Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ.

Ἡ ἑορτή τῆς Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος ἑωρτάσθη τήν Κυριακήν, 20^ήν Μαΐου/2^αν Ἰουνίου 2013, ὑπό τοῦ Πατριαρχείου, εἰς τό Προσκύνημα τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ.

Ὡς γνωστόν κατά τήν μαρτυρίαν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου εἰς τήν Καινήν (Ἰωάν, 4,1-38), τό Φρέαρ τοῦτο ἠνοίχθη εἰς τήν Σαμάρειαν γῆν ἀναμέσον τῶν ὀρέων Γεβάλ καί Γορεζίν ὑπό τοῦ Πατριάρχου Ἰακώβ.

Εἰς τοῦτο τό φρέαρ συνήντησεν, ἡ ἐκ τῆς κώμης Συχάρ ἐλθοῦσα Σαμαρεῖτις γυνή ἵνα ἀντλήσῃ ὕδωρ, τόν Κύριον, ὁ Ὁποῖος καί ἁλιευτικῶς ἐμύησεν αὐτήν εἰς τό Πρόσωπον Αὐτοῦ ὡς τοῦ Χριστοῦ καί ἤλλαξε τήν ζωήν αὐτῆς, τόσον ὥστε ἀπό τῆς ἁμαρτίας νά ἔλθῃ εἰς ἁγιότητα καί εἰς αὐτό τό μαρτύριον. Ἑορτάζομεν δέ τήν μνήμην ταύτης εἰς τόν κύκλον τῶν κινητῶν ἑορτῶν τήν Δ΄ Κυριακήν ἀπό τοῦ Πάσχα ἑκάστου ἔτους.

Εἰς τό Προσκύνημα τοῦτον, εἰς τό ὁποῖον κατά τούς χρόνους ἡμῶν ἐμαρτύρησεν ὁ ἅγιος νεομάρτυς Ἁγιοταφίτης Φιλούμενος καί τό ὁποῖον ἐπαξίως ἀνέδειξε ἀπό τινων ἐτῶν ὁ ἡγούμενος αὐτοῦ Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰουστῖνος διά τῆς ἀνεγέρσεως μεγαλοπρεποῦς Ναοῦ, κοσμοῦντος ὅλην τήν πόλιν τῆς Νεαπόλεως ἐτέλεσε θ. Λειτουργίαν κατά τήν ἄνω ρηθεῖσαν ἡμέραν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου, Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Πέλλης κ. Φιλουμένου Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί Ἱερέων Πρεσβυτέρων ἐφημερίων τῶν ὁμόρων κωμῶν τῆς Νεαπόλεως, ὡς τῶν Ραφιδίων, Τουμπάς καί Ζαμπάπδε  καί συμπροσευχομένων τῶν ἐλθόντων πιστῶν εἰς Νεάπολιν ἐκ τῶν ὁμόρων κωμῶν αὐτῆς.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον εἰς πάντας ἑλληνιστί ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Ὕδωρ ὑπάρχεις ζωῆς ἐβόᾳ Χριστῷ ἡ Σαμαρεῖτις. Πότισον οὖν με Λόγε διψῶσαν πάντοτε, Σοῦ τήν θείαν χάριν, ὅπως μηκέτι Ἰησοῦ Κύριε, ἀγνωσίας κρατῶμαι αὐχμῷ, ἀλλά κηρύττω Σου τά μεγαλεῖα», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

εὐλαβεῖς προσκυνηταί,

εὐσεβεῖς Χριστιανοί.

Σήμερον, Κυριακῇ πέμπτῃ ἀπό τοῦ Πάσχα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἑορτάζει τήν τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός ἑορτήν ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ τόπῳ ἔνθα καί τό φρέαρ τοῦ Πατριάρχου Ἰακώβ.

Ὁ τόπος οὗτος ἐνέχει ἰδιαιτέραν σημασίαν, διότι δέν εἶναι τόπος μόνον ἱστορικός καί ἱερός, ἀλλά καί τόπος εὐαγγελιζόμενος τήν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μαρτυρίαν, ὅτι Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας Αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν, (Ἰωάν. 4,24). Ἐπί πλέον δέ τό ὑπεράνω καί ἐπί τοῦ φυσικοῦ φρέατος τοῦ Ἰακώβ κατασκευασθέν πνευματικόν φρέαρ, δηλονότι τό ἅγιον Θυσιαστήριον τοῦ περικαλλεστάτου τούτου Ναοῦ πρός τιμήν τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς δηλαδή τῆς Σαμαρείτιδος γυναικός ἐπιβεβαιώνει τούς Κυριακούς λόγους τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ πρός τήν Σαμαρείτιδα καί πρός πάντα ἄνθρωπον διψῶντα τήν σῴζουσαν ἀλήθειαν ὅτι «πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου διψήσει πάλιν. ὅς δ’ ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος, οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ, οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλά τό ὕδωρ ὅ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον», (Ἰωάν. 4, 13-14) (Καί ἀναλυτικώτερον, ἐκεῖνος ὅμως πού θά πίῃ ἀπό τό νερό τό ὁποῖον θά τοῦ δώσω, θά μεταβληθῇ μέσα του εἰς πηγήν νεροῦ πού δέν θά στηρεύῃ, ἀλλά θά ἀναβλύζῃ καί θά πηδᾷ καί θά τρέχῃ πάντοτε διά νά τοῦ παρέχῃ ζωήν ἀώνιον).

Τό ὕδωρ τό παρέχον ζωήν αἰώνιον ἐζήτησε καί ἔπιε ἀπό τόν Χριστόν ἡ Σαμαρεῖτις, ἡ ὁποία ἀνεδείχθη μάρτυς καί ἱσαπόστολος τοῦ εὐαγγελίου τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης καί ἀληθείας. «Πότισον οὖν με, Λόγε Χριστέ, διψῶσαν πάντοτε σοῦ τήν θείαν Χάριν, ὅπου μηκέτι Ἰησοῦ Κύριε ἀγνωσίας κρατῶμαι αὐχμῷ, ἀλλά κηρύττω σου τά μεγαλεῖα», ἀναφωνεῖ ἡ Σαμαρεῖτις διά στόματος τοῦ μελῳδοῦ.  

Ὄντως ἀγαπητοί μου, ἡ Σαμαρεῖτις ἔζη εἰς κατάστασιν ἀγνωσίας. Καί τοῦτο διότι ἡ πίστις εἰς τόν Θεόν τῶν Πατέρων καί τῶν συμπατριωτῶν αὐτῆς ἦτο «ἐν αὐχμῷ», δηλαδή ξηρά ἄνευ τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐστερεῖτο μέ ἄλλα λόγια τοῦ ἄρτου καί τῆς πόσεως τῆς αἰωνίου ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, λέγοντος: «ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον καί ἐγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Ἡ γάρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις καί τό αἷμά μου ἀληθῶς ἐστί πόσις. Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει, κἀγώ ἐν αὐτῷ», (Ἰωάν. 6,54-56).

Ἰδού τί λέγει ὑμνολογικῶς ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Οἱ τόν ἄρτον ἐσθίοντες τῆς σαρκός τοῦ Κυρίου καί τό αἷμα λαμβάνοντες τῆς πλευρᾶς τοῦ Δεσπότου, καινότητι Πνεύματος πολιτευσώμεθα ζῶντες τῇ χάριτι».

Ἡ Σαμαρεῖτις γυνή, «ἄνθρωπος ἦν ὁμοιοπαθής ἡμῖν», (Ἰακ. 5,17) κατά τήν ἔκφρασιν τοῦ Ἀποστόλου Ἰακώβου. Τοῦτο σημαίνει ὅτι οἱ Κυριακοί λόγοι: «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν  αὐτόν», (Ἰωάν. 4,24) ἀπευθύνονται εἰς ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀνεξαιρέτως καί εἰς ἕνα ἕκαστον ἐξ ἡμῶν. «Ἐγώ», λέγει ὁ Χριστός κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Ἀποστόλου Ἰωάννου, «εἰμί τό Α καί τό Ω, ἡ ἀρχή καί τό τέλος. Ἐγώ τῷ διψῶντι δώσω ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς δωρεάν», (Ἀποκ. 21,5). Ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός μέ ἄλλα λόγια εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Ἀπόστολος καί εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «Ἐάν τις διψᾷ ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθώς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αυτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος», (Ἰωάν. 7,37-38).

Ἡ Σαμαρεῖτις γυνή, ἡ ὕστερον ὑπό τοῦ Σωτηρος ἡμῶν Χριστοῦ Φωτεινή κατονομασθεῖσα, ἥτις καί τόν τοῦ μαρτυρίου στέφανον ἐπί τοῦ Ρωμαίου Αὐτοκράτορος Νέρωνος ἀνεδήσατο, μετά τῶν ἑπτά ταύτης υἱῶν, ὡς ἀναφέρει ὁ Συναξαριστής αὐτῆς, ἐγένετο κοινωνός τοῦ νικοποιοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ δηλονότι τοῦ θανάτου τῆς ἀναστάσεως Αὐτοῦ.

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, μᾶς ἐγκαινιάζει ἕνα καινόν (καινούργιον) τρόπον ζωῆς. Καί τοῦτο διότι εἰσάγει εἰς τόν παρερχόμενον τοῦτον κόσμον τήν «ἄλλην βιοτήν», ὡς λέγει ὁ μελῳδός: «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅιδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιωτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν».

Ἡ ἑόρτιος πανήγυρις τῆς μνήμης τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος κατά τήν πασχάλιον ταύτην περίοδον ἀποτελεῖ τρανήν βεβαίωσιν τῆς δυνάμεως τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀποτελεῖ ἀπόδειξιν ὅτι ὁ Κύριος καί Θεός ἡμῶν ὁ Χριστός, «ἀληθῶς ἀνέστη». Καί εἶναι γεγονός ἀναντίρρητον ὅτι ὅπως ἡμεῖς οἱ βαπτισθέντες καί φέροντες τήν σφραγῖδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος λαμβάνομεν τήν βεβαίωσιν τῆς δυνάμεως τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἀπό τούς συμμάρτυρας τοῦς αἵματος τοῦ σταυρωθέντος Χριστοῦ, κατά τόν ἴδιον τρόπον οἱ συνάνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας ἀναμένουν ἀπό ἡμᾶς, ἐννοεῖται τούς Χριστιανούς, νά τούς βεβαιώσωμεν διά τήν ἀλήθειαν καί τήν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως ὄχι μόνον μέ ἁπλᾶ λόγια, ἀλλά μέ τόν αὐθεντικόν τρόπον τῆς ἐν Χριστῷ ἀναστάντι ζωῆς μας.

Ἡ Ἁγία Φωτεινή ἡ Σαμαρεῖτις μᾶς καλεῖ σήμερον, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διά τοῦ μελῳδοῦ τῆς Ἐκκλησίας λέγουσα: «Δεῦτε ἴδετε Χριστόν καρδιογνώστην, Ὅς δωρεῖται τῷ κόσμῳ τό μέγα αὐτοῦ ἔλεος».  Χριστός ἀνέστη.

Μετά τήν θ. Λειτουργίαν ἠκολούθησεν ἡ λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ.

Μετά τήν λιτανείαν ὁ κτίτωρ καί ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰουστῖνος παρέθεσεν εἰς τόν Μακαριώτατον, τήν Συνοδείαν Αὐτοῦ καί πολύν λαόν ἑόρτιον τράπεζαν.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.

ngg_shortcode_0_placeholder