1

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

Ἡ ἑορτή τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων ἑωρτάσθη τήν Κυριακήν, 16ην / 29ην  Ἀπριλίου 2012, ὑπό τοῦ Πατριαρχείου, συμφώνως πρός  τήν κρατοῦσαν τάξιν αὐτοῦ εἰς τήν πόλιν  τῆς Ρέμλης, ἀρχαίαν  Ἀριμάθειαν, καί εἰς τόν παρά τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως Καθεδρικόν ναόν τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου.

Εἰς τήν πόλιν τῆς Ρέμλης ἑορτάζεται πανηγυρικῶς ἡ μνήμη τῶν Μυροφόρων γυναικῶν κατά τήν καθιερωμένην  ὑπό τῆς Ἐκκλησίας Γ’ Κυριακήν τοῦ Πάσχα, καθ’ ὅτι ὁ συμετασχών μετά τῶν Μυροφόρων εἰς τήν ταφήν τοῦ Κυρίου, ὁ τολμήσας  εἰσελθεῖν πρός  τόν Πιλᾶτον καί ζητῆσαι τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, ὁ Ἰωσήφ, ὁ εὐσχήμων βουλευτής κατήγετο ἀπό τήν ἀρχαίαν Ἀριμάθειαν, τήν σημερινήν Ρέμλην. (Μάρκ. 15,43).

Εἰς τήν πόλιν ταύτην μετέβη τήν πρωΐαν  τῆς ὡς ἄνω Κυριακῆς ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος καί μετ’ ἔνθερμον ὑποδοχήν  ὑπό τοῦ καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ρέμλην, ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Νήφωνος, ὑπό τῶν ἱερέων τῶν ὁμόρων της Ρέμλης πόλεων Ἰόππης καί Λύδδης καί ὑπό τῶν Προσκόπων, ἐτέλεσε τήν θ. Λειτουργίαν, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν  Καπιτωλιάδος κ. Ἠσυχίου, Βόστρων κ. Τιμοθέου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Γεράσων κ. Θεοφάνους καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, Ἱερομονάχων καί διακόνων, συμμετέχοντος ἀθρόως τοῦ Ἑλληνορθοδόξου ποιμνίου τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ρέμλην  καί τοῦ Πρέσβεως τῆς Ἑλλάδος εἰς τό Ἰσραήλ κ. Κυριακοῦ Λουκάκη μετά συνεργατῶν αὐτοῦ.

Εἰς τό Κοινωνικόν της θ. Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς τούς πιστούς, ἔχοντα ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:

«Ἰωσήφ τόν θαυμαστόν, εὐφημήσωμεν πιστοί συνάμα Νικοδήμῳ καί πισταῖς μυροφόροις. Ὁ Κύριος ἀνέστη, ἐκβοῶντες ἀληθῶς», ψάλλει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Ἡ χάρις τοῦ ἐκ νεκρῶν ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ συνήγαγε πάντας ἡμᾶς εἰς τόν ἱερόν τοῦτον τόπον τῆς ἀρχαίας πόλεως ἡμῶν Ἀριμαθαίας, ἵνα μετά Ἰωσήφ καί Νικοδήμου καί τῶν πιστῶν Μυροφόρων γυναικῶν συνεορτάσωμεν τήν Ἀνάστασιν  τοῦ Θεανθρώπου Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καί μεγαλοφώνως βοήσωμεν ὅτι ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος καί Θεός ἡμῶν.

Ἡ Σταύρωσις τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ σύν τῇ Ἀναστάσει Αὐτοῦ ἀποτελεῖ τό κορυφαῖον γεγονός τοῦ μυστηρίου τῆς θείας οἰκονομίας, δηλονότι τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὡς κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Εἰ δέ Χριστός κηρύσσεται ὅτι ἐκ νεκρῶν ἐγήγερται, πῶς λέγουσι ἐν ὑμῖν τινες ὅτι ἀνάστασις νεκρῶν οὐκ ἔστιν»; «Εἰ δέ ἀνάστασις νεκρῶν οὐκ ἔστιν, οὐδέ Χριστός ἐγήγερται. Εἰ δε Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ καί ἡ πίστις ὑμῶν»,( Α’ Κορ. 15,12-13).

Ὁ δέ Ἀπόστολος Πέτρος εἰς τό πρῶτον κήρυγμά του μετά παρρησίας λέγει: «Δαυίδ… προφήτης οὖν ὑπάρχων…προϊδών ἐλάλησε περί τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὅτι οὐ κατελείφθη ἡ ψυχή αὐτοῦ εἰς Ἅιδου, οὐδέ ἡ σάρξ αὐτοῦ εἶδε διαφθοράν. Τοῦτον τόν Ἰησοῦν ἀνέστησεν ὁ Θεός, οὗ πάντες ἡμεῖς ἐσμεν μάρτυρες», (Πραξ. Β’, 30,31,32).

Τό κήρυγμα τοῦ Παύλου καί ἡ προσωπική μαρτυρία τοῦ Πέτρου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐνισχύεται ἀπό τήν ἐνεργόν συμμετοχήν τόσον τῶν Ἰωσήφ καί Νικοδήμου τῶν ἀπό Ἀριμαθαίας, ὅσον καί τῶν πιστῶν Μυροφόρων γυναικῶν, εἰς τήν ταφήν τοῦ Χριστοῦ, εἰς τοῦτο μαρτυρεῖ καί ὁ εὐαγγελιστής Μᾶρκος: «Ἐλθών ὁ Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὅς καί αὐτός ἦν προσδεχόμενος τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καί ἀγοράσας σινδόνα καί καθελών Αὐτόν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καί κατέθηκεν αὐτόν ἐν μνημείῳ, ὅ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας», (Μάρκ. 15, 43,46). «Καί διαγενομένου τοῦ Σαββάτου, Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καί Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα, ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν», (Μάρκ. 16, 1).

Μάρτυς, κῆρυξ καί ἀπόστολος τοῦ ἱστορικοῦ καί σωτηριώδους τούτου γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ ἡμῶν Ἐκκλησία καί μάλιστα ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων καί τό χριστεπώνυμον αὐτῆς πλήρωμα. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ἡ μία ἁγία καθολική καί ἀποστολική ἡμῶν Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως, τῆς ὁποίας, κατά τήν διαβεβαίωσιν Αὐτοῦ τούτου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ, «καί πύλαι ᾋδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς», (Ματθ. 16,18).

Τοῦτο ἀποδεικνύεται ἐμπράκτως καί ὁρατῶς διά τῆς Χριστιανικῆς ἡμῶν παρουσίας εἰς τόν τόπον, ὅπου ἐσταυρώθη, ἐτάφη καί ἀνέστη ὁ Θεός τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς ἐλπίδος. Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἔχοντες εἰς τόν Θεόν, ὡς ὁμολογεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, πάσῃ  συνειδήσει ἀγαθῇ πεπολιτεύμεθα τῷ Θεῷ ἄχρι ταύτης τῆς ἡμέρας, ( Πράξ. 23,1).

Καί πράττομεν οὕτως διότι ἡ Ἀνάστασις τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ μᾶς εἰσήγαγεν εἰς τήν καινήν, τήν καινούργιαν κτίσιν, δηλονότι τήν Ἐκκλησίαν, ἐντός καί διά τῆς ὁποίας ψηλαφοῦμεν καί προγευόμεθα διά τῶν φυσικῶν τε καί πνευματικῶν ἡμῶν αἰσθήσεων τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.

«Προσδεχόμενοι τήν μακαρίαν ἐλπίδα καί ἐπιφάνειαν τῆς δόξης τοῦ μεγάλου Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅς ἔδωκεν ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν, ἵνα λυτρώσηται ἡμᾶς ἀπό πάσης ἀνομίας καί καθαρίσῃ ἑαυτῷ λαόν περιούσιον, ζηλωτήν καλῶν ἔργων», κατά τόν σοφόν Παῦλον, (Τιτ.  2, 13-14).

Ἡ ἀπολύτρωσις καί συνεπῶς ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου ὡς πηγήν καί ἐγγύησίν της ἔχει τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἀνέστη ὡς παντοδύναμος Θεός. Εἰς τόν ἀναστάντα Χριστόν καί παντοδύναμον Θεόν προσέτρεξαν καί οἱ κρυφοί μαθηταί καί οἱ μυροφόροι γυναῖκες, γενόμεναι οὕτως κοινωνοί τῆς δυνάμεως τῆς ἐλπίδος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Καί τοῦτο παρά τό γεγονός ὅτι, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός, «ὁ μέν Ἰωσήφ καθελών τόν σταυρωθέντα Χριστόν ἀπό τοῦ ξύλου σύν Νικοδήμῳ καί θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, ἄταφον, δεόμενος ἔλεγεν …ἰδοῦ νῦν βλέπω σε, δι’ ἐμέ ἑκουσίως ὑπελθόντα θάνατον. Πῶς σε κηδεύσω Θεέ μου…;». «Αἱ δέ Μυροφόροι γυναῖκες Τόν τάφον Σου καταλαβοῦσαι, …μή εὑροῦσαι δέ τό ἄχραντον Σῶμά Σου, ὀδυρόμεναι μετά σπουδῆς ἦλθον λέγουσαι: Τίς ἔκλεψεν ἡμῶν τήν ἐλπίδα»;

Αὐτήν ἀκριβῶς ἡ ἐλπίδα, ἀγαπητοί μου, εἶναι ὁ ἀναστάς Χριστός, εἶναι ἡ ζωή ἐν τάφῳ, δηλονότι ἡ μόνη ζῶσα καί ἀληθινή ἐλπίς, περί τῆς ὁποίας ὁ Μέγας Παῦλος λέγει: «Τῇ γάρ ἐλπίδι ἐσώθημεν, ἐλπίς δέ βλεπομένη οὐκ ἔστιν ἐλπίς. Ὅ γάρ βλέπει τις, τί καί ἐλπίζει; εἰ δέ ὅ οὐ βλέπομεν ἐλπίζομεν, δι’ ὑπομονῆς ἀπεκδεχόμεθα», (Ρωμ. 8, 24-25)». Καί ἀλλαχοῦ λέγει: «τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομένοντες, τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες », (Ρωμ. 12,12)

«Ὀρθρίσωμεν ὄρθρου βαθέος», κράζει ὁ ὑμνῳδός, «καί ἀντί μύρου τόν ὕμνον προσοίσωμεν τῷ Δεσπότῃ καί Χριστόν ὀψόμεθα, δικαιοσύνης ἥλιον, πᾶσι ζωήν ἀνατέλλοντα». Μέ τούς ὑμνολογικούς τούτους λόγους, ἡ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μου, μᾶς προτρέπει νά ἑορτάσωμεν τήν ἔνδοξον Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης, τοῦ ἀνατέλλοντος πᾶσι τήν ἐλπίδα τῆς ζωῆς.

Αὐτήν τήν ἐλπίδα τῆς ζωῆς, τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως ἐνσαρκώνει καί ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, τουτέστιν ἡ νέα Ἱερουσαλήμ, τήν ὁποίαν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ μελῳδός τήν καλεῖ νά χορεύῃ καί νά ἀγάλλεται: «Φωτίζου, φωτίζου ἡ νέα Ἱερουσαλήμ, ἡ γάρ δόξα Κυρίου ἐπί σέ ἀνέτειλε. Χόρευε νῦν καί ἀγάλλου Σιών, Σύ δέ ἁγνή τέρπου, Θεοτόκε, ἐν τῇ ἐγέρσει τοῦ Τόκου σου».

Χριστός Ἀνέστη. Ἀληθῶς Ἀνέστη».

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἀνεγερθέν ὑπό τοῦ φιλέργου καθηγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Νήφωνος Ἀρχονταρίκι, ἐν συνέχειᾳ δέ, τήν μεσημβρίαν, παρετέθη τράπεζα ὑπό τοῦ ἡγουμένου καί τῆς Κοινότητος τῆς Ρέμλης εἰς τό πλησίον τῆς Μονῆς σχολεῖον τῆς Κοινότητος, τό ἱδρυθέν πρό εἰκοσαετίας τῇ συνεργασίᾳ Πατριαρχείου καί Κοινότητος ἰδίᾳ δέ τοῦ Διευθυντοῦ αὐτοῦ κ. Μισέλ Κσιέρ.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

httpv://youtu.be/e004YuOavqY

ngg_shortcode_0_placeholder