Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Τήν Δευτέραν, 6^ην /19^ην Αὐγούστου 2019, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑπό τοῦ Πατριαρχείου:

1ον.  Εἰς τό ὄρος Θαβώρ.

Κατά τήν ἑορτήν ταύτην, ἡ Ἐκκλησία, ἐρειδομένη ἐπί τῶν Εὐαγγελικῶν διηγήσεων, ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ὁ Κύριος πρό τοῦ πάθους Αὐτοῦ ἀνέβη εἰς τό ὄρος Θαβώρ, τό ὁποῖον εὑρίσκεται εἰς τήν Γαλιλαίαν καί ἐκεῖ ἐνώπιον τῶν τριῶν προκρίτων μαθητῶν Αὐτοῦ, Πέτρου, Ἰακώβου καί Ἰωάννου, μετεμορφώθη, ἤτοι ἤλλαξε ἡ μορφή Αὐτοῦ, ὑπεκρύβη ἡ ἀνθρωπίνη φύσις Αὐτοῦ καί ἀπεκαλύφθη ἐν δόξῃ ἡ θεία μορφή Αὐτοῦ, νεφέλη φωτεινή περιέβαλεν Αὐτόν, ἐνεφανίσθησαν Μωϋσῆς καί Ἠλίας συλλαλοῦντες καί ὁμιλοῦντες περί τοῦ πάθους Αὐτοῦ, τό ὁποῖον ἐπρόκειτο νά συμβῇ εἰς Ἱεροσόλυμα καί ἠκούσθη φωνή ἐκ τοῦ Πατρός: «Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ ηὐδόκησα, Αὐτοῦ ἀκούετε». Ἔντρομοι οἱ μαθηταί ἔπεσαν κατά γῆς καί ὁ Πέτρος ἐζήτησεν ἀπό τόν Κύριον νά στήσῃ τρεῖς σκηνάς καί νά μείνωσιν ἐπί τοῦ ὄρους. Μετά τό θεῖον ὅραμα τοῦτο, τό προτυποῦν τήν Ἀνάστασιν, ὁ Κύριος ἐκέλευσε τούς μαθητάς καταβάς ἐκ τοῦ ὄρους, λέγων νά μήν εἴπωσιν οὐδένα πρό τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ.

Τό γεγονός αὐτό ἑωρτάσθη πρῶτον εἰς τόν τόπον, ἐν ᾧ συνέβη, ἤτοι ἐπί τοῦ Ὄρους Θαβώρ δι’ ἀγρυπνίας ἀφ’ ἑσπέρας καί τήν νύκτα, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί κληρικῶν παρεπιδημούντων ἐκ διαφόρων Ὀρθοδόξων χωρῶν, ψάλλοντος δεξιά τοῦ Πρεσβυτέρου Γεωργίου καί ἀριστερά ἀραβιστί τῆς χορῳδίας τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Ἄκκρης Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου καί μετέχοντος πυκνοῦ λαοῦ προσευχομένου ἐν κατανύξει ἐν τῇ ὑπαιθρίῳ νυκτερινῇ ἀτμοσφαίρᾳ.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας, ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον, ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

“Παρέλαβεν ὁ Χριστός, τόν Πέτρον καί Ἰάκωβον καί Ἰωάννην, εἰς ὄρος ὑψηλόν κατ’ ἰδίαν, καί μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν, καί ἔλαμψε τό πρόσωπον Αὐτοῦ ὡς ὁ Ἥλιος, τά δέ ἱμάτια Αὐτοῦ, ἐγένετο λευκά ὡς τό φῶς. Καί ὤφθησαν Μωϋσῆς καί Ἠλίας μετ’ Αὐτοῦ συλλαλοῦντες, καί νεφέλη φωτεινή ἐπεσκίασεν αὐτούς, καί ἰδού φωνή ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα· Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ ηὐδόκησᾳ, αὐτοῦ ἀκούετε”.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

 Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἁγίῳ τούτῳ Ὄρει τῷ Θαβώρ, ἔνθα ἔστησαν οἱ πόδες τοῦ Κυρίου, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν ἐτήσιον ἀνάμνησιν τῆς θείας Μεταμορφώσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τό γεγονός τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ κατέχει ἐξέχουσαν θέσιν ἐν τῷ μεγάλῳ μυστηρίῳ τῆς θείας Οἰκονομίας, δηλονότι τῆς ἀπείρου φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὑπέρ τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Καί τοῦτο, διότι ὁ Χριστός ἐν τῷ ὄρει Θαβώρ ἀφ’ ἑνός μέν, ἐφανέρωσεν ἔμπροσθεν τῶν μαθητῶν τήν δόξαν Αὐτοῦ, ὀλίγον πρό τοῦ σταυρικοῦ Αὐτοῦ πάθους. Ἀφ’ ἑτέρου δέ ἀπεκάλυψε εἰς τούς ἀκολουθοῦντας καί πιστεύοντας Αὐτόν τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν καί ἐπί πλέον ὅτι Αὐτός, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, εἷναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὡς τοῦτο διατυπώνει μέ πλήρη ἀκρίβειαν καί σαφήνειαν ὁ ὑμνῳδός λέγων:

“Πρό τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Σου καί τοῦ πάθους λαβών οὕς προέκρινας τῶν Ἱερῶν Μαθητῶν πρός τό Θαβώρειον, Δέσποτα, ἀνῆλθες ὄρος, δεῖξαι θελήσας τούτοις τήν δόξαν Σου, οἱ κατιδόντες Σε μεταμορφούμενον, καί ὑπέρ ἥλιον λάμψαντα πρηνεῖς πεσόντες, τήν δυναστείαν Σου κατεπλάγησαν, ἀναβοῶντες, Σύ τό ἄχρονον φῶς ὑπάρχεις Χριστέ καί ἀπαύγασμα τοῦ Πατρός, εἰ καί θέλων, σάρξ ὠράθης ἀναλλοίωτος”.

Η δόξα τήν ὁποίαν ἔδειξε καί ἐφανέρωσεν ὁ Χριστός εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τό ἄχρονον φῶς καί τό ἀπαύγασμα τοῦ Θεοῦ Πατρός, δηλονότι τήν Θεότητα Αὐτοῦ ἐν τῇ καθ’ ὑπόστασιν ἑνώσει μετά τῆς σαρκός Αὐτοῦ “Ἐγώ εἰμι τό φώς τοῦ κόσμου”, (Ἰωάν. 8,2), λέγει ὁ Κύριος. Ὁ δέ θεῖος Παῦλος κηρύττει λέγων: “Πολυμερῶς καί πολυτρόπως πάλαι ὁ Θεός λαλήσας τοῖς πατράσιν ἐν τοῖς προφήταις, ἐπ’ ἐσχάτου τῶν ἡμερῶν τούτων ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν υἱῷ, ὃν ἔθηκε κληρονόμον πάντων, δι’ οὗ καί τούς αἰῶνας ἐποίησεν· ὃς ὢν ἀπαύγασμα τῆς δόξης καί χαρακτήρ τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ”,  (Ἑβρ. 1, 1-3).

Τοῦτο ἐξ ἄλλου μαρτυροῦν οἱ Εὐαγγελισταί λέγοντες: “ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἰδού νεφέλη φωτεινή ἐπεσκίασεν αὐτούς, καί ἰδού φωνή ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα· οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε·”, (Ματθ. 17,5).

 “Τό ἄχρονον δέ φῶς”, δηλονότι τό ἐκτός χρόνου καί προαιώνιον ἤ καλλίτερον εἰπεῖν τό ἄκτιστον φῶς εἶναι, κατά τόν σοφώτατον Παῦλον,” ὁ βασιλεύς τῶν βασιλευόντων καί κύριος τῶν κυριευόντων, ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὃν εἶδεν οὐδείς ἀνθρώπων οὐδέ ἰδεῖν δύναται”, (Α´ Τιμ.6,16). Τοῦτο δέ σημαίνει ὅτι ὁ Θεός μόνος ἔχει ἀπό τόν ἑαυτόν Του ζωήν ἀθάνατον καί ἀΐδιον, καί κατοικεῖ εἰς φῶς, εἰς τό ὁποῖον δέν δύναται κανείς νά πλησιάσῃ, τό ὁποῖον δέν εἶδε κανείς ἀπό τούς ἀνθρώπους οὔτε δύναται νά τό ἴδῃ: “Οὔ γάρ μή ἴδῃ ἄνθρωπος τό πρόσωπόν μου καί ζήσεται”, (Ἔξοδος 33,20), λέγει Κύριος.

“Φῶς ἀναλλοίωτον Λόγε, φωτός Πατρός ἀγεννήτου, ἐν τῷ φανέντι φωτί Σου, σήμερον ἐν Θαβωρίῳ, φῶς εἴδομεν τόν Πατέρα, φῶς καί τό Πνεῦμα, φωταγωγοῦν πᾶσαν κτίσιν”, ἀναμέλπει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

 Ὁ Θεός Λόγος, δηλαδή ὁ Χριστός, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, εἶναι “φῶς ἀναλλοίωτον”. Τοῦτο σημαίνει ὅτι ὁ Χριστός δέν προσέλαβε κάτι πού δέν εἶχε, οὔτε μεταβλήθηκε σέ κάτι πού δέν ἦταν, ἀλλά ἐφανέρωσεν εἰς τούς μαθητάς Του αὐτό τό ὁποῖον ἦταν, ὡς λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός:

“Οὐχ ὅ οὐκ ἦν προσλαβόμενος οὐδέ εἰς ὅπερ οὐκ ἦν μεταβαλόμενος, ἀλλ’ ὅπερ ἦν τοῖς οἰκείοις μαθηταῖς ἐκφαινόμενος” (Ε.Π.Ε. τομ. 9, σελ. 38).

Μέ ἄλλα λόγια, οἱ παρευρεθέντες μαθηταί τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Μεταμορφώσεως Αὐτοῦ ἐν τῷ ὄρει Θαβώρ ἠξιώθησαν τῆς ἐμπειρίας τῆς θεωρίας τῆς δόξης, τουτέστι τοῦ θείου φωτός τῆς Μεταμορφώσεως. Κατά δέ τόν Ἱερόν Χρυσόστομον οἱ μαθηταί ἐγένοντο θεωροί οὐχί αὐτοῦ τούτου τοῦ ἀπροσίτου καί ἀκτίστου φωτός, ἀλλά τῆς ἀμυδρᾶς αὐτοῦ ἐνεργείας, ὡς λέγει καί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας: “Ἡ ἀναλλοίωτος φύσις τῇ βροτείᾳ μιχθεῖσα, τῆς ἐμφεροῦς ἀΰλου Θεότητος, φῶς παραγυμνοῦσα τοῖς Ἀποστόλοις ἀπορρήτως ἐξέλαμψεν”.

 Τοῦτο σημαίνει ὅτι οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ, ἄνθρωποι ὄντες, “ὁμοιοπαθεῖς ἡμῖν” (Ἰάκ. 5,17) δέν εἶδον τήν ἀπερινόητον φύσιν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τήν ἄκτιστον ἐνέργειαν Αὐτοῦ ἐν τῇ ἀνθρωπίνῃ φύσει τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

 Εἰς τό σημεῖον τοῦτο, ἀγαπητοί ἀδελφοί, πρέπει νά τονίσωμεν ὅτι οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ εἶδον τήν Μεταμόρφωσιν τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ καί ἐφ’ ὅσον οἱ ἴδιοι εἶχον μεταμορφωθῆ πνευματικῶς, δηλαδή ἐπέτυχον τήν κάθαρσιν αὐτῶν ἀπό τοῦ ρύπου τῆς ἁμαρτίας καί συνεπῶς ἐγένοντο δεκτικοί τοῦ φωτισμοῦ ἤ, καλλίτερον εἰπεῖν, τῆς ἐνεργείας τῆς φωτιστικῆς δυνάμεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Ἰησοῦ εἰπόντος αὐτοῖς: “Καί ὑμεῖς καθαροί ἐστε”, (Ἰωάν. 13,10).

Αὐτός Οὗτος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἰς τήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλίαν Του ἐδίδασκε λέγων: “Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται”, (Ματθ. 5,8). Ἑρμηνεύων τούς λόγους τούτους ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: “Καθαροί εἶναι οἱ τῆ πρός Θεόν ἑνώσει τῇ δι’ Υἱοῦ ἐν Πνεύματι, φιλοσαρκίας μέν ἁπάσης ἀναχωρήσαντες, ἡδονήν δέ ὡς πορρωτάτω τήν κοσμικήν ποιησάμενοι, καί τήν μέν οἰκείαν ὥσπερ ἀρνησάμενοι ζωήν, ἀναθέντες δέ μόνῃ τῇ θελήσει τοῦ Πνεύματος καθαρῶς τε καί ὁλότροπως πολιτευσαμένος τῷ Χριστῷ”.

