Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΘΩΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΝΑ ΤΗΣ ΓΑΛΙΛΑΙΑΣ.

Μία τῶν προσκυνηματικῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἶναι ἡ ἐν Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας μέ ἱερόν Ναόν αὐτόν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου. Ὁ προσκυνηματικός μοναστηριακός αὐτός Ναός εἶναι ταυτοχρόνως καί ὁ ἑνοριακός Ναός τῆς ἐν Κανᾆ τῆς Γαλιλαίας ἀραβοφώνου Ὀρθοδόξου Κοινότητος τοῦ Πατριαρχείου.

Κατά τήν τάξιν τοῦ Πατριαρχείου ἡ Κοινότης αὕτη ἔχει τήν ἐτήσιον ἑορτήν αὐτῆς οὐχί ἐν τῇ μνήμῃ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ἐπ’ ὀνόματι τοῦ ὁποίου τιμᾶται ὁ Ναός αὐτῆς, ἀλλά κατά τήν Κυριακήν τοῦ Θωμᾶ. Κατ’ αὐτήν, ἡ Κοινότης τῆς Κανᾶ ἑορτάζει τό γεγονός τῆς ψηλαφήσεως τοῦ Θωμᾶ, ἑορτάζει ὅμως τό κυρίως γεγονός, τό ἴδιον αὐτῆς γεγονός τό ἀμέσως ἀφορῶν αὐτήν, ἤτοι τό πρῶτον τῶν σημείων τοῦ Ἰησοῦ, τῆς μετατροπῆς τοῦ ὕδατος εἰς οἶνον ὑπό τοῦ Κυρίου κατά τόν ἐν Κανᾷ γάμον, ἐν ᾧ «ἐφανέρωσε τήν δόξαν Αὐτοῦ καί ἐπίστευσαν εἰς Αὐτόν οἱ μαθηταί Αὐτοῦ», (Ἰω. 2, 1-11).

Ἑορτάζει τό γεγονός τοῦτο τήν ἡμέραν αὐτήν τῆς Κυριακῆς τοῦ Θωμᾶ, ἐπειδή τοῦτο ἀναφέρεται ὡς εὐαγγελική περικοπή τῆς Δευτέρας μετά τήν Κυριακήν τοῦ Θωμᾶ, μεταφέρουσα τοῦτο εἰς ἡμέραν Κυριακήν , ἵνα μετάσχῃ εἰς τήν ἑορτήν μεγαλύτερον μέρος τοῦ ποιμνίου.

Διά τήν ἑορτήν αὐτήν ἐξεκίνησεν ἀπό τό Πατριαρχεῖον τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς τοῦ Θωμᾶ, 18^ης Ἀπριλίου/ 1^ης Μαΐου 2011, ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά συνοδείας.

Φθάσας εἰς Κανᾶ, μετά δίωρον αὐτοκινητικήν πορείαν, ἐγένετο ἐνθέρμως δεκτός εἰς τήν εἴσοδον τῆς πόλεως ὑπό τοῦ ὁμόρου τῆς Κανᾶ Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τῶν Προσκόπων τῆς Πόλεως, τῶν Ἐπιτρόπων, τῶν Προυχόντων, τοῦ ἡγουμένου τῆς Κανᾶ, Ἀρχιμανδρίτου π. Δοσιθέου, ἀξιολόγως ἀνακαινίσαντος τόν ἱερόν Ναόν καί τήν ὅλην Μονήν πρός ὄφελος τῆς Κοινότητος, καί τῶν Ἱερέων τῶν περιχώρων, Ἱερομονάχων, τοῦ ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Ἀρχιμανδρίτου π. Τιμοθέου, τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Θαβωρίου Ὄρους Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰλαρίωνος καί τοῦ μοναχοῦ π. Εἰρηνάρχου, ἡγουμένου τῆς ἐν Καπερναοῦμ Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.

Ἐν ἐπισήμῳ πορείᾳ ἀπό τῆς εἰσόδου τῆς πόλεως ὁ Μακαριώτατος ἔφθασεν εἰς τόν προαύλειον χῶρον τῆς Μονῆς, ἔνθα ἐνεδύθη μανδύαν καί ηὐλόγησε τήν Ἁγίαν Εἴσοδον καί προεξῆρξε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου καί τῆς θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ ὁμόρου τῆς Κανᾶ Ἱερωτάτου, Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου Γέροντος Ἀρχιγραμματέως καί Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, τῶν ὡς ἄνω προαναφερθέντων ἱερέων, κατανυκτικῶς καί βυζαντινῶς ψαλλούσης τῆς χορῶδίας τῆς κώμης Σαχνίν τῆς περιοχῆς τῆς Ἄκκρης, διευθυνομένης ὑπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου τῆς Ἄκκρης ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου καί τῆς χορῳδίας τῆς Κανᾶ, διευθυνομένης ὑπό τοῦ ἱεροψάλτου κ. Ζάχη Ράγεμπ καί συμμετέχοντος πυκνοῦ Ἐκκλησιάσματος Ὀρθοδόξων καί οὐχί μόνον, καταλλήλως κατηχημένου ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου ἀπό τοῦ καιροῦ τῆς ἐν Κανᾷ ἡγουμενείας Αὐτοῦ, μεταξύ τῶν ἐτῶν 1991-1996 καί κυρίως διά τοῦ ὑπ’ Αὐτοῦ ἱδρυθέντος περιοδικοῦ εἰς τήν Ἀραβικήν Γλῶσσαν «Φῶς Χριστοῦ», κατηχοῦντος ἄχρι τοῦ νῦν τά μέλη τοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου καί οὐχί μόνον διά πατερικοῦ λόγου καί βυζαντινῶν εἰκόνων, διανεμουμένου δωρεάν εἰς τάς ἐνορίας τοῦ Πατριαρχείου ἐν Ἰσραήλ, Παλαιστινιακῇ Αὐτονομίᾳ καί Ἰορδανίᾳ.

Τόν ἐκκλησιαζόμενον λαόν προσεφώνησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἑλληνιστί:

«Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν, οὐκ ἐκ πέτρας ἀγόνου τερατουργούμενον, ἀλλ’ ἀφθαρσίας πηγήν, ἐκ τάφου ὀμβρήσαντος Χριστοῦ, ἐν ᾧ στερεούμεθα».

Ἐλᾶτε, λέγει ὁ ὑμνῳδός, νά πιοῦμε καινούργιο ποτό, πού δέν ἀναβλύζει θαυματουργικά ἀπό ἄγονο βράχο, ἀλλά ποτό πού εἶναι πηγή ἀφθαρσίας καί πού ἔκανε νά πηγάσει ἀπό τόν Τάφο ὁ Χριστός, πάνω στόν ὁποῖον εἴμαστε στεριωμένοι.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία μᾶς προσκαλεῖ διά στόματος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ νά πίωμεν πόμα καινόν. Τό δέ καινόν τοῦτο πόμα εἶναι ὁ Χριστός ὁ ἐκ τοῦ τάφου ἀναστάς.

Ὁ προφήτης Μωϋσῆς ξεδίψασε τόν λαόν του κατά τήν πορείαν αὐτοῦ διά μέσου τῆς ἐρήμου, μέ νερό πού ἀνέβλυσε κατά τρόπον θαυμαστόν ἀπό τήν πέτραν, τήν ὁποίαν ἐκτύπησεν, ὅπως τοῦ ὑπέδειξεν ὁ Θεός, (Ἔξ. 17, 1-7).

Ὁ Χριστός ξεδιψᾷ τόν λαόν Του οὐχί ἐκ πέτρας ἀγόνου, ἀλλά από τόν ζωοδόχον Τάφον Του. Ἀπό τήν ἀκένωτον πηγήν τῆς ἀφθαρσίας, πηγήν δηλαδή, ἡ ὁποία μᾶς ἀνακαινίζει καί μᾶς χαρίζῃ τήν ἀφθαρσίαν, τήν αἰώνιον ζωήν.

Καί διερωτώμεθα ποιό ἀκριβῶς εἶναι τό καινόν (καινούργιο) πόμα;  Εἶναι, ἀγαπητοί μου, τό ἐκ τῆς πλευρᾶς τοῦ σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐκχυθέν αἷμα. Εἶναι τό  αἷμα τοῦ Χριστοῦ, «τό περί πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν», (Ματθ. 26-28). Ταυτοχρόνως δέ εἶναι καί τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ τό ὑπέρ ἡμῶν κλώμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. «Τό Σῶμα Σου καί τό αἷμα, σταυρούμενος ὑπέρ πάντων, ἔθηκας Λόγε», λέγει ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Ἱεροσολύμων. «Τό μέν Σῶμα, ἵνα ἀναπλάσῃς με, τό δέ αἷμα, ἵνα ἀποπλύνῃς με. Τό πνεῦμα παρέδωκας, ἵνα ἐμέ προσάξῃς, Χριστέ, τῷ σῷ Γεννήτορι». (Μ. Κανών, Ὠδή δ’).

Καί ἡ μέν ἐν Χριστῷ ἀνάπλασις ἰσχύει διά τήν κοινήν τῶν ἀθρώπων φύσιν, δηλαδή δι’ ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀνεξαιρέτως. Ἡ δέ ἀπόπλυνσις ἰσχύει μόνον διά τούς κατά τό θεῖον βάπτισμα δεχομένους τήν σφραγῖδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ, διά τοῦ ὁποίου προσαγόμεθα εἰς τόν Γεννήτορα Αὐτοῦ, τόν Θεόν Πατέρα, τήν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.

Τήν πρόγευσιν τῆς ἐμπειρίας ταύτης λαμβάνομεν κατά τήν συμμετοχήν μας εἰς τό Κυριακόν δεῖπνον, τήν θείαν Εὐχαριστίαν, κατά τήν ὁποίαν κοινωνοῦμεν τῆς βρώσεως τοῦ σώματος καί τῆς πόσεως τοῦ αἵματος τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ. «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί ἐγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρα (Ἰωάν. 6,54).

Ὅταν δέ, ἀγαπητοί μου, ἔλθῃ ἡ ἐσχάτη τοῦ Κυρίου ἡέρα . Τότε θά παρακαθήσωμεν εἰς τό Δεῖπνον τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ: «Λέγω δέ ὑμῖν ὅτι οὐ μή πίω ἀπ’ ἄρτι ἐκ τούτου τοῦ γεννήματος τῆς ἀμπέλου ἕως τῆς ἡμέρας ἐκείνης, ὅταν αὐτό πίνω μεθ’ ἡμῶν καινόν ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Πατρός Μου», (Ματθ. 26-29).

Ἡ συμμετοχή λοιπόν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ εἰς τό Δεῖπνον τοῦ Γάμου  πού ἐγένετο ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ χώρῳ τῆς Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας, ἐπί παρουσίᾳ τῶν μαθητῶν καί τῆς μητρός Αὐτοῦ, τῆς ἐκ Ναζαρέτ ἀειπαρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας, ἀποτελεῖ μαρτυρίαν ἱστορικήν καί ἀναντίρρητον τῆς φανερώσεως τῆς δόξης αὐτοῦ. «Ταύτην ἐποίησεν τήν ἀρχήν τῶν σημείων ὁ Ἰησοῦς ἐν Κανᾷ τῆς Γαλιλαίας καί ἐφανέρωσεν τήν δόξαν Αὐτοῦ καί ἐπίστευσαν εἰς Αὐτόν οἱ μαθηταί Αὐτοῦ (Ἰωάν. 2-11).

Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τό «ἐφανέρωσεν τήν δόξαν Αὐτοῦ» κατά τόν Ζιγαβηνόν , ἐφανέρωσεν τήν δύναμιν Αὐτοῦ, τό μεγαλεῖον τῆς θεότητος Αὐτοῦ. Ὅσον δέ ἀφορᾷ εἰς τό «καί ἐπίστευσαν εἰς Αὐτόν οἱ μαθηταί Αὐτοῦ», «πίστιν περισσοτέραν καί βεβαιωτέραν ἔλαβον  εἰς Αὐτόν», ἑρμηνεύει ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος.

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν δόξαν, «δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά τοῦ Πατρός πλήρης χάριτος καί ἀληθείας», (Ἰωάν. 1,14) ἐφανέρωσεν καί ἡμῖν σήμερον ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ αὐτοῦ ὁ Χριστός κατά τό μυστικόν Αὐτοῦ Πάσχα.

Αὐτό τοῦτο τό γεγονός: «πίστιν περισσοτέραν καί βεβαιωτέραν ἔλαβεν ὁ σήμερον τιμώμενος Ἀπόστολος Θωμᾶς, ὅταν ἐψηλάφησε τήν πλευράν τοῦ Χριστοῦ καί ἀνεφώνησεν: Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου», (Ἰωάν. 20-28).

Τήν περισσοτέραν καί βεβαιωτέραν πίστιν τοῦ Θεοῦ ζηλώσωμεν καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἵνα γίνωμεν συνανακείμενοι τοῦ γάμου τῆς Οὐρανίου Κανᾶ. Ἀξιωθῶμεν δέ νά πίωμεν μετά τοῦ ἀναστάντος σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ τό καινόν ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Πατρός Αὐτοῦ πόμα. Ἀμήν.

Χριστός Ἀνέστη!».

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ναοῦ, μετ’ αὐτήν δέ δεξίωσις ἐν τῷ καλλιπρεπεστάτῳ ἡγουμενείῳ, μετά τοῦτο δέ πλουσία φιλόξενος τράπεζα, παρατεθεῖσα ὑπό τοῦ ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Δοσιθέου εἰς τήν ὑπ’ αὐτοῦ νεωστί ἀνεγερθεῖσαν μεγάλην αἴθουσαν ἐκδηλώσεων.

Διαρκούσης τῆς τραπέζης ὁ κ. Ἀντελ Ἀβδούλ Νούρ, μέλος τῆς Ἐπιτροπῆς ηὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατον διά τήν παρουσίαν Αὐτοῦ εἰς τήν ἑορτήν καί τό ἐνδιαφέρον διά τήν Κοινότητα τῆς Κανᾶ.

Ὁ Μακαριώτατος ἀπαντῶν, εἶπεν: «Ἡ σημερινή ἑορτή εἶναι ἡμέρα Ἀναστάσεως. Ἡ συγκέντρωσις ἡμῶν ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ καί τῆ τραπέζῃ δηλώνει τήν ἐν ἑνότητι ἡμῶν ὁμολογίαν τῆς πίστεῶς μας εἰς Χριστόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα. Τήν μαρτυρίαν αὐτήν δίδει ἡ  Ἐκκλησία ἡμῶν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, μαρτυρίαν πίστεως, ἀγάπης, συγγνώμης, συμφιλιώσεως, εἰρήνης καί δικαιοσύνης. Ταύτην δίδει αἴρουσα τόν σταυρόν τοῦ Κυρίου και ἐνισχυομένη ὑπ’ Αὐτοῦ καί τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ.

Περαίνων ὁ Μακαριώτατος ηὐχαρίστησε πάντας, πρωτίστως τόν ἡγούμενον Ἀρχιμανδρίτην π. Δοσίθεον, τούς Ἐπιτρόπους, τούς κατοίκους τῆς Κανᾶ, εἰς τούς ὁποίους καί εἶχε τήν εὐλογίαν νά ὑπηρετήσῃ ὡς ἡγούμενος καί ηὐχήθη εἰς πάντας πρόοδον, προκοπήν καί ἐπιτυχίαν.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder