Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑΝ ΑΡΙΜΑΘΕΙΑΝ (ΡΕΜΛΗΝ)

Τήν Κυριακήν, 9ην/ 22αν Ἀπριλίου 2018, Κυριακήν τῶν Μυροφόρων, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ρέμλην- ἀρχαίαν Ἀριμάθειαν τό γεγονός τῆς ἀποκαθηλώσεως τοῦ Κυρίου ἀπό τοῦ Σταυροῦ καί τοῦ ἐνταφιασμοῦ Αὐτοῦ ὑπό Ἰωσήφ τοῦ εὐσχήμονος βουλευτοῦ, καταγομένου ἐκ τῆς Ἀριμαθαίας (σήμερον Ρέμλης), τολμήσαντος εἰσελθεῖν πρός τόν Πιλᾶτον καί ζητήσαντος τό σῶμα Αὐτοῦ (Μάρκ. 15, 43,46).

Τῆς ἑορτῆς καί πανηγύρεως ταύτης  εἰς Ρέμλην προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὡς  τῶν Ἀρχιμανδριτῶν Ἱερωνύμου, Καλλίστου καί Μακαρίου, ἱερέων τῶν ὁμόρων περιοχῶν τῆς Ρέμλης, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ διακόνου π. Ἀναστασίου, παρουσίᾳ ἐκπροσώπων τῆς Ἑλληνικῆς Πρεσβείας εἰς Τέλ-Ἀβίβ, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς Κοινότητος Ρέμλης, συμπροσευχομένου τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Νήφωνος ἐν συμμετοχῇ πυκνοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου.

Πρός τοῦτο τό ποίμνιον ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἔχοντα οὕτως ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Αἰνεσάτωσαν ἔθνη καί λαοί Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν, τόν ἑκουσίως δι᾽ ἡμᾶς σταυρόν ὑπομείναντα καί ἐν τῷ ᾍδει τριημερεύσαντα καί προσκυνησάτωσαν Αὐτοῦ τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν, δι᾽ ἧς πεφώτισται πάντα τοῦ κόσμου τά πέρατα», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Χαίρει καί ἀγάλλεται ἡ ἀρχαία καί ἁγιογραφική πόλις ὑμῶν Ἀριμαθαία ἐπί τῇ συμμετοχῇ αὐτῆς ἐν τῷ σταυρικῷ πάθει καί τῇ λαμπροφόρῳ Ἀναστάσει τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, διᾶ τῶν κρυφῶν ἀλλά πιστῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, Ἰωσήφ καί Νικοδήμου, κηρύκων γενομένων τῆς τριημέρου ταφῆς καί τῆς ἐκ τῶν νεκρῶν ἐγέρσεως αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ.

Τοῦτο καταδεικνύει ἐναργέστατα ἡ σημερινή ἑορτή καί Πασχάλιος ἡμέρα τοῦ Κυρίου, καθ᾽ ἥν τιμᾶται ἡ μνήμη τῶν ἁγίων Μυροφόρων γυναικῶν καί δή τῶν πιστῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ Ἰωσήφ καί Νικοδήμου, ἀψευδῶν γενομένων μαρτύρων τῆς ταφῆς καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Μᾶρκος λέγων: «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθών Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὅς καί αὐτός ἦν προσδεχόμενος τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἱησοῦ. Καί ἀγοράσας σινδόνα καί καθελών αὐτόν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καί κατέθηκεν αὐτόν ἐν μνημείῳ, ὅ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας καί προσεκύλισε λίθον ἐπί τήν θύραν τοῦ μνημείου», ( Μάρκ. 15, 43,46).

Ὁ Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής ὤν, διακρίνεται διά δύο τινά: Ἀφ’ ἑνός μέν προσεδέχετο τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, δηλονότι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀφ’ ἑτέρου δέ κατέθηκεν αὐτόν [τόν ἐσταυρωμένον Χριστόν] ἐν τῷ ἰδίῳ Αὐτοῦ μνημείῳ, ὅν ἦν «λελατομημένον ἐκ πέτρας». Συνομολογητής εἰς τοῦτο τῷ Ἰωσήφ ἦτο καί ὁ Νικόδημος, ὁ ἐλθών πρός τόν Ἰησοῦν νυκτός τό πρῶτον φέρων μεῖγμα σμύρνης καί ἀλόης ὡς λίτρα ἑκατόν», (Ἰωάν. 19, 39).

Τόσον ὁ Ἰωσήφ ὅσον καί ὁ Νικόδημος ἀνεγνώρισαν εἰς τόν Ἰησοῦν τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, τόν κηρύττοντα τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ὡς μαρτυρεῖ καί ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης:  «Εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· ἀμήν ἀμήν λέγω σοι, ἐάν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Τό γεγενημένον ἐκ τῆς σαρκός σάρξ ἐστί καί τό γεγεννημένον ἐκ Πνεύματος πνεῦμά ἐστι”, (Ἰωάν. 3, 5-6) καί ἀναλυτικώτερον· «ἀληθῶς σοῦ λέγω, Νικόδημε, εἶπεν ὁ Ἰησοῦς, ὅτι ἐάν δέν γεννηθῇ κανείς πνευματικῶς διά τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖον ἀοράτως ἐνεργεῖ τήν ἀναγέννησιν τοῦ ἀνθρώπου, δέν δύναται νά εἰσέλθῃ εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Κάθε τι τό ὁποῖον ἔχει γεννηθῆ μέ φυσικήν γέννησιν ἀπό τήν σάρκα εἶναι καί αὐτό σαρκικόν καί δέν δύναται νά εἰσέλθῃ εἰς τήν πνευματικήν ταύτην βασιλείαν. Καί ἐκεῖνο, τό ὁποῖον ἔχει γεννηθῇ ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ὕπαρξις καί προσωπικότης πνευματική καί αὐτή θά ἀπολαύσῃ τήν πνευματικήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ».

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασις τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾽ ἧς πεφώτισται πάντα  τοῦ κόσμου τά πέρατα», κατά τόν μελῳδόν, δέν εἶναι ἄλλο τι ἀπό τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, εἰς τήν ὁποίαν πᾶς ἄνθρωπος καλεῖται νά εἰσέλθῃ. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ καταγγέλλει τήν νίκην τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ θανάτου τῆς φθορᾶς καί τῆς ἁμαρτίας, ὡς ἀναφωνεῖ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ: «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος» καί «…Πάσχα Κυρίου Πάσχα, ἐκ γάρ θανάτου πρός ζωήν καί ἐκ γῆς πρός οὐρανόν Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν ἡμᾶς διεβίβασεν» καί ἐπί πλέον «Ὤ, Πάσχα, τό μέγα καί ἱερώτατον Χριστέ· ὦ, σοφία καί Λόγε τοῦ Θεοῦ καί δύναμις· δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον, σοῦ μετασχεῖν ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας σου».

Ἡ ἀνέσπερος δέ ἡμέρα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου δηλονότι ἡ συμμετοχή αὐτοῦ εἰς τήν ἀνάστασιν τῆς θεωθείσης ἀνθρωπίνης φύσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός εἶναι αὐτός ὁ Ὁποῖος ἐν τῇ Ἀναστάσει Αὐτοῦ καί συνανύψωσε καί ἐθέωσε τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν φύσιν, ὡς κάλλιστα λέγει καί ὁ μελῳδός: «Ὅλον καθελών τοῦ θανάτου τό κράτος ὁ Υἱός σου Παρθένε, ἐν τῇ αὐτοῦ Ἀναστάσει, ὡς Θεός κραταιός, συνανύψωσεν ἡμᾶς καί ἐθέωσεν· διό ἀνυμνοῦμεν Αὐτόν εἰς τούς αἰῶνας».

 Τήν πραγματικότητα αὐτήν, δηλονότι τῆς συνανυψώσεως καί θεώσεως ἡμῶν ἐν τῇ Ἀναστάσει τοῦ Χριστοῦ», ζῶμεν καί κατανοοῦμεν ἡμεῖς οἱ Χριστιανοί ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἀποτελούσης τό ἐν τῷ κόσμῳ μυστικόν σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποίαν ἐφανέρωσεν ὁ Χριστός ἐπί τῆς γῆς δέν συνίσταται εἰς τό νά τρώγῃ καί νά πίνῃ κανείς ἐλευθέρως. Συνίσταται εἰς τήν δικαιοσύνην καί εἰρήνην καί ὁμόνοιαν μέ τούς ἀδελφούς μας καί τούς συνανθρώπους μας καί εἰς τάς χαράς, τάς ὁποίας χαρίζει τό Ἅγιον Πνεῦμα. «Οὐ γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καί πόσις, ἀλλά δικαιοσύνη καί εἰρήνη καί χαρά ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Ὁ γάρ ἐν τούτοις δουλεύων τῷ Χριστῷ εὐάρεστος τῷ Θεῷ καί δόκιμος τοῖς ἀνθρώποις», (Ρωμ. 14, 17-18), κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος. Καί ἀλλαχοῦ λέγει ὁ σοφός Παῦλος «ἀδελφοί σάρξ καί αἷμα βασιλείαν τοῦ Θεοῦ κληρονομῆσαι οὐ δύναται, οὐδέ ἡ φθορά τήν ἀφθαρσίαν κληρονομεῖ», (Α´ Κορ. 15,50).

Ἑρμηνεύων τούς Παυλείους τούτους λόγους, ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: “῞Εως ἐστί τό σῶμα τό ἀνθρώπινον σάρξ καί αἷμα, τοῦτ᾽ ἐστί θνητόν καί φθαρτόν, Θεοῦ βασιλείαν… οὐκ ἄν δύναιτο κληρονομεῖν». Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ διά τῆς συμμετοχῆς μας εἰς τήν μοναστηριακήν ζωήν καί λειτουργικήν ἤ εὐχαριστιακήν αὐτῆς πρᾶξιν μόνον, ἡμεῖς, δηλονότι τά πιστά μέλη δυνάμεθα νά προγευθῶμεν νοερῶς τήν Οὐράνιον βασιλείαν ἀφ᾽ ἑνός καί ἀφ᾽ ἑτέρου δυνάμεθα νά ἐνδυθῶμεν τήν ἀφθαρσίαν, ὡς τοῦτο ἀποδεικνύεται μέ τάς μυριάδας τῶν ἁγίων ἀνδρῶν καί γυναικῶν καί μάλιστα μέ τά σῳζόμενα λείψανα τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. «Ὑπέρ Χριστοῦ παθόντες μέχρι θανάτου, ὦ, Ἅγιοι Ἀθλοφόροι Μάρτυρες, ψυχάς μέν ἔχετε εἰς οὐρανούς ἐν χειρί Θεοῦ καί κατά κόσμον ὅλον δορυφορεῖται τά λείψανα ὑμῶν», λέγει ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, ἀποτελεῖ τά ἐγκαίνια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς καλούμεθα καί ἡμεῖς σήμερον ὑπό τῶν ἁγίων Μυροφόρων γυναικῶν καί ὑπό τῶν Ἁγίων Ἰωσήφ καί Νικοδήμου διά τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας τῆς Θεοτόκου, ᾄδοντες καί λέγοντες μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ. «Ἐγκαίνισον ψυχή, πάσας σου τάς αἰσθήσεις πρός θείαν θεωρίαν· Χριστός γάρ οὕτω θέλει τελεῖσθαι τά ἐγκαίνια».

Χριστός Ἀνέστη!

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία πέριξ τοῦ Ναοῦ, τά ἐγκαίνια ἀναπαλαιωθείσης αἰθούσης, ἐν ᾗ ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:

 “Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν Πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς”, (Ματθ. 5,16)

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, σεβαστά μέλη τῆς Κοινότητος, εἰς τήν σημερινήν ἑόρτιον πασχάλιον χαράν καί εὐφροσύνην προστίθεται τό ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῆς ἀρχαίας πόλεως ὑμῶν Ἀριμαθαίας, ἐπιτελούμενον ἀνακαινιστικόν ἔργον ὑπό τοῦ λίαν ἡμῖν ἀγαπητοῦ ἡγουμένου ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Νήφωνος καί τήν συνδρομήν, βεβαίως, τῶν ἀγαπόντων τήν εὐπρέπειαν τοῦ οἴκου Κυρίου πιστῶν καί ἀγαθῶν μελῶν τῆς Κοινότητος ὑμῶν. Τό παλαίφατον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων μετά τοῦ Τάγματος τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος κατώρθωσε διά μέσου τῶν αἰώνων, ἀφ’ ἑνός μέν νά διαφυλάξῃ τά Πανάγια Προσκυνήματα ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ γενικώτερον καί ἐν τῇ Ἁγίᾳ Ἱερουσαλήμ εἰδικώτερον· ἀφ’ ἑτέρου δέ νά ἐγγυηθῇ τήν χριστιανικήν παρουσίαν εἰδικώτερον.

Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ἡ χριστιανική παρουσία ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ καί τῇ εὐρυτέρᾳ περιοχῇ ἡμῶν, ἐννοεῖται τῇ Μέσῃ Ἀνατολῇ, εἶναι ἔργον τῆς λατρευτικῆς καί λειτουργικῆς ἀποστολῆς τῆς Μητρός ἁπασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, τῆς ὁποίας «καί πύλαι ᾍδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς», (Ματθ. 16,18).

Ἡ ἐν τῷ ἐκκλησιαστικῷ πνεύματι καί τῇ ἀγάπῃ τοῦ Χριστοῦ συνεργεία μεταξύ Πατριαρχείου καί τῆς σεβαστῆς ἡμῶν Κοινότητος εἶναι τό γεγονός τῆς προόδου εἰς τόν ἐκπαιδευτικόν, κοινωνικόν καί πνευματικόν τομέα τῆς Κοινότητος τῆς Ρέμλης «ὑμεῖς ἐστε τό ἅλας τῆς γῆς· ἐάν δέ τό ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται;»

Ἡ ἁρμονική συνύπαρξις μεταξύ τῶν συγκατοίκων καί συμπολιτῶν ἡμῶν Ἑβραίων καί Μουσουλμάνων ἀποτελεῖ παράδειγμα πρός μίμησιν. Συγχαίροντες δέ ὑμᾶς ἐπί πᾶσι τοῖς ἀγαθοῖς τούτοις ἔργοις εὐχόμεθα τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ νά διαφυλάξῃ τάς διανοίας καί καρδίας ὑμῶν. Εἰς δέ τά μέλη καί τόν Πρόεδρον τῆς Νέας Κοινοτικῆς Ἐπιτροπῆς εὐχόμεθα δύναμιν καί ἐπιτυχίαν εἰς τήν ἀποστολήν αὐτῶν, διαβεβαιούμενοι αὐτοῖς διά τήν ἀμέριστον συμπαράστασιν Ἡμῶν. Χριστός Ἀνέστη!»

Μετά ταῦτα ἠκολούθησεν ἑόρτιος μεσημβρινή τράπεζα.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ngg_shortcode_0_placeholder” order_by=”sortorder” order_direction=”ASC” returns=”included” maximum_entity_count=”500″]