 Τοῦτο σημαίνει, ἀγαπητοί μου, ὅτι τό θεῖον καί ἄκτιστον φῶς, τό ὁποῖον ἔλαμψεν ἐν τῷ ὄρει Θαβώρ εἶναι ὁ Χριστός, ἡ δέ νεφέλη, ἡ ἐπισκιάσασα τούς μαθητάς εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τῆς θεωρίας ταύτης, δηλονότι τοῦ ἀκτίστου θείου φωτός καί τῆς ἐπισκιασάσης νεφέλης ἐκ τῆς ὁποίας “φωνή ἐγένετο” κοινωνοί καί μέτοχοι ἐγένοντο οὐχί πάντες, ἀλλά οἱ τεθεωμένοι μαθηταί καί οἱ προφῆται, οἵτινες ἦσαν παρόντες.

 Δεηθῶμεν καί ἡμεῖς, οἱ συνεορτάζοντες τό μέγα τοῦτο καί ἀνερμήνευτον μυστήριον τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἵνα ἐν ταῖς καρδίαις καί διανοίαις ἡμῶν λάμψῃ τό φῶς τῆς τοῦ Χριστοῦ Μεταμορφώσεως, ὡς παραγγέλλει ὁ θεῖος Παύλος λέγων:

 “Ἡμεῖς δέ πάντες ἀνακεκαλυμμένῳ προσώπῳ τήν δόξαν Κυρίου κατοπτριζόμενοι τήν αὐτήν εἰκόνα μεταμορφούμεθα ἀπό δόξης εἰς δόξαν, καθάπερ ἀπό Κυρίου Πνεύματος”, (Β´ Κορινθ. 3, 18) Ἀμήν. Ἔτη πολλά.

Εὐθύς ἀμέσως οἱ πιστοί προσῆλθον εἰς τό μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

Πρό τῆς Ἀπολύσεως ὁ Μακαριώτατος ἀνέγνωσε τήν εὐχήν τῆς εὐλογίας τῶν σταφυλῶν.

Ἄμα τῇ ἀπολύσει τοῦ ἐκκλησιάσματος ὁ ἡγούμενος καί ἀνακαινιστής τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καί ἁγιογραφήσας τόν Ναόν Ἀρχιμανδρίτης Ἱλαρίων παρέθεσε λιτόν κέρασμα.

Τήν πρωΐαν τῆς ἡμέρας ἐν τῷ ἀπλέτῳ Θαβωρείῳ φωτί προεξῆρξε θείας Λειτουργίας ἐντός τοῦ Ναοῦ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός, συλλειτουργούντων αὐτῷ Ἱερομονάχων καί Πρεσβυτέρων τῆς περιοχῆς τῆς Γαλιλαίας καί μετέχοντος πολλοῦ λαοῦ, προσκυνητῶν Ἑλληνοφώνων, Ρωσοφώνων, Ρουμανοφώνων καί ἐντοπίων Ἀραβοφώνων ἐκ τῶν ὁρίων τῆς Γαλιλαίας καί τῆς Ἄκκρης – Πτολεμαΐδος.

2ον. Εἰς τήν Γεσθημανήν.

Τό γεγονός τῆς Ἁγίας Μεταμορφώσεως ἑωρτάσθη εἰς τό σεπτόν Προσκύνημα τοῦ ἐν Γεσθημανῇ Θεομητορικοῦ Μνήματος, συμφώνως πρός τό Προσκυνηματικόν καθεστώς, διά θείας Λειτουργίας, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Λύδδης κ. Δημήτριος, συλλειτουργούντων αὐτῷ Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, τῶν Ἐφημερίων τοῦ Προσκυνήματος τῆς Γεσθημανῆς Ἀρχιμανδρίτου Μελετίου καί Ἀρχιμανδρίτου Διονυσίου, ψάλλοντος τοῦ Ἱερομονάχου Εὐφροσύνου καί μετέχοντος εὐλαβοῦς ἐκκλησιάσματος.

Μετά τήν θείαν λειτουργίαν, ὁ ἡγούμενος τῆς Γεσθημανῆς, Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβήλων κ. Δωρόθεος παρέθεσε κέρασμα εἰς τό ἡγουμενεῖον.

3ον. Εἰς τήν Ραμάλλαν.

Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος ἑωρτάσθη ὡς Δεσποτική ἑορτή καί εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Μεταμορφώσεως, τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ραμάλλαν προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ καί μετέχοντος ἀθρόου πιστοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ τῆς πόλεως ἐν κατανύξει καί προσευχῇ.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτης Γαλακτίων παρέθεσεν εἰς τήν Ἀρχιερατικήν Συνοδείαν μεσημβρινήν ἑόρτιον νηστήσιμον τράπεζαν μετ᾽ ἰχθύων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας