῶν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, ἐγένετο ἡ ἐπίσημος κάθοδος, τῶν κωδώνων κρουομένων, (ὡς φαίνεται εἰς τό στιγμιότυπον τό ἀφορῶν τήν Παραμονήν τῆς ἑορτῆς), διά τῆς Χριστιανικῆς Ὁδοῦ εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ὑποδοχή τοῦ προεξάρχοντος τῆς τελετῆς Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου εἰς τήν Ἀποκαθήλωσιν, τό Θυμίαμα καί ἡ προσκύνησις εἰς τόν Ἅγιον Τάφον, ἡ προσκύνησις τῶν Ἀρχιερέων καί τῶν Συνοδικῶν εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν, ἡ κροῦσις τῶν σημάντρων καί τό θυμίαμα μετά μύρου ὑπό τῶν διακόνων ἀνά τά προσκυνήματα.
Μετά ταῦτα ὁ Μακαριώτατος ἀνέγνωσε τόν Προοιμιακόν ἀπό τοῦ Θρόνου, ὁ δέ Πρωτοψάλτης τοῦ Ναοῦ Ἀρχιμανδρίτης Ἀριστόβουλος, οἱ βοηθοῦντες αὐτόν μαθηταί τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς, ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀλέξιος καί μοναχός π. Ἰωσήφ Ἁγιορείτης, ἔψαλον τά Ἀνοιξαντάρια. Ἠκολούθησεν ἡ λοιπή Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ μετά Μεγάλης Εἰσόδου καί Ἀρτοκλασίας.
Ἐν συνεχείᾳ ἐψάλησαν τά Ἀπόστιχα, ἐλέχθη τό «νῦν ἀπολύεις» ἐψάλησαν τά Ἀπολυτίκια καί, τῶν κωδώνων κρουομένων, ἔλαβε χώραν ἡ ἄνοδος εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα.
Β’ Ἡ κυριώνυμος ἡμέρα τῆς ἑορτῆς.
Τήν πρωΐαν τῆς Παρασκευῆς, κυριωνύμου ἡμέρας τῆς ἑορτῆς 14ης /27ης Σεπτεμβρίου 2013, τήν 7.00 π.μ. ἐκκλησιαστικήν ὥραν, ἔλαβε χώραν ἡ ἐπίσημη κάθοδος ἀπό τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου εἰς τόν Πανίερον Ναόν τῆς Ἀναστάσεως.
Ἅμα τῇ εἰσόδῳ εἰς τόν Ναόν, προσεκύνησεν εἰς τήν Ἁγίαν Ἀποκαθήλωσιν καί τόν Πανάγιον Τάφον ὁ προεξάρχων τῆς τελετῆς Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, εἰσελθών εἰς τό Καθολικόν, ηὐλόγησε καί ἀνῆλθεν εἰς τόν Θρόνον, ἔνθα καί προσῆλθον καί ἔλαβαν καιρόν οἱ Ἱερεῖς καί ἐνεδύθησαν ὡς καί οἱ Ἀρχιερεῖς ἐντός τοῦ ἱεροῦ Βήματος, ἀφ’ οὗ ἐψάλη τό «εἰς πολλά ἔτη Δέσποτα» καί τό «ἄνωθεν οἱ προφῆται».
Ἐν συνεχείᾳ ἐτελέσθη εἰς τό Καθολικόν ἡ θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου καί συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί τοῦ παρεπιδημοῦντος ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ξάνθης κ. Παντελεήμονος, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερέων καί παρεπιδημούντων Ἱερέων καί Πρεσβυτέρων ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί ἱεροδιακόνων, τῇ παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Γεωργίου Ζαχαριουδάκη, μετεχόντων ἐν εὐλαβείᾳ πολλῶν προσκυνητῶν ἐξ Ἑλλάδος, Ρωσίας, Κύπρου καί πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων.
Τελεσθείσης καί ἀπολυθείσης τῆς θείας Λειτουργίας, ἤρξατο ἡ τελετή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀπό τοῦ σολέως τοῦ Καθολικοῦ διά τοῦ «Εὐλογημένη ἡ εἴσοδος τῶν Ἁγίων…».
Ἐξελθοῦσα ἀπό τοῦ Καθολικοῦ ἡ λιτανεία, διῆλθε διά τῆς Ἀποκαθηλώσεως καί κατῆλθε, ἐν ᾧ ἐψάλλοντο αἱ Καταβασίαι, «Σταυρόν χαράξας Μωσῆς» καί τό «Σῶσον Κύριε τόν λαόν Σου» εἰς τόν τόπον τῆς ὑπό τῆς Ἁγίας Ἑλένης εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.
Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος ὕψωσε τόν Τίμιον Σταυρόν κατά τήν τάξιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τά τέσσαρα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος, ἵνα διά τούτων ἁγιασθῇ πᾶσα ἡ κτίσις.
Ἐκ τοῦ σπηλαίου τῆς εὑρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἡ λιτανεία διῆλθε διά τοῦ παρεκκλησίου τοῦ Ἁγίου Λογγίνου καί τοῦ «Μή μου ἅπτου» καί περιήχθη τρίς πέριξ τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου, τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν Ἀρχιερέων κατά τά πρεσβεῖα αὐτῶν βασταζόντων τόν Τίμιον Σταυρόν ἐπί τάς κεφαλάς αὐτῶν. Ἐντεῦθεν διά τῆς Ἀποκαθηλώσεως καί τοῦ παρεκκλησίου τοῦ Ἀδάμ ἡ λιτανεία ἀνῆλθεν εἰς τόν Φρικτόν Γολγοθᾶν, ἔνθα καί ἐπί τοῦ τόπου, ἐν ᾧ ὑπέρ ἡμῶν ἐσταυρώθη ὁ Χριστός, ὑψώθη ἀπό τῆς Ἁγίας Τραπέζης τοῦ Γολγοθᾶ πρός τά τέσσαρα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος ὁ Τίμιος Σταυρός ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου.
Μετά τήν Ὕψωσιν ἱερεῖς καί λαός ἔλαβον εὐλογίαν ἐκ τῶν βασιλικῶν, ἐφ’ ὧν ἐτέθη ὁ Τίμιος Σταυρός ἐπί τοῦ δίσκου καί κατῆλθον εἰς τό Ἱερόν Βῆμα.
Τῆς λιτανείας συμπληρωθείσης, ἔλαβε χώραν ἡ ἄνοδος, τῶν κωδώνων κρουομένων, εἰς τό Πατριαρχεῖον.
Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε τούς προσελθόντας διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ, ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:
«Σταυρὸς ὑψοῦται σήμερον, καὶ κόσμος ἁγιάζεται· ὁ γὰρ Πατρὶ συνεδρεύων, καὶ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ, ἐν τούτῳ χεῖρας ἁπλώσας, τὸν κόσμον ὅλον εἵλκυσας, πρὸς σήν Χριστὲ ἐπίγνωσιν· τοὺς οὖν εἰς σὲ πεποιθότας, θείας ἀξίωσον δόξης», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,
Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς προσκυνηταί καί εὐσεβεῖς Χριστιανοί,
ἡ ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως τελεσθεῖσα σήμερον Θεία Λειτουργία ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ πρᾶξιν μαρτυρίας τῆς πίστεως καί τῆς ἱερᾶς ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί δή τῆς ἐν αὐτῷ διακονούσης Ἁγιοταφιτικῆς ἡμῶν Ἀδελφότητος.
Ἡ πρᾶξις δέ τῆς μαρτυρίας αὐτῆς ἀφορᾷ εἰς δύο τινά:
Πρῶτον, εἰς τό γεγονός τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ ὁποίου, ὡς λέγει ὁ μελῳδός, «τάς χεῖρας ἁπλώσας Αὐτοῦ, τόν κόσμον εἵλκυσε πρός τήν Αὐτοῦ ἐπίγνωσιν». Εἰς αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἐπίγνωσιν τοῦ Θείου Λόγου, τοῦ Χριστοῦ, ἑλκυσθείς διά τοῦ Σταυροῦ ὁ θεῖος Παῦλος λέγει εἰς τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολήν αὐτοῦ: «ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, δι’ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ», (Γαλ. 6,14). Καί ἀναλυτικώτερον: μή γένοιτο ποτέ ἐγώ νά καυχηθῶ διά τίποτε ἄλλο παρά διά τό ὅτι δι’ ἐμέ ἔλαβε δούλου μορφήν καί ἐσταυρώθη διά τήν σωτηρίαν μου ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Μόνον καύχημά μου εἶναι τοῦ Κυρίου ὁ σταυρικός θάνατος διά τῆς πίστεως δέ εἰς τόν θάνατον αὐτόν ἔχει νεκρωθῆ καί ἔχει χάσει τήν δύναμίν του ὡς πρός ἐμέ ὁ κόσμος, ἀλλά καί ἐγώ ἔχω νεκρωθῆ ὡς πρός τόν κόσμον.
Δεύτερον, ἀφορᾷ εἰς τήν διά τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ ἀποκαταλλαγήν τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὡς κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος λέγων: «ὅτι ἐν αὐτῷ τῷ Χριστῷ ηὐδόκησε πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος κατοικῆσαι καὶ δι’ αὐτοῦ ἀποκαταλλάξαι τὰ πάντα εἰς αὐτόν, εἰρηνοποιήσας διὰ τοῦ αἵματος τοῦ σταυροῦ αὐτοῦ καί δι’ αὐτοῦ εἴτε τὰ ἐπὶ τῆς γῆς εἴτε τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς», (Κολ. 1,20) . Καί ἀναλυτικὠτερον: καί δι’ αὐτοῦ ὁ Θεός εὐηρεστήθη νά συνδιαλλάξῃ καί νά συμφιλιώσῃ ὅλα πρός τόν ἑαυτόν καί εἰρήνευσε μέ τό αἷμα καί τήν θυσίαν τοῦ σταυρικοῦ Του θανάτου εἴτε τούς ἐπί γῆς ἀνθρώπους μέ τόν Θεόν καί μεταξύ τους εἴτε τούς ἐν οὐρανοῖς ἀγγέλους, τούς ὁποίους ἐσυμφιλίωσε μέ ὅλους ἐμᾶς.
Ὁ Τίμιος τοῦ Χριστοῦ Σταυρός, ἀγαπητοί μου, ἐμπεριέχει τό ἀπό τῶν αἰώνων ἀποκεκρυμμένον ἐν τῷ Θεῷ μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός τέλειος ὤν Θεός ἐφύτευσε τό ξύλον τῆς ζωῆς ἐν μέσῳ τοῦ Παραδείσου, (Γενέσ. 2,9). Ὁ ἴδιος μετά τήν ἐκ τῆς Παρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας ἐνανθρώπησίν Του, τέλειος ὦν ἄνθρωπος, ἐφύτευσεν ἐν μέσῳ τῆς γῆς, (Ψαλμ. 73,12), καί τό ξύλον τοῦ Σταυροῦ, τό ὁποῖον ἐπότισε μέ τό αἷμα καί ὕδωρ, τό ἐξελθόν ἐκ τῆς νυγείσης πλευρᾶς Αὐτοῦ, (Ἰωάν. 19,34). Καί τοιουτοτρόπως τό κατέστησε ζωηφόρον, δηλονότι πηγήν ζωῆς αἰωνίου. Τοῦτο σημαίνει ὅτι διά τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τόν ὁποῖον σήμερον μετά τῆς Ἁγίας καί ἰσαποστόλου Ἐλένης καί τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Μακαρίου Ἐπισκόπου Ἱεροσολύμων ὑψώνομεν ἑορτίως φυσικῶς καί πνευματικῶς, προσκυνοῦμεν Αὐτόν Τοῦτον τόν Χριστόν, «ὃς ἔδωκεν ἑαυτὸν ὑπὲρ ἡμῶν, ἵνα λυτρώσηται ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀνομίας καὶ καθαρίσῃ ἑαυτῷ λαὸν περιούσιον, ζηλωτὴν καλῶν ἔργων», (Τιτ. 2,14).
Τόν Πανάγιον Σταυρόν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ τιμῶντες καί ἡμεῖς σήμερον ὡς πηγήν ἁγιάσματος καί αἴτιον τῆς τῶν ἀνθρώπων θεώσεως μετά τοῦ μελωδοῦ εἴπωμεν: «Ὑψουμένου σου Δέσποτα, ἐν Σταυρῷ, συνανύψωσας, τοῦ Ἀδάμ τήν ἔκπτωτον φύσιν ἅπασαν· διό ὑψοῦντες τόν ἄχραντον Σταυρόν σου φιλάνθρωπε τήν ἐξ ὕψους σου ἰσχύν, ἐξαιτοῦμεν κραυγάζοντες· Σῶσον Ὕψιστε, ὡς Θεός ἐλεήμων τούς τιμῶντας, τήν σεπτήν τε καί φωσφόρον, τοῦ σοῦ Σταυροῦ θείαν ὕψωσιν» καί δώρισαι τῷ κόσμῳ καί τῇ περιοχῇ ἡμῶν τήν εἰρήνην Σου, Ἀμήν.
καί ἀραβιστί διά στόματος τοῦ π. Χαραλάμπους ὡς ἕπεται, ἴδε ἠλεκτρονικόν σύνδεσμον: https://en.jerusalem-patriarchate.info/ar/2013/09/21/2722
μεθ’ ἥν ἀπεδόθη Αὐτῷ ὁ ἀσπασμός τῶν Ἀρχιερέων καί ὁ ἀσπασμός τῆς χειρός Αὐτοῦ ὑπό τῶν ἱερέων καί τῶν προσελθόντων πολλῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.